Θα μιλήσουμε για τις παστρικές σήμερα.

Εκείνες τις παστρικές που επιδείκνυαν συνεχώς τις μπουγάδες με τα εσώρουχά τους.

Τα εσώρουχα που είχαν ακριβώς γι' αυτή την δουλειά.

Μέσα από την καθημερινή επίδειξη των φρεσκοπλυμένων εσωρούχων τους ουσιαστικά διαφήμιζαν την .... πραμάτεια τους που ήταν το περιεχόμενο της μπουγάδας.

Προσέλκυαν πελάτες στα ενδότερα.

Η πάστρα ήταν το μέσο προβολής της επιχείρησης.

Τι να δείξουν άλλωστε;

Το καθεαυτό εμπόρευμα;

Δεν γινόταν.

Θα της συλλαμβάνανε για προσβολή της δημοσίας αιδούς (και της δημόσιας νοημοσύνης).

Άσε που τις περισσότερες φορές το "εμπόρευμα" δεν ήταν και τόσο παστρικό και ελκυστικό όσο το προβαλλόμενο στην μπουγάδα, περιτύλιγμα.

Πάντα αυτό δεν ισχύει άλλωστε με την διαφήμιση;

Μέχρι εδώ καλά όμως.

Την δουλειά τους έκαναν, ιερό δικαίωμα η εργασία, ιερό βεβαίως και το αρχαίο επάγγελμα των παστρικών.

Όμως πάντα οι παστρικές είχαν συνειδησιακό θέμα.

Αυτές ήξεραν ότι η πάστρα τους ήταν επίπλαστη. Και ήξεραν ότι το ήξερε και η γειτονιά αυτό.
Επίσης ήξεραν ότι ο πελάτης γούσταρε στην πραγματικότητα πιο πολύ την γειτόνισσα.

Ένιωθαν μιαρές μετά το πέρας του οκταώρου και τις εξυπηρετήσεις των πελατών της επιχείρησης.

Και για να νιώσουν πιο καθαρές έβγαιναν στον δρόμο και σχολίαζαν τις μπουγάδες της γειτόνισσας συγκρίνοντάς τες με την δική τους.

Μπουγάδες φυσιολογικές, με λεκεδάκια που δεν εξαφάνισε το πανίσχυρο vim στην σκάφη, με τρύπες σε κανένα σώβρακο, με μπαλώματα και φθορές, αφού ήταν μπουγάδες κανονικά χρησιμοποιούμενων ρούχων και όχι διαφημιστικές ταμπέλες προβολής επιχειρήσεων - βιτρίνας.

Αυταποτόνταν με αυτό τον τρόπο οι έρημες οι παστρικές ότι επιδεικνύοντας τα λεκεδάκια αποδείκνυαν στην γειτονιά και κυρίως στην πελατεία ότι είναι πιο παστρικές από την γειτόνισσα.

Λες και έκαναν την ίδια δουλειά με την διπλανή νοικοκυρά, που φόραγε τα ρούχα της και  μπορεί να δούλευε στο εργοστάσιο, στην καφετέρια, στο χωράφι για να βγάλει το ψωμί της.

Η διπλανή τα ρούχα της μπουγάδας της τα φόραγε για να προστατεύεται και να μην κρυώνει και όχι για να επιδεικνύει το μέσα μαγαζί.

"Είμαι πιο παστρικιά από την διπλανή" διατυμπάνιζε στην πιάτσα η παστρικιά όμως.

Και το ανεχόταν αυτό συνήθως η διπλανή για πολύ καιρό, διότι ποια θα ήθελε να πέσει στον καυγά με την παστρικιά και τους νταβατζήδες της.

Μέχρι βέβαια να το παρακάνει η παστρικιά και να γυρίσει το μάτι της γειτόνισσας ανάποδα ....

 

ΑΓΓΕΛΟΣ ΝΤΑΒΙΑΣ