Το Πρασινο Κίνημα είναι το πιο συμπαγές κόμμα του χώρου

 

του ΑΓΓΕΛΟΥ ΝΤΑΒΙΑ (Επικεφαλής Οργανωτικής Επιτροπής Πράσινου Κινήματος)

Βρισκόμαστε ήδη σε προεκλογική περίοδο για τις εθνικές εκλογές είτε αυτές γίνουν τον Σεπτέμβριο - Οκτώβριο, είτε αυτές γίνουν λίγο αργότερα.

Ήδη οι παραδοσιακές κομματικές δυνάμεις (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ) τίθενται σε εκλογική διάταξη, κάνουν περιοδίες, ανακοινώνουν υποψηφιότητες και κινούνται για τις επερχόμενες εκλογές.

Εκλογές που θα έχουν ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο διεξαγωγής από αυτά που έχουμε μέχρι σήμερα βιώσει.

Δεν είναι μόνο η απλή αναλογική που διαμορφώνει αυτό το πλαίσιο. Είναι κυρίως ότι η απλή αναλογική θα αποτυπώσει την εξασθένιση της επιρροής του διπολισμού στο κοινωνικό επίπεδο. Το δίλημμα "δεξιά πολυκατοικία - αριστερή πολυκατοικία" που συντηρεί το φαύλο και ξεπερασμένο πολιτικό σύστημα δείχνει να πνέει τα λοίσθια, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, ακόμα και αυτές που δημοσιεύονται.

Τα επικοινωνιακά επιτελεία των παραδοσιακών κομμάτων, εκμεταλλευόμενα το εξαρτημένο μηντιακό σύστημα προσπαθούν να αποκρύψουν από τους πολίτες αυτή την αλήθεια.

Και το κάνουν με έναν τρόπο που είναι "θεμιτός": Την αναγωγή της "θολής" περιοχής του εκλογικού φάσματος στις συστημικές δυνάμεις.

Για να το κάνουμε λιανά: το 30% του εκλογικού σώματος που δηλώνει ότι θα ψηφίσει "άλλο" ή δηλώνει "αναποφάσιστο" κατανέμεται στις δυνάμεις του συστήματος, που δεν είναι μόνο τα τρία "μεγάλα" κόμματα, ούτε καν τα μικρότερα κοινοβουλευτικά κόμματα, αλλά είναι ακόμα και τα εξωκοινοβουλευτικά δορυφορικά τους κόμματα, που έχουν επιλεγεί να εμφανίζονται στις παρουσιάσεις των δημοσκοπήσεων στην κοινή γνώμη.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο χώρος της πολιτικής οικολογίας, ο Πράσινος χώρος που αποτελεί σε όλη την Ευρώπη την ανερχόμενη πολιτική δύναμη - εκτός του παραδοσιακού φάσματος δεξιάς, σοσιαλδημοκρατίας, αριστεράς - στην χώρα μας ακόμα μένει στο παρασκήνιο των πολιτικών διεργασιών, παραμένει στην αφάνεια παρά τις προσπάθειές μας.

Όλα τα επιτελεία των κομμάτων του συστήματος βέβαια γνωρίζουν ότι ο χώρος βρίσκεται σε κίνηση εδώ και μήνες. 

Το Πράσινο Κίνημα πρωτοστατεί στις διεργασίες ενοποίησης του χώρου και της δόμησης συμμαχιών με δυνάμεις του πατριωτικού σοσιαλιστικού χώρου και της ανανεωτικής αριστεράς. Το Πράσινο Κίνημα είναι ο καταλύτης σε αυτές τις διεργασίες, όχι γιατί αυτό μας αρέσει να λέμε για να χαϊδεύουμε τα αφτιά μας και το εγώ μας.

