Μετά τους επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων και την απάντηση του δημάρχου ο λόγος πέρασε στους δημοτικούς συμβούλους με πρώτους δύο συμβούλους από τους ανεξαρτιτοποιηθένετες. Τους Γ. Λιςεό και Γ. Καλομοίρη.
Η προσέγγισή τους τελείως διαφορετική - κατά την ταπεινή μας γνώμη.
Σας προτρέπουμε να τις διαβάσετε και τις δύο (του Γ. Καλομοίρη ακολουθεί αργότερα).
Κος ΛΙΕΡΟΣ:
Νομίζω ότι η τριετία αυτής της διοίκησης και η νέα περίοδος που ανοίγεται μπροστά της δοκιμάζει σοβαρά το ερώτημα εάν μπορεί να υπάρξει μια αντι-μνημονιακή διοίκηση ενός μεγάλου Δήμου της χώρας μας στις παρούσες συνθήκες.
Επιχειρηματολόγησε ήδη η κυρία Καρατζά και ο Άγγελος ο Νταβίας …Θα μπορούσα να πω πολλά πράγματα γιατί στην σημερινή κατάσταση η χώρα μας είναι δεμένη με χίλιους τρόπους σας νήματα του μνημονίου, θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο ένας Δήμος, ένας κεντρικός Δήμος, όχι ένας οποιοσδήποτε Δήμος, να ασκήσει πραγματικά αντιμνημονιακή πολιτική.
Αγαπητοί συνάδελφοι είναι πολύ φανερό ότι η διοίκηση εφαρμόζει μια μνημονιακή πολιτική. Ότι εφαρμόζει είναι υπό τον έλεγχο με διακόσιους, με τριακόσιους τρόπους αυτών των θεσμών των οποίων έχουν εγκαταστήσει και οι οποίοι έχουν στερήσει οποιαδήποτε ανεξαρτησία, εάν υποθέσουμε ότι υπήρξαν κάποια ίχνη στο παρελθόν.
Πώς στέκεσαι απέναντι σε αυτό; Υπάρχει η λύση του φίλου μου του Κώστα του Ανδρικόπουλου. Βαπτίζεις το κρέας ψάρι, το ονομάζεις αντι-μνημονιακό και κάνεις αυτά που κάνουν οι άλλοι μόνο που εσύ το ονομάζεις αλλιώς και είναι αλλιώς επειδή είσαι μάγκας. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας Φούχτελ που δεν θέλει να μοιράζονται βοηθήματα, άλλωστε πήρε και για τα βοηθήματα τα δικά του ο Τσίπρας άδεια, δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας Φούχτελ, ο οποίος δεν θέλει να μαζεύονται τα σκουπίδια, δεν νομίζω ότι μια υποτυπώδη εργατική νομοθεσία θα σου πει κανένας Γερμανός να μην την εφαρμόζεις. Θα σε βάλει, βέβαια, να την διορθώσεις, όπως θα βάλει ..την τρέχουσα διαπραγμάτευση που γίνεται.
Δεν αδικώ όμως, εδώ θα πρέπει να είμαστε δίκαιοι, δεν κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Μια πραγματικά αντιμνημονιακή διοίκηση θα ήταν μια δύσκολη υπόθεση. Μια πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση για τους λόγους που είπα. Αυτό όμως τι σημαίνει; Αναλαμβάνεις εσύ να κάνεις την βρωμοδουλειά επειδή είσαι ο καλός, προκειμένου να μην την κάνει ο άλλος ο κακός; Μα τι άλλο μας λέει και ο Τσίπρας στο κεντρικό επίπεδο;
Αυτό πραγματικά, κατά την γνώμη μου, είναι ένα πολύ μεγάλο και ένα πολύ μεγάλο, είναι υπαρξιακό δίλημμα για όλους εμάς που μπήκαμε στην περιπέτεια της αριστερής δημαρχίας το ΄14. Δεν κάνω τον έξυπνο στους άλλους. Είναι εν πολλοίς όχι μόνο κριτική, αλλά και αυτοκριτική.
Πολλά από τα πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να οριοθετήσουν μια αριστερή διοίκηση, κάνω τοποθέτηση είναι σαφές και για τον προϋπολογισμό και για το τεχνικό πρόγραμμα, δυστυχώς απαιτούν αλλαγή της γενικής νομοθεσίας. Ας πούμε μια παραδοσιακή κριτική που έκανε η Λούλα και κάναμε και εμείς από ανέκαθεν, ουσιαστικά αντιγράφοντας τις απόψεις του ΚΚΕ ήταν ότι δεν πρέπει να στηριζόμαστε, να απεμπολούμε τις επιχορηγήσεις που δίνει το κράτος και να στηριζόμαστε μόνο στα δημοτικά τέλη που αποτελεί μια διπλή φορολογία ξεζουμίσματος των πολιτών.
Αυτή η κριτική είναι σωστή, αλλά εγώ θα ήθελα να την πάω λίγο παραπέρα. Δεν αρκεί να είσαι ανά πάσα στιγμή διεκδικητής ή ζήτουλας, ανάλογα πως το παίρνει ο καθένας και πώς το κάνει, του κεντρικού κράτους. Θα έπρεπε να φροντίσεις να σου μεταβιβάσει πόρους, οι οποίοι να είναι μόνιμα και σταθεροί δικοί σου από αυτούς που αδιαμφισβήτητα όλοι συμφωνούμε ότι μια κοινωνία έχει και πρέπει να έχει.
Είναι παλιά πρόταση, πάνω από 80 χρόνια ότι φόροι, όπως ας πούμε, εκείνη του φόρου εισοδήματος των Α και Β Βιβλίων Κατηγορίας, δηλαδή μικροεπιχειρήσεων που κάνουν τον τζίρο τους μέσα στην πόλη, ανθρώπων που ζουν μέσα στην πόλη, θα μπορούσε να ήταν ένα απευθείας έσοδο της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Ειπώθηκαν, ειδικά στο ξεκίνημα της διοίκησης διάφορες ιδέες που δεν προχώρησαν. Ας πούμε η ιδέα ενός πάρκου για συνεταιριστικές επιχειρήσεις μεταποίησης, ιδέα του να σκεφτούμε τι θα μπορούσε να γίνει για να μπορέσει να υπάρξει μια ενδογενής ανάπτυξη μέσα στο Χαλάνδρι, η οποία θα μπορούσε να αφορά κυρίως ανέργους και τέτοιο κόσμο.
Ο Κώστας ο Γερολυμάτος ήταν από τους ανθρώπους που είχε κάνει τις πιο γόνιμες προσεγγίσεις σε αυτό το πράγμα. Όμως αυτό για να γίνει πραγματικά, για να μπορέσει να καρποφορήσει, προϋποθέτει μια άλλη κεντρική εξουσία, μια άλλη πολιτική και δυστυχώς η ευκαιρία που είχαμε για αυτό το πράγμα χάθηκε κάπου ανάμεσα στο ΄12 με ΄15.
Αυτό καθορίζει με ασφυκτικό τρόπο τα όριά μας και είναι πολύ καλύτερο μια ειλικρινής τοποθέτηση του στυλ ότι μέχρι εκεί μπορούμε να πάμε, παρά να λέμε πράγματα που σε τελευταία ανάλυση δεν είμαστε έντιμοι με τον εαυτό μας.
Ας πάμε λίγο παρακάτω. Αυτή την στιγμή το Χαλάνδρι και αυτό το είπα και στην χθεσινή μου τοποθέτηση στην διαβούλευση, το ξαναλέω και τώρα, βρίσκεται στην θέση να εφαρμόσει δυο χρόνια νωρίτερα, εάν τελικά υιοθετηθεί η απλή αναλογική, αυτό που θα ισχύει σε όλη την χώρα σε δυο χρόνια.
Τι σημαίνει όμως συναινετική λήψη των αποφάσεων; Σημαίνει και συναινετική διαμόρφωσή τους. Σημαίνει, όλοι ξέρουμε ότι ο προϋπολογισμός κτίζεται στην διάρκεια τουλάχιστον, τριών, τεσσάρων μηνών. Αρχίζει, ανάλογα με τον Δήμο, από τον Ιούλιο ή οπωσδήποτε τον Αύγουστο το κτίσιμο και ολοκληρώνεται κατά τις αρχές του Νοέμβρη.
Φυσικά μπορεί ο κάθε Δήμος να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις προδιαγραφές που βάζει ο νόμος. Αυτό όμως θα μπορούσε να ήταν εντελώς δευτερεύον εάν, ανά πάσα στιγμή, υπήρχε η ροή της πληροφορίας, εάν οι επικεφαλής των παρατάξεων ή μια διευρυμένη σύνθεση της Ο.Ε., ενημερωνόταν ανά πάσα στιγμή για τα διλήμματα που υπήρχαν, για τις επιλογές που ανοίγονταν και ούτω καθ’ εξής.
Ειπώθηκε στη χθεσινή διαβούλευση από την υπηρεσιακό ότι θα μπορούσε στις αρχές Σεπτεμβρίου να είναι ένα σχέδιο με τις αναγκαστικές δαπάνες, αυτές δηλαδή που δεν είναι θέμα επιλογής στον Δήμο, έτοιμο.
Αυτό εμένα προσωπικά θα με βοηθούσε να μπορέσω να βγάλω άκρη για το ποιες είναι οι πραγματικές επιλογές και ποιες όχι.
Ειπώθηκε και πολύ σωστά ότι η διαβούλευση που έγινε χθες σε ένα μεγάλο βαθμό αφορούσε το επιχειρησιακό πρόγραμμα. Και πράγματι, ένα πολύ μεγάλο έλλειμμα στον προϋπολογισμό είναι η απουσία οργανικής σχέσης του προϋπολογισμού με το επιχειρησιακό σχέδιο.
Αυτό νομίζω από τις καλύτερες τοποθετήσεις και καλές τοποθετήσεις υπήρξαν σε όλες τις παρατάξεις, από όλες τις παρατάξεις σήμερα αναδείχθηκε από όλους, πως, εάν δεν έχουμε ξεκαθαρίσει το σχέδιο που έχουμε για την πόλη, ένας προϋπολογισμός αντικειμενικά θα είναι διαχειριστικός.
Κλείνω προχωρώντας προς το τέλος της τοποθέτησής μου… θέλω να βάλω ένα ζήτημα πάνω στην ποια μπορεί να είναι η κληρονομιά μιας διοίκησης.
Η βλαχο-δημαρχιακή αντίληψη, που δεν χρησιμοποιώ ότι η λέξη, γιατί αυτούς που αποκαλούμε βλαχο-Δήμαρχος ήταν λαμπροί άνθρωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης και έκαναν έργο, που σήμερα, όταν το κοιτάμε 50 και 60 χρόνια μετά, το θαυμάζουμε, είναι ότι κάνουμε έργα και ότι το ζητούμενο είναι να χοντρύνει, όσο πιο μπορεί, ο φάκελος με τον οποίο θα πάμε στις επόμενες εκλογές.
Λάθος. Η αντίληψη η σωστή, αυτή δεν θα την πω Αριστερή, γιατί έχουν χάσει τελείως την σημασία τους οι λέξεις σήμερα, είναι ότι πάμε αφήνοντας κληρονομιά θεσμούς πίσω μας, αφήνοντας κληρονομιά διαδικασίες συμμετοχής, διαδικασίες διαβούλευσης, διαδικασίες οικειοποίησης του δημόσιου χώρου.
Μπορείς να κερδίσεις δεκάδες ελεύθερους χώρους. Το Πεδίο του Άρεως ήταν ένας τέτοιος χώρος. Για θυμηθείτε πως κατάντησε όταν έλειψε η συμμετοχή των πολιτών που του έδινε δύναμη, που του έδινε ζωντάνια;
Η κληρονομιά μιας σπουδαίας, μιας σημαντικής, μιας άξιας να αφήσει ιστορία πίσω της δημοτικής κίνησης δεν είναι απλά τα πόσα τετραγωνικά μέτρα ελεύθερο χώρο κέρδισε. Είναι οπωσδήποτε και αυτό. Δεν το μηδενίζουμε. Αλίμονο. Αλλά το κυριότερο είναι το τι διαδικασίες πολιτών υποκίνησε, ώστε να αξιοποιούν με δική τους πρωτοβουλία αυτούς τους χώρους.
Γι΄ αυτό είναι σπουδαία η διαδικασία του συμμετοχικού προϋπολογισμού. Γι΄ αυτό το πιο σπουδαίο, κατά την γνώμη μου, που κάναμε αυτά τα τρία χρόνια ήταν αυτό το μικρό πείραμα στον Συνοικισμό, που είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας και είναι και αυτοκριτική αυτό, δεν είναι μόνο κριτική, ότι δεν καταφέραμε να το γενικεύσουμε στο Χαλάνδρι.
Γιατί για να θυμίσω το τι λέγαμε, γενίκευσή του στο Χαλάνδρι σήμαινε ουσιαστικά μια παράλληλη της δημοτικής εξουσίας, σήμαινε ότι υπήρχαν Επιτροπές Κατοίκων σε κάθε γειτονιά, οι οποίες θα έπρεπε να έχουν λόγο για τον προϋπολογισμό, για όλα αυτά τα σχέδια αναπλάσεων που λέμε και συζητάμε.
Είχαμε σε αυτή την λογική στημένο από τα κάτω ένα όργανο λαϊκής αντι-εξουσίας. Το γεγονός ότι μετά από τρία χρόνια ο απολογισμός μας είναι μια γειτονιά, μια μικρή γειτονιά και εδώ κάνει λάθος η αντιπολίτευση. Η ανταπόκριση των κατοίκων, κατά την γνώμη μου, ήταν εντυπωσιακή και πολύ πάνω από τα δεδομένα τα οποία έχουν υπάρξει σε άλλους ευρωπαϊκούς Δήμους που το εφάρμοσαν.
Η κριτική που μας αρμόζει είναι ότι θα έπρεπε να το έχουμε και σε άλλες περιοχές. Δυστυχώς δεν το έχουμε. Και αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε απλώς να κάνουμε κάτι που έχει δοκιμαστεί και το οποίο δεν άφησε πολλά πράγματα πίσω του. Και αυτή είναι η δυσκολία.
Όσον αφορά το ζήτημα του προϋπολογισμού, εμένα η γνώμη μου είναι ότι καλώς ή κακώς η πόλη πρέπει να έχει προϋπολογισμό. Δεν μου πάει το χέρι να ψηφίσω, όπως ψήφισα και τις προηγούμενες χρονιές έναν μνημονιακό προϋπολογισμό. Αλλιώς θα μπορούσα να είχα μείνει και μέσα στην παράταξη. Δεν θα είχα κανένα λόγο να φύγω.
Θα μπορούσα σε μια κατάσταση αδιεξόδου και στον βαθμό του η διοίκηση έδειχνε πραγματική διάθεση συνεννόησης και συζήτησης να διευκολύνω και με άλλους τρόπους, ας πούμε, αποχωρώντας από την αίθουσα, ως δείγμα καλής θέλησης και ως έμμεση ψήφο στην απλή αναλογική.
Συγνώμη, αλλά δυσκολεύομαι να το κάνω, όταν ακούω από τον κ. Ανδρικόπουλο ότι πρέπει να χαιρόμαστε ότι έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε και να κάνουμε προτάσεις μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Συγνώμη. Με τέτοιες τοποθετήσεις δείχνει ότι δεν έχουμε μάθει απολύτως τίποτα.
Κος ΛΙΕΡΟΣ:
Νομίζω ότι η τριετία αυτής της διοίκησης και η νέα περίοδος που ανοίγεται μπροστά της δοκιμάζει σοβαρά το ερώτημα εάν μπορεί να υπάρξει μια αντι-μνημονιακή διοίκηση ενός μεγάλου Δήμου της χώρας μας στις παρούσες συνθήκες.
Επιχειρηματολόγησε ήδη η κυρία Καρατζά και ο Άγγελος ο Νταβίας …Θα μπορούσα να πω πολλά πράγματα γιατί στην σημερινή κατάσταση η χώρα μας είναι δεμένη με χίλιους τρόπους σας νήματα του μνημονίου, θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο ένας Δήμος, ένας κεντρικός Δήμος, όχι ένας οποιοσδήποτε Δήμος, να ασκήσει πραγματικά αντιμνημονιακή πολιτική.
Αγαπητοί συνάδελφοι είναι πολύ φανερό ότι η διοίκηση εφαρμόζει μια μνημονιακή πολιτική. Ότι εφαρμόζει είναι υπό τον έλεγχο με διακόσιους, με τριακόσιους τρόπους αυτών των θεσμών των οποίων έχουν εγκαταστήσει και οι οποίοι έχουν στερήσει οποιαδήποτε ανεξαρτησία, εάν υποθέσουμε ότι υπήρξαν κάποια ίχνη στο παρελθόν.
Πώς στέκεσαι απέναντι σε αυτό; Υπάρχει η λύση του φίλου μου του Κώστα του Ανδρικόπουλου. Βαπτίζεις το κρέας ψάρι, το ονομάζεις αντι-μνημονιακό και κάνεις αυτά που κάνουν οι άλλοι μόνο που εσύ το ονομάζεις αλλιώς και είναι αλλιώς επειδή είσαι μάγκας. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας Φούχτελ που δεν θέλει να μοιράζονται βοηθήματα, άλλωστε πήρε και για τα βοηθήματα τα δικά του ο Τσίπρας άδεια, δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας Φούχτελ, ο οποίος δεν θέλει να μαζεύονται τα σκουπίδια, δεν νομίζω ότι μια υποτυπώδη εργατική νομοθεσία θα σου πει κανένας Γερμανός να μην την εφαρμόζεις. Θα σε βάλει, βέβαια, να την διορθώσεις, όπως θα βάλει ..την τρέχουσα διαπραγμάτευση που γίνεται.
Δεν αδικώ όμως, εδώ θα πρέπει να είμαστε δίκαιοι, δεν κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Μια πραγματικά αντιμνημονιακή διοίκηση θα ήταν μια δύσκολη υπόθεση. Μια πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση για τους λόγους που είπα. Αυτό όμως τι σημαίνει; Αναλαμβάνεις εσύ να κάνεις την βρωμοδουλειά επειδή είσαι ο καλός, προκειμένου να μην την κάνει ο άλλος ο κακός; Μα τι άλλο μας λέει και ο Τσίπρας στο κεντρικό επίπεδο;
Αυτό πραγματικά, κατά την γνώμη μου, είναι ένα πολύ μεγάλο και ένα πολύ μεγάλο, είναι υπαρξιακό δίλημμα για όλους εμάς που μπήκαμε στην περιπέτεια της αριστερής δημαρχίας το ΄14. Δεν κάνω τον έξυπνο στους άλλους. Είναι εν πολλοίς όχι μόνο κριτική, αλλά και αυτοκριτική.
Πολλά από τα πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να οριοθετήσουν μια αριστερή διοίκηση, κάνω τοποθέτηση είναι σαφές και για τον προϋπολογισμό και για το τεχνικό πρόγραμμα, δυστυχώς απαιτούν αλλαγή της γενικής νομοθεσίας. Ας πούμε μια παραδοσιακή κριτική που έκανε η Λούλα και κάναμε και εμείς από ανέκαθεν, ουσιαστικά αντιγράφοντας τις απόψεις του ΚΚΕ ήταν ότι δεν πρέπει να στηριζόμαστε, να απεμπολούμε τις επιχορηγήσεις που δίνει το κράτος και να στηριζόμαστε μόνο στα δημοτικά τέλη που αποτελεί μια διπλή φορολογία ξεζουμίσματος των πολιτών.
Αυτή η κριτική είναι σωστή, αλλά εγώ θα ήθελα να την πάω λίγο παραπέρα. Δεν αρκεί να είσαι ανά πάσα στιγμή διεκδικητής ή ζήτουλας, ανάλογα πως το παίρνει ο καθένας και πώς το κάνει, του κεντρικού κράτους. Θα έπρεπε να φροντίσεις να σου μεταβιβάσει πόρους, οι οποίοι να είναι μόνιμα και σταθεροί δικοί σου από αυτούς που αδιαμφισβήτητα όλοι συμφωνούμε ότι μια κοινωνία έχει και πρέπει να έχει.
Είναι παλιά πρόταση, πάνω από 80 χρόνια ότι φόροι, όπως ας πούμε, εκείνη του φόρου εισοδήματος των Α και Β Βιβλίων Κατηγορίας, δηλαδή μικροεπιχειρήσεων που κάνουν τον τζίρο τους μέσα στην πόλη, ανθρώπων που ζουν μέσα στην πόλη, θα μπορούσε να ήταν ένα απευθείας έσοδο της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Ειπώθηκαν, ειδικά στο ξεκίνημα της διοίκησης διάφορες ιδέες που δεν προχώρησαν. Ας πούμε η ιδέα ενός πάρκου για συνεταιριστικές επιχειρήσεις μεταποίησης, ιδέα του να σκεφτούμε τι θα μπορούσε να γίνει για να μπορέσει να υπάρξει μια ενδογενής ανάπτυξη μέσα στο Χαλάνδρι, η οποία θα μπορούσε να αφορά κυρίως ανέργους και τέτοιο κόσμο.
Ο Κώστας ο Γερολυμάτος ήταν από τους ανθρώπους που είχε κάνει τις πιο γόνιμες προσεγγίσεις σε αυτό το πράγμα. Όμως αυτό για να γίνει πραγματικά, για να μπορέσει να καρποφορήσει, προϋποθέτει μια άλλη κεντρική εξουσία, μια άλλη πολιτική και δυστυχώς η ευκαιρία που είχαμε για αυτό το πράγμα χάθηκε κάπου ανάμεσα στο ΄12 με ΄15.
Αυτό καθορίζει με ασφυκτικό τρόπο τα όριά μας και είναι πολύ καλύτερο μια ειλικρινής τοποθέτηση του στυλ ότι μέχρι εκεί μπορούμε να πάμε, παρά να λέμε πράγματα που σε τελευταία ανάλυση δεν είμαστε έντιμοι με τον εαυτό μας.
Ας πάμε λίγο παρακάτω. Αυτή την στιγμή το Χαλάνδρι και αυτό το είπα και στην χθεσινή μου τοποθέτηση στην διαβούλευση, το ξαναλέω και τώρα, βρίσκεται στην θέση να εφαρμόσει δυο χρόνια νωρίτερα, εάν τελικά υιοθετηθεί η απλή αναλογική, αυτό που θα ισχύει σε όλη την χώρα σε δυο χρόνια.
Τι σημαίνει όμως συναινετική λήψη των αποφάσεων; Σημαίνει και συναινετική διαμόρφωσή τους. Σημαίνει, όλοι ξέρουμε ότι ο προϋπολογισμός κτίζεται στην διάρκεια τουλάχιστον, τριών, τεσσάρων μηνών. Αρχίζει, ανάλογα με τον Δήμο, από τον Ιούλιο ή οπωσδήποτε τον Αύγουστο το κτίσιμο και ολοκληρώνεται κατά τις αρχές του Νοέμβρη.
Φυσικά μπορεί ο κάθε Δήμος να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις προδιαγραφές που βάζει ο νόμος. Αυτό όμως θα μπορούσε να ήταν εντελώς δευτερεύον εάν, ανά πάσα στιγμή, υπήρχε η ροή της πληροφορίας, εάν οι επικεφαλής των παρατάξεων ή μια διευρυμένη σύνθεση της Ο.Ε., ενημερωνόταν ανά πάσα στιγμή για τα διλήμματα που υπήρχαν, για τις επιλογές που ανοίγονταν και ούτω καθ’ εξής.
Ειπώθηκε στη χθεσινή διαβούλευση από την υπηρεσιακό ότι θα μπορούσε στις αρχές Σεπτεμβρίου να είναι ένα σχέδιο με τις αναγκαστικές δαπάνες, αυτές δηλαδή που δεν είναι θέμα επιλογής στον Δήμο, έτοιμο.
Αυτό εμένα προσωπικά θα με βοηθούσε να μπορέσω να βγάλω άκρη για το ποιες είναι οι πραγματικές επιλογές και ποιες όχι.
Ειπώθηκε και πολύ σωστά ότι η διαβούλευση που έγινε χθες σε ένα μεγάλο βαθμό αφορούσε το επιχειρησιακό πρόγραμμα. Και πράγματι, ένα πολύ μεγάλο έλλειμμα στον προϋπολογισμό είναι η απουσία οργανικής σχέσης του προϋπολογισμού με το επιχειρησιακό σχέδιο.
Αυτό νομίζω από τις καλύτερες τοποθετήσεις και καλές τοποθετήσεις υπήρξαν σε όλες τις παρατάξεις, από όλες τις παρατάξεις σήμερα αναδείχθηκε από όλους, πως, εάν δεν έχουμε ξεκαθαρίσει το σχέδιο που έχουμε για την πόλη, ένας προϋπολογισμός αντικειμενικά θα είναι διαχειριστικός.
Κλείνω προχωρώντας προς το τέλος της τοποθέτησής μου… θέλω να βάλω ένα ζήτημα πάνω στην ποια μπορεί να είναι η κληρονομιά μιας διοίκησης.
Η βλαχο-δημαρχιακή αντίληψη, που δεν χρησιμοποιώ ότι η λέξη, γιατί αυτούς που αποκαλούμε βλαχο-Δήμαρχος ήταν λαμπροί άνθρωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης και έκαναν έργο, που σήμερα, όταν το κοιτάμε 50 και 60 χρόνια μετά, το θαυμάζουμε, είναι ότι κάνουμε έργα και ότι το ζητούμενο είναι να χοντρύνει, όσο πιο μπορεί, ο φάκελος με τον οποίο θα πάμε στις επόμενες εκλογές.
Λάθος. Η αντίληψη η σωστή, αυτή δεν θα την πω Αριστερή, γιατί έχουν χάσει τελείως την σημασία τους οι λέξεις σήμερα, είναι ότι πάμε αφήνοντας κληρονομιά θεσμούς πίσω μας, αφήνοντας κληρονομιά διαδικασίες συμμετοχής, διαδικασίες διαβούλευσης, διαδικασίες οικειοποίησης του δημόσιου χώρου.
Μπορείς να κερδίσεις δεκάδες ελεύθερους χώρους. Το Πεδίο του Άρεως ήταν ένας τέτοιος χώρος. Για θυμηθείτε πως κατάντησε όταν έλειψε η συμμετοχή των πολιτών που του έδινε δύναμη, που του έδινε ζωντάνια;
Η κληρονομιά μιας σπουδαίας, μιας σημαντικής, μιας άξιας να αφήσει ιστορία πίσω της δημοτικής κίνησης δεν είναι απλά τα πόσα τετραγωνικά μέτρα ελεύθερο χώρο κέρδισε. Είναι οπωσδήποτε και αυτό. Δεν το μηδενίζουμε. Αλίμονο. Αλλά το κυριότερο είναι το τι διαδικασίες πολιτών υποκίνησε, ώστε να αξιοποιούν με δική τους πρωτοβουλία αυτούς τους χώρους.
Γι΄ αυτό είναι σπουδαία η διαδικασία του συμμετοχικού προϋπολογισμού. Γι΄ αυτό το πιο σπουδαίο, κατά την γνώμη μου, που κάναμε αυτά τα τρία χρόνια ήταν αυτό το μικρό πείραμα στον Συνοικισμό, που είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας και είναι και αυτοκριτική αυτό, δεν είναι μόνο κριτική, ότι δεν καταφέραμε να το γενικεύσουμε στο Χαλάνδρι.
Γιατί για να θυμίσω το τι λέγαμε, γενίκευσή του στο Χαλάνδρι σήμαινε ουσιαστικά μια παράλληλη της δημοτικής εξουσίας, σήμαινε ότι υπήρχαν Επιτροπές Κατοίκων σε κάθε γειτονιά, οι οποίες θα έπρεπε να έχουν λόγο για τον προϋπολογισμό, για όλα αυτά τα σχέδια αναπλάσεων που λέμε και συζητάμε.
Είχαμε σε αυτή την λογική στημένο από τα κάτω ένα όργανο λαϊκής αντι-εξουσίας. Το γεγονός ότι μετά από τρία χρόνια ο απολογισμός μας είναι μια γειτονιά, μια μικρή γειτονιά και εδώ κάνει λάθος η αντιπολίτευση. Η ανταπόκριση των κατοίκων, κατά την γνώμη μου, ήταν εντυπωσιακή και πολύ πάνω από τα δεδομένα τα οποία έχουν υπάρξει σε άλλους ευρωπαϊκούς Δήμους που το εφάρμοσαν.
Η κριτική που μας αρμόζει είναι ότι θα έπρεπε να το έχουμε και σε άλλες περιοχές. Δυστυχώς δεν το έχουμε. Και αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε απλώς να κάνουμε κάτι που έχει δοκιμαστεί και το οποίο δεν άφησε πολλά πράγματα πίσω του. Και αυτή είναι η δυσκολία.
Όσον αφορά το ζήτημα του προϋπολογισμού, εμένα η γνώμη μου είναι ότι καλώς ή κακώς η πόλη πρέπει να έχει προϋπολογισμό. Δεν μου πάει το χέρι να ψηφίσω, όπως ψήφισα και τις προηγούμενες χρονιές έναν μνημονιακό προϋπολογισμό. Αλλιώς θα μπορούσα να είχα μείνει και μέσα στην παράταξη. Δεν θα είχα κανένα λόγο να φύγω.
Θα μπορούσα σε μια κατάσταση αδιεξόδου και στον βαθμό του η διοίκηση έδειχνε πραγματική διάθεση συνεννόησης και συζήτησης να διευκολύνω και με άλλους τρόπους, ας πούμε, αποχωρώντας από την αίθουσα, ως δείγμα καλής θέλησης και ως έμμεση ψήφο στην απλή αναλογική.
Συγνώμη, αλλά δυσκολεύομαι να το κάνω, όταν ακούω από τον κ. Ανδρικόπουλο ότι πρέπει να χαιρόμαστε ότι έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε και να κάνουμε προτάσεις μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Συγνώμη. Με τέτοιες τοποθετήσεις δείχνει ότι δεν έχουμε μάθει απολύτως τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου