Διαγωνισμοί ένδειας σε καιρούς ατεχνίας. Μια άλλη πρόταση για τον πολιτισμό είναι βιώσιμη
Γράφω αυτό το σημείωμα με την ευκαιρία της δημοσιοποίησης δύο διαγωνισμών που ο Δήμος Χαλανδρίου μέσω του Αετοπούλειου Πολιτιστικού Κέντρου θα διενεργήσει.
Ο ένας ονομάζεται Καλλισπέρεια και θα αφορά στη διαγωνιστική συμμετοχή μαθητών (σε ομάδες εργασίας ανά σχολείο) του Δήμου Χαλανδρίου και των όμορων δήμων σε ένα μεγάλο εύρος δραστηριοτήτων, Μουσική-Χορός-Θεατρικά Δρώμενα-Εικαστικά. Ο άλλος είναι διαγωνισμός τραγουδιού, σε επίπεδο περιφέρειας, ενηλίκων, με τρεις φάσεις αξιολόγησης και χρηματικά έπαθλα στους τρεις διακριθέντες.
Στο δεύτερο διαγωνισμό, μάλιστα, θα προεδρεύει της επιτροπής αξιολόγησης η ήδη πρόεδρος του Δ.Σ. του Αετοπουλείου, Τζίνα Πούλου. Επίσης, τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής θα είναι «από τις σημαντικότερες και διεθνούς αναγνωρισμένες προσωπικότητες στο χώρο της τέχνης». Η ασυνταξία στο κείμενο μέσα στα εισαγωγικά δεν είναι δική μου αλλά του δελτίου τύπου που μου απεστάλη μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Η τελική φάση τόσο του ενός διαγωνισμού όσο και του άλλου θα λάβει χώρα σε ανοικτή εκδήλωση στο Θέατρο Ρεματιάς.
Δε θέλω να είμαι αφοριστικός. Βρίσκω ενδιαφέρουσα, μέχρι ενός σημείου, τη διενέργεια καλλιτεχνικών μαθητικών αγώνων, καθώς αυτή θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να ενεργοποιήσει τις δημιουργικές δυνάμεις της πόλης. Όμως, για μια ακόμη φορά, η πολιτική πολιτισμού στο Δήμο (εξαιρώ κάποιες άλλες δράσεις του Αετοπουλείου), ξεκινά να χτίζει από τη στέγη και όχι από τα θεμέλια. Έχει εικόνα ο Δήμος για το αν γίνονται και με ποιον τρόπο μαθήματα αισθητικής, μουσικής, ορχηστικής και θεατρικής αγωγής στα δημόσια σχολεία του Χαλανδρίου; Έχει υπάρξει έγκριση από τη δευτεροβάθμια διεύθυνση για τη διενέργεια αυτού του σχολικού διαγωνισμού;
Μήπως όμως υπάρχει και κάποια αντιφατικότητα στις όλες ενέργειες στο θέμα του πολιτισμού σε σχέση με τη νεολαία της πόλης; Υπό την αιγίδα του ΝΠΔΔ Κέντρο Νεότητας δημιουργήθηκε πριν περίπου 20 χρόνια, ένα Θεατρικό Εργαστήρι, που ίδρυσε και διεύθυνε ο Τάσος Ράμσης και συμμετείχαν σε αυτό 10άδες νέοι. Έφτιαχνε σχεδόν δυο θιάσους για κάθε έργο που ανέβαζε. Ήταν εξαιρετικές οι επιλογές των έργων που παίζονταν και οι παραστάσεις κρίνονταν επιτυχείς. Το κόστος του Θ.Ε., μπροστά στο έργο του, ήταν μηδαμινό. Αφορούσε στην αμοιβή του Τ. Ράμση και στα μικροέξοδα των παραστάσεων. Αυτά όλα τα όμορφα και δημιουργικά τελείωσαν πέρσι που o κος Ραμσης συνταξιοδοτήθηκε.. Θα άξιζε να ξαναστηθεί κάτι παρόμοιο, αν ψάχνουμε για πολιτιστική δημιουργικότητα.
Όσο για το καθαυτό διαγωνισμό τραγουδιού, τι να πω; Ας ξεκινήσουμε με τα τεχνικά ζητήματα. Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου «συμπεριλαμβάνονται όλα τα είδη (Προκλασικό, Κλασικό, δημώδες, λαϊκό, ελαφρύ, έθνικ κ.λπ)». Για όνομα του Θεού, αφού προκηρύσσεται ένας διαγωνισμός, δε θα μπορούσε να έχει θεματικό χαρακτήρα; Με ποιον τρόπο, θα συνδιαγωνιστούν νέοι και νέες που ο ένας θα τραγουδά Verdi, o άλλος Φέρτη, ο ένας Γιάννη Κωνσταντινίδη και ο άλλος Βασίλη Παπακωνσταντίνου; Και δεν θέτω εδώ θέμα ποιότητας αλλά ορθής διαδικασίας αξιολόγησης ενός διαγωνισμού. Και τι είδους επιτροπή θα είναι αυτή η οποία θα μπορεί να αξιολογήσει το ίδιο πειστικά όλα τα είδη μουσικής; Δεν πιστεύω στη στείρα εξειδίκευση αλλά εδώ μιλούμε για κάτι που καλλιτεχνικά είναι ανεπίτρεπτο.
Επίσης, να αναφέρω ένα άλλο σημαντικό ζήτημα. Το Δελτίο Τύπου γράφει επί λέξει: «Στόχος του διαγωνισμού τραγουδιού είναι η ανάδειξη νέων δημιουργών και η προώθησή τους για επαγγελματική ενασχόληση με το αντικείμενο». Δηλαδή με ποιον τρόπο ο Δήμος δεσμεύεται έναντι των νέων για κάτι τέτοιο; Θα αναλάβει να τους βρει ατζέντη; Θα τους βάλει να τραγουδούν στην κοπή της πίτας της παράταξης του Δημάρχου; Αυτό μένει να εξηγηθεί από την πρόεδρο του Δ.Σ. του Αετοπουλείου και μέλλουσα πρόεδρο της επιτροπής αξιολόγησης.
Επιπρόσθετα, σε ποιο χώρο μπορούν να κατευθυνθούν επαγγελματικά αυτά τα παιδιά; Η αγορά έχει γεμίσει από performers όλων των ειδών, των οποίων η ανεργία αγγίζει το 80%. Να υπενθυμίσω ότι χώροι τραγουδιστικής διασκέδασης κλείνουν ο ένας μετά τον άλλον, ότι η ιδιωτική τηλεόραση σιγοσβήνει. Βρίσκω τον όλο διαγωνισμό, εν τέλει και ανάμεσα στα άλλα, αντιπαραγωγικό.
Τι θα ήταν παραγωγικό; Να ξεκινήσουμε από τα θεμέλια. Μπορεί ο Δήμος να εισφέρει στην αισθητική αγωγή των νέων; Συγκεκριμένα, ο δήμος οφείλει να στηρίξει τον παιδαγωγικό ρόλο που μπορεί να παίξει η φιλαρμονική και αυτός να μην εξαντλείται στις φιλότιμες και μόνο προσπάθειες των μελών της. Το να δημιουργηθεί ένα φυτώριο νέων μουσικών ή και μια ορχήστρα παιδιών στην πόλη, χρειάζεται συστηματικό προγραμματισμό και στήριξη ουσιαστική. Από την άλλη πλευρά, έχουμε εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες και δυνατότητες μαθημάτων εικαστικών και σκηνικών τεχνών μέσα στα πλαίσια της δημοτικής αρχής; Δεν νομίζω.
Θέλετε να κάνουμε διαγωνισμούς; Να κάνουμε διαγωνισμό τραγουδοποιίας, σύνθεσης, ερμηνείας οργάνων, λογοτεχνικής γραφής. Να γίνουμε πάλι ουσιαστικοί. Να συναντηθούμε με την εικόνα της τέχνης στην πόλη και όχι να ψάχνουμε στο image των παιδιών την εικόνα της ασχήμιας των «επαγγελματιών» του χώρου του θεάματος, ενός θεάματος που μετρά κάποιες μέρες ζωής.
Τελειώνοντας, να αναφέρω και κάτι άλλο. Το Χαλάνδρι κατοικείται από μια πλημμυρίδα ανθρώπων της τέχνης. Δε θα τους υποδείξω εγώ στο Δήμο, καθώς δουλειά του Δήμου είναι να τους ενεργοποιήσει. Θα μπορούσε ο Δήμος να προχωρήσει στη δημιουργία ενός πρότζεκτ προβολής του έργου των καλλιτεχνών της πόλης με έναν μόνιμο και θεσμικό τρόπο: εκθέσεις, συναυλίες, παρουσιάσεις βιβλίων, σεμινάρια κ.τ.λ. Παράλληλα θα μπορούσε να υπάρξει ένα ηλεκτρονικό αρχείο των καλλιτεχνών του Χαλανδρίου, με δείγματα του έργου τους το οποίο να ανανεώνεται με τη σύμφωνη γνώμη του εκάστοτε δημιουργού. Απλές λύσεις. Και όχι ιδιαίτερα δαπανηρές.
Ο ένας ονομάζεται Καλλισπέρεια και θα αφορά στη διαγωνιστική συμμετοχή μαθητών (σε ομάδες εργασίας ανά σχολείο) του Δήμου Χαλανδρίου και των όμορων δήμων σε ένα μεγάλο εύρος δραστηριοτήτων, Μουσική-Χορός-Θεατρικά Δρώμενα-Εικαστικά. Ο άλλος είναι διαγωνισμός τραγουδιού, σε επίπεδο περιφέρειας, ενηλίκων, με τρεις φάσεις αξιολόγησης και χρηματικά έπαθλα στους τρεις διακριθέντες.
Στο δεύτερο διαγωνισμό, μάλιστα, θα προεδρεύει της επιτροπής αξιολόγησης η ήδη πρόεδρος του Δ.Σ. του Αετοπουλείου, Τζίνα Πούλου. Επίσης, τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής θα είναι «από τις σημαντικότερες και διεθνούς αναγνωρισμένες προσωπικότητες στο χώρο της τέχνης». Η ασυνταξία στο κείμενο μέσα στα εισαγωγικά δεν είναι δική μου αλλά του δελτίου τύπου που μου απεστάλη μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Η τελική φάση τόσο του ενός διαγωνισμού όσο και του άλλου θα λάβει χώρα σε ανοικτή εκδήλωση στο Θέατρο Ρεματιάς.
Δε θέλω να είμαι αφοριστικός. Βρίσκω ενδιαφέρουσα, μέχρι ενός σημείου, τη διενέργεια καλλιτεχνικών μαθητικών αγώνων, καθώς αυτή θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να ενεργοποιήσει τις δημιουργικές δυνάμεις της πόλης. Όμως, για μια ακόμη φορά, η πολιτική πολιτισμού στο Δήμο (εξαιρώ κάποιες άλλες δράσεις του Αετοπουλείου), ξεκινά να χτίζει από τη στέγη και όχι από τα θεμέλια. Έχει εικόνα ο Δήμος για το αν γίνονται και με ποιον τρόπο μαθήματα αισθητικής, μουσικής, ορχηστικής και θεατρικής αγωγής στα δημόσια σχολεία του Χαλανδρίου; Έχει υπάρξει έγκριση από τη δευτεροβάθμια διεύθυνση για τη διενέργεια αυτού του σχολικού διαγωνισμού;
Μήπως όμως υπάρχει και κάποια αντιφατικότητα στις όλες ενέργειες στο θέμα του πολιτισμού σε σχέση με τη νεολαία της πόλης; Υπό την αιγίδα του ΝΠΔΔ Κέντρο Νεότητας δημιουργήθηκε πριν περίπου 20 χρόνια, ένα Θεατρικό Εργαστήρι, που ίδρυσε και διεύθυνε ο Τάσος Ράμσης και συμμετείχαν σε αυτό 10άδες νέοι. Έφτιαχνε σχεδόν δυο θιάσους για κάθε έργο που ανέβαζε. Ήταν εξαιρετικές οι επιλογές των έργων που παίζονταν και οι παραστάσεις κρίνονταν επιτυχείς. Το κόστος του Θ.Ε., μπροστά στο έργο του, ήταν μηδαμινό. Αφορούσε στην αμοιβή του Τ. Ράμση και στα μικροέξοδα των παραστάσεων. Αυτά όλα τα όμορφα και δημιουργικά τελείωσαν πέρσι που o κος Ραμσης συνταξιοδοτήθηκε.. Θα άξιζε να ξαναστηθεί κάτι παρόμοιο, αν ψάχνουμε για πολιτιστική δημιουργικότητα.
Όσο για το καθαυτό διαγωνισμό τραγουδιού, τι να πω; Ας ξεκινήσουμε με τα τεχνικά ζητήματα. Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου «συμπεριλαμβάνονται όλα τα είδη (Προκλασικό, Κλασικό, δημώδες, λαϊκό, ελαφρύ, έθνικ κ.λπ)». Για όνομα του Θεού, αφού προκηρύσσεται ένας διαγωνισμός, δε θα μπορούσε να έχει θεματικό χαρακτήρα; Με ποιον τρόπο, θα συνδιαγωνιστούν νέοι και νέες που ο ένας θα τραγουδά Verdi, o άλλος Φέρτη, ο ένας Γιάννη Κωνσταντινίδη και ο άλλος Βασίλη Παπακωνσταντίνου; Και δεν θέτω εδώ θέμα ποιότητας αλλά ορθής διαδικασίας αξιολόγησης ενός διαγωνισμού. Και τι είδους επιτροπή θα είναι αυτή η οποία θα μπορεί να αξιολογήσει το ίδιο πειστικά όλα τα είδη μουσικής; Δεν πιστεύω στη στείρα εξειδίκευση αλλά εδώ μιλούμε για κάτι που καλλιτεχνικά είναι ανεπίτρεπτο.
Επίσης, να αναφέρω ένα άλλο σημαντικό ζήτημα. Το Δελτίο Τύπου γράφει επί λέξει: «Στόχος του διαγωνισμού τραγουδιού είναι η ανάδειξη νέων δημιουργών και η προώθησή τους για επαγγελματική ενασχόληση με το αντικείμενο». Δηλαδή με ποιον τρόπο ο Δήμος δεσμεύεται έναντι των νέων για κάτι τέτοιο; Θα αναλάβει να τους βρει ατζέντη; Θα τους βάλει να τραγουδούν στην κοπή της πίτας της παράταξης του Δημάρχου; Αυτό μένει να εξηγηθεί από την πρόεδρο του Δ.Σ. του Αετοπουλείου και μέλλουσα πρόεδρο της επιτροπής αξιολόγησης.
Επιπρόσθετα, σε ποιο χώρο μπορούν να κατευθυνθούν επαγγελματικά αυτά τα παιδιά; Η αγορά έχει γεμίσει από performers όλων των ειδών, των οποίων η ανεργία αγγίζει το 80%. Να υπενθυμίσω ότι χώροι τραγουδιστικής διασκέδασης κλείνουν ο ένας μετά τον άλλον, ότι η ιδιωτική τηλεόραση σιγοσβήνει. Βρίσκω τον όλο διαγωνισμό, εν τέλει και ανάμεσα στα άλλα, αντιπαραγωγικό.
Τι θα ήταν παραγωγικό; Να ξεκινήσουμε από τα θεμέλια. Μπορεί ο Δήμος να εισφέρει στην αισθητική αγωγή των νέων; Συγκεκριμένα, ο δήμος οφείλει να στηρίξει τον παιδαγωγικό ρόλο που μπορεί να παίξει η φιλαρμονική και αυτός να μην εξαντλείται στις φιλότιμες και μόνο προσπάθειες των μελών της. Το να δημιουργηθεί ένα φυτώριο νέων μουσικών ή και μια ορχήστρα παιδιών στην πόλη, χρειάζεται συστηματικό προγραμματισμό και στήριξη ουσιαστική. Από την άλλη πλευρά, έχουμε εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες και δυνατότητες μαθημάτων εικαστικών και σκηνικών τεχνών μέσα στα πλαίσια της δημοτικής αρχής; Δεν νομίζω.
Θέλετε να κάνουμε διαγωνισμούς; Να κάνουμε διαγωνισμό τραγουδοποιίας, σύνθεσης, ερμηνείας οργάνων, λογοτεχνικής γραφής. Να γίνουμε πάλι ουσιαστικοί. Να συναντηθούμε με την εικόνα της τέχνης στην πόλη και όχι να ψάχνουμε στο image των παιδιών την εικόνα της ασχήμιας των «επαγγελματιών» του χώρου του θεάματος, ενός θεάματος που μετρά κάποιες μέρες ζωής.
Τελειώνοντας, να αναφέρω και κάτι άλλο. Το Χαλάνδρι κατοικείται από μια πλημμυρίδα ανθρώπων της τέχνης. Δε θα τους υποδείξω εγώ στο Δήμο, καθώς δουλειά του Δήμου είναι να τους ενεργοποιήσει. Θα μπορούσε ο Δήμος να προχωρήσει στη δημιουργία ενός πρότζεκτ προβολής του έργου των καλλιτεχνών της πόλης με έναν μόνιμο και θεσμικό τρόπο: εκθέσεις, συναυλίες, παρουσιάσεις βιβλίων, σεμινάρια κ.τ.λ. Παράλληλα θα μπορούσε να υπάρξει ένα ηλεκτρονικό αρχείο των καλλιτεχνών του Χαλανδρίου, με δείγματα του έργου τους το οποίο να ανανεώνεται με τη σύμφωνη γνώμη του εκάστοτε δημιουργού. Απλές λύσεις. Και όχι ιδιαίτερα δαπανηρές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου