Ο ΧΡΗΣΤΟΣ

ΑΞΙΑ

ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

ΥΦΕΣΗ: Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ ΜΕ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ

 Σε αρκετά κράτη που κατάφεραν τις τελευταίες δεκαετίες να ενταχθούν στον αναπτυγμένο κόσμο, οι κυβερνήσεις τους μπήκαν στο ρίσκο της χρηματοδότησης μέσω δανεισμού ίσως απεριόριστων και αλόγιστων επενδύσεων που οι αποδόσεις τους αποδείχθησαν υπερεκτιμημένες, βλέπε διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων. Ακολούθως τα ίδια κράτη παρασυρμένα από τα αυξημένα προσωρινά όπως αποδείχθηκε έσοδα από φόρους έμμεσους και άμμεσους που εισέπρατταν λόγω της τεράστιας πιστωτικής επέκτασης των τραπεζών σε ιδιώτες και επιχειρήσεις -την εποχή της απεριόριστης ρευστότητας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος  από την  βιομηχανία παραγωγής χρήματος που είχαν στήσει μέσω των τοξικών ομολόγων- τα κράτη αυτά διόγκωσαν περαιτέρω τον δανεισμό τους προκειμένου να μειώσουν την άμμεση φορολογία και να προχωρήσουν σε άμμετρη αύξηση στις παροχές σε μισθούς και συντάξεις και σε τεράστια σπατάλη στις δημόσιες δαπάνες, βλέπε χαλάρωση δημοσιονομικής πολιτικής από την προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση.
         Το αποτέλεσμα βέβαια είναι σήμερα οι παραπάνω οικονομίες να έρχονται αντιμέτωπες με τα δημοσιονομικά όριά τους. Η ύφεση που επέφερε στην Ελλάδα το μνημόνιο ήταν τεράστια. Σε τέτοιο βαθμό που πριν από μερικούς μήνες ηπιότερες προβλέψεις μας φαντάζαν εξωπραγματικές. Η οικονομία έχει φτάσει πλέον στα δημοσιονομικά της όρια γιατί ούτε επιπλέον φόρους αντέχει, ούτε άλλες περικοπές δημοσίων δαπανών.
         Το πρόβλημα είναι ότι ούτε τα κευνσιανά μοντέλα που εύκολα υιοθετούνται από πολλούς, στην ελληνική πραγματικότητα είναι δυνατό να έχουν πάντα αποτέλεσμα. Αν π.χ. αντί να μειώσουμε το δημόσιο τομέα διπλασιάζαμε τους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων διαθέτοντας άλλα 15 δις ευρώ το χρόνο στους 770 χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους, τότε το μεγαλύτερο μέρος από αυτό το ποσό μέσω της ζήτησης θα έφευγε στο εξωτερικό και ελάχιστες θέσεις εργασίας θα δημιουργούσε στην Ελλάδα. Η αύξηση της ζήτησης μέσω αύξησης δημόσιας δαπάνης έχει αποτέλεσμα, όταν υπάρχει ήδη εγχώριος παραγωγικός ιστός που βρίσκεται σε υποαπασχόληση καθώς υποβοηθείται να ανάψει μηχανές, να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και αυτές με την σειρά τους νέα ζήτηση ώστε  να δημιουργηθεί έτσι ένας αυτοτροφοδοτούμενος αναπτυξιακός κύκλος. Αν δούμε τι καταναλώνουμε σήμερα οι περισσότεροι από μας θα καταλάβουμε ότι μία αύξηση της αγοραστικής μας δυνατότητας θα κατέληγε κατά 75% στο να δημιουργήσει θέσεις εργασίας στην Κίνα, την Γερμανία και την Τουρκία. Σημειωτέον δε, σήμερα στην Ελλάδα ο δημόσιος τομέας έχει στερήσει από τον όποιο παραγωγικό ιστό διαθέτει η χώρα ίσως το καλύτερο εξειδικευμένο παραγωγικό προσωπικό το οποίο βρίσκεται παροπλισμένο σε αγρανάπαυση σε δημόσιες υπηρεσίες.
          Συνεπώς πρέπει μάλλον να υιοθετηθεί η συνταγή, της όσο το δυνατό μείωσης του δημοσίου τομέα από τη μια με ταυτόχρονα αναπτυξιακά κίνητρα κυρίως φορολογικά σε ιδιωτικές επενδύσεις από την άλλη. Αλλά αυτή θα είναι βέβαια μια επίπονη διαδικασία που θα τραβήξει σε βάθος χρόνου μέχρι να αποδώσει ώστε να αποφέρει μείωση δημοσίων δαπανών και αύξηση του ΑΕΠ αντίστοιχα. Επιβάλλεται επίσης το κράτος να σχεδιάσει μεγάλες στρατηγικού χαρακτήρα επενδύσεις με την συμμετοχή μεγάλων εταιριών πάνω σε τομείς όπως η ενέργεια, ο τουρισμός κλπ ; Έως τότε η ελληνική κυβέρνηση για να βελτιώσει τα δημοσιονομικά έσοδα θα πρέπει να αξιοποιήσει και να διαθέσει μέρος της συμμετοχής της και της κατοχής της σε ακίνητα και σε διαφόρους τομείς επιχειρήσεων που το δημόσιο οφείλει μόνο σωστά και δίκαια να εποπτεύει και όχι να ασκεί το ίδιο επιχειρηματική δραστηριότητα.

Χαιρετισμός στο “όχι” των ελλήνων

   Θα ήθελα να απευθύνω ένα σύντομο και ελπίζω περιεκτικό μήνυμα σε όλους τους φίλους, όλους τους πατριώτες, δημοκράτες, οργισμένους πολίτες, που επί τέλους γύρισαν την πλάτη στους θιασώτες του μνημονίου. Από τους άνεργους και τους ποδηλάτες, μέχρι τους “σοσιαλιστές ενάντια στο μνημόνιο” και τους παλιούς συναγωνιστές, που εκδήλωσαν την αντίθεσή τους, είτε ψηφίζοντας ενεργά, είτε με άκυρο/λευκό, ή ακόμη και απέχοντας.
Παρά τους πανηγυρισμούς και τον τακτικό πόλεμο θέσεων μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα αποτελέσματα της λαϊκής ψήφου δείχνουν το αδιέξοδο και την υποκρισία των κυβερνητικών επιλογών της τελευταίας εικοσαετίας (1990-2010).
Συστηματική αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποίηση εθνικού πλούτου, περιορισμός εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και, το σημαντικότερο, αφοπλισμός του Κράτους από αναπτυξιακά εργαλεία, αναπαράγουν και σήμερα ένα αντιπαραγωγικό οικονομικό και πολιτικό πρότυπο, ανίκανο να προσφέρει πραγματική εγχώρια ανάπτυξη και να καλύπτει τις υλικές και ηθικές ανάγκες του λαού και του έθνους.
Οι οικονομικές και πολιτικές οικογένειες, που ελέγχουν το πολιτικό σύστημα, σε συνύπαρξη με τους ξένους κερδοσκόπους, διαιωνίζουν την εξάρτηση, συνεχίζοντας την ίδια στρατηγική του εικοσαετούς “εκσυγχρονισμού”, με μοναδικό αποτέλεσμα την χειροτέρευση και την πλήρη αδυναμία της χώρας απέναντι στην, επί πλέον ενσκήψασα, διεθνή κρίση.
Η χώρα πάσχει από υποπαραγωγικότητα, υπερσυγκέντρωση και υποαπασχόληση κεφαλαίων (ακόμη και των κρατικών), που οδηγεί σε ακριβό χρήμα και υποθήκευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, με παρεπόμενη συνέπεια τον ολιγαρχικό εκφυλισμό των δημοκρατικών θεσμών, την πελατειακή λειτουργία της διοίκησης και την διακινδύνευση της εθνικής μας κυριαρχίας, τάση εγκατάλειψης της Κύπρου και συμβιβασμούς αντίθετους προς το Διεθνές Δίκαιο στο Αιγαίο.
Οι ευθύνες είναι και βαριές και ισομοιρασμένες μιάς και τα δύο κόμματα “προετοίμασαν” για χρόνια αυτή την κατάσταση, με αποκορύφωση την τελευταία διετία της ΝΔ, που έφθασε την χώρα στην “πύλη της κόλασης”. Την οποία ο κ. Παπανδρέου έσπευσε να ανοίξει και να μας βάλει μέσα.
Σήμερα, οι ίδιοι παράγοντες, μιλούν για “Νέα Μεταπολίτευση”, προωθώντας τον σχηματισμό ενός αστερισμού κομμάτων (πράσινου, ροζ, μπλε και μαύρου), που θα αντικαταστήσει τον παραδοσιακό δικομματισμό, ελπίζοντας έτσι να παγιώσουν την εξουσία τους. Κατανοούν άραγε ότι η χώρα περνάει ραγδαία σε καταστάσεις που θυμίζουν Πόρτο Ρίκο;
Το μόνο που κατορθώνει η “Νέα Μεταπολίτευση” είναι η μετατροπή του πελατειακού συστήματος σε σύστημα-πελάτη. Καταργείται ο πολίτης-πελάτης και γίνεται το Κράτος πελάτης των παρασιτικών τοκογλυφικών κεφαλαίων και των ξένων κέντρων λήψης αποφάσεων.
Αλλά τα αδιέξοδα παραμένουν, εντείνονται και θα είναι εκρηκτικά. Η χώρα κατοικείται από ανθρώπους, με αξιοπρέπεια και όνειρα. Ο λαός μας έχει ανάγκες και δικαιώματα. Και ιστορία. Και θυμό.
Ο καιρός ωριμάζει και όλοι χρωστάμε να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Άν η πολιτική ως επάγγελμα αποδίδει μόνο μιζέρια, η Πολιτική ως Δράση Πολιτών δεν δοκιμάσθηκε ακόμη και ο επόμενος Νοέμβριος (ακόμη και ο επόμενος μήνας) μπορεί και πρέπει να δώσει κάτι Νέο. Να μην είναι μία επέτειος μόνο.

                                                                Τ. Ι. Θεοχάρης
                                                      niktheoharis@gmail.com
                                                                   17 Νοεμβρίου 2010

Υ.Γ. Τριάντα επτά χρόνια είναι πολύ λίγα για να ξεχάσουμε. Αυτό ισχύει και για την 
        ξενοκίνητη χούντα και για τον Αττίλα στην Κύπρο. Άς μη το βγάζουν απ’ το νού τους
        οι κκ Παπανδρέου και Χριστόφιας.

ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΗ!

Ότι ο πολιτικός αμοραλισμός έχει αντικαταστήσει στο Χαλάνδρι την πολιτική διεργασία, τον πολιτικό διάλογο, τα πολιτικά επιχειρήματα, την άμυλα για την ανάδειξη των αρίστων της πόλης δεν είναι καινούργιο.

Μια δράκα ανύπαρκτων τύπων, μετριοτήτων που νομίζουν για τον εαυτό τους ότι έχουν ταχθεί ελέω Θεού, κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, την απόλυτη ορθότητα στις απόψεις τους, έχουν ενώσει δυνάμεις "δια την σωτηρίαν της πόλεως ταύτης".

Πρόκειται για μερικά χυδαία γλυφτρόνια του πολιτικού συστήματος, λακέδες παρασιτικών παρασκηνιακών μηχανισμών, χαρτζιλικούμενους από ισχυρά συμφέροντα που θέλουν να κάνουν παιχνίδι στην περιοχή.

Οι τύποι αυτοί συνήθως είναι υποψήφιοι στις δημοτικές εκλογές και απορρίπτονται από τους συμπολίτες μας. Περιφέρουν την αναξιοπρέπειά τους από ψηφοδέλτιο σε ψηφοδέλτιο, από παράταξη σε παράταξη και από τοπική οργάνωση σε τοπική οργάνωση, πλασάρονται σαν μεγαλοπαράγοντες, τρέχουν στα βουλευτικά γραφεία όπου κάνουν "συμφωνίες", τις περισσότερες φορές με την βοηθό της ιδιαιτέρας γραμματέας του διευθυντή του Πολιτικού Γραφείου του Bουλευτή, μπαίνουν στο internet (συνήθως βάζουν το παιδί τους διότι είναι ηλεκτρονικά αναλφάβητοι) και αυτοπροτείνονται για δήμαρχοι, ενώ έχουν καταψηφιστεί για δημοτικοί σύμβουλοι.

Τα νούμερα αυτής της συνομοταξίας δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με την δημιουργία. Τα νούμερα αυτής της συνομοταξίας δεν έχουν καταθέσει ποτέ μία πρόταση "για να δημιουργήσουμε κάτι". Κάθονται στην γωνία, σαν τους γέρους του μάπετ σόου, και κριτικάρουν όσους προσπαθούν να δημιουργήσουν.

Δεν έχουν βρει ποτέ, τίποτα με το οποίο συμφωνούν. Δεν αναλαμβάνουν ποτέ ευθύνη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ και ΣΥΝΑΝΤΙΛΗΨΗΣ. Προτιμούν την ασφάλεια της ανέξοδης κριτικής και εκεί που δίνουν τα ρέστα τους είναι η καταγγελία και η στοχοποίηση όσων θεωρούν ότι εμποδίζουν το θεόσταλτο έργο τους να ΣΩΣΟΥΝ - εσάς, την πόλη, τον δήμο - κάτι τέλως πάντων ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ.

Τις περισσότερες φορές πρόκειται για συνταξιούχους ή δημόσιους υπάλληλους -όχι από τους πολλούς που δουλεύουν όμως - αφού ως γλυφτρόνια ισχυρών έχουν το ελεύθερο να πηγαίνουν στις υπηρεσίες τους όποτε δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν, άρα έχουν άπλετο χρόνο να γυρίζουν στους καφενέδες και να σπιλώνουν τους άλλους. ΧΑΡΑΜΟΦΑΗΔΕΣ!

Το μεγάλο πρόβλημα γι' αυτούς είναι ότι δεν τους δίνετε εντολή να σας σώσουν και τους μαυρίζετε στις εκλογές. Και τότε - ουαί κι αλλοίμονο! Δεν φταίνε αυτοί αλλά κάποιος που ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΦΗΣΕ να τους δώσετε εντολή να σας σώσουν. Και αρχίζουν το πάρτι των καταγγελιών και των προσωπικών επιθέσεων διότι είναι ΤΟΣΟ ΝΟΥΜΕΡΑ που δεν κάνουν ποτέ αυτοκριτική για να καταλάβουν γιατί δεν σας έπεισαν να τους βάλετε να σας σώσουν. Η μεγαλειότητά τους δεν φταίει ποτέ! Πάντα κάποιος άλλος πρέπει να φταίει που εμποδίζει το ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΙΟΝ έργο τους.

Οι τύποι αυτοί μετά τις εκλογές γίνονται επικίνδυνοι ή έτσι νομίζουν, αφού λειτουργούν όπως το λιοντάρι που ψυχορραγεί. Απειλούν, καταγγέλλουν, καρφώνουν, συκοφαντούν επί δικαίων και αδίκων.

Νομίζουν ότι έτσι θα πάρουν ρεβάνς για την ήττα τους. ΟΙ ΚΑΚΟΜΟΙΡΟΙ δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι η ιστορία - ευτυχώς - τους ξεπερνάει.

ΠΕΡΑΣΕ ΠΟΛΥ ΧΑΜΗΛΑ! ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΤΗΣΕΙ!

ΦΟΒΕΡΟ! Δήμαρχος για ... 26 μερες

Δημαρχος για ... 26 μερες

ΔΗΜΟΣ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Χαλάνδρι, 18 Νοεμβρίου 2010

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Φίλες και φίλοι,

Το εκλογικό αποτέλεσμα για τον Δήμο Χαλανδρίου, δίνει στην πόλη μας και όσους ζούμε και εργαζόμαστε σε τούτη τη φιλόξενη γωνιά του λεκανοπεδίου, την ελπίδα ότι το αύριο του τόπου μας είναι εξασφαλισμένο.

Η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας, τίμησε τον Γιώργο Κουράση, και αναδεικνύοντάς τον Δήμαρχο Χαλανδρίου, έδωσε τη δική της, ηχηρή απάντηση στους κατ’ επάγγελμα καιροσκόπους της εξουσίας.

Σε εκείνους που για οκτώ ολόκληρα χρόνια, δεν είχαν τίποτα το θετικό να συνδράμουν από τη θέση της Αντιπολίτευσης, στην οποία τους είχαν ορίσει οι πολίτες του Χαλανδρίου.

Έλεγαν «όχι σε όλα», όταν δεν ήταν απόντες από τους κοινούς αγώνες.

Δεν δίσταζαν να σπιλώνουν ονόματα και συνειδήσεις, να ποδοπατούν κάθε έννοια πολιτικής ηθικής, να αρνούνται κάθε προσπάθεια συναίνεσης, συνεργασίας, συνεννόησης για το καλό του τόπου μας.

Με τη νίκη του Γιώργου Κουράση, δικαιώνεται η προσπάθεια που κάναμε όλοι εμείς, ώστε να είναι εκείνος που θα πάρει τη σκυτάλη και θα συνεχίσει την καθημερινή μάχη για ένα καλύτερο Χαλάνδρι, σε πείσμα ορισμένων, λίγων ευτυχώς, που θα προτιμούσαν κάποια «λαμπερή» υποψηφιότητα, χωρίς δεσμούς με την αγαπημένη μας πόλη.

Τον Γιώργο Κουράση τον γνωρίζουμε καλά. Η ηπιότητα του χαρακτήρα του, η μετριοπάθεια και η συνέπεια σε κοινές αρχές, διασφαλίζουν ότι η πόλη στην οποία μεγαλώνουν τα παιδιά μας, θα συνεχίσει την πορεία της προς το μέλλον.

Δεν θα τραβήξει χειρόφρενο στην πρόοδο, δεν θα γυρίσει στο παρελθόν.

Σε ό, τι με αφορά, και από τη θέση του ελεγμένου Περιφερειακού Συμβούλου Αττικής πλέον, θα είμαι πάντα δίπλα σε όλους εσάς, και την καινούρια δημοτική αρχή.

Για να δώσουμε στο Χαλάνδρι και την Αττική, τη Νέα Προοπτική που αξίζουν.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