Ο ΧΡΗΣΤΟΣ

ΑΞΙΑ

ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Απάντηση στην ανακοίνωση της εκτελεστικής επιτροπής της ΠΟΕ-ΟΤΑ (20/1/2015)



Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΠΟΕ ΟΤΑ με την από 16.1.2015 ανακοίνωσή της εγκαλεί τον Δήμαρχο Χαλανδρίου για την άσκηση έφεσης σε δικαστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών  πού αφορά δύο συμβασιούχους εργαζόμενους και τον χαρακτηρισμό της εργασίας τους ως εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου.

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη ανακοίνωση ,η άσκηση του ενδίκου μέσου της έφεσης έρχεται σε αντίθεση με προεκλογικές και μετεκλογικές δεσμεύσεις και εξαγγελίες της Διοίκησης και δεν υφίσταται συνέπεια δηλώσεων και  έργων.

    Σχετικά με την ανακοίνωση αυτή επισημαίνουμε
 
1.Οι δύο εργαζόμενες  έχουν επιστρέψει στην εργασία τους στο ΚΕΠ , σταθμός Μετρό Χαλάνδρι , με απόφαση ασφαλιστικών μέτρων και υπογραφή του Δημάρχου Σ. Ρούσσου.

2.Δεν προκύπτει από κάποιο γεγονός ότι δεν υπάρχει συνέπεια λόγων και έργων.
 
3.Αντίθετα η συνέπεια της Διοίκησης του Δήμου και του Δημάρχου έχει αποδειχθεί ήδη από τη στάση του Δημάρχου και του Δημοτικού Συμβουλίου στο μείζον θέμα του προσχηματικού «επανελέγχου» των συμβάσεων 197 υπαλλήλων του Δήμου σε εφαρμογή του μνημονιακού αντισυνταγματικού νόμου 4250/14 , και την άρνηση παροχής στοιχείων .
 
            Για το θέμα αυτό ο Δήμαρχος έχει δεχθεί ήδη μία πρώτη ποινική δίωξη για παράβαση καθήκοντος και απείθεια και ετοιμάζονται και επόμενες μετά την αποστολή εγγράφων από την Εισαγγελία, τον Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης και τον Γενικό Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης σχετικά με την  υποχρέωση να θέσει σε διαθεσιμότητα για το ίδιο θέμα την Διευθύντρια Διοικητικού.
 
4.Υπενθυμίζουμε ότι σύμφωνα με το υφιστάμενο σήμερα νομοθετικό πλαίσιο για τους ΟΤΑ η άσκηση έφεσης είναι υποχρεωτική , με απειλή προσωπικού οικονομικού καταλογισμού και πειθαρχικής και ποινικής δίωξης για τα αιρετά μέλη διοικήσεων Δήμων που θα αποφασίσουν διαφορετικά(άρθρα 72 και 176 σε συνδυασμό με άρθρο 233 του ν. 3852/2010, βλέπε και εγκύκλιο 129/2013  του Υπουργείου Εσωτερικών). Σύμφωνα με τα παραπάνω η οποιαδήποτε παραίτηση από την άσκηση ενδίκων μέσων δεν είναι επιτρεπτή, εξαιρουμένων εκείνων των περιπτώσεων για τις οποίες το ζήτημα έχει λυθεί με απόφαση ανωτάτου δικαστηρίου.
 
          Η όλη διαδικασία είναι  μία ακόμη πτυχή του πολιτικού προβλήματος πού συνιστά για το θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης το ασφυκτικό νομοθετικό πλαίσιο του Καλλικράτη, για την ανατροπή του οποίου θα παλέψουμε μαζί με όλες τις δυνάμεις.

ΕΛΠΙΔΑ



Το Ξύδι στις φακές και όχι στη Δημοκρατία κ. Ρούσσο.



Ξύδι προτείνει ο Σταλινικός επίγονος και Δήμαρχος Χαλανδρίου σε όποιον διαφωνεί μαζί του. 

Το περιστατικό συνέβη σε μια άτυπη σύσκεψη για την «έναρξη λειτουργίας του κοινωνικού ιατρείου», όταν ο γιατρός και Δημοτικός σύμβουλος Θωμάς Βαρδουλάκης πρότεινε το αυτονόητο. 

Οι υπηρεσίες κοινωνικής αλληλεγγύης να προσφερθούν μέσα από την αναβάθμιση των  Δημοτικών Ιατρείων, αντί της πρωτοβουλίας του Δήμου να οργανώσει  Κοινωνικά Ιατρεία έξω από τις υπάρχουσες κοινωνικές δομές . Για να εισπράξει προς έκπληξη όλων (όχι και δική μου) τη φράση που μαρτυρεί τη φασίζουσα νοοτροπία του: "Εμείς θα λειτουργήσουμε το κοινωνικό ιατρείο όπως νομίζουμε και σε όποιον δεν αρέσει, ΞΥΔΙ!

Αναρωτιέμαι, τα Δημοτικά Ιατρεία δεν είναι κοινωνικά; 

Και αν δημιουργήσει εκ νέου κοινωνικά ιατρεία θα προσφέρονται υπηρεσίες υγείας άνευ χρημάτων(;), πέραν αυτών που δίνουμε για τα Δημοτικά;  

Μια υπηρεσία υγείας κ. Ρούσσο  για να είναι κοινωνική και δωρεάν , δεν αρκεί μόνο να την παρέχεις , αλλά και να την αγοράζεις.

 Αν κ. Ρούσσο αγοράζεις «τσάμπα»  υπηρεσίες κάποιων εθελοντών ιατρών από κάποια νοσοκομεία, αυτό δεν μπορεί να συμβεί και στην αγορά των μέσων που την παρέχουν. 

Σας πληροφορώ κ. Ρούσσο ότι και τα διαγνωστικά μέσα και τα φάρμακα είναι προϊόντα που έχουν προσφερθεί στην κοινωνία από ιδιωτικές εταιρείες. Στα καθεστώτα του υπάρξαντος Σοσιαλισμού που είχατε σαν πρότυπο, δυστυχώς για τις κοινωνίες αυτές , η Σοσιαλιστική ουτοπία  για 72 χρόνια  και σε 42 χώρες  δεν προσέφερε ούτε φάρμακο. Ούτε ένα. Σας προκαλώ να αναφέρετε έστω ένα. Μόνο ένα. 

