Μπορούν να γλιτώσουν την… ανακύκλωση οι αριστερές διοικήσεις των δήμων;
Η διαπίστωση
αφορά στο σύνολο των δήμων όπου ανέλαβαν τα «ηνία» διοικήσεις φίλα
προσκείμενες στον ΣΥΡΙΖΑ, υποσχόμενες και δεσμευόμενες να εφαρμόσουν μία
εναλλακτική μορφή τοπικής διακυβέρνησης. Σε χρόνο… μηδέν αναγκάστηκαν
να υιοθετήσουν «εργαλεία» και «λογικές» που πολεμούσαν με πάθος όσο
βρίσκονταν στη μειοψηφία (π.χ. κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, προσλήψεις
συμβασιούχων) και να συμβιβαστούν με δεδομένα που μέχρι χθες θεωρούσαν
ανατρέψιμα (π.χ. κατακόρυφη μείωση κρατικών χρηματοδοτήσεων, πάγωμα
προσλήψεων μόνιμου προσωπικού κ.λπ.).
Κι αν στην αρχή της θητείας τους οι
συγκεκριμένες διοικήσεις είχαν την… αυτόματη δικαιολογία ότι οι
κεντρικοί πολιτικοί συσχετισμοί δεν τους ευνοούσαν, από τις 25
Ιανουαρίου και μετά κι αυτό το επιχείρημα έχει εκλείψει. Αυτό που δεν
έχει εκλείψει είναι η σκληρή πραγματικότητα, την οποία οι συγκεκριμένες
παρατάξεις είτε υποτίμησαν, είτε συνειδητά απέκρυψαν από τους ψηφοφόρους
τους, προκειμένου να βρεθούν στην τοπική εξουσία.
Και τώρα, από την πλευρά του
«οδηγού» πλέον, οι εν λόγω δημοτικές αρχές αρχίζουν να αντιλαμβάνονται
ότι τα πράγματα είναι πολύ ευκολότερα στην… κερκίδα, όπου ανέτως μπορείς
να παριστάνεις τον κριτή των πάντων, αφού δεν καλείσαι ο ίδιος «να
βγάλεις τα κάστανα από τη φωτιά». Τώρα, αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να
λάβουν σκληρές και, ορισμένες φορές, επώδυνες αποφάσεις, έστω κι αν
αυτές κινούνται έξω από το πλαίσιο των προεκλογικών δεσμεύσεών τους.
Όπως ακριβώς έκαναν και οι προκάτοχοί τους, που τόσο εύκολα τους
λοιδωρούσαν και τους καταδίκαζαν.
Μπορούν οι συγκεκριμένες διοικήσεις να
φύγουν από το διαφαινόμενο αδιέξοδο που ανοίγεται μπροστά τους και πολύ
σύντομα, μπορεί να τις καταπιεί; Η απάντηση μπορεί να είναι θετική,
αρκεί να υπάρξουν οι εξής τρεις προϋποθέσεις:
Προϋπόθεση 1η: Θα
παραδεχθούν ευθαρσώς ότι προεκλογικώς παρασύρθηκαν και υποσχέθηκαν
πράγματα έξω και πάνω από τις δυνατότητες της χώρας γενικότερα και της
Τοπικής Αυτοδιοίκησης ειδικότερα.
Προϋπόθεση 2η: Θα
σταματήσουν να λειτουργούν ως «υποκαταστήματα» της κεντρικής κυβέρνησης
και «πρόθυμοι» υπερασπιστές της κυβερνητικής γραμμής, γεγονός που αφενός
τις στιγματίζει κι αφετέρου τις αποξενώνει από σημαντική μερίδα των
τοπικών κοινωνιών τους.
Προϋπόθεση 3η (και
σημαντικότερη): Αφού από οικονομικής πλευράς ελάχιστες δυνατότητες
διαθέτουν να λειτουργήσουν αυτόνομα, θα ρίξουν το βάρος τους εκεί που
πραγματικά μπορούν να κάνουν την «αριστερή» διαφορά. Θα εφαρμόσουν με
συνέπεια και συνέχεια μία κοινωνική πολιτική που θα ανακουφίσει τους
πλέον πληττόμενους δημότες τους, θα αναδιοργανώσουν τις διοικητικές
δομές των δήμων τους, μακριά από «κρατικίστικες» αντιλήψεις και εμμονές
και θα διεκδικήσουν σε ρεαλιστική -αλλά ισχυρά πιεστική- βάση από την
κεντρική εξουσία πόρους για την ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών τους.
Σε αντίθετη περίπτωση, οι συγκεκριμένες
δημοτικές αρχές θα καταγραφούν στο «πάνθεον» των διοικήσεων που δεν
κατάφεραν να «απογαλακτισθούν» από τις κομματικές μήτρες τους και να
λειτουργήσουν με αμιγώς αυτοδιοικητικά κριτήρια. Με άλλα λόγια, για τον
απλό δημότη, η παρουσία τους θα τοποθετηθεί στον πολιτικό κάδο
ανακύκλωσης…
ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ: Μπορούν οι αριστεροί δήμοι ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΑΡΑΓΕ .... ΤΗΝ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ, το εναλλακτικό σχέδιο διαχείρισης στερεών αποβλήτων δηλαδή που τόσο απροκάλυπτα μπαίνει στο στόχαστρο;