Ευχάριστοι ή χρήσιμοι; (της Β. Χαλκιά)

 

Tα όσα έγιναν στο τελευταίο συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ για κάποιους είναι συνηθισμένα, για άλλους πρωτόγνωρα.

Aν και δεν έχω εμπειρία από προηγούμενα συνέδρια της ομοσπονδίας, ωστόσο δεν πέφτω από τα σύννεφα για τους χειρισμούς και τα τεχνάσματα που χρησιμοποιήθηκαν από όλες τις κατευθύνσεις για να κερδιθεί η μάχη των εντυπώσεων. Μπορεί να με γυρίσαν αρκετά πίσω, στα μαθητικά και φοιτητικά αμφιθέατρα, δεν τα έβλεπα πάντως για πρώτη φορά...

Για πρώτη φορά έβλεπα την αγωνία αρκετών συναδέλφων που γνώρισα στο συνέδριο - και συμμετείχαν στο συνέδριο κι εκείνοι όπως κι εγώ για πρώτη φορα ως μέλη των σωματείων τους - να πετύχουν κάτι από αυτή τη συμμετοχή τους.

Να υπερβούν τις παθογένειειες και τις ιδεοληψίες που έχουν οδηγήσει στην απαξιώση και στον κατακερματισμό του συνδικαλιστικού κινήματος.

Nα καταφέρουν ένα νέο ξεκίνημα, να πάνε στο επόμενο βήμα και να αποκαταστήστουν ηθικά την ουσία της συνδικαλιστικής δράσης.

Και αυτό θεωρώ οτι είναι μια μεγάλη ελπίδα για την επόμενη μέρα της ομοσπονδίας και για τη νέα εποχή που πρέπει να βαδίσουμε ως κοινωνία.


Ειδικά σε μια χρονική περίοδο που ο συνδικαλισμός ως ένοια και ως θεσμός βάλεται από παντού.

Όταν έχει κατφέρει η παντοκρατορία των μήντια να έχει ρίξει όλο το ανάθεμα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα στους συνδικαλιστές και στους εργατικούς αγώνες.

Σαφώς και πρέπει να γίνει κριτική για λάθη, αστοχίες και πιθανόν συνειδητές επιλογές που βοήθησαν στην κατεύθυνση αυτή, δεν μπορεί όμως να μην πάμε παρακάτω από όλα αυτά, εξασφαλίζοντας οτι δεν θα επαναληφθούν.

Ένα από τα βασικά προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος, ήταν οι μικροκομματικές συγκρούσεις, ο παλαιοκομματισμός, τα συνδικάτα ως φέουδο των κομμάτων, που χρησιμοποιούνταν είτε ως κυβερνητικός, είτε ως αντιπολιτευτικός μηχανισμός.

Οι προτεραιότητες που ήταν στην λογική της εξυπηρέτησης του μικροκομματικού όφελους και οχι του συλλογικού.

Όχι, δεν πρέπει να ανεχτούμε άλλο ένα τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα.

Μπορούμε να χαράξουμε πορεία για μια ελεύθερη, πολιτικοποιημένη, αντικειμενική, κριτική, συνδικαλιστική δράση που θα ελέγχει και θα επιτίθεται στην κυβέρνηση όπου διαφωνεί μαζί της, αλλά θα το κάνει γιατί τα ίδια τα στελέχη της θα το πιστεύουν και όχι για να εξυπηρετηθούν άλλες σκοπιμότητες.

Θα έλεγα ότι πρώτα από όλα χρειάζεται να χτίσουμε μια νέα σχέση των κομμάτων με τo Συνδικαλιστικό Κίνημα.

Πρέπει να σεβαστούμε στην ουσία την αυτονομία όλων των θεσμών.

Πρέπει να σεβαστούμε την ουσία της δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος και τα μεγάλα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει, αν θέλουμε να μιλάμε στα σοβαρά για αυτονομία και για ένα νέο ξεκίνημα.

Όσο πιο σύντομα κατανοήσουμε όλοι μας, κόμματα, εργαζόμενοι, κυβέρνηση, τους διαφορετικούς μας και διακριτούς ρόλους σε αυτή τη πορεία, τόσο πιο δημιουργικό για όλους μας, θα είναι αυτό το νέο ξεκίνημα.

Ένα μεγάλο βήμα στην κατεύθυνση αυτή, έγινε όταν η πλειοψηφούσα παράταξη της ΠΟΕ ΟΤΑ επέλεξε να απαγκιστρωθεί από τον κομματικό μηχανισμό στον οποίο λειτουργούσε γαι δεκαετίες.

Αμέσως φάνηκαν τα θετικά αποτελέσματα της επιλογής αυτής στην δράση της ομοσπονδίας.

Η ΠΟΕ ΟΤΑ ήταν - κατα γενική ομολογία - η πιο μαχητική ομοσπονδία στα χρόνια της μνημονιακής καταστροφής και στην ουσία υπερασπίστηκε το σύνολο των δημοσιών υπαλλήλων, με πολύμορφες και πολύμηνες αγωνιστικές κινητοποιήσεις ενώ παράλληλα έκανε πράξη για πρώτη φορά, μια διαδικασία άμεσης συμμετοχής στην λήψη των αποφάσεων, όπου τα πρωτοβάθμια σωματεία, με τις συνεχείς συγκεντρώσεις τόσο σε επίπεδο υπηρεσιακού συμβουλίου, όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο συναποφασίζαν μαζί με την ομοσπονδία για την πορεία και την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, μεταφέροντας τις αποφάσεις των γενικών τους συνελεύσεων.

Μια διαδικασία που έχει αξία να συνεχιστεί και να εξελιχθεί αφού αποτέλεσε ουσιαστική παρέμβαση της βάσης των εργαζομένων και των απόψεων τους στην διαμόρφωση των αποφάσεων της ομοσπονδίας.

Την αξιοπιστία της η ΠΟΕ ΟΤΑ την ξανακέρδισε όταν έγινε ξεκάθαρο, οτι παίρνει αποφάσεις και δίνει λογαριασμό στους εργαζόμενους που εκπροσωπεί και όχι στο κόμμα που στηρίζει η πλειοψηφία.

Ενέπνευσε με την απαγκίστρωση, αυτή το σύνολο των εργαζομένων του κλάδου μας και όχι μόνο όσους ταυτιζόνταν μαζί της ιδεολογικά.

Γι αυτό το λόγο άλλωστε πλαισιώθηκαν οι αγωνιστικές δράσεις από εργαζόμενους με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, αλλά και από εργαζόμενους που δεν συμμετείχαν σε καμία συλλογική δράση, εκ πεποιθήσεως, για να μην πάρουν μέρος σε οποιοδήποτε μικροκομματικό παιχνίδι.

Η συνέχιση ή όχι της απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος θα έλεγα οτι συνδέεται με την εμμονή σε πρακτικές και αναλύσεις που μας κρατά προσηλωμένους στο παρελθόν.


Όραμα και προοπτική χρειαζόμαστε, έχοντας διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος.

Ένα καλό βήμα είναι να κάνουμε για αρχή την επιλογή να είμαστε χρήσιμοι για τους συναδέλφους που εκπροσωπούμε και οχι απλά ευχάριστοι όπως επιλέγουν αρκετοί πολλά χρόνια τώρα.

Χρήσιμοι θα είμαστε όταν επιλέξουμε να μιλήσουμε με αλήθειες, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και η αποδοχή των κανόνων, που έχουμε ορίσει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, για τις διαδικασίες μας και την λειτουργία μας.

Καταστατικό το λένε αυτό και θα πρέπει να είναι σεβαστό από όλους, όχι κατά περίπτωση και μόνο αν βολεύει για να εξυπηρετηθεί η κριτική της στιγμής.

Και θα πρέπει να ισχυεί για όλους, ανεξαρτήτως αν εξυπηρετεί η καταπάτησή του πρόσκαιρα την όποια παράταξη εκπροσωπεί ο καθένας.

Χρήσιμο θα ήταν να πούμε την αλήθεια γιατί όταν κάποιος θεωρεί οτι φιμώνεται από ένα συνέδριο που δεν του δίνεται ο λόγος στην έναρξή του, δεν σημαίνει οτι πρέπει να έχει φύγει οταν έρθει η ώρα να μιλήσει ως σύνεδρος για να μπορεί να καταγγέλει οτι στερήθηκε του δικαιώματος που είχαν όλοι οι σύνεδροι να μιλήσουν, αλλά ακολούθησαν τους κανόνες διεξαγωγής ενός συνεδρίου και περίμεναν να έρθει η σειρά τους βάσει του προγράμματος που υπήρχε.

Χρήσιμο θα ήταν επίσης να εμβαθύνουμε περισσότερο στις συνέπειες της πρότασης συμμετοχής των εργαζομένων με ελαστικές σχέσεις εργασίας στις εκλογικές διαδικασίες της ομοσπονδίας αλλά και των πρωτοβάθμιων σωματείων, παρόλο που αυτό δεν το θίγει κανείς, και να δούμε κατάματα μια πραγματικότητα που έχουμε υποχρέωση να μην κάνουμε οτι αγνοούμε...

Να αναλογιστούμε δηλαδή, τί ευκαιριακές αλλοιώσεις προκύπτουν στη βάση των σωματείων μας από τη συμμετοχή των συναδέλφων που εργάζονται για δύο, πέντε ή οκτώ μήνες στον (κάθε) δήμο και έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι για τα διοικητικά συμβούλια (3ετούς θητείας) όταν είναι σε όλους μας γνωστό, ότι η επιλογή τους συχνά βασίζεται σε διαδικασίες άσχετες με το ΑΣΕΠ, από εργοδοτικούς μηχανισμούς που δομούνται συνήθως από τις διοικήσεις των δήμων ανεξαρτήτως κομματικής προελεύσεως.


Να αναλογιστούμε λοιπόν κατα πόσο αυτή η εμφανιζόμενη ως "αριστερή" επιλογή συμβάλλει ή αλλιώνει στην αυτονομία και την ανεξαρτησία της λειτουργίας των πρωτοβάθμιων σωματείων και κατ’ επέκταση και της ομοσπονδίας, τη στιγμή μάλιστα που σε αρκετούς δήμους οι εργαζόμενοι ορισμένου χρόνου τείνουν να είναι περισσότεροι σε αριθμό από το μόνιμο προσωπικό.

Χρήσιμο θα ήταν να σκεφτούμε αν μια τέτοια διεκδίκηση η οποία έχει γίνει το κυρίαρχο θέμα για την ομοσπονδία τα τελευταία χρόνια και εμφανίζεται με ισχυρό αριστερό πρόσημο, αν σε τελική ανάλυση αποδυναμώνει την πρωταρχική θεμελιώδη ταξική μας διεκδίκηση για μόνιμες και σταθερές θέσεις εργασίας.

Χρήσιμο θα ήταν να μην κρυβόμαστε πίσω από γενικότητες και από ωραία συνθήματα που μπορεί να μας κάνουν ευχάριστους, σίγουρα όμως δεν μας κάνουν χρήσιμους.

Να μιλήσουμε συγκεκριμένα για τις διαφοροποήσεις που υπάρχουν μεταξύ συναδέλφων που θεωρούνται ορισμένου χρόνου, ενώ υπηρετούν επί δεκαετίες στους ίδιους εργασιακούς χώρους, και που σαφώς θα πρέπει να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογικές διαδικασίες, τόσο του πρωτοβάθμιου σωματείου όπως και της ομοσπονδίας. (όπως οι εργαζόμενοι στις κοινωνικές δομές - Βοηθεια στο σπίτι, ΚΗΦΗ, ΚΔΗΦ, ΚΔΑΠ, ΚΔΑΠ-ΑΜΕΑ)- εργαζόμενοι με τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις που έχουν μετατραπεί οι συμβάσεις τους σε αορίστου χρόνου, εργαζόμενοι που μέσω ΕΣΠΑ ή 8μηνων συμβάσεων εργάζονται συνεχώς πάνω από 2 χρόνια).

Χρήσιμο επίσης θα ήταν μια αναθεώρηση της πρακτικής και της στάσης των ίδιων των συνδικαλιστικών παρατάξεων.

Αυτοκριτική και απολογισμό για το πού οδηγηθήκαμε αποό τον έντονο κομματικό εναγκαλισμό των συνδικαλιστικών παρατάξεων και των επιλογών τους.

Πολιτικοποιημένοι και με κομματική προτίμηση είμαστε όλοι μας. Και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις είναι ομάδες συναδέλφων με κοινές ανησυχίες και δράσεις και όχι παρέες.

ΣΧΟΛΙΟ: 
Η Β. Χαλκιά είναι Πρόεδρος του Δ.Σ. του Σωματείου Εργαζομένων του Δήμου Βριλησσίων και από το συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ εκλέχτηκε αντιπρόσωπος της ομοσπονδίας εργαζομένων των ΟΤΑ για το συνέδρειο της ΑΔΕΔΥ με το ψηφοδέλτιο της ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. 
Και βέβαια είναι η γνωστή στον τακτικό αναγνώστη μας από τις φωτοσοπιές της,  ΒΙΚΥMOUSE της Πλατείας.