Συμβαίνουν κι αλλού...
Τα επιχειρήματα του "μαζί τα φάγαμε", οι "κοπρίτες" και οι "τζαμπατζήδες" υπάρχουν παντού, σε διεθνή κλίμακα (δεν είναι ελληνική πατέντα).
Η λογική του "ζούμε πάνω από τις δυνάμεις μας", μετατρέπεται σε καταστροφέα -μόνο- των κοινωνικών δαπανών κι "όποιος αντέξει".
Ο στιγματισμός, η περιθωριοποίηση και εντέλει η "απαλλαγή" ενός "παρασιτικού" μέρους της κοινωνίας, για να επιβιώσει το "υγιές" τμήμα της είναι η σημαία του νεοφιλελευθερισμού και οδηγεί κατευθείαν στον εκφασισμό λογικής και πρακτικών.
Ένα ενδιαφέρον άρθρο για την "άλλη" άποψη των κοινωνικών εξεγέρσεων
ΣτΚ
http://www.city-journal.org/2011/eon0810td.html
Theodore Dalrymple
Ο Βρετανικός εκφυλισμός
Οι ταραχές δεν πρέπει να εκπλήσουν κανέναν
Η σκληρή εγκληματικότητα την οποία επιδεικνύει ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού της Αγγλίας δεν με εκπλήσσει. Γράφω για αυτό το θέμα εδώ και 20 χρόνια. Το να το διαπιστώσω την προϊούσα εκδήλωση εγκληματικής βίας, δεν απαιτούσε ιδιαίτερη παρατηρητικότητα εκ μέρους μου.
Αυτοί που δεν το έβλεπαν, και έκλειναν τα μάτια, είναι η βρετανική διανόηση και η πολιτική τάξη, που όχι μόνο δεν το είδαν, αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν και τη σημαντικότητά του. Οι διανοούμενοι δεν θέλουν να αλλάζουν τις απόψεις τους, και οι πολιτικοί τις πολιτικές τους.
Τρεις άνδρες παρασύρθηκαν από αυτοκίνητο, και έχασαν τη ζωή τους, προσπαθώντας να υπερασπίσουν τη περιουσία τους στο Birmingham, πόλη στην οποία κάποτε ζούσα και περπατούσα στους δρόμους της καθημερινά.
Μόνο λοιπόν όποιος περπατά αλλά δεν παρατηρεί τι γίνεται γύρω του, και δεν βλέπει τα πρόσωπα και τις συμπεριφορές των νέων, μόνο αυτός θα πρέπει να εκπλήσσεται με όσα συμβαίνουν σήμερα.
Οι ταραχές αποτελούν την αποθέωση του κοινωνικού κράτους, και της βρετανικής λαϊκής κουλτούρας. Πρόκειται για έναν πληθυσμό, του οποίου πιπιλίζουν τα αφτιά οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι, ότι δικαιούται ένα υψηλό επίπεδο κατανάλωσης, άσχετα από την προσωπική προσπάθεια, και άρα τα θεωρεί όλα ως δεδομένα, και όταν δεν τα απολαμβάνει, τότε αισθάνεται αδικημένος.