 |
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου |
Ένα από τα βασικά επιχειρήματα στην επικοινωνιακή κυβερνητική ατζέντα εξόδου της Ελλάδας από τα Μνημόνια, είναι τα καλά λόγια και τα χαμόγελα των δανειστών, που δεν τσιγκουνεύονται σε επαίνους για τις μνημονιακές επιδόσεις της σημερινής κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. Αυτό, όμως, είναι λογικό και εξηγήσιμο, αφού οι δανειστές εταίροι με το «πείραμα» στην Χώρα μας, πέτυχαν δύο ιδιαίτερα σημαντικούς στόχους:
Ο πρώτος αφορά την πλήρη ενσωμάτωση, έστω και σε βερμπαλιστικό επίπεδο, μιας εμφανιζόμενης ριζοσπαστικής «αριστερής» διακυβέρνησης σε πλήρη μνημονιακή τροχιά, με συνέπεια να διαχυθεί το μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι ο μνημονιακός «οδοστρωτήρας» είναι μονόδρομος. Ο δεύτερος αφορά την στρατηγική υλοποίηση του Γερμανικού, αλλά και του υπολοίπου Ευρωπαϊκού Κεφαλαίου, να μετατρέψει την Ελλάδα σε Χώρα φθηνών ευκαιριών, για πλήρη άλωσή της, εφαρμόζοντας το νέο μοντέλο καπιταλιστικής επέκτασης, που είναι η «συσσώρευση δια της υφαρπαγής».
Είναι πανθομολογούμενο, πλέον, ότι η εφαρμογή των τριών μνημονίων (2010 – 2018) εμπεριείχε «θανατηφόρες» οικονομικά πολιτικές, που οι δανειστές ουδέποτε και κατ’ ελάχιστο θα τολμούσαν να προτείνουν για εφαρμογή στις Χώρες τους, αφού επρόκειτο για «χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς αναισθητικό», που υποβίβασαν δραματικά το βιοτικό επίπεδο του Ελληνικού Λαού και οδήγησαν την Ελλάδα σε πλήρη παρακμή, χωρίς μέλλον και με μεγάλους κινδύνους στα εθνικά ζητήματα. Έτσι, η προσπάθεια να εμφανισθεί από την εγχώρια πολιτική «ελίτ» ότι η Χώρα εξήλθε επιτυχώς των μνημονίων, όχι μόνο δεν απηχεί την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, αλλά, παραλλήλως, συγκαλύπτει την τερατώδη ευθύνη των δανειστών – εταίρων για την διάλυση της Ελλάδας και την μετατροπή της σε «αέναη αποικία χρέους».
Τα νούμερα είναι εφιαλτικά: Μείωση του εθνικού εισοδήματος κατά 25%, αύξηση του δημοσίου χρέους, τόσο σε ποσοστό του ΑΕΠ (180%), όσο και σε πραγματικούς αριθμούς (265 δις κατά την είσοδο στα μνημόνια, 345 δις κατά την λήξη αυτών), τρομακτική ανεργία, με συνέπεια την δραματική έξοδο της πιο μορφωμένης νέας γενιάς στην Ιστορία μας (brain drain), διάλυση του παραγωγικού μηχανισμού, οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα, βίαιη προσπάθεια αλλοίωσης του κοινωνικού σχηματισμού με την κατάλυση του μικροιδιοκτησιακού χαρακτήρα της Ελληνικής κοινωνίας, που της έδιδε ένα ιδιότυπο αυτόνομο χαρακτήρα.
Είναι προφανές, ότι η Ελλάδα θυσιάστηκε από τους δανειστές, με την συνέργεια των ντόπιων πολιτικών «θεραπαινίδων» και της εξαρτημένης «παρασιτικής» ολιγαρχίας, για να σωθεί το Ευρώ και οι Ευρωπαϊκές τράπεζες και να διατηρηθούν ως οικονομικά «ζόμπι» οι Ελληνικές τράπεζες αλλά και τα εξαρτημένα οικονομικά «τζάκια».
Αυτοί, που πραγματικά είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι, είναι οι ξένοι δανειστές – εταίροι, εξ ου και τα «δηλητηριώδη» χαμόγελά τους, περί δήθεν επιτυχίας των πολιτικών τους για την Ελλάδα, καθόσον δεν αντέχουν να εμφανισθούν στα κοινοβούλια τους και να ζητήσουν νέα χρηματοδότηση γι’ αυτήν, αν και η αλήθεια είναι, ότι το συντριπτικό μέρος των δανείων, που δόθηκαν στην Χώρα μας, πήγε απευθείας στις τσέπες τους και στο τραπεζικό τους σύστημα.
Έτσι, σήμερα η Ελλάδα, όσον αφορά στην χρηματοδοτική της ικανότητα, παραμένει στην ίδια σχεδόν κατάσταση με αυτήν, που είχε, όταν εισήλθε στην μνημονιακή κηδεμονία, δηλαδή είναι ένα Κράτος «ultra ponzi», κατά την σχηματοποίηση των Kρατών ως οικονομικών μονάδων στον σύγχρονο καπιταλισμό, σύμφωνα με τον Aμερικανό οικονομολόγο Hyman Μinsky. Αφού «φτωχοποίησαν» την Ελληνική κοινωνία και διέλυσαν τον παραγωγικό μηχανισμό, μας ρίχνουν ανέτοιμους στις αγορές, οι οποίες είναι βέβαιο, ότι θα επιχειρήσουν να κερδοσκοπήσουν για μια ακόμα φορά στις πλάτες μας.
Πίσω, συνεπώς από την «κουρτίνα» των πανηγυρισμών και των ανούσιων αντιπαραθέσεων ενός παρακμιακού πολιτικού προσωπικού, ανίκανου να οδηγήσει την Χώρα στις «ράγες» της σταθερότητας και της μελλοντικής ανάπτυξης, κρύβεται η οδυνηρή πραγματικότητα, ότι αυτή εισέρχεται «απογυμνωμένη» σε μια πρωτόγνωρη για τα παγκόσμια δεδομένα κηδεμονία των δανειστών και των αγορών, που πλήττει ευθέως και τα τελευταία ψήγματα της εθνικής της ανεξαρτησίας. Γιατί, τι άλλο σηματοδοτούν οι ψηφισθείσες, ήδη, νομοθετικές δράσεις του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, με 3,5% πρωτογενή πλεονάσματα για την περίοδο 2018-2023 και με 2,2% πρωτογενή πλεονάσματα για την περίοδο 2024-2060, χωρίς, μάλιστα, να ρυθμιστεί ουσιαστικά το δημόσιο χρέος, παρά τις επανειλημμένες δεσμεύσεις των δανειστών, διατηρώντας έτσι ζωντανό το φάσμα της πλήρους χρεοκοπίας της Ελλάδος
