Ο ΧΡΗΣΤΟΣ

ΑΞΙΑ

ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΜΑΣ: Περί στάθμευσης ο λόγος…

            Όλοι παρατηρούμε τις μπλέ, κόκκινες και κίτρινες διαγραμμίσεις στους δρόμους του «κεντρικού» Χαλανδρίου καθώς και τις καινούριες ταμπέλες σήμανσης. Ο σκοπός τους υποτίθεται πως είναι η διευκόλυνση εύρεσης θέσης στάθμευσης από τους μόνιμους κατοίκους, καθώς και η κίνηση περισσότερων ανθρώπων αφού οι επισκέπτες θα αναγκάζονται να σταθμεύουν για λίγη ώρα με αποτέλεσμα την συνεχή εναλλαγή τους. Είναι όμως έτσι;

            Η κίνηση αυτή εντείνει το πρόβλημα στάθμευσης διότι οι μόνιμοι κάτοικοι στάθμευαν και στις περιοχές που τώρα είναι με κόκκινη διαγράμμιση (μόνο για επισκέπτες). Επιπλέον, με την καινούρια σήμανση, η στάθμευση είναι επιτρεπτή μόνο από την μία πλευρά του δρόμου με αποτέλεσμα την περαιτέρω μείωση των θέσεων. Συνεπώς μειώνονται οι διαθέσιμες θέσεις για τους μόνιμους κατοίκους.

            Ο δήμος δεν έχει ξεκαθαρίσει αν οι κάρτες μόνιμων κατοίκων θα διατίθενται δωρεάν ή αν θα απαιτείται η καταβολή αντιτίμου. Οι πληροφορίες μιλούν για 10 € η πρώτη κάρτα, 20 € η δεύτερη και 30 € η τρίτη.  Επιπλέον, η ενέργεια της μελέτης και της υλοποίησης δεν πέρασε τη διαδικασία της συζήτησης. Δεν ζήτησε ποτέ ο δήμος, με ανακοίνωσή του ευρέως προσβάσιμη, τη διεξαγωγή συζήτησης για τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος καθώς και την πιθανή υλοποίηση της σκέψης της ελεγχόμενης στάθμευσης. Ύστερα από δύο μελέτες συγκοινωνιολόγων και την κατά πλειοψηφία έγκριση της πρότασης από το Δημοτικό Συμβούλιο, ξεκίνησε η υλοποίηση. Όμως, οι δημότες διαμαρτύρονται έντονα και ήδη έχουν αρχίσει οι δολιοφθορές στις πινακίδες σήμανσης. Και οι συγγενείς και φίλοι που θα επισκέπτονται τους δικούς τους ανθρώπους που θα παρκάρουν; Εξάλλου, σε «δημοψήφισμα» του δήμου (όπως το αναφέρει) στην ιστοσελίδα του βλέπουμε πως είναι συντριπτική μειοψηφία (~1,5%) αυτοί που επιθυμούν την ελεγχόμενη στάθμευση.

            Καίριο θα είναι το πλήγμα βέβαια και στον εμπορικό κόσμο του Χαλανδρίου. Καταρχάς, στη ιστοσελίδα του δήμου αναφέρεται πως δεν θα έχουν δικαίωμα κάρτας οι εργαζόμενοι στα καταστήματα ή οι κατέχοντες επαγγελματική στέγη. Και τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποί; Μήπως να πληρώνουν παρκόμετρο όσοι ώρα εργάζονται; Η πιθανή απάντηση του δήμου είμαι σίγουρος πως μιλάει για χρήση ποδηλάτου... Ακόμα, όσοι επισκέπτονται το Χαλάνδρι για ψώνια, συνήθως περνούν και αρκετό χρόνο στις καφετέριες ή στα μεζεδοπωλεία με αποτέλεσμα τη κίνηση της αγοράς. Με την ελεγχόμενη στάθμευση, εκτός της μείωσης επισκεπτών, μειώνεται, λόγω κόστους, η διάρκεια της παραμονής τους με αποτέλεσμα τη μείωση της εμπορικής κίνησης. Ξέρω, πολλοί θα σκεφτούν «καλά να πάθουν! 10€ το πότο, 6€ ο χυμός και 4€ ο καφές;». Η αδιαφορία και η αισχροκέρδεια κάποιων μπορούν να αντιμετωπιστούν με άλλους τρόπους και όχι με τη μορφή συνολικής επίθεσης στον εμπορικό κόσμο. Εξάλλου, η ελεγχόμενη στάθμευση έχει ισχύ μέχρι τις 21:00. Οι θαμώνες των ξενυχτάδικων έρχονται μετά από αυτή την ώρα. Σημειωτέον πως για τα μπαρ-ο-κλαμπάκια της πλατείας δεν είδα να κινητοποιείται ο δήμος όταν αυτά απλώνουν τραπεζοκαθίσματα όπου θέλουν με αποτέλεσμα να αποκλείουν με το έτσι θέλω τα πεζοδρόμια, ούτε όταν η μουσική ξεπερνά τα επιτρεπτά όρια. Άλλη συζήτηση όμως αυτή…

            Όλοι θυμόμαστε το κτίριο της φιλαρμονικής στο κάτω μέρος της πλατείας το οποίο κατεδαφίστηκε για να ανεγερθεί το καινούριο δημαρχείο. Αντ’ αυτού, μετατράπηκε σε ιδιωτικό παρκινγκ. Και ερωτώ ο αφελής, γιατί δεν είναι δημοτικό δωρεάν παρκινγκ ώστε να μειωθεί το πρόβλημα της στάθμευσης; Ή έστω γιατί δεν είναι δημοτικό παρκινγκ με μικρό αντίτιμο ώστε και δελεαστικό να είναι για τους επισκέπτες, αλλά και όλα τα έσοδα να πηγαίνουν στο δήμο; Ξέρω, ελεύθερη αγορά γαρ, δε θα έχουμε και μεσάζοντα; Παρεμπιπτόντως, στο προαναφερθέν δημοψήφισμα το 62% ζητά τη δημιουργία επιπλέον θέσεων στάθμευσης. Αλλά τι ξέρει ο λαουτζίκος;

            Τέλος, σύμφωνα με τη νομοθεσία, ο δήμος είναι υπεύθυνος για τη σήμανση των οδών της αρμοδιότητάς του, αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να τηρείται ο Κ.Ο.Κ. Όμως, σύμφωνα με τις μελέτες των συγκοινωνιολόγων, αλλά και με την εφαρμογή τους διαμέσω της σήμανσης, βλέπουμε πως ο Κ.Ο.Κ. δεν τηρείται! Δεν υπάρχουν οι απαραίτητες αποστάσεις από παρκινγκ, από σημεία όπου κόβονται οι νησίδες κτλ. Κοινώς, ο δήμος αναγκάζει τους πολίτες να παρανομήσουν παραβιάζοντας τον Κ.Ο.Κ. μέσω της καινούριας σήμανσης. Πώς δεν έλαβαν υπ’ όψιν τους τον Κ.Ο.Κ. οι συγκοινωνιολόγοι καθώς και τα μέλη του Δ.Σ. που ψήφισαν υπέρ;

            Το ζητούμενο όμως δεν είναι νομικό, αν δηλαδή πρέπει να αλλάξουν οι διαγραμμίσεις ώστε να συμφωνούν με τον Κ.Ο.Κ. Το ζητούμενο είναι ουσιαστικό. Η ελεγχόμενη στάθμευση αποτελεί ταξικό μέτρο. Έχεις; Παρκάρεις! Έχεις πολλά; Παρκάρεις πολλές ώρες! Αποτελεί ένα καθαρά εισπρακτικό μέτρο. Ο Δήμος θέλει έσοδα και θα τα πάρει με κάθε τρόπο και κάθε δικαιολογία! Διατείνεται ότι θα μειώσει τον κυκλοφοριακό φόρτο με τρόπους που το μόνο που θα κάνουν είναι να φέρουν κάποια λεφτά στα ταμία του δήμου, τον εμπορικό κόσμο να πληγεί, τους δημότες να μην βρίσκουν θέση παρκινγκ και τη δημοτική αστυνομία να έρχεται αντιμέτωπη με εξαγριωμένους κατοίκους. Εξαγριωμένους όχι για τη στάθμευση, αλλά για τη σωρεία φοροεισπρακτικών κυβερνητικών μέτρων που ψήφισε μετά περισσής χαράς η αστική τάξη. Απλώς η ελεγχόμενη στάθμευση προστίθεται στα υπάρχοντα μέτρα με αποτέλεσμα να ξεχειλίζει το ποτήρι… Η αντιμετώπιση του θέματος προφανώς και δεν πρέπει να είναι ατομική. Δεν θα πρέπει οι δημότες να κάνουν δολιοφθορές στη σήμανση, να έρχονται αντιμέτωποι με τους εργαζόμενους της δημοτικής αστυνομίας ή να λογομαχούν με γείτονες που φέρνουν τα αυτοκίνητά τους στο δικό τους δρόμο. Οι δημότες πρέπει οργανωμένα να απαιτήσουν την ακύρωση του μέτρου και τη δημιουργία χώρων δωρεάν στάθμευσης. Η λέξη κλειδί είναι «οργανωμένα»! Ό,τι έχει καταφέρει ο λαός, προήλθε μέσα από την οργανωμένη λαϊκή πάλι και όχι από τον ατομικό δρόμο! Εμπρός λοιπόν να φτιάξουμε επιτροπές σε κάθε γειτονιά και να παλέψουμε μαζί! Όχι μόνο για την ελεγχόμενη στάθμευση, αλλά και για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε!



                                                                                                                                    Χ. Κ.


ΣΧΟΛΙΟ ΠΛΑΤΕΙΑΣ: ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΧΡΗΖΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ ΑΓΑΠΗΤΕ ΦΙΛΕ - ΟΠΩΣ ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΝΩΜΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ ΜΑΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΛΑΣ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΚΑΤΕΘΕΤΕΤΕ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΑΣ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟ ΣΤΕΙΛΑΤΕ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ.

«Ετσι καταστρέψαμε την Ελλάδα»


Συγκλονιστική ομολογία για τη «συνταγή» που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή περιλαμβάνεται σε έκθεση-σοκ κορυφαίου εμπειρογνώμονα του ίδιου του ΟΟΣΑ, που είχε επισκεφθεί αρκετές φορές για τον σκοπό αυτό την Ελλάδα. Ο Ρεζά Λαχιτζί, οικονομολόγος του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, ύστερα από συναντήσεις με Ελληνες αξιωματούχους, συνέταξε πριν από μερικούς μήνες την έκθεση υπό τον τίτλο «Ελλάδα: Επανεξέταση του κράτους». Πρόσφατα στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ερευνας Ρυθμιστικών Πολιτικών αναρτήθηκε ένα σχετικό κείμενό του υπό τον εύγλωττο τίτλο «Τα λάθη που κάναμε στην Ελλάδα». Σε αυτό εξηγεί και αποδεικνύει, με βάση συγκεκριμένα οικονομικά μεγέθη, γιατί απέτυχε το Μνημόνιο.

Οπως τονίζει χαρακτηριστικά, δόθηκε «λάθος φάρμακο στον λάθος ασθενή», με αποτέλεσμα η χώρα να βυθίζεται σε επικίνδυνη κοινωνική κρίση. «Το πρωτόγνωρης αυστηρότητας πρόγραμμα καταστρώθηκε με μια λογική τυχαίων μειώσεων για παράλογους στόχους» αποφαίνεται, ενώ για το δεύτερο Μνημόνιο με το πλάνο των 130 δισ. γράφει χαρακτηριστικά ότι «εκπονήθηκε και υπογράφηκε από μια εξαντλημένη κυβέρνηση». Ακόμη και για τους δημοσίους υπαλλήλους συμπεραίνει ότι «το Δημόσιο δεν έχει δυσανάλογα πολλούς υπαλλήλους, αντίθετα με την εντύπωση που επικρατεί».

Κατά τον κορυφαίο οικονομολόγο, «όλα αυτά δεν φαίνεται να έχουν προκαλέσει καμιά αμφιβολία στους υπευθύνους που καθορίζουν τον ρυθμό των αλλαγών. Είναι επείγον να αναγνωρίσουν σήμερα τα λάθη τους και να τροποποιήσουν αναλόγως τις πράξεις τους».

Σημειώνεται ότι η έκθεση κ. Λαχιτζί παραδόθηκε στην ελληνική κυβέρνηση το 2011 και έκτοτε αποτελεί τον μπούσουλα για τη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα σε συνεργασία με την ομάδα της «Task Force».

Ολόκληρο το κείμενο του Ρετζά Λαχιτζί, το οποίο δημοσιεύτηκε και σε μέσα μαζικής ενημέρωσης της Γαλλίας, έχει ως εξής:

«Οι βουλευτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου στην Ελλάδα είχαν ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης, ευνοϊκά διατεθειμένης για διάλογο με τους διεθνείς πιστωτές της χώρας, ανοίγοντας τον δρόμο για την επαναδιαπραγμάτευση μεταξύ των δύο μερών. Σ' αυτό το στάδιο θα ήταν χρήσιμο να αναθεωρήσουμε τα δύο έτη διαχείρισης της κρίσης στην Ελλάδα υπό την αιγίδα της τρόικας (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα), έτσι ώστε να αποφευχθεί η επανάληψη λαθών του παρελθόντος, που οδήγησαν στο αδιέξοδο του καλοκαιριού.

Πρώτα απ' όλα παρατηρείται ότι το πρόγραμμα εξυγίανσης της ελληνικής δημόσιας οικονομίας, του οποίου οι όροι τέθηκαν από την τρόικα, είναι αναποτελεσματικό, καθώς και ότι το εύρος του οικονομικού και του κοινωνικού κόστους, που αδίκως επιβλήθηκε στη χώρα, είναι πολύ μεγάλο.
Σε αντάλλαγμα του πρώτου πακέτου οικονομικής στήριξης, ύψους 110 δισ. ευρώ, που δόθηκε στην Ελλάδα το 2010, η τρόικα επέβαλε στην κυβέρνηση ένα Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής (ΠΟΠ) πρωτόγνωρης αυστηρότητας: με αύξηση των εσόδων (φορολογικών και άλλων) ίση με 5,5% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) και με δραστικές μειώσεις μισθών και συντάξεων στο πλαίσιο του δημόσιου τομέα, η ελληνική κυβέρνηση μείωσε το 2010 το διαρθρωτικό δημόσιο έλλειμμα (1) περισσότερο από 9% του ΑΕΠ, πράγμα που αποτελεί μακράν τη μεγαλύτερη προσπάθεια προσαρμογής που πραγματοποιήθηκε σε ένα μόνο έτος από ανεπτυγμένη χώρα.

Η λογική των οικονομικών θα υπαγόρευε να αφεθεί η χώρα να συνέλθει από τον αντίκτυπο μιας τέτοιας εκκαθάρισης και να ξαναβρεί έναν ρυθμό δραστηριότητας ο οποίος από μόνος του θα επέτρεπε τη συνέχιση της μείωσης του ελλείμματος. Δυστυχώς, το πλαφόν που ορίζεται από το ΠΟΠ απαιτούσε την επιτάχυνση των μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης, με σκοπό την επιστροφή της Ελλάδας στις χρηματοπιστωτικές αγορές από την άνοιξη του 2012.

Τον Ιούνιο 2011 ήταν προφανές ότι αυτοί οι στόχοι δεν θα επιτυγχάνονταν: ο ρυθμός καθοριζόταν από τα φορολογικά έσοδα, ενώ το δημόσιο χρέος, τροφοδοτούμενο από εξαιρετικά επαχθείς πληρωμές επιτοκίων, συνέχιζε να διογκώνεται. Ελλείψει νέας οικονομικής στήριξης, που θα κάλυπτε τις ανάγκες από το 2012 και πέρα, η Ελλάδα θα αντιμετώπιζε πάλι την προοπτική ελλείμματος.
Τον Σεπτέμβριο του 2011 εκπονήθηκε βιαστικά ένα δεύτερο πλάνο διάσωσης, ύψους 130 δισ. ευρώ, μαζί με ένα νέο Μνημόνιο Συνεργασίας, που οδήγησε σε μια σειρά συμπληρωματικών μέτρων και υπογράφηκε τελικά από μια εξαντλημένη ελληνική κυβέρνηση στις 11 Μαΐου 2012, πριν από την προκήρυξη των αναμενόμενων εκλογών.

Η διαδοχή των περιοριστικών μέτρων και η ανακοίνωση για ακόμα πιο δραστικές μειώσεις κράτησαν την οικονομία σε μια κατάσταση παρατεταμένης ύφεσης. Αντί να βρεθεί σε τροχιά ανάκαμψης από το 2011, όπως προέβλεπε η τρόικα στο αρχικό ΠΟΠ, η Ελλάδα βιώνει το 2012 την πέμπτη συνεχόμενη χρονιά ύφεσης, που σημαίνει μια αθροιστική πτώση του ΑΕΠ περίπου 20%, παρόμοια με τη Μεγάλη Υφεση της δεκαετίας του 1930 στις ΗΠΑ. Το ποσοστό της ανεργίας, που κόντευε το 23% το πρώτο τρίμηνο του 2012, έχει υπερτριπλασιαστεί μέσα σε τέσσερα χρόνια. Ξεπερνάει πλέον το 50% στα άτομα μεταξύ 15-24 ετών.

Είναι μεγάλος ο πειρασμός να αποδοθεί η ευθύνη γι' αυτήν την καταστροφή σε αμέλεια των Ελλήνων και να αποσιωπηθεί η ευθύνη του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών. Ωστόσο πρέπει να αναγνωριστεί ότι το πρόγραμμα εξυγίανσης καταστρώθηκε με μια εξωφρενική λογική τυχαίων μειώσεων, που αντιπροσώπευαν παράλογους δημοσιονομικούς στόχους, χωρίς καμιά εκτίμηση των συνεπειών, της δυνατότητας εφαρμογής των προβλεπόμενων μέτρων από τη χώρα ή των αναγκών της χώρας.

Ακόμα χειρότερα, φτάσαμε να επιβάλλονται στην ελληνική κυβέρνηση δεσμεύσεις οι οποίες ήταν γνωστό ότι δεν μπορούσαν να τηρηθούν. Το νέο Μνημόνιο Συνεργασίας περιλαμβάνει έτσι την πρόβλεψη μείωσης των κοινωνικών δαπανών κατά 1,5% του ΑΕΠ, εξαιρουμένων των δαπανών υγείας και των συντάξεων.

Αυτές οι δαπάνες, που αποτελούνται κυρίως από τις συντάξεις αναπηρίας, τις περισσότερες κύριες συντάξεις γήρατος και τα επιδόματα ανεργίας, αντιπροσωπεύουν το 4,5% του ΑΕΠ, που είναι αρκετά χαμηλό σε σχέση με τα ευρωπαϊκά στάνταρ. Ανεξάρτητα από τον μισθό που λάμβανε όταν εργαζόταν, ο Ελληνας άνεργος λαμβάνει μια σταθερή αποζημίωση ύψους 470 ευρώ τον μήνα για 12 μήνες, με τη λήξη των οποίων δεν καλύπτεται πλέον από την κοινωνική προστασία.

Το 2009 μόνο το 17% των ατόμων σε αναζήτηση εργασίας λάμβανε επίδομα ανεργίας, ενώ π.χ. στη Γαλλία το ποσοστό είναι 53%. Προκειμένου να μειωθούν οι δαπάνες αυτές κατά το ένα τρίτο, την ίδια στιγμή που ο αριθμός των ανέργων αυξάνεται αλματωδώς, θα πρέπει να μειωθούν δραστικά τα επιδόματα, πράγμα που θα φέρει ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού κάτω από τα όρια της φτώχειας. Καμιά κυβέρνηση δεν θα είναι σε θέση να τηρήσει μια τέτοια δέσμευση, η οποία δεν έχει νόημα ούτε όσον αφορά την οικονομική αποτελεσματικότητα ούτε όσον αφορά την κοινωνική δικαιοσύνη.

Το δεύτερο σημαντικό δίδαγμα αυτών των δύο ετών είναι ότι η εξωτερική παρέμβαση, αν και δυναμική, δεν μπόρεσε να διορθώσει τα θεμελιώδη προβλήματα που βρίσκονται στη ρίζα της δημοσιονομικής κρίσης. Από τα προβλήματα αυτά ξεχωρίζει η δυσλειτουργία του κράτους. Μια πρόσφατη μελέτη του ΟΟΣΑ περιέχει μια χαρτογράφηση της ελληνικής κεντρικής διοίκησης, από όπου προκύπτει μια εντύπωση πλήρους παράλυσης, οφειλόμενης σε δεκαετίες άκαμπτης γραφειοκρατίας, πολλαπλασιασμού περιττών δομών και κατακερματισμένων ευθυνών (2).
Αντίθετα με τη διαδεδομένη εντύπωση, ο ελληνικός δημόσιος τομέας δεν έχει δυσανάλογα πολλούς υπαλλήλους, αν και υπάρχει μια αβεβαιότητα για το πραγματικό του μέγεθος. Ωστόσο, ένα υπουργείο αποτελείται κατά μέσο όρο από 302 υπηρεσίες σε κεντρικό επίπεδο (στις οποίες προστίθενται 137 αποκεντρωμένες υπηρεσίες), εκ των οποίων το 20% στελεχώνεται μόνο από έναν προϊστάμενο. Οι δομές συντονισμού είναι ανύπαρκτες ή καθαρά τυπικές. Η Δημόσια Διοίκηση ασχολείται μόνο με την προετοιμασία νόμων και κανόνων, των οποίων η πλειονότητα έχει ως αντικείμενο την ορθή λειτουργία της ίδιας της διοίκησης.

Κατά την τελευταία δεκαετία παράγονταν περίπου 12.000 τέτοιες νομοθετικές πράξεις τον χρόνο, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα διασφάλισης και επαλήθευσης της εφαρμογής τους. Η απουσία ελέγχου του Προϋπολογισμού, ο πληθωρισμός των δαπανών και η αδυναμία είσπραξης μεγάλου μέρους των φορολογικών εσόδων δεν είναι, σε τελική ανάλυση, παρά συγκεκριμένες πλευρές της εκπληκτικής ανεπάρκειας του ελληνικού κράτους.

Το πιο σημαντικό σφάλμα της τρόικας ήταν ότι δεν κατάλαβε ότι οι προσπάθειές της έπρεπε πρώτα να στραφούν προς τη δημιουργία ενός σύγχρονου ελληνικού κράτους. Από τη στιγμή που είχε αποφασίσει να παρέμβει στη διεξαγωγή των υποθέσεων της χώρας, επιβαλόταν να περάσει από μια διαδικασία δραστικής εκλογίκευσης των διοικητικών δομών, των αλυσίδων αποφάσεων και του κανονιστικού μηχανισμού, να ενισχύσει τα όργανα και τις διαδικασίες ελέγχου, και ειδικότερα τον ρόλο επίβλεψης του Κοινοβουλίου, να αναπτύξει τη δυνατότητα συντονισμού από τον πρωθυπουργό, να επιβάλει σε όλους τους δημόσιους οργανισμούς να τηρούν και να δημοσιεύουν λογαριασμούς, να ενθαρρύνει τη συλλογή δεδομένων και την αξιολόγηση των συνεπειών των δημόσιων αποφάσεων.

Μια τέτοια αναθεώρηση του δημόσιου τομέα θα επέτρεπε μια ευφυέστερη στόχευση των δημοσιονομικών περιορισμών και θα προήγαγε την ιδέα ότι παρήλθε ο καιρός της ανευθυνότητας, κυρίως της δημοσιονομικής, και της παράκαμψης των νόμων. Η αναθεώρηση αυτή θα έδινε τον λόγο στους Ελληνες πολίτες που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σ' αυτό το σύστημα, κυρίως σε ικανούς υπαλλήλους που προσπαθούν για τη μεταρρύθμιση για πολύ περισσότερο χρόνο από την τρόικα. Θα είχε τη στήριξη του ελληνικού λαού και θα βελτίωνε άμεσα ορισμένες πτυχές των συνθηκών ζωής. Ωστόσο τίποτα δεν έγινε προς αυτή την κατεύθυνση ή μόνο με συμπτωματικό και περιθωριοποιημένο τρόπο.

Αντίθετα, η προσέγγιση που ακολουθήθηκε είχε ως στόχο να ορίσει τις λεγόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που δεν ανταποκρίνονται καθόλου στις ανάγκες της χώρας και να αφήσει την εφαρμογή τους στην κυβέρνηση (3). Φυσικά τα μέτρα που υιοθετήθηκαν κατά ένα μέρος δεν τέθηκαν σε εφαρμογή. Αυτό προκάλεσε τον εκνευρισμό των ξένων υπευθύνων, οι οποίοι, χωρίς να παραδεχθούν την αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης, κατήγγειλαν την απροθυμία της.

Ενα άλλο κομμάτι των μέτρων είχε μόνο επιφανειακά αποτελέσματα, των οποίων τα όρια θα φανούν με το πέρασμα του χρόνου. Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι μια από τις κύριες διατάξεις για την αναμόρφωση των συντάξεων, που υιοθετήθηκε το 2010 και προέβλεπε τη συγκέντρωση των πολυάριθμων οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης που υπήρχαν στη χώρα μέχρι τότε σε 13 κύρια Ταμεία, με στόχο τη βελτίωση της διαχείρισης, την απελευθέρωση πόρων και κυρίως την επιβολή διαφάνειας. Η συγκέντρωση των Ταμείων πραγματοποιήθηκε, όμως μόνο τυπικά, εφόσον οι αρχικοί οργανισμοί στην πραγματικότητα διατηρήθηκαν, συνεχίζοντας να έχουν μεγάλη αυτονομία, αλλά κάτω από την ομπρέλα των κύριων Ταμείων, σε ό,τι αφορά τη λογιστική τους, τους κανονισμούς και την οικονομική διαχείριση.

Τελικά ορισμένα μέτρα θα μπορούσαν να έχουν ως αποτέλεσμα τη χειροτέρευση των αδυναμιών του ελληνικού κράτους. Αυτό ισχύει για το ευρύ πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, που αφορούσε κυρίως υποδομές και βιομηχανίες δικτύου σε μια χώρα στην οποία οι δυνατότητες ελέγχου είναι γνωστό ότι είναι ανεπαρκείς. Ετσι είναι προφανές ότι το πρόγραμμα εξυγίανσης έχει μέχρι σήμερα έναν χαρακτήρα άνισο και μονόπλευρο σχετικά με τη δημόσια πολιτική στην Ελλάδα.

Αυτά τα σφάλματα αξιολόγησης μας οδηγούν να αναρωτηθούμε αν τα μέλη της τρόικας, και ειδικότερα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είχαν, οποιαδήποτε στιγμή, μια καθαρή θεώρηση της τακτικής που έπρεπε να εφαρμοστεί στην Ελλάδα. Είναι αλήθεια ότι τα όργανα που δομούν την Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έχουν καθόλου προσαρμοστεί στις ιδιαιτερότητες μιας χώρας όπως η Ελλάδα, της οποίας η περίπτωση θα μπορούσε άνετα να είναι μοναδική. Το μάννα των διαρθρωτικών ταμείων τής δόθηκε χωρίς σοβαρή αξιολόγηση και παρακολούθηση των αποτελεσμάτων. Αν και αναμφίβολα τα ταμεία ήταν στη βάση χρηματοδότησης σημαντικών έργων για τη χώρα, ευνόησαν ωστόσο την ανάπτυξη μιας παράλληλης διοίκησης, που ήταν επιφορτισμένη με τη διαχείρισή τους χωρίς να αποφευχθεί η παγίδα της διαφθοράς, καθώς και της διατήρησης μιας μακροοικονομικής εξάρτησης σε σχέση με τη μεταφορά κεφαλαίων από το εξωτερικό. Οσον αφορά το νομοθετικό πλάνο, δόθηκε έμφαση στην ενσωμάτωση των ευρωπαϊκών οδηγιών χωρίς ενδιαφέρον για το τι θα συνέβαινε στην πράξη.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναρωτήθηκε πραγματικά για το νόημα υιοθέτησης της Οδηγίας Seveso II, η οποία προβλέπει την οριοθέτηση ζωνών αποκλεισμού γύρω από τις χαρακτηρισμένες βιομηχανικές εγκαταστάσεις σε μια χώρα που δεν έχει ούτε κτηματολόγιο ούτε σοβαρό σχέδιο χρήσης γης; Αντιμέτωπη με την κρίση, η Επιτροπή και τα κράτη-μέλη που στηρίζουν τη δράση της φαίνεται ότι αντιστάθμισαν την έλλειψη κατανόησης των προβλημάτων και οραματισμού για τη δράση αντιμετώπισης με απλοϊκές ιδέες διαρθρωτικής προσαρμογής.

Αυτές οι ιδέες, που έχουν παρουσιαστεί εδώ και 20 χρόνια με το όνομα θεραπεία μέσω σοκ, είχαν τα γνωστά αποτελέσματα σε ορισμένες χώρες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ και από τότε η οικονομική θεωρία τονίζει συνεχώς τη σημασία των θεσμών. Εν τω μεταξύ η Ελλάδα βυθίζεται σε μια επικίνδυνη κοινωνική κρίση και πολιτική αστάθεια. Ολα αυτά δεν φαίνεται να έχουν προκαλέσει καμιά αμφιβολία στους υπευθύνους που καθορίζουν τον ρυθμό των αλλαγών. Είναι επείγον να αναγνωρίσουν σήμερα τα λάθη τους και να τροποποιήσουν αναλόγως τις πράξεις τους.

Σημειώσεις:
(1). Δηλαδή το έλλειμμα διορθωμένο από την επίδραση, ισχυρά αρνητική, του κύκλου της οικονομικής δραστηριότητας.
(2). OECD Public Governance Reviews: Greece - Review of the Central Administration. OECD, Paris, 2011.
(3). Με την εξαίρεση της δημοσιονομικής διαχείρισης και της διαχείρισης του Προϋπολογισμού, τις οποίες διαχειρίστηκε εξ ολοκλήρου η τρόικα.

Εφημερίδα "Δημοκρατία", 7/7/2012

Το Σχόλιο της "πρΟΤΑσης εργαζομένων Δήμου Χαλανδρίου", 9-7-2012

πρΟΤΑση εργαζομένων Δήμου Χαλανδρίου
pr_ota_si@yahoo.gr

Χαλάνδρι  9-7-2012

Αγαπητοί συνάδελφοι, αγαπητοί φίλοι

Στην ενημέρωση της «πρΟΤΑσης» στις 13/06/2012 γράφαμε :   

«Μια μεγάλη έκπληξη περιμένει τη μεγάλη πλειοψηφία των φορολογούμενων με την υποβολή και  εκκαθάριση της φετινής φορολογικής δήλωσης.
Η επιβάρυνση από το φόρο εισοδήματος θα είναι μεγάλη. Ενδεικτικά αναφέρουμε  ότι από τα 420.000 πρώτα εκκαθαριστικά σημειώματα που έχουν σταλεί από το Υπουργείο Οικονομικών  τα 280.000 είναι χρεωστικά , με μέσo όρο οφειλής τα 1.446,00 ευρώ.»

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η επιβεβαίωσή μας ήταν απόλυτη…
Σύμφωνα με τα στοιχεία από το Υπουργείο Οικονομικών, το 2011, από τις 5,5 εκατομμύρια φορολογικές  δηλώσεις, εισπράχθηκαν φόροι 1δισ. 200 εκατ.  €. Φέτος,  από τα τις πρώτες 1 εκατ. φορολογικές δηλώσεις, έχουν υπολογισθεί να εισπραχθούν 900 εκατομμύρια €,  με στόχο τα 5,5 δισ. όταν υποβληθεί το σύνολο των φορολογικών δηλώσεων. Και, βέβαια, ας μη γελιόμαστε. Θα εισπραχθούν  - ΑΝ εισπραχθούν – φόροι από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, οι οποίοι δεν μπορούν να αποκρύψουν το παραμικρό.
Οι υπόλοιποι, απλά… «ενοχλούνται» με σποραδικές ειδοποιήσεις για πληρωμή ληξιπρόθεσμων χρεών και κάποιοι άλλοι – επίσης σποραδικά – συλλαμβάνονται για χρέη στο Δημόσιο, χωρίς, όμως, να μαθαίνουμε τι θα απογίνουν (αυτοί και τα χρέη τους)!

Με τον  πιο στυγνό τρόπο, για άλλη μια φορά, αποκαλύπτεται η έλλειψη πολιτικής βούλησης, από μέρους των τριών…μνημονιοφυλάκων, για την αντιμετώπιση της τεράστιας φοροδιαφυγής και επιλέγεται ο εύκολος δρόμος της φορολόγησης των παραπάνω ΙΔΙΩΝ «συνήθων υπόπτων»  (με μέσο όρο οφειλής τα 1.500,00 ευρώ)!
Όλα αυτά για να αυξηθούν τα έσοδα του δημοσίου και να επιτευχθούν  πρωτογενή πλεονάσματα.
Βέβαια, σε συνθήκες ύφεσης και αρνητικής ανάπτυξης για πέμπτη χρονιά (ήδη για το 2012 έχει ξεπεράσει το 7%) , κοινωνικής εξαθλίωσης  μετά από 3 χρόνια αυστηρής λιτότητας, ο στόχος για πρωτογενή πλεονάσματα απομακρύνεται όλο και περισσότερο, δημιουργώντας την ανάγκη για νέα εισπρακτικά μέτρα και νέο φαύλο κύκλο για την οικονομία.

Το μόνο που μπορεί ν΄ αλλάξει τη δύσκολη αυτή κατάσταση , είναι  η αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης από τη «Συγκυβέρνηση της Τρόϊκας Εσωτερικού» και η χωρίς άλλη αναβολή απόρριψη του μονόδρομου του μνημονίου, με αναπτυξιακά μέτρα και κοινωνική αλληλεγγύη. Δηλαδή απεγκλωβισμό από τις πολιτικές αυτές που επιτείνουν την ήδη ευρεία κοινωνική πόλωση και αντικατάστασή τους από ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελληνικής κοινωνίας.  

πρΟΤΑση εργαζομένων Δήμου Χαλανδρίου
Άκης Γκόγκος, Παναγιώτης Κατσαρλίνος,
Δημήτρης Μ. Χανιωτάκης, Πέτρος Χριστοδούλου

ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ! .... ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ! ΑΛΛΟΣ ΦΩΝΑΖΕΙ, ΑΛΛΟΣ ΡΩΤΑΕΙ, ΑΛΛΟΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ....



ΕΓΩ ΣΩΠΑΙΝΩ, ΑΚΟΥ ΣΩΠΑΙΝΩ ...

Αλλά για λίγο όμως.
Να δούμε πρώτα τους επίσημους, , τους θεσμικούς, "ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ",  τι θα πούνε ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ.


Σήμερα θα κάνουμε μόνο δημοσιογραφική δουλειά (ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΟΥΜΕ ΑΠΟΨΗ).
Θα μαζέψουμε όλο το πληροφοριακό υλικό που υπάρχει για την υπόθεση που έχει ΣΟΚΑΡΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ στον δήμο και θα σας το παρουσιάσουμε για να έχετε μια πλήρη, καθαρή εικόνα των λεπτομεριών της υπόθεσης και των μέχρι σήμερα χειρισμών

ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΘΥΜΗΣΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ, ΠΟΤΕ ΕΚΑΝΕ ΤΙ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ!


ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ!

... και ο Θεός να βάλει το χέρι του γιατί ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ Η ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ!