Για τα μάτια της μόνο...

Μαθητική παρέλαση 28ης Οκτωβρίου, επέτειος του ΟΧΙ στους κατακτητές. Η πλατεία Συντάγματος άδεια από κόσμο! Απαγορεύεται! Άδεια τα πεζοδρόμια! Όλοι κάτω από τα σκαλιά, κάτω από τα ξενοδοχεία. Επάνω μόνο τα ΜΑΤ, πίσω από τα σιδερένια κάγκελα κάνουν κλοιό προστασίας, για να 'γιορτασθεί η ελευθερία' μας. Κι απέναντι : Μόνοι, κυρίαρχοι, οι θεσμικοί παράγοντες! Στεγασμένοι σε υπερυψωμένα κιόσκια. Μια 'θεσμική' συνήθεια που έλκει την προέλευσή της στην ρωμαική εποχή. Σαν Καίσαρας, η υπουργός Αnna Diamantopoulou, με ύφος Fuhrer, μόνη σε private 'τέντα' με πολυθρόνα, πιο ψηλά και πιo μπροστά από όλους, δείχνει για ποιόν στήνεται η παρέλαση. Οι εκατοντάδες μαθητές, καλά στοιχισμένοι και ομοιόμορφα ντυμένοι, παρελαύνουν και μόλις φτάνουν μπροστά στους "θεσμικούς εκπροσώπους" και κυρίως μπροστά στην Reich-Fuhrer, επιβάλλεται να στρέψουν το βλέμμα, υποδηλώνοντας, όχι σεβασμό, αλλά ένα είδος υποταγής. Όχι προς το Ηρώο και τους πεσόντες, αλλά προς την θεσμική ηγεσία. Σαν τέτοιο ξεκίνησε αυτό το "έθιμο", αυτός ο "θεσμός", από τα χρόνια των ρωμαίων αυτοκρατόρων. Και διαιωνίσθηκε. Οι μικροί μαθητές αναγνωρίζουν ποιός είναι ο κυρίαρχος, ποιοί είναι οι επίσημοι, αυτοί που είναι πάνω από όλους, αυτούς που οφείλουν να υπολογίζουν, να υπακούουν, να τους θεωρούν αδιαμφισβήτητους. Φυσικά χθες δεν ήταν η πρώτη φορά. Πάντα έτσι γινόταν. Κι αυτό είναι το κακό, ότι τίποτα δεν αλλάζει. Ή μάλλον, πολλά αλλάζουν για τους από κάτω, αλλά οτιδήποτε συμβολίζει την κυριαρχία των από πάνω διαφυλάσσεται με επιμέλεια και προσοχή. Ανάγεται σε θεσμό. Και οι θεσμοί δεν θίγονται! Το παγωμένο, υπεροπτικό βλέμμα της υπουργού Παιδείας (και) στην χθεσινή παρέλαση, θύμιζε (και πάλι) ύφος γερακιού πριν τη μάχη. Καμία σχέση με ύφος ανθρώπου, ανθρώπου που φροντίζει την μόρφωση των παιδιών μιάς χώρας. Θα μπορούσε επάξια να σταθεί σε εποπτεύοντα στρατηγό ενός στρατού κατοχής. Η ματιά της δε, όταν τολμούν μαθητές να μην την κοιτάξουν ως είδωλο προς θεοποίηση, αλλά να στρέψουν το βλέμμα αλλού, και μάλιστα από την απέναντι πλευρά, αποκαλύπτει πολλά, συναισθήματα και προθέσεις. (ένας φυσιολογικός άνθρωπος μάλλον θα έσκαγε ένα χαμόγελο, έστω για το παιδικό "θράσσος", αλλά,...ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα γινόταν υπουργός και μάλιστα σε αυτή την κυβέρνηση;) Το να κοιτάξουν αυτά τα παιδιά, όπου αλλού εκτός της υπουργού και των επισήμων, δεν είναι ασέβεια, δεν είναι αγένεια, δεν είναι έλλειψη ευθύνης. Είναι απλώς νεανική φρεσκάδα, ανθρώπινη αξιοπρέπεια και περηφάνεια. Είναι ελπίδα! Δεν ξέρω αν θα τους "κοστίσει" κάτι (αθόρυβα και μουλωχτά γιατί είναι γνωστό ότι το βλέμμα αυτό, όχι απλώς δεν ξεχνά και δεν συγχωρεί, αλλά μεθοδικά εκδικείται). Όμως αυτά τα παιδιά θα έχουν στην ζωή τους να υπερηφανεύονται, ότι δεν υπέκυψαν και δεν πειθάρχησαν σε κουτές εντολές. Δεν αναγνώρισαν σαν εκπροσώπους όσων αγωνίστηκαν ενάντια στην γερμανοιταλική κατοχή, τους σημερινούς "θεσμικούς" παράγοντες, που αναπαύονται σε πολυθρόνες σκιασμένοι και προστατευμένοι από αστυνομία και κάγκελα. Τα μάτια τους δεν μπορούσαν να κοιτάξουν την υπουργό και αυτούς, που επαναφέρουν "ειρηνικά και θεσμικά" μια νέα ξένη κατοχή, οικονομική και πολιτική. Και σε αυτά τα παιδιά και το δικό τους βλέμμα, υπάρχει η ελπίδα για να αλλάξει η Ελλάδα. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία και προφανώς την έχουν! ΣτΚ