Το Πράσινο Κίνημα είναι ο καταλύτης ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ στον χώρο αυτή την στιγμή, με επίσημες αυτοδιοικητικές καταγραφές σε νομούς και δήμους είναι η πιο έτοιμη δύναμη να μπει στην εκλογική μάχη, το πιο συμπαγές κόμμα του χώρου - αφού έχουμε λύσει τα εσωκομματικά μας και είμαστε μια γροθιά και κυρίως γιατί εμείς ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ και βάζουμε το εγώ κάτω από το ΕΜΕΙΣ.

Πρόσφατες καταγραφές που δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας δείχνουν ότι η εκλογική παρουσία του Πράσινου χώρου στις επικείμενες εθνικές εκλογές ΘΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ τα δεδομένα που σήμερα καταγράφονται. Και μάλιστα με τρόπο που θα είναι ΕΚΠΛΗΞΗ.

Ο στόχος πλέον δεν είναι να μπούμε στο επόμενο κοινοβούλιο: Ο στόχος πλέον είναι να γίνουμε η δύναμη ανατροπής στο βαλτωμένο πολιτικό σύστημα.

Μικρομεγαλισμός θα πεις;

Μπορούμε;

Αυτό το γνωρίζουν όλοι πλέον και κυρίως οι αντίπαλοί μας: ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

ΕΥΤΥΧΩΣ οι πληττόμενοι από την δυναμική μας ασχολούνται πολύ για να μας βάλουν εμπόδια. (Το κακό για εμάς θα ήταν να αδιαφορούσαν.)

Μένει να μείνουν τα παιχνίδια από εξωγενείς παράγοντες εκτός των διεργασιών ενοποίησης που επιχειρείται. Και σε αυτό πρέπει να είναι όλοι οι εμπλεκόμενοι ΞΕΚΑΘΑΡΟΙ, όπως είμαστε εμείς.

Η κλεψύδρα αδειάζει, ο χρόνος τελειώνει, η ενδοσκόπηση δεν μπορεί άλλο να καθυστερεί την εκλογική διάταξη για την επερχόμενη μάχη που ΠΡΕΠΕΙ να την δώσουμε.

Με όποιον το θέλει.

Η ιστορία γράφεται από τους έτοιμους , τους θαραλλέους και τους παρόντες.

ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΩΝ

 

του Νίκου Καραμπάση (επικεφαλής επικοικωνίας Πράσινου Κινήματος)

Οι Έλληνες ψηφοφόροι – εντός και εκτός Ελλάδας – στις επόμενες εκλογές (όποτε κι αν αυτές προκηρυχθούν) θα έχουν βασικά, ένα καθήκον: Να επιλέξουν τι είδους συγ-κυβέρνηση συνεργασίας επιθυμούν. Καθώς το πρώτο κόμμα στις προτιμήσεις τους, μοιάζει απίθανο να αποκτήσει «αυτοδυναμία».

 

Μην ξεχνάμε επίσης ότι οι επόμενες εκλογές, θα διεξαχθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής και επομένως «η αριθμητική των εδρών» (και των κομμάτων που θα μπούνε στην βουλή) θα επιτρέψει τα «κυβερνητικά σενάρια» (όσο κι αν σήμερα τα καλύπτουν και τα καμουφλάρουν «οι δημοσκόποι»).

Ίσως και γι αυτό άλλωστε «από τώρα» υπάρχουν πολύ έντονες διεργασίες σε όλο το πολιτικό φάσμα για «προγραμματικές πολιτικές συγκλίσεις και συνεννοήσεις». Θα πρέπει λοιπόν να απαντηθεί πειστικά και καθαρά στους ψηφοφόρους ένα εξαιρετικά απλό ερώτημα: Εάν το κόμμα σας είναι «πρώτο» με ποιους ακριβώς θα συγκυβερνήσετε; Εάν είστε στη βουλή, τι ακριβώς θα κάνετε και γιατί;

Εάν δεν υπάρχει σαφής απάντηση σε αυτό το απλό ερώτημα, αλλά - όπως μέχρι σήμερα - όλα είναι μια «θολούρα» του στυλ «θα σας πούμε την επομένη των εκλογών» είναι φανερό ότι οι ψηφοφόροι θα το λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τους και θα ενεργήσουν αντίστοιχα.

 

Προς το παρόν μόνο η ΝΔ του Μητσοτάκη ψελλίζει κάτι περί «αυτοδυναμίας» - προφανώς για την τιμή των όπλων των επικοινωνιολόγων της, καθώς γνωρίζουν ότι πραγματικά δημοσκοπικά, κινούνται «γύρω στο 25%» με τάσεις «προς τα κάτω»…Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παλέψει (όπως το λέει) «για την πρώτη θέση» και ο Ανδρουλάκης – ως νέος αρχηγός - θα προσπαθήσει να έχει το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ «κάτι πάνω από το 10%...».

 

Όποιος μελετήσει όμως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά όλων των δημοσκοπήσεων που έχουν δημοσιευτεί μέσα στο 2022, εύκολα θα διαπιστώσει ότι ένα 30% τουλάχιστον, θέλει να επιλέξει ένα «άλλο κόμμα» και ότι θα πάει στην κάλπη με αυτή την πρόθεση και απόφαση. Και φυσικά δεν συζητάμε για τους ψηφοφόρους ομογενείς μας, που δεν τους μετράει «καμία δημοσκόπηση» και θα είναι μεγάλη και σημαντική η συνεισφορά τους στο τελικό εκλογικό αποτέλεσμα.

 

Η Ελλάδα την επόμενη 4ετία έχει μια σημαντική – μοναδική θα έλεγα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο - ευκαιρία «να γυρίσει σελίδα» προς την ευημερία των πολιτών της (και όχι απλά στην…ανάπτυξη των λογαριασμών στην Ελβετία λίγων ήδη πολύ πλούσιων οικογενειών και ορισμένων στελεχών της ΝΔ). Έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε άρδην όλο το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, που όχι απλά είναι αναχρονιστικό είναι ολοσχερώς κατεστραμμένο.

 

Μπορούμε να αναδιατάξουμε όλες τις θεσμικές και πολιτειακές δομές της νέας Ελλάδας στην παγκόσμια πραγματικότητα κι αυτό να συμβεί μέσα από την ενεργοποίηση όλου του Ελληνισμού με μια «συντακτική εθνοσυνέλευση» καθώς το υπάρχον Σύνταγμα έχει ολοκληρώσει το πολιτικό του κύκλο.

 

Όλα αυτά – τα ενδεικτικά – για να συμβούν απαιτείται στην επόμενη βουλή και κυβέρνηση να βρίσκονται εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που το έχουν επεξεργαστεί πολύ σοβαρά πολιτικά. Προς όφελος του συνόλου του Λαού και του Ελληνισμού και θα πρόσθετα της ανθρωπότητας, καθώς η Ελλάδα από την αρχαιότητα, αποτελεί και ένα «φάρο» Ανθρωπισμού, Πολιτισμού και Παιδείας.

Αυτό είναι το στοίχημα και το διακύβευμα των επόμενων εκλογών. Το παρόν και το μέλλον, της χώρας μας.

 

( το άρθρο αναδημοσιεύεται από το Documento της Κυριακής 19/6/2022)

Η Ινδία θέλει να κατασκευάσει η ίδια τα μαχητικά-βομβαρδιστικά για την αεροπορία της (του Γ. Παπαγιαννόπουλου)

Ινδία – Ελλάδα: συγκρίσεις από την αγορά πολεμικών αεροσκαφών από τις δύο χώρες

Η Ινδία θέλει να κατασκευάσει η ίδια τα μαχητικά-βομβαρδιστικά για την αεροπορία της.

Το “Atmanirbhar Bharat”, το οποίο μπορεί να μεταφραστεί ως “αυτοδύναμη Ινδία”, είναι ένα σχέδιο που προωθείται από την ινδική κυβέρνηση και τον επικεφαλής της πρωθυπουργό κ. Narendra Modi σχετικά με το οικονομικό όραμα και την ανάπτυξη της χώρας. Η Ινδία σκοπεύει, με αυτό το έργο, να έχει ευρύτερη συμμετοχή στην παγκόσμια οικονομία, ακολουθώντας πολιτικές που είναι αποτελεσματικές, ανταγωνιστικές και ανθεκτικές και πάνω απ’ όλα αυτάρκεις. Στον αμυντικό τομέα, για την επιδίωξη της αυτάρκειας, έδωσε έμφαση στη συμπαραγωγή μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα: κάτι που είχε ήδη ξεκινήσει το 1992 και δεν έχει επιτευχθεί ποτέ πλήρως. Πάνω από το ήμισυ του ινδικού στρατιωτικού εξοπλισμού είναι στην πραγματικότητα σοβιετικό ή ρωσικό και οι πρόσφατες αποκτήσεις νέων μαχητικών-βομβαρδιστικών επηρέασαν επίσης έναν ξένο κατασκευαστή: το Νέο Δελχί παρήγγειλε μια παρτίδα 36 Rafale από τη Γαλλία για την αντιμετώπιση μιας έκτακτης ανάγκης που συνίσταται στο τεχνολογικό κενό (και αριθμητικό) που τη χωρίζει από τον περιφερειακό της αντίπαλο, την Κίνα. Τώρα, η ινδική Πολεμική Αεροπορία, ακριβώς λαμβάνοντας υπόψη αυτή την πολιτική «αυτάρκειας», σχεδιάζει να αποκτήσει επιπλέον 114 μαχητικά αεροσκάφη από τα οποία τα 96 θα κατασκευάζονταν στην πατρίδα και τα υπόλοιπα θα εισάγονταν από τον ξένο προμηθευτή που θα επιλεγεί για το έργο.

Η Ινδική Πολεμική Αεροπορία (IAF) θέλει να αποκτήσει 114 μαχητικά αεροσκάφη πολλαπλών ρόλων (Mrfa) ως μέρος του προγράμματος «Buy Global and Make in India» βάσει του οποίου οι ινδικές εταιρείες θα εξουσιοδοτηθούν να συνεργαστούν με έναν ξένο κατασκευαστή. Φαίνεται ότι η ινδική Πολεμική Αεροπορία πραγματοποίησε συναντήσεις με εκπροσώπους ξένων εταιρειών για να συζητήσουν την υλοποίηση του έργου που θα περιελάμβανε την αρχική εισαγωγή 18 αεροσκαφών και την τοπική παραγωγή μιας πρώτης παρτίδας 36, η οποία θα πληρωνόταν εν μέρει σε ξένο νόμισμα και εν μέρει σε ινδικό νόμισμα.

Τα τελευταία 60 αεροπλάνα θα ήταν πλήρως υπό την ευθύνη του Ινδού εταίρου και η κυβέρνηση θα πραγματοποιούσε πληρωμές μόνο σε ινδικό νόμισμα. Φαίνεται ότι έχουν έρθει σε επαφή με πολλές γνωστές αεροπορικές βιομηχανίες, συμπεριλαμβανομένων των Boeing, Lockheed Martin, Saab, MiG, Irkut Corporation και Dassault Aviation. Η ανάγκη της IAF είναι, όπως αναφέρθηκε, να διατηρήσει την υπεροχή της έναντι του κύριου περιφερειακού αντιπάλου της, της Κίνας, αλλά και έναντι του Πακιστάν, το οποίο συνδέεται όλο και περισσότερο με το Πεκίνο.

Η ινδική Πολεμική Αεροπορία διαθέτει επί του παρόντος έναν ετερογενή στόλο αεροσκαφών:αυτή η γραμμή πτήσης ήταν επαρκής για τις ινδικές ανάγκες των δεκαετιών του ’80 και του ’90, αλλά γρήγορα κατέστη παρωχημένη με την έναρξη λειτουργίας των πιο σύγχρονων μαχητικών-βομβαρδιστικών από τη δεκαετία του 2000.

Οι εργασίες για την κατασκευή ενός αεροσκάφους πέμπτης γενιάς, το Advanced Medium Combat Aircraft, προχωρά, αλλά θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να το δούμε σε υπηρεσία. Η IAF αναζητά λοιπόν μια ενδιάμεση λύση που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της, καθώς θέλει ένα αεροσκάφος που να έχει χαμηλό λειτουργικό κόστος αλλά και να είναι ικανό. Η πιθανότητα το Νέο Δελχί να κοιτάξει προς την κατεύθυνση της Μόσχας θα μπορούσε να συγκινήσει την Ουάσιγκτον, η οποία ανακαλώντας την “δαμόκλεια σπάθη” του Caatsa (Countering America’s Adversaries Through Sanctions Act),-η οποία ωστόσο ποτέ δεν εφαρμόστηκε πλήρως στην Ινδία-, θα μπορούσε να προσφέρει μια προνομιακή συνεργασία με τις αεροπορικές της βιομηχανίες.

Τι συμβαίνει με εμάς

Πρόσφατα (2021) προχωρήσαμε στην αγορά μιας μοίρας, ήτοι 18 πολεμικών αεροσκαφών, Rafale από την σύμμαχο Γαλλία, εκ των οποίων τα πρώτα 6 έχουν ήδη παραλειφθεί. Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί η Ελλάδα να καλύψει το “χαμένο έδαφος” στο επίπεδο των εξοπλισμών, γεγονός που επέτρεψε στην γειτονική Αναθεωρητική Τουρκία να αποκτήσει υπεροπλία σχεδόν παντού. Τώρα, με την αγορά των Rafale αποκαθίστανται οι ισορροπίες στον αέρα. Υπολείπονται στην στεριά και κυρίως στη θάλασσα. έχουν γίνει κινήσεις για την ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού με νέες μονάδες, υπολείπονται κι΄άλλα. Εντούτοις, πρόκειται για αγορές: τα χρήματα προέρχονται από τον Δημόσιο κορβανά και καταλήγουν σε ξένες τσέπες.

Πρέπει πάραυτα να εκπονηθεί ένα σχέδιο για το ποιά τμήματα αεροσκαφών (δύσκολο) ή Ναυτικών σκαφών(ευκολότερο) μπορούν να κατασκευαστούν εδώ. Τούτο σημαίνει: λιγότερο κόστος αγοράς, νέα τεχνογνωσία, θέσεις εργασίας στη Χώρα μας. Με αφορμή λοιπόν την αγορά αεροσκαφών από την Ινδία, την αντίστοιχη αγορά από μας και την σύγκριση του τρόπου απόκτησής τους, καταλήγουμε σε ένα γενικότερο συμπέρασμα:

Για μας είναι μονόδρομος η ενίσχυση του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων. Θα πρέπει να υπάρξουν μέτρα για ενίσχυση της Ελληνικής Πολεμικής Βιομηχανίας, η οποία θα πρέπει να προσανατολιστεί στο στόχο κάλυψης του μεγαλύτερου μέρους των αμυντικών αναγκών της χώρας, με πλήρη αξιοποίηση όλων των αντισταθμιστικών ωφελειών που, μέχρι τώρα, πολλά χρόνια πλέον, δεν έχουν υλοποιηθεί. Προσανατολισμός της πολεμικής βιομηχανίας σε οπλικά συστήματα που μπορούν να παραχθούν στη Χώρα μας, όπως π.χ. drones. Αυτά, πρέπει να γίνουν ΤΩΡΑ!

Γ. Παπαγιαννόπουλος