Στις 25 Ιανουαρίου του 2015, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και το " πρώτη
φορά Αριστερά", ενσάρκωσε εκλογικά όλες εκείνες τις προσδοκίες της
ιδεολογικής καθαρότητας της Αριστεράς, πιστευοντας οτι μια "άλλη
κοινωνία" μπορεί να ήταν εφικτή. Ηγέτης αυτής της "νέας ουτοπίας", ένας
ανεπάγγελτος μηχανικός, αλλά κατά τα άλλα χαρισματικός πολιτικός, ο
Αλέξης Τσίπρας. Λίγες μόλις μέρες από την ανάληψη της ευθύνης της
διακυβερνήσεως της χώρας, η πραγματικότητα του χτύπησε την πόρτα.
Λεφτά
δεν υπήρχαν και κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να τα δώσει για να
συντηρήσει ένα κράτος που παραλίγο να τινάξει την παγκόσμια οικονομία
στον αέρα. Η προσαρμογή θα ήταν βίαιη και η σύγκρουση του φαντασιακού με
το πραγματικο, αναπόφευκτη. Έτσι ο ασθενής άρχισε να διαπραγματεύεται
με το οξυγόνο του.
Ο πρωθυπουργός Τσίπρας συγκρούεται πρώτα
απ’ όλα με τον εαυτό του. Καλείται να εφαρμόσει την κάλπικη ιδεολογία
του , η οποία δεν είχε κανένα αντίκρισμα. Τα πλήθη πεινούν και ζητούν. Ο
μόνος τρόπος για να μην σε φάνε είναι να ξαναδανειστείς. Με όρους όμως
που θα τους υπογράψει ο ίδιος και θα εγκρίνουν οι άλλοι. Κάτι σαν
διαγώνισμα από σκονάκι.
Έτσι εκεί που διεκήρυττε αντιφατικά
και ασυμβίβαστα πράγματα, όπως δανεικά ευρώ χωρίς μνημόνιο, λίγο ήθελε
να συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Μνημόνιο με δραχμή. Ενδεχόμενο που το
αρχικο σχεδιο θα φανταζε σαν κάτι απο νουβελα, μπροστα στον επερχόμενο
εφιάλτη.
Για να θυμηθούμε λίγο το γαϊτανάκι της υπερήφανης
διαπραγμάτευσης των Τσίπρα- Βαρούφακη, ανατρέχω στη μνήμη μου τις
εικόνες με τα πουκάμισα έξω, τα χέρια στις τσέπες, τα χωρίς γραβάτα
κουστούμια, την αλαζονεία , την ελληνική ψευτομαγκιά και την αριστερή
βλακεία, που εισήγαγαν ένα διαφορετικό ήθος στα ευρωπαϊκά σαλόνια . Ένα
ήθος που στο εσωτερικό μας έκανε (ψευτο)υπερήφανους , στο εξωτερικό όμως
γελοίους. Γελοίους όμως όχι για τα στυλιστικά χαρακτηριστικά της
διαπραγμάτευσης , αλλά από την ανυπαρξία εναλλακτικής πρότασης.
Το
μόνο που κέρδισε η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν χρόνος, που εύκολα του έδιναν
οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, χωρίς να αντιλαμβάνεται, ότι αυτός που βιάζεται,
δεν ήταν αυτοί , αλλά εμείς. Η δημιουργική ασάφεια των κειμένων,
παρέπεμπε τη τελική συζήτηση για τις κρίσιμες αποφάσεις στο τέλος του
Ιουνίου. Πιστεύοντας οι εταίροι μας, ότι έως τότε θα καταθέσουν ένα
σχέδιο τεχνοκρατικά βιώσιμο για έξοδο της Ελλάδος από την κρίση. Κάθε
μέρα όμως που περνούσε στοίχιζε κάποια εκατομμύρια στην ελληνική
οικονομία που κατάρρεε σαν σε slow motion. Εξήντα επιχειρήσεις έκλειναν
καθημερινά με εκατοντάδες εργαζόμενους να χάνουν τη δουλειά τους, όταν η
κυβέρνηση αντί να σηκώσει τα μανίκια σήκωνε τους γιακάδες περπατώντας
κουτσαβάκικα στους ευρωπαϊκούς διάδρομους. Ως ένα από τα
διαπραγματευτικά της χαρτιά, ήταν και η επιστροφή των 11 δις του ΤΧΣ,
στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (EFSF), διακόπτωντας εγκληματικά τη
διαδικασία της ανακεφαλαιοποιησης των ελληνικων τραπεζων και στερώντας
τις απο την απαιτούμενη ρευστότητα.
Δεν θυμάμαι πόσες ήταν οι
επαφές μεταξύ Μέρκελ-Τσίπρα, που σύμφωνα με τις προεκλογικές τους
εξαγγελίες, πίστευα ότι η ρήξη θα ήταν αναπόφευκτη. Ευτυχώς
διαψεύστηκα. Οι μονομερείς ενέργειες, η άρνηση πληρωμών, το go back
κυρία Μέρκελ, τα ταμπούρλα και οι ζουρνάδες που θα χόρευαν οι αγορές
μπροστά σε μια Αριστερή κυβέρνηση κ.α., αποτέλεσαν την κατάρρευση του
τελευταίου (θέλω να πιστεύω) μεταπολιτευτικού μύθου, που ανέλαβε να μας
παραπλανήσει ένας χαρισματικός, ύποπτος συμπαθείας, νεαρός, αλλά
ανίκανος, πρωθυπουργός.
Οι γεωπολιτικές απειλές
μετατόπισης της Ελλάδος από την Δύση στο Ρωσικό παράγοντα, ήταν άλλο
ένα διπλωματικό ναυάγιο. Ο πρόεδρος Πούτιν , ξεκαθάρισε απο την αρχή,
ότι δέχεται την Ελλάδα ως μέλος της μεγάλης Ευρωπαϊκής οικογένειας και
δεν θα ήταν διατεθειμένος να διαταράξει τις διεθνείς δεσμεύσεις του για
χαριν της Ελλάδας.
Την ίδια χυλόπιτα έφαγε και
από την Κίνα που συμφώνησε και υπέγραψε τις επενδύσεις της Cosco στο
λιμένα Πειραιώς. Το ίδιο συνέβη και με το Ιράν, που προφανώς δεν έδινε
φθηνότερο πετρέλαιο με πίστωση, σε χώρες οικονομικά αναξιόπιστες.
Και
την ώρα που γίνονταν όλα αυτά, η εκπλήρωση των υποχρεώσεων της Ελλάδος
στους διεθνείς οργανισμούς αποτελούσε προϋπόθεση για την επιβίωση της.
Τα αποθεματικά των Δήμων , των Ασφαλιστικών Ταμείων και των Δημόσιων
οργανισμών , «μαζεύτηκαν» για να πληρωθούν οι «Διεθνείς Τοκογλύφοι που
πίνουν το αίμα των λαών», και που προεκλογικά θα γονάτιζαν μπροστά σε
μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή.
Αγκομαχώντας φτάσαμε στις
αρχές Ιουνίου, χωρίς να μπορούμε να μαζέψουμε άλλα χρήματα για να
πληρώσουμε τη δόση στο ΔΝΤ, εξασφαλίζοντας μια παράταση πληρωμής, όπως
είχε κάνει ιστορικά μια αφρικανική χώρα, η Γουινέα και μια
Λατινοαμερικάνικη η Νικαράγουα το 1982.
Έτσι φτάσαμε στο τέλος
Ιουνίου όπου έληγε η προθεσμία και είχε συμφωνηθεί με την ΤΡΟΙΚΑ,
συγνώμη, θεσμούς . Η κυβέρνηση μη έχοντας άλλη λύση μπροστά στην
επερχόμενη χρεοκοπία , την διαφυγή των καταθέσεων και την κατάρρευση του
τραπεζικού συστήματος, επέβαλε capital controls , απαγορεύοντας στους
έλληνες την ανάληψη μετρητών πάνω από 60€ την ημέρα. Η Ελλάδα τώρα, μετά
από την υπερήφανη τετράμηνη διαπραγμάτευση, έπρεπε να επιλέξει μεταξύ
δυο σχεδίων (μνημονίων λέγονται), που είχαν μεταξύ τους μια διαφορά σε
φόρους περί τα 500 εκ. €
Ο Α. Τσίπρας με ένα διπλωματικό
ελιγμό παρουσίασε στο λαό το ακριβότερο μνημόνιο του Γιούνκερ
αποκρύπτοντας το δικό του φθηνότερο κατά 500 εκ.€, αλλά εξίσου επίπονο
και υφεσιακό. Έθεσε λοιπόν το θολό δίλλημα, μνημόνιο Γιούνκερ ή λαϊκή
εντολή για καλύτερη διαπραγμάτευση;
Και ο αλάνθαστος και
υπερήφανος λαός τσίμπησε το δόλωμα και έτριψε στη μούρη του Γιούνκερ ένα
υπερήφανο ΟΧΙ με το συντριπτικό ποσοστό του 62%.
Δεν πέρασαν
πολλές μέρες και αντί το 62% του ΟΧΙ να αποτελέσει διαπραγματευτικό
χαρτί, αποτέλεσε διαθήκη με συμβολαιογραφική πράξη. Η κυβέρνηση Τσίπρα
με νέο Υπουργό Οικονομικών τον Τσακαλώτο, αφού αποπέμφθηκε ο Βαρουφάκης
ως ακατάλληλος για διαπραγματεύσεις με τους εταίρους,(σύμφωνα με
δηλώσεις Τσίπρα), έφερε σε λίγες μέρες νέο μνημόνιο προς ψήφιση που δεν
είχε καμία σχέση, ούτε με αυτό του Γιούνκερ, αλλά ούτε φυσικά και με
αυτό που πρότεινε αρχικά η κυβέρνηση στη ΤΡΟΙΚΑ. Το νέο μνημόνιο
υπερψηφίστηκε στη βουλή από τον ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ,
παραμονές Δεκαπενταύγουστου , όταν, οι μέχρι πρότινος επαναστατημένοι
έλληνες, απολάμβαναν ξέγνοιαστα τις διακοπές τους. Το δίλλημα όμως αυτή
τη φορά δεν ήταν μεταξύ δυο σκληρών μνημονίων , αλλά μεταξύ Χρεωκοπίας
και εξόδου από το ευρώ, (με ότι αυτό συνεπάγεται) ή ενός νέου μνημονίου
ακόμη σκληρότερης αναπροσαρμογής, που θα εξασφαλιζε ομως την παραμονή
μας στην ευρωπαικη οικογένεια. Αυτοί που δεν το ψήφισαν ήταν η ΧΡΥΣΗ
ΑΥΓΗ, το ΚΚΕ και ομάδα Λαφαζάνη (εκ του ασφαλούς αφού γνώριζαν την
αναγκαστική στήριξη των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων).
Τώρα ο
Τσίπρας έπρεπε να εφαρμόσει ένα μνημόνιο χωρίς να έχει κυβερνητική
πλειοψηφία, αφού τα κόμματα της αντιπολίτευσης του έκαναν σαφές ότι δεν
θα στηρίξουν κανένα από τα νέα μέτρα που εμπεριέχει το τρίτο μνημόνιο
και του έδωσαν τη ψήφο τους μόνο και μόνο για να χρηματοδοτηθεί η χώρα
και να μην πάει σε ασύντακτη χρεοκοπία. Ακόμα και η στάση του ΚΚΕ που
καταψήφισε το μνημόνιο, υποστήριζε εμμέσως πλην σαφώς, ότι «ο λαός δεν
ήταν έτοιμος για ένα τέτοιο ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το ευρώ και
μετάβασης του σε εθνικό νόμισμα».
Εν μέσω των νέων του
αδιεξόδων του , ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας , προκηρύσσει εκ νέου
εκλογές το Σεπτέμβριο του 2015, τις οποίες κερδίζει με το ίδιο ποσοστό
που κέρδισε τον Ιανουάριο του 2015. Τα κέρδη της εκλογικής αναμέτρησης
γι αυτόν, ήταν ότι ξεφορτώθηκε ολόκληρη την αριστερή πλατφόρμα του
Λαφαζάνη, η οποία κατέβηκε αυτόνομα στις εκλογές, χωρίς όμως να
καταφέρει να μπει στη βουλή.
Παντοδύναμος
πολιτικά πλέον ο Αλέξης Τσίπρας, με ανανεωμένη λαϊκή εντολή, καλείται σε
εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, σε ιδιαίτερα ευνοικές πολιτικές
συνθήκες και χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις από την ακέφαλη αξιωματική
αντιπολίτευση, που αδυνατεί να ασκήσει τον θεσμικό της ρόλο, σχεδόν
μέχρι την πρώτη επέτειο της αριστερής διακυβέρνησης, λόγω της
εσωκομματικής της εσωστρέφειας.
Οι φόροι
πέφτουν σαν βροχή, επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία συνεχίζει να
αυξάνεται, το ασφαλιστικό απειλεί να τινάξει την κοινωνική συνοχή στον
αέρα, το σκάνδαλο της πωλησης των ελληνικών τραπεζων σε ξενα funds
έναντι πινακίου φακης , επαναφορά της οικογενειοκρατίας, της φαυλότητας
και της εξυπηρετησης του πελατειακού κράτους, είναι λιγα απο τα
προβλήματα που διογκώνονται απειλητικά και κατακρημνίζουν αναπάντεχα
γρήγορα το μύθο του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς.
Ένα
χρόνος ΣΥΡΙΖΑ, δυσκολεύομαι να βρω ένα θετικό σημείο, και να το εξάρω
από την γενικότερη κριτική μου. Ισως το μόνο θετικό να είναι, ειδικά
για τους επιμένοντες στα σοσιαλιστικά όνειρα, ότι ο κόσμος δεν είναι
αυτός που φαντάζονται , αλλά αποτελείται από αλληλοσυγκρουόμενα
συμφέροντα χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο. Τα οικονομικά μεγέθη είναι αυτά
που σου επιτρέπουν να ονειρεύεσαι και να σχεδιάζεις το αύριο και όχι οι
ατέρμονες συζητήσεις στις κομματικές συγκεντρώσεις από ιδεοληπτικούς
αριστερούς διανοούμενους. Το εθνικό συμφέρον δεν εξυπηρετείται με
τσαμπουκάδες και συγκρούσεις , αλλά με διεθνείς συνεργασίες και εθνική
συνεννόηση.
Ας ελπίσουμε ότι τον επόμενο χρόνο
να έχω και μια παράγραφο από θετικές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ που βοήθησαν
να απεμπλακούμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, χωρίς να είμαι και πολύ
αισιόδοξος. Πεποίθηση μου είναι ότι τον Ιανουάριο του 2017 η χώρα δεν
θα κυβερνάται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η περιπέτεια όμως αυτή μας στοίχισε. Η
οικονομία γύρισε ξανά σε 1,5% ύφεση, τα δημοσιονομικά πλεονάσματα
εξανεμίστηκαν, 10.000 επιχειρήσεις έκλεισαν, 40.000 νέοι έχασαν τη
δουλειά τους και 90 δις€ προστέθηκαν επιπλέον στο δημόσιο χρέος μας.
Και να φανταστείτε ότι μέχρι πρότινος αυτοχαρακτηρίζονταν ως "κυβέρνηση
κοινωνικής σωτηρίας".
Αντώνης Κρούστης
