Η Χ.Α. είναι νεοφασιστικό κόμμα με ναζιστικές αναφορές και αναμφίβολα, μία εγκληματική οργάνωση. Βαρύνεται με φόνους, βιοπραγίες και παραβάσεις πλήθους διατάξεων του Ποινικού Κώδικα. Η δικομματική κυβέρνηση, πιεζόμενη από την συγκυρία, ήρε την μέχρι σήμερα ανοχή της και προχώρησε στην διαδικασία διαλεύκανσης και καταδίκης των εγκληματικών πρακτικών και δράσεων του φασιστικού κόμματος. Ωστόσο, η διατήρηση στον κυβερνητικό λόγο της περίφημης «θεωρίας των δύο άκρων», αποκαλύπτει ότι το βασικό σχέδιο της ηγεσίας της Ν.Δ. και του άβουλου συνεταίρου της που σύρεται από τους πολιτικούς εκβιασμούς που τον ελέγχουν, παραμένει η ανάσχεση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς. Ας σταθούμε στο ίδιο το φαινόμενο της Χ.Α. και μάλιστα πέρα από τρέχουσες αναλύσεις που βλέπουν την Χ.Α. μόνον σαν αποτέλεσμα της κρίσης και σαν το μακρύ χέρι της εργοδοσίας ή του «συστήματος». Το ιδεολογικό της υπόβαθρο εξαιρετικά «ντεμοντέ», πριν στοχοποιήσει τους διαφορετικούς και τους αριστερούς, πρόβαλε αρχικά τον Μετανάστη σαν τον prima vista εχθρό και εξακολούθησε να «καταγγέλλει» σαν «εχθρό της φυλής» τον Εβραίο, με τον ίδιο τρόπο που το έκανε ο ναζισμός 70 χρόνια νωρίτερα. Αλήθεια, πότε έχουν δει στη ζωή τους Ισραηλίτη οι φωνασκούντες ‘φουσκωτοί’ των ταγμάτων εφόδου του φύρερ Μιχαλολιάκου; Οι ψηφοφόροι της Χ.Α. ταυτίζονταν με αυτές τις απόψεις; Πιστεύουμε πως όχι ή τουλάχιστον όχι ολοκληρωτικά. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι τα μεσαία και μικροαστικά στρώματα συμπιέστηκαν αφόρητα από τις ληστρικές πολιτικές του μνημονίου και η Χ.Α. τους πρόσφερε άμεσες «λύσεις», σαν ένα «εργαλείο» δήθεν αντισυστημικής τιμωρίας του κοινοβουλευτισμού και του μνημονιακού κυβερνητικού σχήματος, σαν μια εφικτή λύση του «τώρα», στο πλαίσιο ενός ακροδεξιού ριζοσπαστισμού. Η ψήφος αυτών των στρωμάτων έδωσε νομιμοποίηση και πολιτική υπόσταση σε ένα άθλιο κακέκτυπο ιστορικών φασιστικών κομμάτων, σε ένα μόρφωμα που αποτελούνταν κυρίως από λούμπεν στοιχεία, εγκληματίες, ανθρώπους της νύχτας και των κυκλωμάτων προστασίας, υποτακτικών μερίδας του εφοπλιστικού κεφαλαίου και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της περιθωριακής φιλοναζιστικής ακροδεξιάς. Αυτή η ψήφος έλυσε τα χέρια σε παλίμπαιδες οπαδούς του μιλιταρισμού «που αγαπούν τα στρατιωτάκια, τ’ αλογάκια και τα ξύλινα σπαθιά», λάτρεις και μιμητές του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος του Χίτλερ (NSDAP), νοσταλγούς της 7χρονης δικτατορίας και τους οδήγησε σε κτηνώδη εγκλήματα, υπό την ανοχή και σε κάποιες περιπτώσεις την συνενοχή του μνημονιακού κράτους. Πόσο επικίνδυνη είναι στην πραγματικότητα η Χ.Α.; Πόσο κινδυνεύει η Ελληνική Δημοκρατία απ’ αυτήν; Ποιος και πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι ο φασισμός της πρώτης 25ετίας του 21ου αιώνα; Παρόλη την σημαντική αν και μειωμένη εκλογική εκπροσώπηση της Χ.Α., ο κίνδυνος να επανεμφανιστούν στην Ευρώπη και στην Ελλάδα φασιστικά καθεστώτα μουσολινικού ή χιτλερικού τύπου, σαν κι αυτό που επαγγέλλεται η Χ.Α., παραμένει εξαιρετικά χαμηλός. Ωστόσο υφίσταται «μεγάλος και εντεινόμενος κίνδυνος, για ένα νέο είδος φασισμού πιο αόριστο στο περίγραμμά του που μπορεί και πάλι να ενισχυθεί» (F. Hacker – Das Fascismus Syndrom - 1990). Και με τον κίνδυνο αυτό φαίνεται να «παίζει» η ηγετική ομάδα της Ν.Δ. όπως εξελίσσεται μετά τις «μεταγραφές» ακροδεξιών στελεχών, επικουρούμενη και από τα «καθεστωτικά» ΜΜΕ με τα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων και ακροδεξιές τηλεπερσόνες τύπου Καρατζαφέρη.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του »άμορφου» φασισμού νέου τύπου, τα οποία δυστυχώς ανέχεται, αποδέχεται ή ακόμη χειρότερα καλλιεργεί η σημερινή ηγετική ομάδα της Ν.Δ.; Είναι τα στοιχεία της πολιτικής της που εξέθρεψαν την Χ.Α. ή λειτούργησαν εν είδη θερμοκηπίου γι αυτήν. Ας δούμε λοιπόν σε τι συνίσταται ο φασισμός του μέλλοντός μας: 1. Ο σταθερός εθνικιστικός προσανατολισμός με μια αφηρημένη και μεταφυσική έννοια του έθνους, σαν ενός υπό αμφισβήτηση αγαθού, σαν μιας αμφιλεγόμενης εθνικής ταυτότητας που κινδυνεύει. Ο κίνδυνος προέρχεται αρχικά από τους «γυφτοσκοπιανούς», μετά από τους Αλβανούς - Πακιστανούς - Αφγανούς και άλλους μετανάστες, την παγκοσμιοποίηση, τον κάθε Τζωρτζ Σόρος και τους Εβραίους γενικά, την Αριστερά και ότι δαιμονοποιείται κάθε φορά συγκυριακά. Απότοκος αυτής της ιδεολογίας είναι η ένταση της δραστηριότητας και η αύξηση της επιρροής νεοφασιστικών και νεοναζιστικών ομάδων σαν τη Χ.Α. και η ανάπτυξη της εκλογικής υποστήριξης σε δεξιά κοινοβουλευτικά κόμματα (τύπου ΛΑΟΣ) που υποθάλπουν την ξενοφοβία, ποικίλες παραλλαγές και βαθμίδες του εθνικισμού και συνεπικουρούν την καθεστωτική πολιτική προτείνοντας τη λήψη αυταρχικών μέτρων και την υλοποίηση σκληρής οικονομικής πολιτικής. Δυστυχώς και η ηγεσία της Ν.Δ. διεκδικεί προνομιακά την εκπροσώπηση του εθνικιστικού χώρου και της ακροδεξιάς ιδεολογίας. 2. Ο αυταρχισμός, όπως εκφράστηκε από τις περιπέτειες των θεσμών και του ίδιου του Συντάγματος, η διακυβέρνηση μέσων πράξεων νομοθετικού περιεχομένου. Η μετατροπή της Δημοκρατίας σε ένα αποκρουστικό για τους πολίτες καθεστώς - κέλυφος, η ακραία καταστολή σαν κυρίαρχο μέσο πολιτικής επιβολής, η παντοειδής κρατική βία σαν μοναδικό μέσο «διαλόγου» κράτους – πολιτών. 3. Η ιδεολογική προβολή μιας «αίσθησης» της κρίσης ως μεγέθους και κατάστασης που δεν επιδέχεται καμία άλλη λύση εκτός από τον μνημονιακό μονόδρομο. Κάθε απόκλιση από την καθεστωτική αυτή ιδεολογία και κάθε αντίσταση κυρίως από την Αριστερά, θα θεωρείται ανομία, τρομοκρατία, καθεστωτική επιβουλή. Η επιβολή αυτής της πολιτικής θα συνοδεύεται και θα εκφράζεται από οικονομικό αυταρχισμό με την αρπαγή δημόσιου πλούτου και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων, με την κατάρρευση των εργασιακών δικαιωμάτων, την διατήρηση ογκώδους εφεδρικού στρατού ανεργίας και την υποταγή των εργαζομένων στην εργοδοτική αυθαιρεσία και την βία της επισφάλειας. 4. Ο συνδυασμός της συνειδητής υποβάθμισης της Παιδείας όλων των βαθμίδων με την ιδεολογική χειραγώγηση από τα ΜΜΕ θα δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα αποχαύνωσης και έλλειψης μόρφωσης, μία μάζα αμόρφωτων, λειτουργικά αναλφάβητων ή ημιαγράμματων υπηκόων. 5. Η ελεγχόμενη και επιδιωχθείσα κατάρρευση του δημόσιου τομέα παροχής υπηρεσιών υγείας, ισοδυναμεί με τις εθνικές – φυλετικές γενοκτονίες του φασισμού, μόνο που στον καθημερινό φασισμό της μνημονιακής και μεταμνημονιακής Ελλάδας, συνιστά ταξική – κοινωνική γενοκτονία εις βάρος των οικονομικά αδύναμων. Για να μην αναφερθούμε στις εφιαλτικού τύπου προεκλογικές «διαπομπεύσεις» ευάλωτων γυναικών, του «σοσιαλιστή» Α. Λομβέρδου… Ο ΣΥΡΙΖΑ η Αριστερά και ο δημοκρατικός κόσμος πρέπει να απαιτήσουν αφενός η εξάρθρωση της Χ.Α. και η αντιμετώπιση των εγκλημάτων της φασιστικής συμμορίας από την πολιτεία να προχωρήσει σε βάθος και αφετέρου να επαγρυπνούν ώστε να μην αποτελέσει η αντιμετώπιση του φασισμού αφετηρία επίθεσης στο λαϊκό κίνημα και τον αντιμνημονιακό προσανατολισμό του, για να μην γίνει ο καθημερινός αυταρχισμός, η κρατική αυθαιρεσία και η κοινωνική αναλγησία της κυβέρνησης, ο προπομπός του φασισμού του μέλλοντός μας.
Δημήτρης Β. Τσουκαλάς Βουλευτής Επικρατείας ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου