Ο ΧΡΗΣΤΟΣ

ΑΞΙΑ

ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΙΝΗΜΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ ΣΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ

Ο Δημήτρης Λέρτας είναι και επίσημα ο πρώτος συντονιστής της Τ.Ο. του Πράσινου Κινήματος στο Χαλάνδρι ύστερα από ομόφωνη απόφαση που λήφθηκε την Παρασκευή,

Σήμερα για πρώτη φορά, το νέο κόμμα εκπροσωπήθηκε επίσημα στις εκδηλώσεις εορτασμού της Εθνικής επετείου στο Χαλάνδρι, με κατάθεση στεφάνου στο μνημείο τωυ Άγνωστου Στρατιώτη από τον Δημήτρη Λέρτα που με τις οργανωτικές του ικανότητες ανέλαβε το έργο να οδηγήσει την οργάνωση του Πράσινου Κινήματος στην ανάπτυξη και την ουσιαστική παρέμβασή της στην τοπική κοινωνία.

ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ




Γνωρίστε περισσότερα για το Πράσινο Κίνημα Χαλανδρίου στηνν σελίδα του στο facebook 

Πράσινο Κίνημα Χαλανδρίου

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΗ: Γι΄ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΙΛΑΕΙ ΗΔΗ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΠΑΡΑΤΑΞΗ


Για το βιβλίο αυτό οι ζημώσεις στον χώρο των "παλιοσειρών" της παράταξης είχαν αρχίσει πολύ πριν κυλοφορήσει,  μόλις μερικές μέρες από τις εκδόσεις GUTENBERG.

Εμείς είχαμε την τύχη να μάθουμε γι΄αυτό πριν μήνες,  τόσο από τον Γ. Παπαγιαννόπουλο που είχε κάνει κάνει μια εκδήλωση προπαρουσίασης στο βιβλιοπωλείο του Θ. Παντούλα στα Βριλήσσια όσο βέβαια και από τον έτερο των συγγραφέων του, τον Χρύσανθο Τάσση.

http://www.stinplatia.gr/2014/05/blog-post_3.html

Τον σύντροφό μας από τα χρόνια της νιότης και της αθωότητάς μας.

Τον σημερινό ακαδημαϊκό δάσκαλο που τιμά με την παρουσία του την δημοτική παράταξη ΧΑΛΑΝΔΡΙ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΠΟΡΕΙΑ, αφού ο Χρύσανθος έχει μετακομίσει εδώ και χρόνια από την γενέτειρά του Μεταμόρφωση και είναι πάντα δίπλα μας.

Ο Χρύσανθος, μαζί με τον άλλο  σύντροφο, τον Βασίλη Ασημακόπουλο (της ηγετικής ομάδας του Νέου Αγωνιστή) έχουν γράψει ΙΣΤΟΡΙΑ σε αυτό το βιβλίο.

Και αυτό θα φανεί σύντομα από την επιτυχία που θα κάνει.

Περιμένοντας να μας έρθει το βιβλίο με το ταχυδρομείο για να πέσουμε με τα μούτρα, ας μοιραστούμε ένα ανέκδοτο, σχετικό με αυτό:

Είχα μια συνάντηση στα τέλη Αυγούστου, με το ιστορικό στέλεχος του σοσιαλιστικού χώρου Δημήτρη Τζουβάνο, που μου έκανε πρόσφατα την τιμή να επιμεληθώ της έκδοσης του τελευταίου του βιβλίου.
(ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΔΗΜΗΤΡΗ).

Ξέρετε τώρα, εμείς οι σοσιαλιστές επιρρεπείς στην ζύμωση - μισή ώρα δουλεύαμε στο βιβλίο του Μήτσου (έχω το ΟΚ να ανεβάσω αποσπάσματα στην ΠΛΑΤΕΙΑ αλλά ακόμα δεν έχω κάνει χρήση αυτού του δικαιώματος, ΘΑ ΚΑΝΩ όμως) , μία ώρα λέγαμε ιστορίες για το ΠΑΣΟΚ.

- Ο διανοούμενος - δάσκαλος Τζουβάνος εξηγούσε τις - πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις του - περί των μνημονιακών χρόνων αλλά και πώς φτάσαμε εκεί, οπότε κάποια στιγμή εγώ τον προβοκάρω:

"Αν και δεν σε αφορά προσωπικά Δημήτρη, αφού εσύ έμεινες έξω από το πάρτυ, η γενιά σας, η γενιά του Πολυτεχνείου που ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ και σημάδεψε την μεταπολίτευση δεν τα έκανε καλά στο να προετοιμάσει την συνέχεια. Είστε μια ΝΑΡΚΙΣΙΣΤΙΚΗ γενιά που πίστεψε και πιστεύει ότι ο κόσμος θα τελειώσει μαζί της, είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΗΣ".

- Με κοίταξε βαθιά στα μάτια. Πίστεψα ότι "θα μου την πει, διότι γενικά θεωρείται μεγάλη ύβρις στις πιάτσες του χώρου, εμείς οι επόμενοι να κάνουμε κριτική στα τοτέμ της μεταπολίτευσης.

- ΟΚ! Μου λέει.
- Σου αρέσει η μουσική, έτσι δεν είναι?
- Ναι, του απάντησα.
- ΟΚ!

Ανοίγει το πορτοφόλι του και βγάζει ένα USB stick.

ΠΑΡΤΟ, μου λέει.
Βάλτο να το ακούσουμε και κράτα το.
Εκτός από συγγραφέας, είμαι και ερασιτέχνης συνθέτης και στιχουργός. Και τραγουδάω.

Βάζω το στικάκι στην θύρα. (Η δουλειά για το βιβλίο είχε πάει περίπατο).

ΑΙΔΩ ΓΕΝΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ!

- Πρόσεχε την ορθογραφία μου λέει.
Δεν είναι της Δαμανάκη το "ΕΔΩ", είναι το δικό μου το ΑΙΔΩ, μου λέει.



Τέλειωσε η ακρόαση.
Τον κοίταξα.

ΟΚ! του λέω,
- Με κάλυψες. Τα είπε όλα τα τραγούδι σου.

- Σε λίγο θα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο για την πορεία του ΠΑΣΟΚ, να το διαβάσεις, μου λέει,
- Ποιο βιβλίο?  του λέω, Του Ασημακόπουλου;
- Ναι, μου λέει.  Α! Το ξέρεις, έτσι; Πώς και έτσι;;
(.......)
- Το ξέρω ρε Δημήτρη, γιατί παρά τις διαφορετικές ταχύτητες, οπτικές, εκτιμήσεις, απόψεις, τακτικές, η ιστορική απογοήτευση είναι κοινή και γνωριζόμαστε όσοι μετείχαμε αυτής.
Χανόμαστε και συναντιόμαστε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ.
Την μοιραζόμαστε την αγωνία και την απογοήτευση.

Εσείς οι λίγοι μη ενωματωμένοι της γενιάς του Πολυτεχνείου , που μας απαξιώσε για να μπορεί να κληροδοτήσει την παράταξη στα παιδιά της.
Η ναρκισσιστική γενιά σας που αντί να μας διαπαιδαγωγήσει. μας θεώρησε χρήσιμους μόνο ως αφισοκολλητές, παρόλο που αυτό ποτέ δεν μας χάλασε - ίσα, ίσα - στα νιάτα μας. ήταν τιμή μας να "κολλάμε Πρόεδρο".
Και εμείς της γενιάς της Αλλαγής - οι τελευταίοι που ενταχθήκαμε σε ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ και συμμετείχαμε σε ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ, σε αντίθεση με τους επόμενους - τους γόνους συνήθως της γενιάς του Πολυτεχνείου, τους κληρονόμους -  που μπήκαν στην πολιτική ως κομματικοί, κυβερνητικοί, αυτοδιοικητικοί, κρατικοί ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ κατευθείαν ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΙ.

- Ναι, μου λέει. Εκείνοι που καταλαβαίνουν την πολιτική  με το "Το κόμμα πρέπει να μου πληρώσει το κινητό μου".

Με ξανακοίταξε.

- Να προσέχετε τον Βασίλη και τον Χρύσανθο, μου είπε με νόημα. Είναι συνομήλικοι ..... 
(ΩΣ ΕΔΩ θα σας πω το ανέκδοτο).

ΤΑΣΣΗΗΗΗΗΗ
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΕΙΛΕ!

Και το βράδυ Αφισοκόλληση! 

Με το χαμόγελο στα χείλη…28η Οκτώβριου 1940


Άρθρο Γνώμης της Αργυρής Ξέρρα*


Από καταβολής κόσμου ο άνθρωπος βιώνει την καθημερινότητά του, η οποία είναι γνωστή. Αγαπάει, παντρεύεται, κάνει παιδιά, αγωνίζεται για τον ίδιο , την οικογένειά του, αγωνίζεται για το παρόν και το μέλλον. Μάχεται για τη ζωή και τις αξίες της. Όμως, η ζωή έχει άλλα σχέδια, όπως και κάποιοι, οι οποίοι επηρεάζουν τις τύχες και τις ζωές των ανθρώπων. Υπάρχουν στιγμές που τον σημαδεύουν και «φυλακίζουν» τη μνήμη του. Είναι εμπειρίες και γεγονότα που δεν πίστευε ότι θα ζήσει.

Ο πόλεμος, οι μάχες, η εθνεγερσία της 28ης Οκτωβρίου ονομάστηκε «Έπος» και ήταν μία στιγμή, η οποία ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη ή προσδοκία. Ήταν μία στιγμή ανεπανάληπτη. Τα γεγονότα, τα οποία διαδραματιστήκαν, αλλά και η επική έκβαση έμειναν στη μνήμη του ελληνικού λαού, άσβηστα. Τα επισκίασαν όμως τα μετέπειτα γεγονότα. Κατοχή, αντίσταση, Δεκεμβριανά, Εμφύλιος, τα μεταπολεμικά δύσκολα χρόνια. Πάντα υπάρχουν «σκιές» που αμαυρώνουν τις θυσίες ενός λαού.

Στην ιστορία μας λοιπόν έναν πόλεμο τον κατατάσσουμε στα μεγάλα δεινά, ανατρέπει τη ζωή, την κοινωνικότητα, τα όνειρα, τους οραματισμούς, διότι εμπεριέχει πολλές καταστροφές και θάνατο. Όλα ρευστά και απρόβλεπτα. Παντού φόβος για μία περιπέτεια ναι μεν συναρπαστική, αλλά και αφόρητη.

Ένα χαμόγελο «ζωγραφισμένο» στα χείλη ανθρώπων, ή ενός λαού καταπονημένου, (που πριν από λίγα χρόνια πίσω, βίωσε παρόμοια γεγονότα, όπως, Μικρασιατική Καταστροφή, Α΄ Π. Πόλεμο, Βαλκανικούς), σε μια μέρα που ξεκινά ένας πόλεμος μας φαίνεται τελείως αφύσικο. Αλλά και ένα βασικό εφόδιο, όπως αποδείχτηκε , για την συντριβή του εχθρού και της νίκης. Ίσως το μόνο εφόδιο σε αυτόν τον πόλεμο.

Ο Γιώργος Θεοτοκάς στο βιβλίο του «Τετράδια ημερολόγιου 1939-1953» μας μεταφέρει αυτό τον παλμό, την χαρά και τον ενθουσιασμό των απλών ανθρώπων λες και δεν πήγαιναν σε πόλεμο, αλλά σε γιορτή. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Ξυπνώ με τις καμπάνες που σημαίνουν την κήρυξη του πολέμου και τον πρώτο συναγερμό. Επιτέλους είμαστε μέσα! Ο ωραιότερος καιρός, οι καμπανοκρουσίες, κάποια κίνηση ιδιαίτερη, κάποια έξαψη που αισθάνομαι αμέσως τριγύρω μου, στο σπίτι, στο δρόμο, στα άλλα σπίτια και στους κήπους, όλα αυτά προσδίδουν, από την πρώτη στιγμή, στην ημέρα που αρχίζει, μία όψη εορτάσιμη, πανηγυρική, Η πρώτη μου σκέψη είναι: «Το μεσημέρι το αργότερο θα έρθουν τα αεροπλάνα να μας βομβαρδίσουν».

Εκείνη τη μέρα οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από εφέδρους, οι οποίοι έτρεχαν στα αστυνομικά τμήματα, να μάθουν το προορισμό τους, αλλά και που θα παρουσιαστούν. Ανέβαιναν στα τρένα, τα οποία ήταν ασφυκτικά γεμάτα και έφευγαν προς την Λάρισα, ή προς την Πάτρα. Αυτοί οι άνθρωποι μέχρι πρότινος δεν είχαν ιδέα τι σημαίνει πόλεμος. Ήταν άνθρωποι απλοί, εργάτες, δάσκαλοι, υπάλληλοι, τεχνίτες, λογιστές, διανοούμενοι, κλπ. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν, αλλά και να σκοτωθούν. Αυτοί οι άνθρωποι έπαιρναν στα χέρια τους τη μέρα αυτή, έπαιρναν στα χέρια τους την τύχη του πολέμου, στα χέρια τους την τύχη της Ελλάδος, γιατί όχι και της Ανθρωπότητας.

Ο πόλεμος του 1940-41 ήταν μία περίλαμπρη νίκη του ελληνικού λαού. Μια νίκη, η οποία οφείλεται στους έφεδρους αξιωματικούς και στρατιώτες. Αυτοί οι άνθρωποι αντιμετώπισαν τον εχθρό, ο οποίος ήταν εξοπλισμένος με όλα τα σύγχρονα πολεμικά μέσα, με λιγοστά εφόδια, με ένα πεπαλαιωμένο πολεμικό υλικό και μία άψυχη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία. Χωρίς ένα σχέδιο επιστράτευσης και μία κυβέρνηση άτολμη και αναποφάσιστη για το μέλλον.

Με τον ηρωισμό που επέδειξαν οι ΄Ελληνες στρατιώτες, σε σύντομο χρονικό διάστημα, το Αργυρόκαστρο, η Κορυτσά, οι Άγιοι Σαράντα και άλλες πιο μικρές κωμοπόλεις πέρασαν στα χέρια του ελληνικού στρατού. Τον ίδιο ηρωισμό επέδειξαν και οι απλοί πολίτες αλλά και οι γυναίκες της Ηπείρου, οι οποίες κουβαλούσαν στις απρόσιτες περιοχές και χωρίς να βαρυγκωμούν πυρομαχικά για την ενίσχυση του στρατού. Ήρωες επίσης ήταν και οι πολίτες των πόλεων, οι οποίοι δοκιμάζονταν από βομβαρδισμούς της ιταλικής αεροπορίας με αποτέλεσμα εκεί να έχουμε θύματα πολλούς αμάχους.

Ο πόλεμος αυτός, απέδειξε τον ηρωισμό των Ελλήνων. Η Ελλάδα πολεμούσε με απαρχαιώμενα γαλλικής και πολωνικής κατασκευής αεροπλάνα. Παρ όλα αυτά οι έλληνες πιλότοι έδωσαν σοβαρές μάχες και αναχαίτισαν τις ιταλικές δυνάμεις, οι οποίες ήταν τέλεια εξοπλισμένες με τελευταίου τύπου μηχανές. Το ίδιο και ο ελληνικός στόλος με μία μονάδα λιγότερη ( τορπιλισμός του «Έλλη» στο λιμάνι της Τήνου 15 Αυγούστου 1940) χάρη στην παράδοση των θαλάσσιων αγώνων κατάφερε να κρατήσει τον πανίσχυρο ιταλικό στόλο μακριά από τα ελληνικά λιμάνια

Η μέρα αυτή της 28η Οκτωβρίου, ανήκει σε αυτούς τους αγνούς και απλούς ανθρώπους, στην θυσία τους και στο ηρωισμό τους. Για αυτούς τους ανθρώπους δεν θα μπορούσε να μιλήσει κανένας καλύτερα, (όπως αναφέρει και πάλι ο Γιώργος Θεοτοκάς στο βιβλίο του: Τετράδια ημερολογίου1939-1953) παρά μόνο ο αμερικανός δημοσιογράφος Leland Stowe, ο οποίος στο Ελεύθερον Βήμα της εποχής χαρακτηρίζει τον ελληνικό στρατό: «………Ποτέ δεν είδα στρατιώτας οι οποίοι να «γλεντούν» τον πόλεμο και τας κακουχίας του όσον αυτοί οι μικροκαμωμένοι ζωηροί Έλληνες. …….Ασφαλώς αυτός ο Ελληνικός στρατός σήμερον είναι ο στρατός με το υψηλότερον ηθικόν εις τον κόσμον παρά την λάσπη, την βροχή και τα χιόνια….. Είναι άνδρες με σιδερένιους μύες και θερμή καρδιά αυτά τα ταπεινά, τα ανεπίδεκτα παιδιά της Ελλάδος και κατακτούν την καρδιά σας τόσον με το θάρρος των όσων και με τον αυθορμητισμό των….»

Αν έρθουμε στο σήμερα αλήθεια πως μας φαίνονται όλα αυτά; Οι άνθρωποι τότε ήταν εξοικειωμένοι με το χακί, την παρουσία του στρατού, μη ξεχνάμε τα κινήματα του στρατού. Ήταν εξοικειωμένοι με τις κακουχίες, με τις στερήσεις και τα βάσανα, με την καταστροφή και φυσικά με τον πόλεμο. Το χαμόγελό τους αποδείκνυε περίτρανα ότι υπάρχει ζωή πριν από το θάνατο. Όσο περνάνε τα χρόνια αλλάζουν οι κοινωνικές συνθήκες, καθώς και η έννοια του ηρωισμού. Οι απαιτήσεις τις ζωής διαφορετικές, ο άνθρωπος μεγαλώνει σε ανέσεις που δύσκολα αποχωρίζεται και θα αγωνίζεται να τις έχει με οποιοδήποτε κόστος κοινωνικό, πολίτικο, ή οικονομικό.

Η 28η Οκτωβρίου είναι μία μέρα μνήμης για να μην ξεχνάμε οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι. Είναι μία μέρα που τιμάμε τους ήρωες, τους αφανείς ήρωες, άντρες και γυναίκες, μια μέρα που τιμάμε τον άνθρωπο, τιμάμε το φοβερό όπλο των ανθρώπων το οποίο τρέμει μέχρι και ο διάβολος, το χαμόγελο και την αισιοδοξία για μία καλύτερη ζωή. Τιμάμε τις θυσίες ενός λαού, ο οποίος και σήμερα δοκιμάζεται και θυσιάζεται με διαφορετικό τρόπο.

Από αυτούς που πολέμησαν τότε έχουν επιζήσει ελάχιστοι και οι διηγήσεις έχουν περάσει τη σφαίρα του μύθου. Είναι καλό εμείς οι σύγχρονοι να μελετάμε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, καθώς και όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Ενωμένοι προκόβουμε, ενώ διχασμένοι δυστυχούμε.

*Η Αργυρή Ξέρρα είναι Πολιτισμολόγος, Πτυχιούχος ΕΑΠ, Τμ. Ανθρωπιστικών Σπουδών και Ελληνικός Πολιτισμός.

ΤΑ "ΝΑΙ" ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΚΑΡΙΕΡΕΣ ΥΠΗΚΟΩΝ ....



..... ΤΑ ΟΧΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ!

Alors, c'est la guerre! ΤΟ ΟΧΙ ΤΟ ΕΙΠΕ Ο ΛΑΟΣ!