Είμαστε ένα Δ.Σ. που ξεκίνησε τη θητεία του στα πιο σκληρά μνημονιακά χρόνια.
Οι μάχες που δίναμε ήταν καθημερινές και υπερβαίνουν τη φυσιολογική λειτουργία ενός συλλόγου.
Οι απολύσεις, οι μειώσεις των αποδοχών μας οι καταργήσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις των υπηρεσιών μας, ήταν μια πολύ δύσκολη καθημερινότητα στην οποία αντισταθήκαμε με επιτυχία.
Με την στήριξη και την καθοδήγηση της ΠΟΕ-ΟΤΑ καταφέραμε να αποτρέψουμε τις αποφασισμένες ιδιωτικοποιήσεις του οδοκαθαρισμού και του αθλητικού & πολιτιστικού οργανισμού.
Αξίζει να θυμηθούμε, ότι αναλάβαμε, μετά από μια περίοδο διάλυσης του συλλόγου που ταλανίστηκε από συνεχείς παραιτήσεις μελών, από έλλειμμα στο ταμείο και από καμία ουσιαστική παρέμβαση του, στο Δημοτικό Συμβούλιο, όταν απολύονταν με διαθεσιμότητα συνάδελφοι μας.
Σήμερα έχουμε έναν σύλλογο ισχυρό, που στέκεται στα πόδια του, έχουμε ταμείο χωρίς έλλειμμα, και ουσιαστικές παρεμβάσεις με θετικό αποτέλεσμα σε θέματα που μας αφορούν άμεσα.
H πλειοψηφία του Δ.Σ δεν πορευτήκαμε με την άποψη ότι συνδικαλισμός είναι μόνο σύγκρουση, είχαμε την άποψη ότι συνδικαλισμός σημαίνει και ιεράρχηση και επίτευξη κοινών στόχων.
Με την προηγούμενη διοίκηση, Iωαννίδη, θα θέλαμε να μην έχουμε συγκρούσεις, αλλά είναι προφανές ότι ήταν υποχρεωμένη να υπηρετήσει τις μνημονιακές επιταγές του κόμματος που την στήριζε, και ήταν και για εμάς αυτονόητο ότι δεν έπρεπε να φοβηθούμε την αντιπαράθεση και την άσκηση πίεσης, όταν δεν είχαμε άλλον δρόμο για να περιφρουρήσουμε το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα των υπηρεσιών μας.
Με την ίδια λογική βαδίσαμε και με την νέα διοίκηση Μανιατογιάννη – η οποία είναι σαφώς πιο δεκτική στα αιτήματά μας – ωστόσο ακόμη δεν έχει ακουμπήσει προβλήματα που χρονίζουν.
Με την άποψη αυτή 3 χρόνια τώρα, πετύχαμε αρκετά μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, όπως :
*να μην αποσταλούν τα στοιχεία των εργαζομένων στα Νομικά Πρόσωπα, που είχε σκοπό να βρεθεί η νέα δεξαμενή απολύσεων
* να μην γίνει η δήθεν αξιολόγηση που είχε δεδομένο το 15% των εργαζομένων προς απόλυση
* να μην προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις του οδοκαθαρισμού και του ΠΑΟΔΗΒ
* να πάρουμε πριν λίγους μήνες είδη ατομικής προστασίας
* να έχουμε φέτος μετά από χρόνια, γιατρό εργασίας
* να ξεκινήσουν επιτέλους οι διαδικασίες για την μεταστέγαση της υπηρεσίας ύδρευσης και καθαριότητας που θα εξασφαλίζουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας
* να ξεκινήσουν φέτος οι Παιδικοί σταθμοί με τις λιγότερες ελλείψεις σε προσωπικό, από κάθε άλλη χρονιά
- να έρθει επιτέλους αυτοκίνητο στην αυτεπιστασία
-
να είμαστε από τους λίγους Δήμους που παρατείναμε τις 8μηνες συμβάσεις στις ανταποδοτικές υπηρεσίες
Κινηθήκαμε πάντα μέσα στο πλαίσιο των συλλογικών μας αποφάσεων, που τις παίρναμε στις Γενικές Συνελεύσεις που κάναμε (11 σύνολο).
Αντιληφθήκαμε από νωρίς ότι τη μνημονιακή λαίλαπα θα την αντιμετωπίζαμε καλύτερα, διαμορφώνοντας ένα κοινό μέτωπο Εργαζομένων – Αιρετών – Δημοτών και κινηθήκαμε προς την κατεύθυνση αυτή.
Κάναμε για πρώτη φορά ανοικτή εκδήλωση για το θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων και για την ιδιωτικοποίηση της καθαριότητας, ενημερώνοντας την τοπική κοινωνία για το κόστος που θα είχε κάτι τέτοιο στην καθημερινότητά τους, προσπάθεια που υπονομεύτηκε στο βωμό των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.
Παίξαμε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση μετώπου αντίστασης για το κλείσιμο του ΕΟΠΥΥ Βριλησσίων και αυτή η προσπάθεια υπονομεύτηκε και επιχειρήθηκε να καπελωθεί.
Δυστυχώς το συμπέρασμα που έβγαλα μετά από αυτά τα 3 χρόνια που είχα την τιμή να έχω την ευθύνη του συλλόγου μας, είναι ότι κάποιοι θεωρούν τη συλλογική δράση ως ευκαιρία για κομματική ανέλιξη, ή επαναστατική γυμναστική και όχι ως ευκαιρία σύνθεσης διαφορετικών απόψεων και κοινής δράσης για την επίτευξη κοινών στόχων.
Έχω διατυπώσει εδώ και πολύ καιρό, σε προηγούμενες Γ.Σ., την ανησυχία μου για την προσπάθεια που γίνεται τόσο από το ΠΑΜΕ όσο και από την ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ να μετατραπεί ο σύλλογος σε μικρό κοινοβούλιο.
Ως πρωτοβάθμιο σωματείο έχουμε υποχρέωση να αναζητούμε την συνισταμένη όλων μας, μακριά και πέρα από κομματικές επιταγές και αγκυλώσεις που το μόνο που κάνουν είναι να αδυνατίζουν την ενότητά μας και να υπονομεύουν τη δύναμή της παρέμβασής μας στα θέματα που μπορούμε να επηρεάσουμε αποτελεσματικά, όπως αποδείξαμε.
Αυτό είναι συνδικαλισμός για μένα, και αυτό προσπάθησα να υπηρετήσω ως πρόεδρος.
Πρέπει να συνεχίσουμε να προτάσσουμε τους κοινούς μας στόχους, να υπερασπιζόμαστε τα εργασιακά μας δικαιώματα, την καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας μας, αλλά και να βγούμε από τον μικρόκοσμο της στενής συντεχνιακής διεκδίκησης, επιδιώκοντας και την καλυτέρευση των υπηρεσιών που παρέχουμε εμείς στους δημότες.
Απέναντι σε αυτή τη λογική συναντήσαμε οργανωμένες παραταξιακές υπονομεύσεις, που δεν θέλουν να συμπορευτούν με αυτόνομες φωνές.
Βρεθήκαμε αρκετές φορές αντιμέτωποι με τον καιροσκοπισμό και τον δογματισμό.
Συναντήσαμε “αγωνιστικές πρωτοβουλίες” που προτάσσουν τεχνικές εκθέσεις, από τις ανάγκες της κοινωνίας και την πραγματική εικόνα των δομών μας, γιατί πρέπει να βγει μια ανακοίνωση που θα δικαιολογεί την ύπαρξή τους.
Συναντήσαμε επικλήσεις “πανεργατικών μετώπων” αλλά με πρόταγμα την άποψη ότι τις υπαρκτές αδυναμίες και τα ανθρώπινα λάθη μας – που γίνονται κι αυτά στους ρυθμούς και στις συνθήκες που δουλεύουμε – πρέπει να τα κρύβουμε, να τα αποσιωπούμε, αντί να παραδεχθούμε ότι δεν πρέπει να ξαναγίνουν, για να μην «σπιλώνονται» οι εργατοπατέρες μας.
Απογοητευτήκαμε που ακόμη και ο θάνατος της συναδέλφου μας, έγινε θέμα μικροπολιτικής εκμετάλλευσης. Αλήθεια σκέφτηκε κανείς τι επιπτώσεις είχε αυτός ο χειρισμός, στην ψυχολογική κατάσταση των συναδέλφων που ήταν μαζί της στη βάρδια και κατέβαλλαν κάθε δυνατή προσπάθεια να την πείσουν ότι δεν έπρεπε να την μεταφέρουν σπίτι της αλλά στο νοσοκομείο;
Σε αυτόν τον καλά σχεδιασμένο αποπροσανατολισμό του συλλόγου μας από την πορεία που ακολουθήσαμε, εγώ δεν θα είμαι συμμέτοχη. Δεν θα είμαι συμμέτοχη στο πισωγύρισμα της δύναμης και της ενότητας μας. Γνωρίζουμε όλοι μας, ότι τίποτε δεν μας χαρίστηκε και τίποτε δεν θα μας χαριστεί.
Δεν τελειώσαμε με τα δύσκολα, έχουμε να αντιμετωπίσουμε κι άλλα σκληρά μέτρα κι άλλη υποβάθμιση της ζωής μας. Ήδη ξεκίνησε ο αγώνας της ομοσπονδίας μας για τα ΒΑΕ και πρέπει να είμαστε ενωμένοι, για να έχουμε δυνατή φωνή και να μπορέσουμε να αποτρέψουμε τις επιθέσεις που σχεδιάζονται, ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ.
Και η ενότητά μας ούτε δεδομένη είναι, ούτε εύκολα επιτυγχάνεται, θέλει πολύ δουλειά και ανοικτά μυαλά.
Ξέρω καλά οτι ενοχλήσαμε πολύ με την παρουσία μας και την δράση μας, γιατί καταφέραμε να βγούμε από την πεπατημένη και να αδιαφορήσουμε για το προσωπικό κόστος αλλά και το πολιτικό κόστος που θα είχαν οι επιλογές μας, για πολιτικά κόμματα και παρατάξεις.
Δεν μας ενδιέφερε όμως, γιατί δεν είμαστε ούτε επαγγελματίες συνδικαλιστές ούτε επαγγελματικά κομματικά στελέχη.
Είμαι υπερήφανη που ήμουν πρόεδρος του συλλόγου μας σε μια τόσο δύσκολη περίοδο και με τη δράση μας καταφέραμε να σταθούμε στο ύψος των πολύ δύσκολων περιστάσεων, που αντιμετωπίσαμε από την πρώτη μέρα, με καταγεγραμμένα θετικά αποτελέσματα για όλους μας.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους, για την εμπιστοσύνη και την συμβολή τους στην προσπάθεια που καταβάλαμε.
Θέλω να αναφερθώ ιδιαιτέρως, στον γραμματέα Νίκο Μήτση και τον ταμία του συλλόγου μας, Σπύρο Τσιρίκο, γιατί αν και ξεκινάμε από τελείως διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, συνεργαστήκαμε άψογα, για την επίτευξη όλων των κοινών στόχων που καθορίζονταν στις Γενικές Συνελεύσεις μας, χωρίς προσπάθειες αλληλοϋπονόμευσης.
Ευχαριστώ πολύ τον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας και τα μέλη της Εκτελεστικής που συμμετείχαν στις συνελεύσεις μας και ήταν πάντα δίπλα μας σε ότι χρειαστήκαμε, η βοήθειά τους ήταν πολύτιμη.
Θα είμαι πάντα παρούσα στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας, εύχομαι καλή συνέχεια στον σύλλογό μας.
Βίκυ Χαλκιά