Ξέρετε η αλληλεγγύη χρειάζεται και λεφτά. Αν θέλετε να προσφέρεται αλληλεγγύη παρακαλώ να μη χρησιμοποιήσετε αυτά τα «καταραμένα» καπιταλιστικά προϊόντα. Μπορείτε όμως για κάθε θεραπεία που θα προσφέρετε , να προτείνετε ότι προτείνατε και στο γιατρό κ. Βαρδουλάκη. ΞΥΔΙ.

Αντώνης Κρούστης
Fileleftheros1966.blogspot.com

Βράβευση μαθητών του Αλληλέγγυου Φροντιστηρίου του Δήμου Αιγάλεω




Τους περσινούς επιτυχόντες μαθητές του Αλληλέγγυου Φροντιστηρίου Αιγάλεω βράβευσε χθες η Περιφερειάρχης Αττικής, Ρένα Δούρου. Η Περιφερειάρχης επισκέφθηκε το Φροντιστήριο και μετείχε στην εκδήλωση για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας.
Η εκδήλωση έλαβε χώρα στο 4ο Λύκειο Αιγάλεω που στεγάζει εδώ και τρία χρόνια την πρωτοβουλία της δημοτικής παράταξης «Ανάπλασης» για δωρεάν μαθήματα σε μαθητές Γ´ Λυκείου για τις ανάγκες των Πανελλήνιων εξετάσεων, με ιδιαίτερα αυξημένη συμμετοχή μαθητών αλλά και εθελοντών. Παρουσία του Δημάρχου Δημήτρη Μπίρμπα και της Αντιπεριφερειάρχη Πολιτισμού Εύης Αποστολάκη, δόθηκε εύφημος μνεία στους επιτυχόντες και από ένα βιβλίο στο σύνολο των εξήντα περίπου μαθητών. Τα συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία αλληλεγγύης συνόδευσαν οι ευχές για μια αποτελεσματική εκπαίδευση και ανθρωπιστική παιδεία που θα έχουν οι σημερινοί μαθητές, αυριανοί πολίτες. Τέλος, η Περιφερειάρχης υπογράμμισε τη μεγάλη σημασία του έργου που επιτελούν τέτοιες δομές αλληλεγγύης ειδικά στη σημερινή δύσκολη συγκυρία.

ΣΧΟΛΙΟ: Η υπογράμμιση δική μας

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΥ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ: ΕΚΔΙΚΑΣΗ ΤΗΣ ΕΦΕΣΗΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ


Πραγματοποιήθηκε σήμερα 20 /1/2015 στα δικαστήρια της Ευελπίδων η εκδίκαση της αγωγής που έχουν καταθέσει Σχολικοί Φύλακες του Δήμου Χαλανδρίου κατά του νόμου με τον οποίο καταργήθηκαν οι θέσεις τους και βγήκαν σε διαθεσιμότητα το 2013.

Εφόσον η απόφαση κριθεί υπέρ της αγωγής των συναδέλφων θα επιστρέψουν στις θέσεις τους, στα σχολεία.

Στο δικαστήριο μαζί με τους Σχολικούς Φύλακες παρέστη και κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης της υπόθεσης η Πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων του Δήμου.

Ο Σύλλογος στηρίζει ενεργά και έμπρακτα τον αγώνα για επιστροφή στην εργασία τους και για να αποκατασταθεί η φύλαξη στα σχολεία.

Ο αγώνας συνεχίζεται, για την υπεράσπιση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της τοπικής αυτοδιοίκησης, για σταθερή και μόνιμη εργασία, εξασφαλίζοντας το υψηλό επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους πολίτες.

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ κ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ





Όταν η ανευθυνότητα και το «εγώ» κυριαρχεί στην κορυφή, η ευθύνη μεταφέρεται, δυστυχώς, εξ ολοκλήρου στη βάση, στο «εμείς».  Και εξατομικεύεται από καθέναν υπεύθυνο πολίτη μπροστά στην κάλπη. Το πρώτο σημαίνει «ενός ανδρός αρχή», το δεύτερο σημαίνει λαϊκή κυριαρχία, Δημοκρατία. Καιρός ήταν.
             Η χώρα και η Πολιτική δε χρειάζονται πια μοναχικούς παίχτες, που θεωρούν εαυτούς μοναδικούς, που δε λένε ούτε «καλημέρα» και καθυβρίζονται μεταξύ τους, ομνύουν στο διχασμό και ζητούν γι’ αυτό από το εκλογικό σώμα… αυτοδυναμία! Η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Και συστράτευση όλων των Ελλήνων.
 Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά την προοδευτική παράταξη και όσους πιστεύουμε στις σταθερές αξίες με πρώτη αυτή του πατριωτισμού, τις οποίες, με επικεφαλής τον Ανδρέα Παπανδρέου, διακηρύξαμε στις 3 Σεπτέμβρη 1974: Έχουμε σήμερα όλοι καθήκον να καλέσουμε σε ιδεολογικό και πολιτικό επαναπατρισμό εκείνους που, για πλείστους όσους λόγους, βρέθηκαν εκεί που δεν είναι ο φυσικός τους χώρος, είτε ταχθούν με το ΠΑΣΟΚ, υπό τον Ε. Βενιζέλο, είτε με το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών, υπό τον Γ. Παπανδρέου.
            Δεν έθεσα υποψηφιότητα ειδικώς σ’ αυτές τις εκλογές, για να είναι πιο αποτελεσματικές οι εκκλήσεις μου και προς τις δύο πλευρές για καταλλαγή. Η πατριωτική και προοδευτική μας παράταξη πρέπει να βγει από τις εκλογές αυτές πιο δυνατή. Και να επανενωθεί από την επομένη. Για να υπηρετήσει την Εθνική Ενότητα, που έχει ανάγκη η πατρίδα μας. Αυτήν την προοπτική, προφανώς, δεν αντιλαμβάνονται και δυναμιτίζουν με τη στάση τους όσοι συνεχίζουν να σπαταλούν χρόνο και «φαιά ουσία» σε απαξιωτικές, άδικες και διχαστικές, «εμφυλιοπολεμικές» αντιπαραθέσεις. Αν δε σιγήσουν τώρα, είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν δριμύτεροι την επομένη. Γι’ αυτό πρέπει να αποδοκιμάσουμε στην κάλπη αυτούς που, «σταυροθηρώντας», θα συνεχίσουν να ρίχνουν, «νερό στο μύλο» του κ. Σαμαρά ή του κ. Τσίπρα. Και να τιμήσουμε, είτε στο ένα, είτε στο άλλο ψηφοδέλτιο, όσους σέβονται τις αξίες και την Ιστορία μας.
Στην παράταξή μας πρέπει να είμαστε όλοι υπερήφανοι, όχι για προσωπικές στρατηγικές και εγκληματικά λάθη συγκεκριμένων προσώπων αλλά, για τον ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΙΤΛΟ που της αξίζει. Μείναμε όρθιοι και αποτρέψαμε, την άνοιξη του 2010, την αναπόφευκτη, αλλιώς, χρεοκοπία, σβήνοντας τη φωτιά που οι εκ δεξιών μας άφησαν φεύγοντας και οι εξ «ευωνύμων» θεώρησαν ως ευκαιρία να επιτύχουν ό,τι δεν πέτυχαν από κοινού με  το «βρώμικο ‘89». Και το πέτυχαν ως τώρα, σε μεγάλο βαθμό…  Προσωρινά, πιστεύω! 


ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΧΡ. ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ
πρώην ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
 

Πώς η Υπερεθνική Ελίτ δημιούργησε την Ισλαμική τρομοκρατία*












ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Περίληψη: Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να δείξει την άκρα υποκρισία της Υπερεθνικής Ελίτ, όταν θρηνολογεί για την ισλαμική τρομοκρατία και τα αποτελέσματά της. Ωστόσο, μπορεί εύκολα να δειχθεί ιστορικά ότι ήταν η ίδια ελίτ και τα πελατειακά καθεστώτα της που δημιούργησαν ουσιαστικά την ισλαμική τρομοκρατία, εξολοθρεύοντας τα κοσμικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στον Αραβικό κόσμο και καταστρέφοντας, στη διαδικασία, εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, καθώς και τις υποδομές εύρυθμα λειτουργικών κοινωνικών κρατών.

http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2015/01/18/pos-i-iperethniki-elit-dimiourgise-tin-islamiki-tromokratia/

Το Παρίσι, με την ευκαιρία της επίθεσης στο σατιρικό περιοδικό που ειδικευόταν στη καλλιέργεια της Ισλαμοφοβίας (δεν το είδαμε ποτέ, για παράδειγμα, να σατιρίζει τον...Μωυσή!) είδε τη «μεγαλύτερη λαϊκή συγκέντρωση στην ιστορία της Γαλλίας», όπως τη χαρακτήρισε το γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών. Αυτό, φυσικά, δεν ήταν εκπληκτικό, δεδομένου ότι συμμετείχε σε αύτη ολόκληρο το πολιτικό τμήμα της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε - δηλαδή της ελίτ που διαχειρίζεται τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που εδράζεται κυρίως στις χώρες της ομάδας G7. Επιπλέον, η Γαλλία είναι εξέχον μέλος της ίδιας ελίτ που τη διοργάνωσε. Ο κύριος σκοπός της συγκέντρωσης ήταν η δήθεν καταδίκη της τρομοκρατίας. Όμως, όπως θα προσπαθήσω να δείξω, ήταν η ίδια η Υ/Ε, που επίσης δημιούργησε το φαινόμενο της ισλαμικής τρομοκρατίας, ιδιαίτερα κατά την περίοδο των τριάντα περίπου ετών από την εμφάνιση της ΝΔΤ, η οποία ορίζεται από δύο παράλληλα συστημικά γεγονότα. Πρώτον, την άνοδο και μαζική επέκταση των πολυεθνικών εταιριών που κυβερνούν σήμερα την παγκόσμια οικονομία και τη συνακόλουθη σταδιακή εξαφάνιση της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, που αντικαθίσταται από μια νέα μορφή υπερεθνικής κυριαρχίας την οποία μοιράζονται κυρίως τα μέλη της Υ/Ε και, δεύτερον, τη παράλληλη κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στις χώρες του πρώην Σοβιετικού μπλοκ.

Η έννοια της σύγχρονης τρομοκρατίας προέρχεται από τη Γαλλική επανάσταση, όπου η τρομοκρατία ήταν μόνο κρατική τρομοκρατία,αν και η έννοια αυτή έχει διαστρεβλωθεί στη ΝΔΤ για να ταιριάξει στις δικές της ανάγκες. Έτσι η τρομοκρατία δεν ορίζεται πια με βάση το ποιος την διενεργεί και γιατί, όπως στο παρελθόν, αλλά σχεδόν αποκλειστικά με βάση τις μεθόδους και την τακτική που χρησιμοποιούνται και, ιδιαίτερα, τη στόχευση αμάχων.[1] Αυτό σημαίνει ότι αν ένας κατακτητικός στρατός καταλάβει τη χώρα σας, σκοτώνει τις γυναίκες και τα παιδιά κατά χιλιάδες και, στη συνέχεια, σε απόγνωση, σκοτώσετε και εσείς γυναικόπαιδα της κατακτήτριας χώρας οπουδήποτε τους βρείτε, τα εγκλήματα του κατοχικού στρατού κατά κανόνα θα συγχωρηθούν, ως ένα είδοςπαράπλευρων απωλειών ή «λάθους», ενώ η δράση σας θα χαρακτηριστεί ως έγκλημα και είτε θα σας σκοτώσουν επί τόπου, ή θασαπίσετε στη φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής σας. Περιττό να προσθέσω ότι, με βάση αυτόν τον βολικό (για την Υ/Ε) ορισμό της τρομοκρατίας, το μεγαλύτερο μέρος των απελευθερωτικών ή αντιαποικιακών κινημάτων θα είχαν χαρακτηριστεί ως τρομοκρατικά,συμπεριλαμβανομένου του Νοτιοαφρικανικού ANC και του Αλγερινού FLN. Αυτός είναι ο λόγος που η Χαμάς, για παράδειγμα, έχει χαρακτηριστεί σήμερα ως τρομοκρατική οργάνωση επειδή σκότωσε μερικές εκατοντάδες ισραηλινών αμάχων στην ιστορία της, ενώ οι πολλές χιλιάδες Παλαιστίνιοι πολίτες και πολλά παιδιά μεταξύ αυτών, που σκοτώθηκαν από τις ισραηλινές υπηρεσίες ασφαλείας,εποίκους και άλλους, χαρακτηρίστηκαν απλώς ως «παράπλευρες απώλειες», αν όχι ως «ανθρώπινες ασπίδες» που χρησιμοποιήθηκαναπό τους γονείς τους! Δεν προκαλεί επομένως έκπληξη ότι στην Παρισινή μαζική συγκέντρωση ήταν εξέχων καλεσμένος ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, ο οποίος δεν είχε κανένα ενδοιασμό να συγκρίνει την επίθεση στο Παρίσι κατά του Charlie Hebdo με τις επιθέσεις αυτοσχέδιων συνήθως «ρουκετών» κατά των ισραηλινών πόλεων[2] (οι οποίες ίσως είχαν λιγότερα θύματα από ό,τι η επίθεση στο Παρίσι!) και να χαρακτηρίσει μάλιστα την Παλαιστινιακή αντίσταση ως «τρομοκρατία»!

Η νέα «ιδεολογία», που χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει το σημερινό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, εκφράζεται με βάση τις «βάρβαρες» μεθόδους που χρησιμοποιούνται από τους τζιχαντιστές της ISIS, παρά το γεγονός ότι οι ελίτ είχαν πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι οι ίδιοι (ως επί το πλείστον) τζιχαντιστές, με τη συνενοχή των ελίτ, χρησιμοποίησαν τα τελευταία χρόνια ακριβώς τις ίδιες μεθόδους κατά των λαών της Λιβύης και της Συρίας για την επίτευξη «αλλαγής καθεστώτος» στις αντίστοιχες περιπτώσεις. Είναι, επομένως, σαφές ότι οι ελίτ έχουν απλώς υιοθετήσει ένα βολικό ορισμό της τρομοκρατίας, ο οποίος, ωστόσο, δεν έχει τίποτα να κάνει με την ιστορική προέλευση του όρου και την παραδοσιακή του έννοια.

Με βάση αυτόν τον διαστρεβλωμένο ορισμό της τρομοκρατίας, είναι σχετικά εύκολο να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή για να δούμε ποιος και πώς δημιούργησε το φαινόμενο της σύγχρονης τρομοκρατίας, ή αυτό που θα ονόμαζα καλύτερα υπερεθνική τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα, η υπερεθνική τρομοκρατία είναι ένα νέο φαινόμενο, που χαρακτηρίζει τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δηλαδή, την τρομοκρατία που ελέγχεται από την Υ/Ε και τα πελατειακά καθεστώτα της. Όπως έχω υποστηρίξει αλλού,[3] η υπερεθνική τρομοκρατία είναι, στην πραγματικότητα, η μορφή που παίρνει η κρατική τρομοκρατία σήμερα ενάντια στα θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και τα κύρια όπλα της είναι είτε η οικονομική βία (π.χ. Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, κλπ), ή η φυσική βία (Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία, κ.λπ.).

Έτσι, μπορεί να δειχθεί εύκολα ότι πολλοί σημερινοί χασάπηδες της ISIS, της Al Nusra κ.λπ. διέπραξαν παρόμοιες (αν όχι χειρότερες) σφαγές κατά το πρόσφατο παρελθόν. Κατ'αρχάς, στη Λιβύη, το 2011, όταν έπαιζαν το ρόλο του πεζικού του ΝΑΤΟ. Στη συνέχεια, μετά την ολοκλήρωση του «έργου» τους εκεί, πολλοί από αυτούς τους τζιχαντιστές μετακόμισαν στη Συρία, όπου συνέχισαν εκεί το έργο τους. Εκείνη την εποχή, ο στόχος ήταν η καταστροφή του καθεστώτος Άσαντ, που βασιζόταν στο εθνικο-απελευθερωτικό κίνημαΜπάαθ, και η αντικατάστασή του από ένα θεοκρατικό χαλιφάτο.[4]

Τουλάχιστον αυτό πίστευαν οι αφελείς οπαδοί των οργανώσεων αυτών, χωρίς συνήθως να έχουν επίγνωση του πραγματικού ρόλουπου έπαιζαν ως όργανα της Υ/Ε και των πελατειακών εγκληματικών καθεστώτων της στην περιοχή, π.χ. Σαουδική Αραβία και Κατάρ, που διακρίθηκαν για την οργάνωση εγκλημάτων κατά των λαών της Λιβύης και της Συρίας. Τέλος, όταν οι οργανώσεις αυτές άρχισαν να επιτίθενται στα άμεσα όργανα της Υ/Ε στην περιοχή (π.χ. τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό»), που προορίζονταν να αντικαταστήσουν τον Άσαντ και να μετατρέψουν τη χώρα σε ένα άτυπο προτεκτοράτο της ΝΔΤ (κάτι σαν την Ελλάδα), τότε η Υ/Ε αποφάσισε να δώσει τέλος στην αποστολή τους. Με άλλα λόγια, η ISIS απλά λειτουργεί σήμερα ως πρόσχημα για τη συνέχιση του «μακροχρόνιου πόλεμου», (που είχε αρχίσει ο Μπους) αυτή τη φορά εναντίον της Συρίας. Δηλαδή, ο κύριος στόχος ήταν πάντα να συντριβεί το εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα στη Συρία σήμερα, και αύριο στο Ιράν, είτε αυτό επιτευχθεί με ένα πραξικόπημα «από τα πάνω» (το παραδοσιακό στρατιωτικό πραξικόπημα), ή «από τα κάτω», (το μοντέλο «Μαϊντάν»), είτε με εξωτερική παρέμβαση σε συνδυασμό με ένα «πραξικόπημα από τα κάτω» (το μοντέλο της Λιβύης).

Έτσι, όπως στην περίπτωση της παραδοσιακής κρατικής τρομοκρατίας, στην εποχή των εθνών-κρατών πριν την παγκοσμιοποίηση, τα θύματά της ήταν κυρίως άτομα ή οργανώσεις που αντιστέκονταν στην συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των εθνικών ελίτ, στηνσημερινή υπερεθνική τρομοκρατία, τα θύματα της είναι κυρίως τα κράτη που δεν έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην ΝΔΤ, είτε επειδήβασίζονται σε εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα (π.χ. τα Μπααθικά καθεστώτα στο Ιράκ και στη Συρία, ή η Τζαμαχιρία στη Λιβύη), είτε επειδή βασίζονται σε λαούς που έχουν μια ζωντανή ακόμη μνήμη αυτοδιάθεσης και αγωνίζονται να διατηρήσουν την εθνική καιοικονομική κυριαρχία τους στην εποχή της παγκοσμιοποίησης (Ρωσία).

Ωστόσο, για να κατανοήσουμε τη φύση του πολιτικού ισλαμισμού, από τον οποίο προέκυψε η ισλαμική τρομοκρατία, πρέπει να πάμε πίσω στα πρώτα χρόνια της ιστορικής ανάπτυξής του, ιδίως κατά την περίοδο μετά το 1948. Η πρώτη κύρια μορφή πολιτικού ισλαμισμού, η οποία υποστηρίχθηκε από τις Δυτικές ελίτ, ήταν η Μουσουλμανική Αδελφότητα (MΑ), αλλά τα τελευταία χρόνια, μετά την αποτυχία της στην Αίγυπτο, η Υ/Ε μετατόπισε τις συμπάθειες της από την MΑ προς τους Σαλαφιστές και τους τζιχαντιστές που υποστηρίζονται από τα καθεστώτα του Κόλπου και ιδιαίτερα τη Σαουδική Αραβία. Τόσο η Μουσουλμανική Αδελφότητα όσο και οιΣαλαφιστές έχουν χρησιμοποιήσει βία σε συγκρούσεις τους με Αραβικά κοσμικά στοιχεία και ιδιαίτερα τα Αραβικά καθεστώτα που βασίζονται στα εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα. Δεν είναι επομένως άξιο απορίας ότι τόσο η ΜΑ όσο και οι Σαλαφιστέςυποστηρίχθηκαν κατά καιρούς από τις Δυτικές ελίτ και την Υ/Ε σήμερα. Με αυτό τον τρόπο, ο πολιτικός Ισλαμισμός οδήγησε στην ισλαμική τρομοκρατία. Ας δούμε όμως, λίγο αναλυτικότερα, αυτή τη διαδικασία.

Η Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία αρχικά εξέφρασε το ισλαμιστικό κίνημα, σχηματίστηκε με την ενεργή υποστήριξη των Βρετανών αποικιοκρατών και εξέφραζε «την πιο αντιδραστική, αντιδημοκρατική και αντιτιθέμενη στην κοινωνική πρόοδο εκδοχή του νεοσύστατου ‘πολιτικού Ισλάμισμου’.[5] Ο κύριος στόχος τους πάντα ήταν ο εξισλαμισμός των Αιγυπτιακών πολιτικών και πολιτιστικών θεσμών και η προώθηση της Σαρία ως της βάσης της νομοθεσίας. Αυτό συνοψίζεται από το κύριο σλόγκαν του χρησιμοποιήθηκε παγκοσμίως: «Ο Ισλαμισμός είναι η λύση». Έτσι, το παλαιό ισλαμικό κίνημα δηλ. η Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο, η οποία αργότερα επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή, ήταν ένα παραδοσιακά συντηρητικό κίνημα το οποίο κατά βάση ασχολείτο με τους πολιτιστικούς παράγοντες της αποικιοκρατίας, και στη συνέχεια της παγκοσμιοποίησης. Η Αδελφότητα δεν δίσταζε να κάνει ρεαλιστικές συμμαχίες με καθεστώτα όπως του βασιλιά Φαρούκ ήδη από το 1936, των Ελεύθερων Αξιωματικών του Νάσερ (οι οποίοι ανέτρεψαν των Φαρούκ το 1952), και του Σαντάτ από το 1970 (ο οποίος χρησιμοποίησε την Αδελφότητα εναντίον τόσο των Νασερικών οσο και των αριστερών). Η τακτική συμμαχία με τους Ελεύθερους Αξιωματικούς, ωστόσο, ήταν αναπόφευκτα βραχύβια καθώς υπήρχαν αποκλίνοντες πολιτικοί στόχοι: οι Αξιωματικοί πίστευαν σε ένα κοσμικό εθνικό-απελευθερωτικό κίνημα, ενώ οι «Αδελφοί» σε ένα ισλαμικό καθεστώς. Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας ότι η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Νάσερ από την ΜΑ, το 1954, οδήγησε στην άγρια καταστολή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και την φυλάκιση και καταδίκη σε θάνατο του Σαγίντ Κουτμπ, ενός από τους ηγετικούς ιδεολογικούς ηγέτες της, ο οποίος έθεσε τις βάσεις του τζιχαντιστικού κινήματος. Στην πραγματικότητα, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Κουτμπ, το 1966, ο Αϊμάν αλ Ζαουάχιρι, τότε μόλις 16 ετών, ίδρυσε έναν τζιχαντιστικό πυρήνα στο σχολείο του και κάλεσε μερικούς φίλους του να συμμετάσχουν. Τον Μάϊο του 2011, ο Ζαουάχιρι έγινε αρχηγός της Αλ Κάιντα, μετά τη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Όπως επισήμανε ο Fawaz Gerges, «η γέννηση του τζιχαντιστικού κινήματος δεν μπορεί να γίνει κατανοητή χωρίς αναφορά στην μεγάλη σύγκρουση μεταξύ της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και των Νασερικών δυνάμεων».[6] Η πρώιμη αυτή σύγκρουση εξελίχθηκε αργότερα σε μια σύγκρουση μεταξύ της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και των Μπααθιστών του Ιράκ και της Συρίας και στα τελευταία δύο χρόνια στη σύγκρουση μεταξύ των Σαλαφιστών και της Μ.Α., την οποία το 2014, η Σαουδική Αραβία ανακήρυξε σε τρομοκρατική οργάνωση.

Η σχέση της Αδελφότητας με τις Δυτικές δυνάμεις ξεκίνησε από νωρίς, και ακόμα και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, οι Βρετανοί έβλεπαν την Αδελφότητα ως ένα πιθανό αντίβαρο στο κοσμικό εθνικιστικό κόμμα, Wafd, και στους κομουνιστές.[7] Ωστόσο, ήταν κατά την περίοδο που επακολούθησε του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και κυρίως κατά στο διάστημα 1946-48, όταν συνέβησαν δύο κρίσιμα γεγονότα, σχεδόν ταυτόχρονα, τα οποία σημάδεψαν την μεταπολεμική περίοδο στη Μέση Ανατολή και σε ολόκληρο τον κόσμο, δηλ. η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου το 1946 και η ίδρυση του Σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ το 1948 σε κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη. Στην αμέσως επόμενη μεταπολεμική περίοδο, δηλ. κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ο κύριος διχασμός ήταν μεταξύ φιλο-Σοβιετικών και φιλο-Δυτικών Αραβικών χωρών. Κατόπιν, με την άνοδο του Αραβικού εθνικισμού και του Αραβικού σοσιαλισμού, από τη μία μεριά, αναπτύχθηκε ένα είδος μετώπου μεταξύ των υποστηρικτών των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων (το καθεστώς Νάσερ στην Αίγυπτο, τα Μπααθικά καθεστώτα σε Ιράκ και Συρία, η Τζαμαχιρίγια στην Λιβύη) και από την άλλη, προέκυψε το μέτωπο των Δυτικόδουλων καθεστώτων (δηλ. τα αντιδραστικά καθεστώτα του Κόλπου, η Ιορδανία, το Μαρόκο κ.α.)

Όμως, η Νέα Διεθνής Τάξη που επιβλήθηκε στη Μέση Ανατολή, αρχικά με οικονομικά μέσα και τη διαφθορά στην Αίγυπτο, και κατόπιν μέσα απο την κτηνώδη στρατιωτική βία της Υπερεθνικής Ελίτ στο Ιράκ και τη Λιβύη, άλλαξε ολοκληρωτικά τον συσχετισμό δυνάμεων στον Αραβικό Κόσμο. Ιδιαίτερα, τα πελατειακά καθεστώτα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Τυνησία και την Αίγυπτο που πρόεκυψαν κατά τη διάρκεια της Αραβικής «Άνοιξης», ως δήθεν «επαναστατικά κινήματα», έπαιξαν πρωταγωνιστικό (και βρώμικο) ρόλο στην καταστροφή τόσο της Λιβύης όσο και της Συρίας. Φυσικά κάθε άλλο παρά αναπάντεχο ήταν το γεγονός ότι η Υ/Ε υποστήριξε την ΜΑ αν κανείς λάβει υπόψη του την πραγματική της φύση. Όπως τόνισε ο Σαμίρ Αμίν:

«Η ΜΑ πιστεύει σε ένα οικονομικό σύστημα που βασίζεται στην αγορά και στην πλήρη εξωτερική εξάρτηση. Είναι στην πραγματικότητα ένα εξάρτημα της μεταπρατικής αστικής τάξης. Έχει πάρει θέση ενάντια στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης και ενάντια στους αγώνες της φτωχής αγροτιάς για να μη χάσουν τη γη τους. Έτσι η Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι «μετριοπαθής» μόνο με τη διπλή έννοια, ότι πρώτον, αρνείται να παρουσιάσει κάποιο είδος οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος, στην πραγματικότητα δηλαδή, αποδεχόμενη χωρίς δεύτερη κουβέντα τις αντιδραστικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές και δεύτερον ότι ντε φάκτο υποτάσσεται στην ενίσχυση του ελέγχου των ΗΠΑ στην περιοχή αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι, είναι χρήσιμοι σύμμαχοι για την Ουάσινγκτον (μήπως άλλωστε οι ΗΠΑ έχουν και κανένα άλλο σύμμαχο πέρα από τους καλύτερους πελάτες τους, τους Σαουδάραβες;), η οποία τώρα εγγυάται για τα «δημοκρατικά διαπιστευτήριά τους». [8]

Από την άλλη μεριά, ο Μπααθισμός ήταν μια σύνθεση εθνικισμού (αρχικά με τη μορφή του παν-Αραβισμού) και του Αραβικού σοσιαλισμού, στο βαθμό που υιοθετούσε σοσιαλιστικές αρχές όπως η δημόσια ιδιοκτησία των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, και τη πεποίθηση ότι ο σοσιαλισμός είναι ο μόνος τρόπος για την ανάπτυξη μιας Αραβικής κοινωνίας η οποία είναι πραγματικά ελεύθερη ,ενωμένη, και εκκοσμικευμένη. Με άλλα λόγια, ο Μπααθισμός ήταν κατά βάση μια αριστερή Αραβο-κεντρική ιδεολογία, ένα είδος «σοσιαλισμού με Αραβικά χαρακτηριστικά». Στην πραγματικότητα, το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του Μπααθισμού ήταν η αντι-ιμπεριαλιστική του φύση. Η Δυτική εχθρότητα εναντίον του ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ‘70, (όπως έγινε επίσης και στην περίπτωση της Συρίας), όταν οι Ιρακινοί Μπααθιστές ξεκίνησαν ένα πρόγραμμα Αραβικού σοσιαλισμού το οποίο αποκορυφώθηκε με την εθνικοποίηση του πετρελαίου, με στόχο την επίτευξη μιας μορφής οικονομικής ανεξαρτησίας η οποία θα συμπλήρωνε την πολιτική ανεξαρτησία. Στη συνέχεια, σύντομα αντιλήφθηκαν ότι έπρεπε να διαρραγεί η ενσωμάτωση της οικονομίας του Ιράκ στην καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και να ελαχιστοποιηθεί η ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα στα μέσα παραγωγής, με απώτερο στόχο την εγκαθίδρυση μιας Αραβικής σοσιαλιστικής κοινωνίας, στην οποία όλοι οι πολίτες θα απολάμβαναν τα οφέλη της ανάπτυξης. Προφανώς, επομένως, ο βασικός οικονομικός στόχος της δυτικής εκστρατείας στο Ιράκ ήταν η επιστροφή της εκμετάλλευσης του πετρελαίου στις Δυτικές δυνάμεις και η επανενσωμάτωση της Ιρακινής οικονομίας στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά. Ο στόχος αυτός επιβεβαιώθηκε από μεταγενέστερες αποκαλύψεις, σύμφωνα με τις οποίες τα σχέδια που έστειλε το Στέιτ Ντεπάρτμεντ στο Κογκρέσο για τους στόχους της εισβολής, μιλούσαν για ένα όραμα ανασυγκρότησης του Ιράκ που θα ωθούσε επιθετικά τη χώρα προς μια «αυτοδιευθυνομενη οικονομική ευημερία, με μια οικονομία βασισμένη στην ελεύθερη αγορά και στις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις οι οποίες δρουν σε ένα περιβάλλον που διέπεται από το κράτος δικαίου». [9]

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Μπααθικό καθεστώς στη Συρία καθώς και το Ιρακινό Μπααθικό καθεστώς έπρεπε να καταστραφούν. Οι κοσμικές, πολυεθνικές και πολύ-πολιτισμικές κοινωνίες τους, και ακόμα πιο σημαντικό, τα ιστορικά θεμέλιά τους σε εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα, τα οποία εξ ορισμού ήταν εχθροί της ΝΔΤ, ήταν προφανώς ανάθεμα, όχι μόνο για την Υ/Ε αλλά και για τα αντιδραστικά καθεστώτα που ανήκουν στο Συμβούλιο Συνεργασίας των Αραβικών χωρών του Κόλπου (GCC) και την Τουρκία – τα βασικά πελατειακά καθεστώτα (μαζί με την Ιορδανία) στην περιοχή. Η εκστρατεία για την καταστροφή του Ιράκ ξεκίνησε αρχικά με τον Πόλεμο του Κόλπου, που τον ακολούθησαν βαριές κυρώσεις και συχνοί βομβαρδισμοί, οι οποίοι κλιμακώθηκαν με την εισβολή και την κατοχή της χώρας για μια περίοδο δέκα χρόνων που οδήγησε στην εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Ιρακινών κατά τη διάρκειά της. Παρόμοιες διαδικασίες ακολουθήθηκαν στη Λιβύη και τελικά στη Συρία. Παρόλα αυτά, αν και τέτοιου είδους πελώρια εγκλήματα δεν οδήγησαν ποτέ σε παρόμοιες λαοσυνάξεις στη Δύση όπως αυτή το Παρίσι, η δυσαρέσκεια που δημιουργήθηκε μεταξύ των Αραβικών πληθυσμών μεγάλωνε διαρκώς με το πέρασμα του χρόνου. Με την απουσία όμως οποιουδήποτε ισχυρού κοσμικού εθνικό-απελευθερωτικού κινήματος (τα οποία είχαν αποτελεσματικά καταστραφεί από την Υ/Ε) ο μόνος τρόπος για την έκφραση της αγανάκτησης τους εναντίον της Δύσης ήταν μέσω της συμμετοχής σε διάφορα Ισλαμιστικά τρομοκρατικά κινήματα, που υποστηριζόντουσαν κυρίως από τις χώρες του Κόλπου και ειδικότερα από την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.

Δεν προκαλεί επομένως έκπληξη ότι η Σαουδική Αραβία και η ιδεολογία της αγκαλιάστηκαν ενθουσιωδώς από τη Δύση, τόσο στην προ-παγκοσμιοποίησης περίοδο όσο και τώρα. Στην πραγματικότητα, οι Σαουδάραβες Σαλαφιστές είναι ακόμα πιο αντιδραστικοί από την Μουσουλμανική Αδελφότητα. Όπως έγραψε ο Benjamin Schett σε ένα σημαντικό πρόσφατο άρθρο για τον Σαλαφισμό/Ουαχαμπισμό:

«Η ιδεολογία του Ουαχάμπι υπηρετεί τα αμερικανικά συμφέρονται για πολλούς λόγους. Η αρχαϊκή αντίληψη των οπαδών της για την κοινωνία, τους κάνει να απορρίπτουν οποιοδήποτε είδος προοδευτικής κοινωνικής αλλαγής. Έτσι είναι ιδεολογικά εξοπλισμένοι για την απόκρουση σοσιαλιστικών, κοσμικών ή εθνικιστικών κινημάτων, των οποίων οι προσανατολισμένες προς την ανεξαρτησία πολιτικές είναι απειλή για την Αμερικανική γεωπολιτική ατζέντα. Παρόλο που ο Ουαχαμπισμός σαφώς δεν είναι αντιπροσωπευτικός της πλεοψηφίας των Σουνιτών μουσουλμάνων, οι Ουαχάμπι μουσουλμάνοι είναι εξτρεμιστές Σουνίτες, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα να υιοθετούν μια εξαιρετικά εχθρική στάση απέναντι στο Σιϊτικό Ισλάμ.»[10]

Έτσι, οι Σαουδάραβες Σαλαφιστές ήταν χρήσιμοι στην Υ/Ε τόσο στην προ-παγκοσμιοποίησης περίοδο, επειδή ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια των Δυτικών ελίτ στη μάχη κατά της Σοβιετικής επιρροής και του Παναραβικού σοσιαλισμού, όσο και στη ΝΔΤ καθώς ήταν ένα εξίσου πολύτιμο εργαλείο στα χέρια της Υ/Ε στη μάχη κατά των εθνών που αντιστέκονταν στην κατάργηση της κυριαρχίας τους μέσα στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα, για παράδειγμα, όταν η Σαουδική Αραβία υποστήριξε με κάθε δυνατό τρόπο τους Σαλαφιστές τζιχαντιστές οι οποίοι σφάγιασαν τους λαούς της Λιβύης και της Συρίας. Στην πραγματικότητα, ήταν μόλις πρόσφατα που έπαψαν να υποστηρίζουν το γόνο τους, τον ISIS, όταν στοχοποιήθηκαν από την Υ/Ε για απόπειρα αυτονόμησης τους σε σχέση με το χτίσιμο ενός Ισλαμικού Κράτους.[11]Δεν είναι βέβαια περίεργο ότι οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ο ISIS, όπως οι αποκεφαλισμοί, τους οποίους επαναλάμβαναν μέχρι αηδίας τα μέσα μαζικής επικοινωνίας της Υ/Ε έτσι ώστε να τρομοκρατήσουν τις Δυτικές μεσαίες τάξεις και να δικαιολογήσουν τον νέο «πόλεμό του κατά της τρομοκρατίας», είναι μακροχρόνια πρακτική του πελατειακού καθεστώτος της Σαουδικής Αραβίας, χωρίς κανένας στην «πολιτισμένη» Δύση να ενοχλείται τόσο γι’αυτό, εφόσον βέβαια θα συνεχιζόταν η επέκταση της ιδιαίτερα επικερδούς επιχείρησης πώλησης όπλων στο καθεστώς.

Συμπερασματικά, είναι η ίδια η Υπερεθνική Ελίτ, η οποία σήμερα προσποιείται ότι υποφέρει εξαιτίας της δράσης των Ισλαμιστών τρομοκρατών, αυτή η οποία στην πραγματικότητα φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την Ισλαμική τρομοκρατία. Όχι μόνο με την απλή έννοια ότι χρηματοδότησε και υποστήριξε τους τζιχαντιστές που μάχονται κατά των εθνικο-απελευθερωτικών καθεστώτων στο Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία, όπως υποστηρίζει η εκφυλισμένη Δυτική Αριστερά αλλά, προπαντός, γιατί ιστορικά, έκανε ό,τι ήταν δυνατό να ενισχύσει άμεσα η έμμεσα την άνθιση της Ισλαμικής τρομοκρατίας. Με άλλα λόγια, η μαζική υποστήριξη την οποία παρείχε όλα αυτά τα χρόνια η Υ/Ε στον πολιτικό Ισλαμισμό και την Ισλαμική τρομοκρατία, στην εκστρατεία της για την καταστροφή των Αραβικών εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων, οδήγησε στην άνθιση ενός «στρατού» τζιχαντιστών, ο οποίος χωρίς καμιά πολιτική ιδεολογία για εθνική απελευθέρωση και εναντίωση στην παγκοσμιοποίηση, στηρίζει την εναντίωση του στη Δύση στον θρησκευτικό ανορθολογισμό. Αυτός ήταν βέβαια ο επιθυμητός από την Υ/Ε στόχος, ώστε να αποτραπούν από το να συνειδητοποιήσουν ποιος είναι ο πραγματικός τους εχθρός και να οργανωθούν ανάλογα για να τον πολεμήσουν. Ωστόσο, ακόμα κι αν ο στόχος πολλών από αυτούς τους τζιχαντιστές (αλλά όχι βέβαια όλων) είναι ανορθολογικός, δηλ. η δημιουργία ενός χαλιφάτου, αυτό δεν τους εμποδίζει να κατανοήσουν ότι, ακόμα και για να επιτύχουν αυτόν τον στόχο τους, θα πρέπει να πολεμήσουν ενάντια στην Υ/Ε η οποία, όλα αυτά τα χρόνια, έχει καταστρέψει τις χώρες τους και τους ομόθρησκους τους.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ:Για την ανανέωση των αδειών των επαγγελματιών πωλητών Λαϊκών Αγορών

Η Περιφέρεια Αττικής αναφορικά με τις διαδικασίες που είναι σε εξέλιξη και αφορούν την ανανέωση των αδειών των επαγγελματιών πωλητών Λαϊκών Αγορών, διευκρινίζει ότι:

- Από την αρχή της σχετικής διαδικασίας, έχει ήδη δώσει οδηγία στην αρμόδια Διεύθυνση Λαϊκών Αγορών, να παραλαμβάνει όλες ανεξαιρέτως τις αιτήσεις ανανέωσης των αδειών.

- Έχει κάνει σαφείς τις προθέσεις της για να μην αφαιρεθεί καμία άδεια που θα οφειλόταν στις μνημονιακές επιλογές της σημερινής Κυβέρνησης.

- Με την ευκαιρία, θυμίζει την ομόφωνη απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου (υπ’ αριθμ. 419/10-12-2014) σύμφωνα με την οποία «η υποχρέωση προσκόμισης φορολογικής και ασφαλιστικής ενημερότητας δεν θα πρέπει να συνιστά αρνητική προϋπόθεση για την άσκηση της δραστηριότητας των εμπόρων των Λ.Α.»

- Αυτή την απόφαση δεσμεύεται να την προωθήσει και στη νέα Κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής, έτσι ώστε να δοθεί οριστική νομοθετική ρύθμιση για τα θύματα της μνημονιακής πολιτικής.

Δήμος Χαλανδρίου - Διεύθυνση Πολιτισμού: Mουσικά Εργαστήρια Ενηλίκων

Δήμος Χαλανδρίου
Διεύθυνση Πολιτισμού
& «Αετοπούλειου Πολιτιστικού Κέντρου» Τμήμα Σχεδιασμου Πολιτιστικων δρασεων

Α΄ Εργαστήριο

«Εισαγωγή στη μουσική, μέσω της μουσικής ακρόασης»

Α΄κύκλος μαθημάτων: 3 Φεβρουαρίου έως 2 Απριλίου 2015 – κάθε Τρίτη ή Πέμπτη

Ώρα έναρξης μαθημάτων : 6 μ.μ. έως 8 μ.μ.

Β΄κύκλος μαθημάτων: 21 Απριλίου έως 18 Ιουνίου 2015 – κάθε Τρίτη ή Πέμπτη

Ώρα έναρξης μαθημάτων : 6 μ.μ. έως 8 μ.μ.

Υπεύθυνοι Μουσικοί:

Νταή Αλίκη, κιθάρα

Σαμουρκασίδου Κορίνα, πιάνο

Φουντά Βύνη, πιάνο

Χατζηελευθερίου Νίκος, κιθάρα

Χωρίς Κόστος Συμμετοχής

Απευθύνεται σε ενήλικες, χωρίς προαπαιτούμενες μουσικές γνώσεις
Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας με βάση την ημερομηνία υποβολής της αίτησης συμμετοχής.

Μέγιστος αριθμός παρακολούθησης ανα κύκλο μαθημάτων είναι τα 12 άτομα.

Μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή – μέχρι τις 31 Ιανουαρίου 2015- στην ειδική φόρμα «Δήλωση Συμμετοχής για τα Μουσικά Εργαστήρια Ενηλίκων» την οποία θα βρείτε στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις: www.halandripolitismos.blogspot.gr και www.halandri.gr

Για οποιαδήποτε πληροφορία ή διευκρίνιση, μπορείτε να απευθύνεστε καθημερινά από τις 09:00 έως και τις 14:00 στο τηλέφωνο 210 6820464 ή στο email: aetopoli@otenet.gr

Δυο λόγια για το εργαστήριο:

Το μουσικό εργαστήριο στοχεύει στην ανάπτυξη της ικανότητας κατανόησης της μουσικής, χωρίς προαπαιτούμενες μουσικές γνώσεις.

Πραγματοποιείται με την παρουσίαση και ανάλυση μουσικών έργων με δύο τρόπους:

α) Με ζωντανή απόδοση από τους διδάσκοντες-συντελεστές και άλλους συνεργάτες, σε έργα για solo όργανο ή μικρά μουσικά σύνολα.

β) Με ηχοσύστημα και οπτικοακουστικά μέσα, σε συμφωνικά έργα, όπερες κ.λ.π.

Οι συμμετέχοντες-ουσες ακούν το έργο με τις κατάλληλες παρεμβάσεις, περιγραφές και σχολιασμό από τους συντελεστές του εργαστηρίου.

Η παρουσίαση-διδασκαλία κινείται σε τρεις άξονες:

α) Στην προσέγγιση του βασικού θέματος που είναι η μουσική "κατασκευή" (μουσικές φόρμες)

β) Σε μουσικές αναφορές μέσα από αισθητική, μουσικολογική και ιστορική οπτική.

γ) Στην ενεργή συμμετοχή των ακροατών.

Το μουσικό υλικό που θα χρησιμοποιηθεί είναι αντιπροσωπευτικά έργα από την Προκλασική (Αναγέννηση και Μπαρόκ), την Κλασσική, Ρομαντική και Μεταρομαντική μουσική, μία ιστορική περίοδο από τον 17° έως τις αρχές του 20ου αιώνα.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΑΙΤΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