Ο ΧΡΗΣΤΟΣ

ΑΞΙΑ

ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Κυριακή 14 Μαΐου 2017

ΜΑΝΑ - ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΜΑΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΜΠΟΥΚΗ



Μάνα

Μάνα, σαν έλθω δίπλα σου στον κόσμο των ψυχών
και την αγκάλη σου ξανά ολάνοιχτη προβάλλεις
και με τα ζαροχέρια σου τα άσπρα μου μαλλιά
ξανά με γλύκα, τρυφερά, πάλι θα περιβάλλεις,

τότε θα νοιώσω σαν παιδί, ως αν μικρό σπουργίτι,
σαν τότε που με φρόντιζες, με γέμιζες φιλιά
και με χαρές και σιγουριά εγέμιζες το σπίτι,
που στοίχειωσε, ερήμωσε και δεν υπάρχει πιά.

Εκεί, στον κόσμο των ψυχών, ήρεμα και γαλήνια
θα σεργιανάμε ανάμεσα σε φτέρες και λουλούδια
και θα μου λες «-Μη σκιάζεσαι, εδώ πόνο δεν έχει,
αγάπες μόνο και φιλιά, χαρούμενα τραγούδια».

Θα κάτσουμε κατάχαμα στου πεύκου τα ριζά,
στον ίσκιο του, π’ απλόχερα τριγύρω μας σκορπάει,
θα αφήσουμε τις μνήμες μας να τρέχουν σιωπηλά,
στους χρόνους που επέρασαν και στη ζωή που πάει.

Και εκεί, σιμά μας, δίπλα μας, στο άκρο τ’ ουρανού,
φέγγει και λάμπει πρόσχαρος ένας λαμπρός αστέρας,
μας καμαρώνει και γελά με γέλιο του γλυκό
ο φίλος και προστάτης μας. Ναι…, είναι ο πατέρας.

Μάνα, σαν έλθω δίπλα σου στον κόσμο των ψυχών,
γεμάτος πόνο απ’ της ζωής τα λασπομονοπάτια,
ξαλάφρωσε το είναι μου και δώσε μου ψυχή
κοιτώντας μεσ’ τα μάτια μου τα δυό γλυκά σου μάτια.


Δημοσθένης Μπούκης του Γιάννη
Μάης 2017

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου