Φωτό: Nίκος Νούκας/ H πολιτική αναμέτρηση για τους «ανώνυμους» μη πολιτικούς ίσως αποτελεί θετική εξέλιξη.
Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα status στο Facebook που σάρκαζε με ευγενικό τρόπο την συμμετοχή «φίλων» και «γνωστών» σε δημοτικά ψηφοδέλτια /
ξέρω ότι πολλές φορές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γράφουμε λίγο από κεκτημένη ταχύτητα ή δεν εννοούμε 100 % αυτό που λέμε ή και τα δύο /
αλλά ακόμα κι αν το «χειρότερο» είναι αλήθεια, παρατηρώ κι εγώ αυτό το ρεύμα «κανονικών» ανθρώπων που εγκαταλείπουν τους ενδοιασμούς τους και στελεχώνουν τις λίστες των υποψήφιων δημάρχων και μιλάω κυρίως για τον Δήμο Αθηναίων /
με τον όρο «κανονικός» άνθρωπος αναφέρομαι σε ανώνυμους, κατά κύριο λόγο, συμπολίτες μας που έχουν τη ζωή τους και τη δουλειά τους και αποφασίζουν να κάνουν το «μεγάλο βήμα» /
εδώ έχουμε δύο κατηγορίες: «κανονικούς» ανθρώπους που είναι λίγο πιο επώνυμοι από τους άλλους και οι οποίοι «αξιοποιούνται» για επικοινωνιακούς λόγους και «κανονικούς» ανθρώπους, ίσως λιγότερο γνωστούς ως «ονόματα», αλλά με κάποια θετική παρουσία στη ζωή της πόλης /
οι πρώτοι δεν φταίνε που είναι πιο αναγνωρίσιμοι από τους δεύτερους και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια επιτυχημένη θητεία στο επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο /
ισχύει και το αντίστροφο: όσοι έχουν επιδείξει προηγούμενη δράση, συστηματική ή λιγότερο συστηματική, δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι θα τα βγάλουν πέρα στην αρένα της τρέχουσας πολιτικής /
όμως, σε κάθε περίπτωση αυτή η «όρεξη» που βλέπω σε «φίλους» και «γνωστούς» να δώσουν το παρών στις αυτοδιοικητικές εκλογές του επόμενου μήνα σημαίνει «κάτι» /
και φωτίζει μια καινούργια, αχαρτογράφητη περιοχή που δεν μπορούμε να της δώσουμε τόσο γρήγορα ένα όνομα /
στα τέσσερα χρόνια της κρίσης είδα και παρακολουθώ από κοντά όλο αυτό το ρεύμα από ανώνυμους Έλληνες να δικτυώνονται, να βγαίνουν από το σπίτι τους, να σχηματίζουν μικρούς κύκλους, ομάδες, παρέες /
κάτι τέτοιο είναι πια οι atenistas, μια μεγάλη παρέα, και η διαδικτυακή ομάδα του Νίκου Βατόπουλου «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» /
όμως χρειάζεται προσοχή, γιατί εμείς οι δημοσιογράφοι κάνουμε συχνά το ίδιο λάθος και βαφτίζουμε όλες αυτές τις πρωτοβουλίες «εθελοντικές» ή «ακτιβιστικές» /
καταφέραμε (μόνο) στην Ελλάδα να καταστήσουμε τον «εθελοντισμό» όρο παρεξηγήσιμο (κάποιος «αφελής» που κάνει τσάμπα την δουλειά του κράτους) /
και από την άλλη στο άκουσμα της λέξης «ακτιβισμός» πολλοί δεν αισθάνονται άνετα /
όμως, όλος αυτός ο κόσμος που άφησε το σπίτι του για να φτιάξει κάτι έξω στους δρόμους δεν το έκανε για να «βοηθήσει» ή να «προσφέρει» αλλά γιατί βαρέθηκε τον παθητικό του εαυτό και, δεύτερον, επειδή τον έσπρωξε μια εσωτερική ανάγκη/
αυτό συμβαίνει τώρα με τους «ανώνυμους» μη πολιτικούς που παίρνουν το ρίσκο της έκθεσης σε μια πολιτική αναμέτρηση /
σίγουρα δεν θα αντέξουν όλοι, σίγουρα πολλοί θα απογοητευθούν και θα τα παρατήσουν /
αλλά στο τέλος της ημέρας έχω την αίσθηση ότι το πρόσημο θα είναι θετικό /
ναι, νομίζω δεν έχουμε να φοβηθούμε το παραμικρό από όλους αυτούς τους «κανονικούς» ανθρώπους, τους φίλους μας και τους γνωστούς που ξαφνικά έγιναν (και) υποψήφιοι /
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
ΦΛΩΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
Υπ. Δημοτική Σύμβουλος