Στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ είναι γνωστή η καθοριστική σημασία που έχει το δίκαιο το οποίο διέπει τις δανειακές συμβάσεις ενός κράτους. Έτσι είναι πάντα προς συμφέρον του δανειζόμενου κράτους να πετύχει οι δανειακές συμβάσεις του να διέπονται από το εθνικό του δίκαιο και όχι, από το αγγλικό, το οποίο προστατεύει ιδιαίτερα το δανειοδότη. Αυτό συμβαίνει γιατί σε περίπτωση δυσκολίας στην αποπληρωμή χρέους που διέπεται από το τοπικό δίκαιο, το κράτος μπορεί να επηρεάσει την έκβαση των διαπραγματεύσεων για το νέο τρόπο καταβολής των δόσεων, τροποποιώντας τον κρατικό νόμο που διέπει τις δανειακές συμβάσεις, κάτι που έχει συμβεί, πολύ πρόσφατα, τόσο από την Ισλανδία όσο και από τη Ρωσία και την Ουρουγουάη όταν αντιμετώπισαν κρίσεις χρέους.
Στην περίπτωση της Ελλάδας η χώρα διαθέτει ένα τεράστιο πλεονέκτημα, καθώς το 90% των δανειακών συμβάσεων (δηλαδή το 90% του ελληνικού χρέους) διέπονται από το ελληνικό δίκαιο. Η Ελλάδα με συνολικό χρέος ύψους, περίπου, 319 δις ευρώ, έχει τα 296 δις να διέπονται από το ελληνικό δίκαιο!
Μετά την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ και της αίτησης για δανεισμό από την ΕΕ, οδηγηθήκαμε στην υπογραφή δανειακών συμβάσεων ύψους 110 δις ευρώ, με νέους, τοκογλυφικούς, όρους. Τα δάνεια αυτά, ωστόσο, χρησιμοποιούνται και θα χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή τμήματος του αρχικού χρέους της, των 319 δις ευρώ. Αυτό σημαίνει, πως η Ελλάδα ανταλλάσσει παλιό χρέος, το οποίο διέπεται από ελληνικό δίκαιο και στο οποίο δεν υπάρχουν εμπράγματες ασφάλειες στη δημόσια περιουσία, με νέο χρέος, το οποίο διέπεται από το αγγλικό δίκαιο και στο οποίο υπάρχουν εμπράγματες ασφάλειες στη δημόσια περιουσία!
Με απλά λόγια, η Ελλάδα θα μπορούσε , να προχωρήσει σε αλλαγή του νόμου που διέπει τις προβληματικές δανειακές συμβάσεις της και να πετύχει μία de facto αναδιάρθρωση ή διαγραφή του χρέους της, η οποία θα έβαζε τέλος στην κρίση. Πολύ περισσότερο που το μεγαλύτερο μέρος του χρέους εμπίπτει στην κατηγορία του «επαχθούς χρέους»
Αντί όμως για αυτό η κυβέρνηση προχώρησε ,αλλάζοντας το παλιό χρέος που δεν ήταν επιβαρυμένο με εμπράγματες ασφάλειες με νέο που είναι επιβαρυμένο με ασφάλειες επί της ελληνικής δημόσιας περιουσίας!
Σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας ή των ευρωπαϊκών τραπεζών;
σύμφωνα δε με διεθνή έκθεση από το Κέντρο Πολιτικών και Οικονομικών Ερευνών της Ουάσιγκτον, η συμφωνία για το πακέτο στήριξης έχει πραγματοποιηθεί για να οδηγήσει σε ‘αλλαγή ιδιοκτησίας του ελληνικού χρέους’, μεταφέροντας το από τις ευρωπαϊκές τράπεζες στα κράτη της ΕΕ και την ΕΚΤ. Έτσι, οι μεν τράπεζες απαλλάσσονται από ένα επικίνδυνο ελληνικό χρέος το οποίο διέπονταν από το ελληνικό δίκαιο και η Ελλάδα επιβαρύνεται με ένα νέο χρέος το οποίο, πλέον, θα το χρωστά απευθείας σε κράτη και στην ΕΚΤ και που θα διέπεται από το αγγλικό δίκαιο και θα καλύπτεται με εμπράγματες ασφάλειες. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση η Ελλάδα με τον δρόμο που πήρε θα βλάψει ανεπανόρθωτα την οικονομία της για πολλά χρόνια αλλά και δε θα αποφύγει, τελικά, κάποιας μορφής αναδιάρθρωση του χρέους της (ΣΣ που όμως σε αυτήν την περίπτωση θα εξυπηρετεί και πάλι τις τράπεζες και τους δανειστές).
‘Η οικονομία δε θα βελτιωθεί ούτε μέχρι το 2020’Σύμφωνα με την έκθεση του Κέντρου Πολιτικών και Οικονομικών Ερευνών της Ουάσιγκτον, αν η Ελλάδα συνεχίσει να βαδίζει στο δρόμο που επέλεξε μέχρι στιγμής, τότε το 2020 η οικονομία της θα βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτήν στην οποία βρισκόταν το 2008 ενώ σύμφωνα με έκθεση της Βρετανικής Αμυντικής Ακαδημίας η τρέχουσα προσπάθεια θα αποτύχει να σταθεροποιήσει την οικονομία. Επιπλέον, ακόμη και με βάση τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ, η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να βελτιωθεί πριν το 2015.
Αντίθετα από ότι πιστεύεται το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ότι δεν έχει χρήματα, αλλά ότι δε μπορεί να δανειστεί όπως δανείζονται όλα τα υπόλοιπα κράτη του κόσμου. Με το έλλειμμα να βρίσκεται στο 13% η Ελλάδα υπολείπεται 13% επί των εσόδων της για να καλύψει όλες τις ετήσιες ανάγκες της. Αν πετύχει ένα νέο διακανονισμό με τους δανειστές της χρησιμοποιώντας τα νομικά της πλεονεκτήματα, το έλλειμμα της, αυτόματα, θα μειωθεί κάτω από το 3%. Η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα χωρίς εθνικό προϊόν και χωρίς έσοδα αλλά μία χώρα που αναγκάζεται να δανειστεί με υπέρογκα επιτόκια και πρέπει να κάνει κάτι ώστε αυτά να μειωθούν άμεσα. Ο δρόμος που έχει πάρει όχι μόνο δεν έχει οδηγήσει προς αυτήν την κατεύθυνση αλλά και έχει, ήδη, προκαλέσει μεγάλη οικονομική και κοινωνική ζημία.
Από όλα τα παραπάνω προκύπτουν ορισμένα αμείλικτα ερωτήματα:
α) Γιατί κανείς από το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν θέλει να χρησιμοποιήσει το μοναδικό πλεονέκτημα της Ελλάδας όσον αφορά στο δίκαιο που διέπει τις δανειακές της συμβάσεις, ώστε να δοθεί μία γρήγορη, δίκαιη, συμφέρουσα και λογική λύση στην κρίση;
Β) Για ποιο λόγο η Ελλάδα συμφώνησε στην υπογραφή δανειακών συμβάσεων που οδηγούν στην αλλαγή του δικαίου που διέπει το ελληνικό χρέος από το ελληνικό στο Αγγλικό, το οποίο είναι το πιο ευνοϊκό για τους δανειστές και το πιο ασύμφορο για τη χώρα;
Γ) Με ποια λογική η Ελλάδα επιτρέπει τη μετατροπή του χρέους από ελεύθερο από εμπράγματες ασφάλειες στη δημόσια περιουσία σε επιβαρυμένο με εμπράγματες ασφάλειες. Στην πρώτη περίπτωση προστατεύεται το συμφέρον της χώρας καθώς οι δανειστές δεν έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν ελληνική περιουσία σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής τόκων των δανείων και στη δεύτερη περίπτωση προστατεύονται οι δανειστές. Γιατί η Ελλάδα προστατεύει τα συμφέροντα των δανειστών της και όχι τα δικά της;
το παρόν κείμενο βασίζεται σε σειρά άρθρων του γνωστού οικονομικού αναλυτή κ Π. Παναγιώτου. Υπεύθυνος για την απόδοση
Σίμος Ρούσσος, επικεφαλής της αντιΣΤαΣΗΣ με τους πολίτες του Χαλανδρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου