Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα δρόμο πέρασμα για το ρέμα Χαλανδρίου. Δύο σκυλάκια αναζητούν την αγάπη και την προσοχή στα μάτια μιας μικρής που όμως ανήκει στη μεσαία τάξη και μένει σε διαμέρισμα. Νυχθημερόν λοιπόν οι δύο φίλοι την περιμένουν έξω από την πόρτα του κήπου και στον περίβολο της πολυκατοικίας ενώ όταν πια βγαίνει για να πάρει τον αέρα της την ακολουθούν πιστά. Τα ματάκια τους είναι γεμάτα προσμονή και λαχτάρα. Με υπομονή για τρεις βδομάδες κοιμούνται κάτω από το παραθύρι της. Η αφεντικίνα της μικρής τα προσέχει και προσπαθεί να γεμίσει τη ζωούλα τους, που δεν αγαπήθηκε από κανέναν άνθρωπο, με φροντίδα. Μαζί της κι άλλοι γείτονες με ένα χάδι ή λίγο φαγάκι. Είχαν καταφέρει να γίνουν μέρος της καθημερινότητας της περιοχής αφού ο έρωτας τους έβαζε το χαμόγελο στα γκρίζα πρόσωπα μας. Δεν χρειάζονταν τίποτα περισσότερο από αγάπη και τροφή για να είναι ευτυχισμένα. Και ξεροστάλιαζαν για να τη δουν, αγνοώντας αυτούς που τα μισούσαν και τα έβλεπαν ως φορείς μικροβίων.
Τη συνέχεια τη φαντάζεστε να καταλήγει ροζ ... Ομως όχι, το ρομάντσο δεν είχε happy end. Η συνέχεια έχει πολύ οδύνη για 10 οικογένειες δεσποζόμενων σκυλιών της περιοχής, ενός κουταβιού που ένιωθε μοναξιά και αρκετών αδέσποτων περιπλανόμενων.
Δυστυχώς ωστό δεν είναι η πρώτη φορά, είναι η πολλαπλή, για τον συγκεκριμένο δρόμο, συχνό πεδίο δράσης για τα κτηνώδη ένστικτα του δήμιου της γειτονιάς.
Τα ζώα αισθάνονται, πονούν, υποφέρουν, προσμένουν, αγαπούν, αντιλαμβάνονται, κρίνουν, θυμούνται, έχουν συνείδηση, έχουν ικανότητες που δεν έχουμε, έχουν δικαιώματα.
Η σχέση των ζώων με τον άνθρωπο, η παρουσία τους στον πολιτισμό, στην τέχνη και την τεχνολογία, στη θρησκεία και τη φιλοσοφία, δεν είναι τυχαία. Είναι καιρός να μπει τέλος στην οίηση που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος και στην ανήθικη συμπεριφορά απέναντι στα ζώα, διαβάζω στο βιβλίο Περί Ζώων. Πόσο συχνά καταγγέλλεται η σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται, και πόσο συχνά έχουν εντοπιστεί οι αυτόκλητοι δήμιοι της ζωής μας.
Για τον Μάτσο και τον Ευτύχη που γλίτωσαν, τον ερωτευμένο Ετζο, το μοναχικό Χάσκι και τις ψυχές που υπέφεραν μέχρι να "φύγουν".
Λ.Σ.Κ.
Η σχέση των ζώων με τον άνθρωπο, η παρουσία τους στον πολιτισμό, στην τέχνη και την τεχνολογία, στη θρησκεία και τη φιλοσοφία, δεν είναι τυχαία. Είναι καιρός να μπει τέλος στην οίηση που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος και στην ανήθικη συμπεριφορά απέναντι στα ζώα, διαβάζω στο βιβλίο Περί Ζώων. Πόσο συχνά καταγγέλλεται η σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται, και πόσο συχνά έχουν εντοπιστεί οι αυτόκλητοι δήμιοι της ζωής μας.
Για τον Μάτσο και τον Ευτύχη που γλίτωσαν, τον ερωτευμένο Ετζο, το μοναχικό Χάσκι και τις ψυχές που υπέφεραν μέχρι να "φύγουν".
Λ.Σ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου