Ο ΧΡΗΣΤΟΣ

ΑΞΙΑ

ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Συνάντηση της Περιφερειάρχη Αττικής με αντιπροσωπεία της 8ης Πανελλαδικής Ποδηλατοπορείας




Συνάντηση είχε σήμερα με επταμελή αντιπροσωπεία της 8ης Πανελλαδικής Ποδηλατοπορείας, η Περιφερειάρχης Αττικής, Ρένα Δούρου. Στη συνάντηση παραβρέθηκαν η αντιπεριφερειάρχης Κεντρικού Τομέα, Ερμίνα Κυπριανίδου και ο περιφερειακός σύμβουλος εντεταλμένος στα ζητήματα αθλητισμού, Σπύρος Πάντζας.
Στο επίκεντρο της συζήτησης βρέθηκαν θέματα συντονισμού δράσεων για ζητήματα που σχετίζονται με την προώθηση της οδικής αγωγής και της ποδηλατικής παιδείας, θέματα που έχουν να κάνουν με τους ποδηλατοδρόμους, τη διασφάλιση και τη  προστασία των ποδηλατικών υποδομών καθώς και γενικότερες πολιτικές αναφορικά με την προαγωγή της ποδηλασίας.

Χαιρετισμός Περιφερειάρχη στην εκδήλωση αντιφασιστικής μνήμης




Στο χαιρετισμό της στην εκδήλωση αντιφασιστικής μνήμης και τιμής στους 200 κομμουνιστές που εκτελέστηκαν την Πρωτομαγιά του 1944, η Περιφερειάρχης Ρένα Δούρου τόνισε μεταξύ άλλων : "Τιμούμε εκείνους πλήρωσαν με υπέρτατο τίμημα, την ίδια τους τη ζωή, την αντίστασή τους στο ναζισμό. Την αντίστασή τους στην κατάλυση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας. Της Δικαιοσύνης και της Ανθρωπιάς.
Πλήρωσαν με τη ζωή τους την πράξη τους να υπερασπιστούν μια ζωή με αξιοπρέπεια. Τη μόνη που αξίζει να ζει κάθε άνθρωπος". "Και τέτοιες φωτεινές παρουσίες τις χρειαζόμαστε σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Σήμερα εποχή ιστορικού αναθεωρητισμού και σχετικισμού.
Σήμερα που ο λαός μας δοκιμάζεται σκληρά. Σήμερα που δίνουμε τον αγώνα για την αξιοπρέπεια, τη Δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη".

Αναλυτικά ο χαιρετισμός της Περιφερειάρχη:

Φύσα, ρούφα, τράβα τονε, να τα δούμε όλα ροζ




της Κατερίνας Γκαράνη

Είμαστε ένας λαός ευτυχισμένος. Ένας λαός με Αλέξη πρωθυπουργό και Ηλιόσπορους επαναστάτες την στιγμή που η Χούντα καλά κρατεί.. Πάνω η Χούντα, πάνω κι η Φούντα. Ήταν η παγκόσμια ημέρα δράσης για την αλλαγή της νομοθεσίας περί ναρκωτικών και με μια "αριστερή" κυβέρνηση οι αλλαγές προς τον "προοδευτισμό" πρέπει να γίνουν εν τάχει. Πρέπει να είμαστε cool και trendy κι όποιος τολμήσει να μάς κρίνει τον βαπτίζουμε "Μπουμπούκο". Τόσο προοδευτικοί. Τόσο χουντικοί. Τόσο φασίστες. Τόσο βολεμένοι.

Την ημέρα των 70 χρόνων από την νίκη εναντίον του Ναζισμού παγκοσμίως, εμείς κάναμε την πρώτη επέτειο της Φούντας. Μυρωδιά από αντιναζιστικές εκδηλώσεις στην Αθήνα. Μόνο η μυρωδιά από μοσχομυρωδάτο χασισάκι ανέβαινε στα ουράνια από καθισμένους cool τύπους στο δέντρο που ο Χριστούλας τίναξε τα μυαλά του στον αέρα τον Απρίλη του 2012 εις το όνομα της Ελευθερίας. …

Πήραμε και μαθήματα οικονομίας από τα παιδιά της επανάστασης. Αν νομιμοποιηθεί η κάνναβη τότε θα έχουμε 40,000 θέσεις εργασίας και 2,5 δις έσοδα για το κράτος! Τώρα αναφωνούμε το "ουάου"!

Κανείς βέβαια δεν τολμά να αναλύσει ότι για καλλιεργηθεί σε χιλιάδες στρέμματα η κάνναβη έτσι ώστε να φέρει τα δις που υποστηρίζουν οι πρεσβευτές της, η περιοχή της καλλιέργειας θα πάθει ό,τι έπαθε η πεδιάδα της Θεσσαλίας με την καλλιέργεια βαμβακιού. Γνωρίζουν τι έπαθε ή αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους οικονομικούς επενδυτές του master plan "Μπάφος";

Για να δικαιολογήσουν την ανάγκη αποποινικοποίησης βάζουν ως κύριο μέλημα τους τις θεραπευτικές ιδιότητες της κάνναβης και το κάνουν με τέτοιο τρόπο που είναι αισχρός: "Για ψυχαγωγική και ιατρική χρήση κάνναβης". Μεγάλο φάουλ. Αν τους επαναστάτες τους ένοιαζε ο αφόρητος πόνος του καρκινοπαθή ή του ασθενή με σκλήρυνση κατά πλάκας τότε θα έπρεπε να στηθούν έξω από τις κλινικές των χημειοθεραπειών και να απαιτήσουν να γίνει το ορθό. Διότι είναι αλήθεια ότι η κάνναβη σε μορφή χαπιού έχει τεράστια αποτελέσματα στον πόνο και στην κατάθλιψη εξαιτείας της θεραπείας σκληρών μορφών ασθένειας και είναι αλήθεια ότι χώρες δεν το νομιμοποιούν διότι είναι φθηνό και αυτό δεν συμφέρει τις φαρμακοβιομηχανίες. Αλλά άλλο η θεραπεία και άλλο η ψυχαγωγία.

Το δεύτερο φάουλ έρχεται με την αποποινικοποίηση των "χρηστών". Ποιων χρηστών όμως; Όλων των ναρκωτικών ουσιών ή μόνο της κάνναβης; Διότι εδώ υπάρχει θέμα. Ένα 4χρονο μωρό σφαγιάστηκε από τον χρήστη ναρκωτικών ουσιών πατέρα του και δεν είναι το μόνο κρούσμα στα εγκληματολογικά χρονικά της Ελλάδας. Αν τούς κατατάξουμε όλους ως ασθενείς και όχι ως κωλόπαιδα που η μοίρα τα χτύπησε άδικα και μπορούν να ξεπεράσουν τα ψυχολογικά τους προβλήματα μόνο μέσω ουσιών, τότε οι Πρεσβευτές της αποποινικοποίησης παίρνετε μεγάλο ρίσκο και ευθύνη αν τελικά η προοδευτική κυβέρνηση αποποινικοποιήσει τις ουσίες.

Το τρίτο φάουλ είναι ότι φτιάξατε το μαλλί του Ιπποκράτη ράστα. Χρησιμοποιείτε τους αρχαίους όποτε σας συμφέρει, ακριβώς όπως έκανε ο δικτάτορας Μεταξάς με την αναβίωση του "Γ' Ελληνικού Πολιτισμού". Από τη μια μεριά έχουμε το απλανές βλέμμα του πρωθυπουργού χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία τον Ιπποκράτη, και από την άλλη έχουμε τον κορσέ πανοπλία του Μιχαλολιάκου που "την είδε" Λεωνίδας. Πόσο βολεύει τον υπέρμαχο του κάθε είδους ναζισμού η αποσπασματική χρησιμοποίηση της Ιστορίας για ντόρο!

Και γιατί να μείνουμε μόνο στην αποποινικοποίση της κάνναβης ως φυσικό προϊόν; Φυσικό προϊόν είναι και η κόκα. Με αυτή παίρνεις τόση ενέργεια που μπορείς να εργάζεσαι 4 ημέρες χωρίς ύπνο. Αυτό κι αν έφερνε δις ευρώ στο Κράτος. Ο ασταμάτητος εργάτης. Ο ακούραστος δημόσιος υπάλληλος. Θα χτύπαγε σφραγίδες μέχρι και στα πατώματα από το πρέζομα.

Να αποποινικοποιήσουμε και το όπιο. Μια χαρά φυτό είναι η παπαρούνα. Να μασάμε σποράκια και να κοιμόμαστε. Γιατί να μην έχουμε το δικαίωμα να κοιμόμαστε συνεχώς; Μπορούμε να το κάνουμε και με ακολουθία. Πέντε ημέρες να μασάμε φύλλα κόκας και μία ημέρα να τρώμε παπαρούνες για χαλαρωτικό. Την έβδομη ημέρα να κάνουμε αποχή. Να πηγαίνουμε σε cannabis spa και να μάς τρίβουν με χασισέλαιο. Ορίστε ακόμη μία επένδυση που θα χτυπήσει την ανεργία.

Αφήστε λοιπόν το "ιατρικό" και ασχοληθείτε με το "ψυχαγωγικό" που σας αφορά. Για να σάς αφορά όμως η ψυχαγωγία σας πρέπει να είστε πολύ κουρασμένοι από την καθημερινή εργασία αυτές τις εποχές. Πρέπει να έχετε τόσο καλό μισθό ώστε να μπορείτε να προμηθεύεστε την "παράνομη" ουσία όποτε θεωρείτε πως θέλετε να ξεσκάσετε. Εκτός αν είστε μόνιμοι χρήστες και τότε πρέπει να πληρώνετε το προϊόν προς κατανάλωση καθημερινώς.

Όσον αφορά το δελτίο τύπου ότι δεν θέλετε να προπαγανδίσετε οποιαδήποτε ουσία αντιθέτως θέλετε να συμβάλετε στην μείωση βλάβης, τότε γιατί επιδεικτικά είχατε το "τρίφυλλο" στο αυτί, στα δάκτυλα του ποδιού αναμμένο και ως φυτό σε ποτηράκι-γλάστρα; Πιο πολύ έμοιαζε η Γιορτή σας ως σύναξη πωλητών εταιρείας, παρά ως τρόπος αντιμετώπισης.

Θέλετε να προκαλείτε, έχετε χρόνο και όρεξη να προκαλείτε. Είστε πολλοί και το δείξατε αριθμητικά στην πλατεία Συντάγματος. Και δεν διαλέξατε την 9η Μαΐου καθόλου τυχαία, αντιθέτως το προγραμματίσατε να είναι η Γιορτή σας πράξη αντιναζισμού για τα 70 χρόνια νίκης ενάντια στους Ναζί. Μη νομίζετε όμως ότι η πρέζα είναι δικαίωμα, διότι θα βγουν οι "Μπουμπούκοι" του από εκεί συστήματος και θα σας πουν ότι και η "ιδέα του Ναζισμού είναι δικαίωμα". Αριθμητικά είστε ίσοι. Μετά την άκαιρη πρόκλησή σας στο Σύνταγμα είστε και ίδιοι. Κάνετε ντόρο σε εποχές βαριάς και επικίνδυνης παγκόσμιας Χούντας.

Όλοι οι άλλοι έχουν καταλάβει τι θα πρέπει να πολεμούν καθημερινά αγωνιώντας παράλληλα για την επιβίωση. Τους Ναζί ως εξουσία πάνω από τα κεφάλια τους και τους φιλοψυχαγωγιστές απλωμένους σε Γιορτές.

ΠΗΓΗ: στον Τοίχο
http://teleytaiaexodos.blogspot.gr

Συλλαλητήριο για τη διαγραφή του χρέους





Η απαράδεκτη επιμονή των δανειστών στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων να ζητούν μείωση των συντάξεων, επαναφορά της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος στα ταμεία, απελευθέρωση των απολύσεων, αύξηση του ΦΠΑ, νέα μέτρα για τη δημιουργία πλεονάσματος και συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων, διατήρηση του ΕΝΦΙΑ κ.λπ στοχεύει να εξαντλήσει την ελληνική κοινωνία και οικονομία στη μέγγενη της χρηματοδοτικής ασφυξίας και να επιβάλει μια «νέο-μνημονιακή» κηδεμονία στη χώρα.
Η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου όπου η Κυβέρνηση μεταξύ άλλων αποδέχτηκε ότι θα αποπληρώσει «τις οικονομικές της υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως», οδήγησε στην ένταση των πιέσεων και των εκβιασμών από την πλευρά των δανειστών. Η πρακτική συνέχισης της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους με τους πόρους των δημοσίων εσόδων, οξύνουν την ταμειακή στενότητα σε βάρος της αναγκαίας αύξησης των δαπανών για κοινωνική πολιτική.
Το συνδικαλιστικό κίνημα προτάσσει τα λαϊκά συμφέροντα έναντι των τοκογλυφικών συμφερόντων των δανειστών. Καλεί την Κυβέρνηση να μην υποκύψει στις πιέσεις και να προχωρήσει άμεσα στην ανατροπή της λιτότητας και τη ρήξη με τις πολιτικές των μνημονίων. Η Κυβέρνηση οφείλει να απορρίψει οποιαδήποτε διαδικασία «διαπραγμάτευσης» που θέτει στο τραπέζι ζητήματα νέων μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις και οδηγεί σε νέα μέτρα εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Καλούμε τους εργαζόμενους, τη νεολαία και όλο το λαό να συμμετάσχουν μαζικά στη διαδήλωση που οργανώνει η «Κίνηση για τη Διαγραφή του Χρέους Τώρα», τη Δευτέρα, 11 Μαΐου 2015, με αφορμή τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης (Eurogroup), διεκδικώντας τη διαγραφή του χρέους, απαιτώντας την ανατροπή της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ που οδηγούν τον κόσμο της εργασίας στην εξαθλίωση και στη φτώχεια.
Καλούμε τις κοινωνικές οργανώσεις, τις ομοσπονδίες, τα σωματεία, να πλαισιώσουν με τις δικές τους αποφάσεις την κινητοποίηση αυτή, καθώς και το συνολικό κρίσιμο αγώνα για τη Μονομερή Διαγραφή του Χρέους τώρα.

Όλοι και όλες στη Συγκέντρωση
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΜΑΙΟΥ ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
Από την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

Μια πολύ καλή ανάλυση της κατάστασης, που προτείνουμε να διαβάσει ο αναγνώστης της Πλατείας ενόψει του σημερινού EUROGROUP - Υπογράφει ο ιστορικός Χ. Χατζηιωσήφ

Από τον «έντιμο» στον «αναγκαίο» συμβιβασμό

Μια πρωτότυπη παράσταση που τη λένε «διαπραγμάτευση»
του Χρήστου Χατζηιωσήφ 
Έντιμος, πολιτικός, αναγκαίος συμβιβασμός. Η διολίσθηση του χαρακτηρισμού του επιδιωκόμενου στόχου στον λόγο της κυβέρνησης και τους τίτλους του ελληνικού Τύπου εκφράζει τη μετάπτωση της συλλογικής ψυχολογίας από την αποφασιστικότητα στην αβεβαιότητα και από την αβεβαιότητα στην παραίτηση. Πάνω από τρεις μήνες παρακολουθούμε μια παράσταση που την αποκαλούν «διαπραγμάτευση» ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τους δανειστές της και η οποία δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία των διεθνών σχέσεων. Η πρωτοτυπία της έγκειται σε δύο στοιχεία. Πρώτον, εκτυλίσσεται ταυτόχρονα στις κλειστές συνεδριάσεις των διαπραγματευτικών ομάδων και στα ΜΜΕ, τα οποία δεν αναπαράγουν απλώς τις ειδήσεις αλλά χρησιμοποιούνται από πολλές πλευρές, σε πρωτόγνωρο βαθμό, για να παρέμβουν στις διαπραγματεύσεις. Δεύτερον, για πρώτη φορά στην ιστορία της ευρωπαϊκής διπλωματίας η γλώσσα είναι τόσο λίγο διπλωματική. Οι ανοικτοί εκβιασμοί, οι ύβρεις, ο ακραίος εθνικισμός και οι ρατσιστικές προσβολές είναι στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο στα ΜΜΕ, αλλά και –από ό,τι διαρρέει– και μέσα στις αίθουσες των συνεδριάσεων. Ο αρχικά επιδιωκόμενος «έντιμος συμβιβασμός» δεν μπορούσε ποτέ να υπάρξει, γιατί προϋπέθετε έντιμη διαπραγμάτευση. Και κάτι τέτοιο δεν υπήρξε σε καμία φάση.
Παναγιώτης Τέτσης, «Στη Λαϊκή Αγορά», 1977
Παναγιώτης Τέτσης, «Στη Λαϊκή Αγορά», 1977
Ο παρατηρητής που δεν διαθέτει έγκυρη πληροφόρηση και δεν θέλει να συστοιχηθεί με όσους φωνασκούν ζητώντας άμεση αποδοχή των όρων των δανειστών, αλλά ούτε συμμερίζεται την αισιοδοξία των λιγοστών ΜΜΕ που υποστηρίζουν την κυβέρνηση, βρίσκεται σε μεγάλη αμηχανία προκειμένου να εκφράσει άποψη. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, έχουν γίνει εμφανείς κάποιες καταστάσεις και κάποιοι συσχετισμοί, που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε προκειμένου να κατανοήσουμε αφενός το τι συνέβη και αφετέρου το πώς διαγράφεται η επόμενη μέρα της ελληνικής πραγματικότητας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έχει γίνει εντελώς σαφές ότι το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης –είτε υπάρξει συμφωνία είτε επέλθει ρήξη– θα απέχει πολύ από τους αρχικούς στόχους της ελληνικής κυβέρνησης. Η πολιτική ευθύνη για αυτήν τη διαγραφόμενη αποτυχία ανήκει στην κυβέρνηση. Δεν οφείλεται όμως τόσο σε λάθη διαπραγματευτικής τακτικής, αλλά στη γενικότερη φιλοσοφία της προσέγγισης που υιοθέτησε και στους βαθύτερους κοινωνικούς λόγους που της την υπαγόρευσαν.
Θεωρώ ότι οι αρχικές θέσεις της κυβέρνησης ήταν ορθές και η στάση της έντιμη. Η κυβέρνηση υποστήριζε ότι η πολιτική που είχε επιβληθεί από τους δανειστές στηρίχτηκε σε λανθασμένους υπολογισμούς και η εφαρμογή της είχε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που διακήρυσσαν ότι επιθυμούσαν οι εμπνευστές της. Σε αυτό συμφωνούσαν ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες σε όλο τον κόσμο και, στις παραμονές των εκλογών, το σύνολο των ελληνικών πολιτικών κομμάτων. Οι πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης ήταν να πείσει τους δανειστές να συμφωνήσουν σε μια λύση που θα ελάφρυνε το ελληνικό χρέος με μία μέθοδο που δεν θα τους υποχρέωνε να καταγράψουν λογιστικές απώλειες, όπως θα γινόταν στην περίπτωση ενός κλασικού κουρέματος. Οι πρώτες προτάσεις Βαρουφάκη για τη μετατροπή των ομολόγων σε χρέος εις το διηνεκές και σε χρέος με αναπτυξιακή ρήτρα αυτό το νόημα είχαν. Πάνω εκεί θα μπορούσε να είχε γίνει η διαπραγμάτευση για τη συγκεκριμένη μορφή της λύσης, ώστε τα δύο μέρη να καταλήξουν σε έναν «έντιμο συμβιβασμό». Οι προτάσεις αυτές έδεναν με την ανοικτή επιστολή Τσίπρα στην εφημερίδα Handelsblatt, όπου διαβεβαίωνε ότι η νέα κυβέρνηση δεν ζητούσε επιπλέον δάνεια, αλλά ζητούσε να της παρασχεθεί η ευχέρεια να αναπτύξει την οικονομία, προκειμένου να εκπληρώσει ευκολότερα τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές και να αναστρέψει τη διαδικασία εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας.
Οι απόψεις των δανειστών δεν είναι αποτέλεσμα ιδεοληψίας
Το λάθος αυτής της προσέγγισης συνίστατο στο ότι οι απόψεις των δανειστών δεν απέρρεαν από εσφαλμένες θεωρίες και ιδεοληψίες, αλλά από συγκεκριμένη αντίληψη για τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα. Η συζήτηση δεν εκτυλισσόταν σε ένα πανεπιστημιακό σεμινάριο, αλλά σε έναν κύκλο εκπροσώπων συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων, μερικές φορές πολύ μερικών. Η νέα κυβέρνηση φαίνεται ότι είχε ελλιπή γνώση των στόχων των κύριων ευρωπαϊκών δυνάμεων, και ιδιαίτερα της Γερμανίας. Εκτίμησε επίσης λάθος τα περιθώρια ελιγμών που της έδιναν οι πραγματικές διαφορές ανάμεσα στις μεγάλες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, υποτιμώντας το μέγεθος της σύγκλισής τους σε ορισμένους βασικούς κανόνες, παρά τα επιμέρους αντιτιθέμενα συμφέροντα. Αποδείχθηκε επίσης ότι είχε λανθασμένη εκτίμηση για τον τρόπο που η ιδιοσυγκρασία και κουλτούρα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες επηρεάζουν την έκφραση των δικών τους συμφερόντων και την πρόσληψη των επιδιώξεων των άλλων. Σε αυτές τις αστοχίες συνέβαλαν τα εθνικά στερεότυπα και οι αμπελοφιλοσοφίες περί «προτεσταντικής ηθικής» κλπ. που επικρατούν στον δημόσιο λόγο στην Ελλάδα, χωρίς αυτό, βέβαια, να αποτελεί δικαιολογία. Κατά συνέπεια, δεν είχε διαβάσει σωστά την κωλυσιεργία των δανειστών απέναντι στην κυβέρνση Σαμαρά, η οποία είχε επιταχύνει την πτώση της, πιστεύοντας ότι οι δανειστές θα ήσαν πρόθυμοι να παραχωρήσουν στη νέα κυβέρνηση ό,τι είχαν αρνηθεί στην προηγούμενη. Αυτό είχε συμβεί το 1993 και το 2004, αλλά τα γεγονότα του 2009-2010 δείχνουν ότι είχαμε μπει σε διαφορετική εποχή.
Η διαπίστωση μέσα στον πρώτο μήνα από την ανάληψη της αρχής της αδυναμίας να πεισθούν οι δανειστές με λογικά επιχειρήματα σε αλλαγή πολιτικής απέναντι στο ελληνικό χρέος οδηγούσε την ελληνική κυβέρνηση μπροστά σε δύο επιλογές: είτε να αποδεχθεί την πλήρη συνθηκολόγηση είτε να προχωρήσει σε ρήξη. Η πρώτη επιλογή θα είχε εκείνη τη στιγμή ως αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης, η δεύτερη επίσης αποκλείστηκε· στις βαθύτερες αιτίες αυτής της απόρριψης θα αναφερθώ στη συνέχεια. Η κυβέρνηση νόμιζε ότι ξέφευγε από το δίλημμα υπογράφοντας τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, θεωρώντας ότι με αυτή κέρδιζε χρόνο για να συνεχίσει να διαπραγματεύεται και τελικά να πείσει. Πιστή στην τακτική της έντιμης στάσης δέχτηκε να αφοπλιστεί και να επιστρέψει στους δανειστές τα αχρησιμοποίητα ομόλογα του ΤΧΣ, που θα της είχαν επιτρέψει να αμβλύνει τις δημοσιονομικές πιέσεις για ικανό χρονικό διάστημα, και κατά συνέπεια να αντισταθεί. Η στάση αυτή εκτιμήθηκε από την άλλη πλευρά ως επιβεβαίωση της αδυναμίας της και ως ένδειξη έλλειψης ενός σχεδίου Β΄, που θα συμπεριλάμβανε την έξοδο από το ευρώ. Εφόσον λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε εναλλακτικό σχέδιο, οι ευρωπαίοι δανειστές μπορούσαν να την πιέσουν σε συνεχείς υποχωρήσεις για να επιτύχουν τους στόχους τους, πράγμα που έκαναν με μεγάλη επιτυχία και θα συνεχίσουν να το κάνουν και μετά την ενδεχόμενη επίτευξη μιας ενδιάμεσης, όπως θα αποδειχθεί, συμφωνίας μέσα στις επόμενες μέρες η εβδομάδες. Μέχρι αυτήν τη στιγμή, «η δημιουργική ασάφεια» λειτούργησε περισσότερο υπέρ των δανειστών, παρά υπέρ της ελληνικής πλευράς. Τους επέτρεψε να κωλυσιεργούν, απορρίπτοντας διαρκώς τις ελληνικές προτάσεις για «μεταρρυθμίσεις» ως ασαφείς και ανεπαρκείς, χωρίς να ομολογούν τον στόχο τους. Η πάροδος του χρόνου επέτρεψε να εκδηλωθεί και η κακοπιστία τους: για να δικαιολογηθούν στη δική τους κοινή γνώμη και να αντιστρέψουν τις επιτυχίες της ελληνικής κυβέρνησης και του Γιάνη Βαρουφάκη στις προσπάθειες να γίνει κατανοητή από την ξένη κοινή γνώμη η πραγματική φύση του ελληνικού προβλήματος, ξέχασαν «τον χωρίς όραμα Σαμαρά» και επανέφεραν το success story, αποδίδοντας τις σημερινές δυσκολίες της ελληνικής οικονομίας όχι στις προσπάθειές τους να τη στραγγαλίσουν, αλλά στην πολιτική της κυβέρνησης. Ξέχασαν, φαίνεται, ότι η προηγούμενη πολιτική οδήγησε τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο στο 25% του δημόσιου χρέους και σε διαρκή υποχώρηση της τραπεζικής χρηματοδότησης της οικονομίας και ελπίζουν, χάρις στους αναμεταδότες τους στην Ελλάδα, να το ξεχάσουν και οι έλληνες πολίτες…
Η αδυναμία της κυβέρνησης είναι αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας
Η αδυναμία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην περίσταση αποτελούσε αδυναμία ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει σήμερα, υποχρεώθηκε να κάνει αστική πολιτική χωρίς να υπάρχει το συλλογικό κοινωνικό υποκείμενο αυτής της πολιτικής. Κατά τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης οι κλασικές εγχώριες εργοδοτικές οργανώσεις –οι «εκπρόσωποι των παραγωγικών τάξεων», όπως τους έλεγαν παλιά–εξέδωσαν ανακοίνωση στήριξης της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις. Αυτή η κίνηση που θα μπορούσε να είναι ιστορικής σημασίας, δεν είχε πλέον καμία βαρύτητα, εξαιτίας της εξασθένισης του εγχώριου παραγωγικού ιστού. Η συσσώρευση του κεφαλαίου πραγματοποιείται πλέον κατά κύριο λόγο εκτός της χώρας. Δεν είναι μόνον οι εφοπλιστές που είναι εξωχώριοι, αλλά και οι μεγάλες ελληνόκτητες επιχειρήσεις έχουν μεταφέρει σημαντικό μέρος των επιχειρηματικών τους δραστηριοτήτων στο εξωτερικό και συχνά και την ίδια την εταιρική τους έδρα. Τους επιτρέπεται λοιπόν μια σχετική αδιαφορία για την τύχη της εσωτερικής αγοράς και της εθνικής οικονομίας. Μόνο με αυτήν τη μετατόπιση του κεφαλαίου μπορούμε να κατανοήσουμε την, για μικροπολιτικούς λόγους, υπονόμευση των τραπεζών και της εγχώριας οικονομίας στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας από τους εκπροσώπους των –κατά δήλωσή τους– αστικών κομμάτων με την πρόσκληση προς τους πολίτες να μεταφέρουν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό. Μόνο μέσω αυτής μπορούμε, ακόμη, να κατανοήσουμε την έκδηλη ικανοποίηση των ελεγχόμενων από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα ΜΜΕ για την έξοδο των καταθέσεων.
Παράλληλα με την απίσχνανση του εγχώριου παραγωγικού ιστού πολλαπλασιάστηκαν οι διάφορες μορφές μεσαζόντων, συμβούλων κλπ. που εξαρτώνταν από τις μεταφορές ποσών από τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία. Ταυτόχρονα, περιοριζόταν το βάρος των δημόσιων επενδύσεων με εθνικούς πόρους. Τα ευρωπαϊκά ταμεία χρηματοδοτούν πλέον τα πάντα: από τα έργα υποδομής και την έρευνα μέχρι την αναστήλωση μοναστηριών και την ανακατασκευή των πεζοδρομίων. Οι προτεραιότητες καθορίζονται εκτός της χώρας, χωρίς συζήτηση στο εσωτερικό, η διαχείριση των πόρων γίνεται από αυτονομούμενες γραφειοκρατίες σε συνεργασία με πλήθος μεσαζόντων που επιβάλλει το σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς δημοκρατικό έλεγχο. Αυτοί αναδείχθηκαν πλέον στους κόμβους του νέου πελατειακού συστήματος με την Ευρωπαϊκή Ένωση ως συλλογικό πάτρωνα. Η ένταξη κάθε μικρού έργου της περιφέρειας στα ΕΣΠΑ κλπ. έχει γίνει το όνειρο όλων των τοπικών αρχών και βασικός λόγος αντιπαράθεσης σε αυτοδιοικητικές και εθνικές εκλογές. Από αυτό το νέο πελατειακό σύστημα εξαρτάται η αναπαραγωγή του πολιτικού συστήματος. Η εξέλιξη αυτή συνέπεσε με την ανάπτυξη στην Ελλάδα μιας οικονομολογικής διανόησης που εκτελεί τη διαχείριση των χρηματικών κεφαλαίων και ερμηνεύει δικαιολογώντας το σύστημα στο οποίο συμμετέχει. Ποτέ η Ελλάδα δεν διέθετε τόσους πολλούς οικονομολόγους και τόση λίγη οικονομική σκέψη. Από αυτά τα διογκωμένα στρώματα διαχειριστών του συστήματος προέρχονται οι νέοι οργανικοί διανοούμενοι.
Ιστορικά, οι κρίσεις εξωτερικού δημόσιου χρέους έφερναν αντιμέτωπες αστικές τάξεις: εκείνη της υπό πτώχευση χώρας και τους ξένους κεφαλαιούχους. Η σημερινή κυβέρνηση βρέθηκε στην πρωτόγνωρη θέση να αναλάβει τη διαπραγμάτευση του δημόσιου όχι για λογαριασμό των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων της χώρας, αλλά για λογαριασμό των υποβαθμισμένων εκπροσώπων των παλαιών παραγωγικών δομών, των μικροεπιχειρηματιών και των μισθωτών. Η ελληνική αστική τάξη και οι πολιτικοί εκπρόσωποί της χαιρέτισαν το PSI, το οποίο, σε αντίθεση με κάθε ιστορική εμπειρία, «κούρεψε» κατά κύριο λόγο το εσωτερικό δημόσιο χρέος, εξασθενώντας από μέσα την οικονομία. Κατά συνέπεια, η κυβέρνηση έχει απέναντί της έχει όχι μόνο τους εκπροσώπους των δανειστών, αλλά και τους μεγάλους έλληνες κεφαλαιούχους συνεπικουρούμενους από τους οργανικούς τους διανοούμενους.
Η ασταθής κοινωνική βάση της πολιτικής της κυβέρνησης
Σπύρος Βασιλείου, «Εσωτερικό καφενείου», 1959
Σπύρος Βασιλείου, «Εσωτερικό καφενείου», 1959
Ταυτόχρονα, η κοινωνική βάση της πολιτικής της είναι ασταθής. Το ζήτημα της μείωσης των καταθέσεων και της διαρροής τους στο εξωτερικό είναι ενδεικτικό γι’ αυτές τις αντιφατικές καταστάσεις. Πριν ξεκινήσει η αποθησαύριση των ποσών των μικροκαταθετών είχε εκδηλωθεί, όπως και το 2012, η μεταφορά σε καθημερινή βάση των εισπράξεων των θυγατρικών ξένων εταιριών σε λογαριασμούς τους στο εξωτερικό. Παράλληλα, οι εγχώριες τράπεζες συστήνουν ανοικτά στους εναπομείναντες σημαντικούς καταθέτες ασφαλείς τρόπους για να μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό. Μια ματιά στα ταχύτερα αναπτυσσόμενα διεθνή αμοιβαία κεφάλαια των ελληνικών τραπεζών και στα ασφαλιστικά συμβόλαια αποκαλύπτει αυτήν την πρακτική. Υπάρχουν ασφαλώς οι εφοπλιστές που εξαναγκάζονται από τις ξένες τράπεζες να μεταφέρουν πάραυτα εκτός Ελάδας το προϊόν των δανείων που αυτές τους παρέχουν, εάν δεν τα έχουν ήδη μεταφέρει, και οι ξενοδόχοι που υφίστανται ανάλογους εκβιασμούς από τους ξένους μεγάλους ταξειδιωτικούς οργανισμούς. Μεγάλο όμως, αν όχι το μεγαλύτερο, μέρος των εκροών οφείλεται σε αυτούς των οποίων τα συμφέροντα επιχειρεί να υπερασπισθεί η κυβέρνηση. Οι μεγαλοκαταθέτες είχαν ήδη μεταφέρει τα χρηματικά τους διαθέσιμα προ καιρού. Ανάλογα, παράλληλα με τη φοροαποφυγή των μεγάλων επιχειρήσεων εξακολουθεί να τρέχει η καθημερινή φοροδιαφυγή αυτών που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση. Συνολικά, οι περισσότεροι Έλληνες αντιδρούν στην κρίση με τα ίδια αντανακλαστικά με τα οποία πορεύθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες που συνίστανται στην προσπάθεια να μειωθεί το προσωπικό τους κόστος, αδιαφορώντας στην πράξη για τα συλλογικά συμφέροντα. Από αυτή την ελπίδα παρακινούμενοι πολλοί κινδυνεύουν να παρασυρθούν από την προπαγάνδα και να δεχθούν ως ανακούφιση μια οιαδήποτε συμφωνία με τη λογική του μικροαστικού «άσε τώρα, και βλέπουμε…».
Οι ξένοι δανειστές μας μπορεί καμιά φορά να διαθέτουν λανθασμένα ποσοτικά στοιχεία για το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα, αλλά έχουν πλήρη επίγνωση αυτής της κατάστασης και την εκμεταλλεύονται. Οι εγχώριοι αντίπαλοι της κυβέρνησης κάνουν ότι δεν ακούν τις επανειλημμένες δηλώσεις ξένων υπευθύνων, όπως τελευταία του Β. Σόϊμπλε στη Ρίγα, για την ανικανότητα των ελληνικών ελίτ και είναι πρόθυμοι να προσφέρουν ξανά τις υπηρεσίες τους, Ίσως να έχουν δίκιο, γιατί η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι στις χώρες που υπάρχει εξωτερική επέμβαση οι εκάστοτε ξένοι, για να ελέγξουν τη χώρα, προτιμούν να συναλλάσσονται με τη διεφθαρμένη και ανίκανη «ελίτ», παρά με αυτούς που θέλουν να αλλάξουν το σύστημα. Αυτό συνέβη κατ’ επανάληψη στην Ελλάδα και εξακολουθεί να συμβαίνει.
Η συμφωνία που μπορεί να συναφθεί ή η ρήξη δεν θα αποτελέσουν το Τέλος της Ιστορίας και σε κάθε περίπτωση θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε όλοι μας τα νέα προβλήματα. Εάν οι δυσκολίες που συναντά η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις για το χρέος οφείλονται σε βαθύτερες αδυναμίες της ελληνικής κοινωνίας, τότε και το ξεπέρασμα της σημερινής κατάστασης μας αφορά όλους. Η κυβέρνηση δεν θα πρέπει να αφήσει να χαθεί επικοινωνιακά το νόημα του εκλογικού αποτελέσματος της 25ης Ιανουαρίου, προσπαθώντας να εξωραΐσει τη νέα συμφωνία. Και το νόημα ήταν ότι η προηγούμενη πολιτική αποδιάρθρωσε την κοινωνία, γι’ αυτό οι πολίτες καταψήφισαν αυτούς που την υλοποίησαν. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις, στην Ελλάδα οπωσδήποτε, και συχνά και στο εξωτερικό που δέχθηκαν να εφαρμόσουν αυτές τις πολιτικές λιτότητας αποδείχθηκαν αναλώσιμες. Με τη σημερινή κυβέρνηση δεν θα αναλωθεί μόνο μια πολιτική ομάδα, αλλά και οι ελπίδες έλλογης λύσης από το εσωτερικό της κοινωνίας με συνέπεια αυτό που διακυβεύεται να είναι η ίδια η δημοκρατία στην Ελλάδα. Καμία πρόταση για έξοδο από αυτό το τέλμα δεν θα έχει ελπίδες επιτυχίας αν δεν στηρίζεται σε σωστή ανάλυση της διεθνούς και της ελληνικής συγκυρίας και σε προτάσεις για μια πολιτική που θα παίρνει μεν υπόψη της τις προσδοκίες της κοινωνίας θα στηρίζεται όμως στην ανάλυση αυτή. 

Ο Χρήστος Χατζηιωσήφ είναι ιστορικός