Ο ΧΡΗΣΤΟΣ

ΑΞΙΑ

ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

ΤΟ 6ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΝΕΒΑΖΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ ΣΤΗ ΡΕΜΑΤΙΑ!

Χρήσιμος


http://pitsirikos.net/2012/06/%cf%87%cf%81%ce%ae%cf%83%ce%b9%ce%bc%ce%bf%cf%82/#more-20322

Ο Γρηγόρης Ψαριανός είναι αυτό το είδος του βαθύτατα συστημικού «αριστερού» που ευδοκίμησε κατά τη διάρκεια της παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ και του ΚΛΙΚ. Ντεμέκ αιρετικός και εναλλακτικός δημοσιογράφος που «αμφισβητούσε» το σύστημα -πάντα από μέσα- και διασκέδαζε τα λαμόγια και τις χαζογκόμενες που τον παρακολουθούσαν.
Τις τελευταίες δεκαετίες, υπήρξαν πολύ «αριστεροί» και «αναρχικοί» που έκαναν επάγγελμα τον αριστεροαναρχισμό τους. Πλήρωνε καλά η «επανάσταση».
Ήταν πολύ σημαντικό για τους νταβατζήδες της διαπλοκής να διαθέτουν στα ΜΜΕ τους μερικούς χαριτωμένους και ακίνδυνους «επαναστάτες». Το τέλειο άλλοθι για τις κομπίνες τους.
Άκουγε στο αυτοκίνητο ο πασόκος τον σύντροφο Ψαριανό, αισθανόταν πάρα πολύ επαναστάτης και ξεχνούσε πως ο ίδιος κάνει εμπόριο λευκής σαρκός και φέρνει Βουλγάρες για τα κωλόμπαρα.
Ήταν πάρα πολλοί αυτοί οι επαναστάτες ακροατές και έπρεπε να εκφραστούν κι αυτοί οι καημένοι, οπότε ο Ψαριανός βρέθηκε στη Βουλή.
Κι επειδή ο Ψαριανός είναι παντογνώστης και παντός καιρού , συνέχισε την καριέρα του στα κανάλια των νταβατζήδων.
Ψευτομαγκιές, φωνές, τσαμπουκάδες και -γενικά- μια γηπεδική κατάσταση που τόσο γοητεύει τους Νεοέλληνες.
Βέβαια, το σύστημα που ανέδειξε όλους αυτούς τους αριστερούς που νοιάζονταν μόνο για την πάρτη τους κατέρρευσε και οι Ψαριανοί βρίσκονται ξαφνικά μπροστά στον κίνδυνο να γίνει κυβέρνηση η Αριστερά. Τρομακτικό για έναν αριστερό να γίνει κυβέρνηση η Αριστερά.
Έξαλλος ο Ψαριανός που την πάτησε και βρέθηκε έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ (επειδή ονειρευόταν να γίνει υπουργός σε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) έχει φρικάρει εντελώς. Και δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Που θυμίζει τραμπούκο της Δεξιάς. Τύφλα να έχει ο Βορίδης.
Διαφωνώ με όσους κατηγορούν τον Γρηγόρη Ψαριανό για την στάση του.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Γρηγόρης Ψαριανός είναι πάρα πολύ χρήσιμος τόσο για την ελληνική κοινωνία όσο και για την Αριστερά.
Τον βλέπεις, τον ακούς και καταλαβαίνεις τι δεν είναι ένας αριστερός – ένας αριστερός δεν μπορεί να είναι ιδιωτεία, έπαρση και ψευτομαγκιά.
Τον βλέπεις και ξέρεις τι δεν θέλεις να γίνεις στη ζωή σου.
Όταν πεθάνει ο Ψαριανός, να του κάνουν άγαλμα. Για να μαθαίνουν τα παιδιά τι δεν πρέπει να γίνουν στη ζωή τους.
(Στην παιδική μου φίλη, την Αλίκη, που γούσταρε Ψαριανό. Αλίκη, δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά μόλις σε είπα «χαζογκόμενα».)

ΦΟΒΕΡΟ! ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΤΑΖΗΣ! ΑΠΑΙΧΤΟΣ!




Η είδηση της ημέρας!
Ο Νίκος Πανταζής με τον Λάζαρο Παναγιώτου στήνει αυτή τη στιγμή περίπτερο του ΠΑΣΟΚ, ΝΑΙ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ, στην πλατεία Χαλανδρίου!!!!


(Όχι οι Στάθης, Πράσσος, Καραμολέγος δεν είναι εκεί να του δίνουν εντολές. Θα πάνε ύστερα να τον βγάλουν από το περίπτερο για να κάτσει ο Αρχηγός της παρατάξεως με τους φίλους του  και η Μαρία που είναι και υποψήφια!)

ΠΑΝΤΩΣ ΕΧΕΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΎ!




ΑΛΗΤΕΙΑ!




ΟΣΟΙ (ΑΚΟΜΑ) ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΠΕΙΣΤΕΙ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ (ΠΑΣΟΚΟΝΔ) ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ, ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΚΟΥΜΠΑΚΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΟΡΓΙΣΤΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΣΤΙΣ 17 ΙΟΥΝΙΟΥ!

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΤΕ Ο,ΤΙ ΑΡΧΙΣΑΤΕ ΣΤΙΣ 7 ΜΑΪΟΥ!







ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ: Ο Ελληνισμός στο σταυροδρόμι

του Γιώργου Καραμπελιά


 Γιάννης Γαϊτης, Ανθρώπινες φιγούρες (1975)

 Τα τελευταία χρόνια, όποτε αναφέρω, και το κάνω συχνά, τη βαθύτερη πεποίθησή μου πως ο ελληνισμός βρίσκεται μπροστά σε μια κρίση υπαρκτικού χαρακτήρα, οι περισσότεροι συνομιλητές ή ακροατές μου θεωρούν πως κάνω απλώς ένα σχήμα λόγου, για να υπογραμμίσω το βάθος της κρίσης.
 Ωστόσο –δυστυχώς– εννοώ ακριβώς αυτό που υποστηρίζω. Οι Έλληνες βρίσκονται σ’ ένα ιστορικό σταυροδρόμι, από τη μία πλευρά του οποίου υπάρχει μια καθοδική σπείρα, πιθανόν χωρίς επιστροφή, και από την άλλη η ανάταξή του.
 Στο βιβλίο μου, Ελλάδα μια χώρα των συνόρων, που έγραψα πριν είκοσι χρόνια και επανεξέδωσα αργότερα, ξαναδουλεμένο, με τον τίτλο Χιλιαεννιακοσιαεικοσιδύο, δοκίμιο για την ελληνική ιδεολογία, υπογράμμιζα πως εκείνο το μοιραίο έτος, το 1922, συνέβη κάτι ανεπανόρθωτο, που χώρισε στα δύο την ελληνική ιστορία.
 Πριν το ’22, με κράτος ή χωρίς, αυτόνομοι ή υποταγμένοι, συγκροτούσαμε την ταυτότητά μας με επίκεντρο το Αιγαίο και δύο πτέρυγες, δυτικά την ελληνική χερσόνησο και ανατολικά τη Μ. Ασία, τον Πόντο, την Ανατολική Θράκη. Έτσι συνέβαινε για 3.000 χρόνια τουλάχιστον, από τον… Τρωικό Πόλεμο και στο εξής.
 Μετά το 1922, ο ελληνισμός έχασε τον ανατολικό πνεύμονά του και έμεινε κλεισμένος στην ελλαδική χερσόνησο και τα νησιά μας, ενώ το Αιγαίο από επίκεντρο μεταβλήθηκε σε σύνορο. Υποστηρίξαμε τότε –εγκαινιάζοντας μια μακρά πορεία είκοσι χρόνων «κατάδυσης» στην ελληνική συνείδηση και την ελληνική ιστορία– πως το 1922 σφραγίστηκε οριστικά και αμετάκλητα το τέλος του οικουμενικού, ευρύτερου ελληνισμού. Τα γεγονότα που ακολούθησαν, μετά το 1922, ήρθαν να επισφραγίσουν και να ολοκληρώσουν αυτή την απώλεια. Οι Έλληνες από τη Μ. Ασία, την Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο, τον Πόντο, τη Β. Ήπειρο στριμώχτηκαν σταδιακά, με αλλεπάλληλα κύματα φυγής, στην αρχέγονη κοιτίδα μας, την ελληνική χερσόνησο. Το 1922 έληξε δραματικά η προσπάθεια ολοκλήρωσης του ελληνισμού μέσα από την ενσωμάτωση σε ένα ενιαίο εθνικό-κρατικό σύνολο των βασικών συνιστωσών του και βγήκαμε από αυτή την περιπέτεια με τα σπασμένα κουπιά του σεφερικού «μυθιστορήματος».
 Πριν είκοσι χρόνια, είχαμε ήδη τονίσει πως το νέο ιστορικό διακύβευμα του ελληνισμού είναι είτε η ολοκλήρωσή του, με μια στροφή προς τα μέσα και προς την ιστορία του, είτε η εξαφάνισή του, ως ιδιαίτερου ιστορικού υποκειμένου. Μέσα από μια τραγική ειρωνεία της ιστορίας, είμαστε υποχρεωμένοι είτε να ολοκληρωθούμε, ξεπερνώντας επιτέλους τον «καημό της ρωμιοσύνης», είτε να εξαφανιστούμε από το ιστορικό προσκήνιο. Η μοναδική σωτηρία μας θα ήταν η «στροφή προς τα μέσα», ώστε να βρούμε τη δύναμη να ανασυγκροτήσουμε, από το ιστορικό DNA μας, έναν ατόφιο οργανισμό. Γιατί τα 3.000-4.000 χρόνια του οικουμενικού ελληνισμού μάς είχαν εθίσει στην εξωστρέφεια, στο ταξίδεμα σε ξένους κόσμους και πολιτισμούς, στο σκόρπισμα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Τώρα, η ιστορία απαιτούσε από εμάς να κάνουμε την αντίστροφη κίνηση, σε ρήξη με τις αταβιστικές συνήθειες τόσων χιλιετιών.
 Πράγματι, στο αίμα μας κυκλοφορούν ακόμα οι μνήμες των στρατιών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του οικουμενικού ελληνιστικού κόσμου, της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, του βυζαντινού κοσμοσυστήματος, της υπερεθνικής ορθοδοξίας. Ακόμα και μετά την Άλωση, στην τουρκοκρατία, μάθαμε να ταξιδεύουμε στη Δύση και στον Βορρά, σκορπίζοντας αφειδώλευτα τη δύναμη και το πνεύμα μας. Και αυτές οι μνήμες είναι πάντα παρούσες στη σκέψη και τη συμπεριφορά μας. Μπροστά σε κάθε κρίση, σε κάθε τρικυμία, σκεφτόμαστε και πάλι το ταξίδι του Οδυσσέα, την έξοδο σε άλλους κόσμους. Ακόμα και οι αντίπαλοί μας, ακόμα και οι καταχτητές μας θράφηκαν από το δικό μας αίμα. Εκατομμύρια ελληνικοί πληθυσμοί, στη Συρία, τη Μ. Ασία και τα Βαλκάνια, θα πυκνώσουν το αραβικό και τουρκικό Ισλάμ, την ιταλική Ρώμη, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Ν. Ρωσία. Οι Έλληνες είχαν μάθει πως είναι ανεξάντλητη η ιστορική φύτρα τους και μπορούν να τη σκορπίζουν απλόχερα μέχρι τα τελευταία εκατομμύρια στις Η.Π.Α., την Αυστραλία και αλλού.
 Και αυτή η τάση στη φυγή, την εξωστρέφεια, εκφραζόταν –παράδοξα– και στο εσωτερικό της χώρας, με την αποδοχή προστατών, τη δημιουργία εξαρτημένων κομμάτων, τον μαϊμουδισμό ξένων προτύπων και την απόρριψη της δικής μας παράδοσης, ή μάλλον τον εγκλεισμό της σε ορισμένες και μόνο πλευρές της ζωής μας.

Ο καθοδικός κύκλος

 Και να ’μαστε σήμερα μπροστά στην ολοκλήρωση ενός καθοδικού κύκλου ενενήντα χρόνων.
 Ενώ, μετά το 1922, είχαμε αρχίσει, μέσα από οδυνηρές αντιπαραθέσεις, να οικοδομούμε μια οικονομία σχετικά αυτοδύναμη, ιδιαίτερα μετά την κρίση του 1929, και να ενσωματώνουμε το προσφυγικό δυναμικό στο ελλαδικό –ελληνικό πλέον– έθνος, παρά τις αντιπροσφυγικές αγκυλώσεις του Μεταξά, ήρθε η γερμανοϊταλική εισβολή να ολοκληρώσει αυτό που είχαν αρχίσει οι τσέτες του Κεμάλ, με ανυπολόγιστες καταστροφές και εκατόμβες. Αντισταθήκαμε ηρωικά στην Κατοχή και όμως, στη μεταπολεμική περίοδο, ολοκληρώσαμε την αλλοτρίωσή μας. Μια εμφύλια σύγκρουση, την οποία καθόρισαν οι ξένες δυνάμεις, μας εξάντλησε υποτάσσοντάς μας στη Δύση οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά και στην «Ανατολή της Δύσης» πνευματικά.
 Στη συνέχεια, μετά το ’60, θα επανεμφανισθεί και πάλι, απειλητική για τη μοίρα μας, η «Δύση της Ανατολής», με το κυπριακό, ανοίγοντας μία περίοδο αντιπαραθέσεων, με την ήττα στην Κύπρο μετά το 1974, και σταδιακής υποταγής μετά το 1990 (Ίμια, Οτσαλάν, σχέδιο Ανάν κ.λπ.). Στη μεταπολίτευση, η υποταγή στη Δύση θα ολοκληρωθεί μεταβαλλόμενη σε πλήρη εσωτερική αλλοτρίωση, με την εκποίηση της οικονομίας, της κοινωνίας, του πολιτισμού. Έτσι, αυτό που ήταν εξωτερική εξάρτηση μεταβλήθηκε, μέσα από την εσωτερίκευσή της, σε εσωτερική αποικιοποίηση. Γι’ αυτό, και για πρώτη φορά στην ιστορία μας σε τέτοιο βαθμό, δεν ήταν πλέον ο Φαλμεράιερ και οι ξένοι βασιλιάδες που εξέφραζαν τον αποικιακό ζυγό… αλλά οι ίδιες οι ελληνικές ελίτ, οι ίδιοι οι Έλληνες πολιτικοί, οι Έλληνες διανοούμενοι.
 Ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Κατσαρός αποτελούσαν πλέον παρελθόν για ένα έθνος που συνωστιζόταν στα Μακ Ντόναλντ και τη Γιουροβίζιον.
 Και ενώ το εκκρεμές της ιστορίας μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή, μετέωροι στη ρωγμή των δύο κόσμων, φτάσαμε σε μια κρίση που δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι μια κρίση καθολική: δημογραφική, γεωπολιτική, πολιτική, μεταναστευτική, πνευματική: κλωτσοσκούφι της Μέρκελ, έντρομοι μπροστά στον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου, λοιδορούμενοι από τους Σκοπιανούς. Η Δύση, στην οποία καταφύγαμε από τον εμφύλιο και μετά, μας εκμεταλλεύεται και μας απορρίπτει με όλους τους τρόπους, ενώ η ισλαμική Ανατολή μας απειλεί με υποταγή και ενσωμάτωση. Αίφνης, αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, χωρίς, πλέον, περιθώρια για ψεύδη και μεσοβέζικες λύσεις. Είτε θα αποδεχτούμε το ιστορικό τέλος μας, τη μεταβολή της Ελλάδας σε μία πολυφυλετική και πολυεθνική ζώνη-ταμπόν μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ένας Λίβανος των Βαλκανίων, ελεγχόμενοι ταυτόχρονα από τη φραγκική Δύση και την τουρκική Ανατολή (εξάλλου ο άξονας Βερολίνου-Τουρκίας λειτουργεί εδώ και πάνω από εκατό χρόνια), είτε, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως συλλογικό υποκείμενο, θα πρέπει να ανακτήσουμε την αυτονομία μας, να πραγματοποιήσουμε σήμερα την ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα, να υπερβούμε τον καημό της ρωμιοσύνης.
 Πιεσμένοι από Ανατολή και Δύση, δεν έχουμε πλέον άλλα περιθώρια ιστορικής υποχώρησης. Το πρόβλημα της συνέχειας του έθνους μας παίζεται στα ίδια τα νησιά μας, στις ίδιες τις πόλεις, στην ίδια μας την πρωτεύουσα. Η φυγή, η εξωστρέφεια, όταν είσαι εξασθενημένος, σε μια πρώτη φάση, μεταβάλλονται σε υποταγή και εν τέλει σε ιστορικό θάνατο. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια να συνεχίσουμε στον δρόμο της φυγής-υποταγής και ταυτόχρονα να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε. Βρισκόμαστε μπροστά στη «μητέρα των μαχών». Είτε εδώ, σήμερα και στις επόμενες δεκαετίες, θα κερδίσουμε το δικαίωμα στην επιβίωση και παράδοξα θα ολοκληρώσουμε το ανολοκλήρωτο, είτε θα μεταβληθούμε σε μια ιστορική ανάμνηση ως ανεξάρτητο έθνος και ιδιαίτερο ιστορικό υποκείμενο. Σε μια τέτοια στιγμή, όταν όλα τα ψέματα τελειώνουν, είναι δυνατό –«σε σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη»– να επιχειρήσουμε μία ολοκληρωτική επ-ανάσταση, διότι πλέον δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, διότι είμαστε απόλυτα στριμωγμένοι στον τοίχο και είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε μια μάχη ύπαρξης. Απορρίπτοντας τη φυγή προς τα έξω και στα κάθε ειδών ναρκωτικά, στα οποία με τόση ευκολία κατέφυγαν τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες, να αντικρίσουμε θαρραλέα το πεπρωμένο μας. Στα επόμενα πενήντα ή εκατό χρόνια, είτε θα πάψουμε να υπάρχουμε είτε, επιτέλους, θα ξεπεράσουμε τον καημό μας, επιτέλους ελεύθεροι και αυτεξούσιοι.
 Με τον έναν ή άλλο τρόπο, εδώ, στα 2012, ενενήντα χρόνια μετά το 1922, άνοιξε μια νέα ιστορική περίοδος: αν συνεχιστεί η εξωστρέφεια/υποταγή και η ψευδο-οικουμενική λογική/φυγή, οδηγούμαστε στο σημείο μηδέν, στην ιστορική εξαφάνιση. Γι’ αυτό και η γενικευμένη εθνική μας κατάθλιψη. Συνειδητοποιούμε αίφνης πως το ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουμε δεν είναι άλλο πάρεξ ελευθερία ή θάνατος, κυριολεκτικώς.

Η αιφνίδια αφύπνιση

 Και ερχόμαστε μπροστά σε αυτό το ιστορικό αίτημα, σε αυτή την κυριολεκτική τιτανομαχία, γυμνοί, με ηγεσίες ανίκανες, πνευματικούς ανθρώπους χορτασμένους από τη διαφθορά και φθορά των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, ένα λαϊκό σώμα αλλοιωμένο και πλαδαρό από την καταναλωτική ευωχία, τη δουλοκτησία των μεταναστών, την παιδοκεντρική ανευθυνότητα. Γι’ αυτό και, όλα τα τελευταία χρόνια, απέναντι στην προδοσία των διανοουμένων και των πολιτικών, θα καταφεύγει στα ναρκωτικά του μηδενιστικού αντιεξουσιασμού, του εθνομηδενισμού, της φυγής. Αυτός ο λαός, αυτό το έθνος, θα πρέπει με μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, ψαχουλευτά, χωρίς πνευματικούς ταγούς, χωρίς ηγεσία, ξεκινώντας από την αγανάκτησή του, επιστρατεύοντας τις μνήμες μιας ασύγκριτης ιστορίας, να αντιταχθεί σε κάτι που μοιάζει με πεπρωμένο. Και όμως, έχει αρχίσει μία αντίστροφη κίνηση που, καθημερινά, μέσα από λάθη, αδιέξοδα, ψαχουλευτά, οδηγεί στη συνειδητοποίηση της φύσης της αντιπαράθεσης και των διακυβευμάτων της. Περνώντας από την αγανάκτηση στην κατάθλιψη και από αυτή πάλι στην εξέγερση, είναι υποχρεωμένος να απορρίψει, το ένα μετά το άλλο, τα ναρκωτικά και τις αυταπάτες του, και να συνειδητοποιήσει το μέγεθος και την πολλαπλότητα της σύγκρουσης. Έτσι συμβαίνει πάντα στην ιστορία. Μόνο όταν πλέον η επιβίωση γίνεται ταυτόσημη με την επανάσταση, τότε μόνον αυτή η τελευταία γίνεται μια ρεαλιστική πιθανότητα. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει τα δύο τελευταία χρόνια. Οι Έλληνες έπρεπε να ανακαλύψουν την φενάκη του εκδυτικισμού –να κόψουμε δρόμο προς τη Δύση, μας καλεί ο αστείος Ράμφος, την ώρα ακριβώς που η εξαντλημένη Δύση μας απορρίπτει– τη βαλκανική τους υπόσταση, την ιδιαίτερη ταυτότητά τους, απέναντι στη Δύση και την Ανατολή, με τρόπο αιφνίδιο, σαρωτικό, τραγικό. Σε καμιά άλλη χώρα της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης δεν ήταν δυνατό να εφαρμοστούν τόσο βίαια και ταπεινωτικά μέτρα. Για καμιά άλλη χώρα της Δύσης δεν θα μπορούσαν οι Γερμανοί να ξαναθυμηθούν το αυταρχικό, «ναζιστικό» γονίδιό τους και να μεταβάλουν τους Έλληνες σε νέους Εβραίους ή Σέρβους των ολοκληρωτικών ονειρώξεών τους. Καμιά άλλη χώρα δεν θα μπορούσε να μεταβληθεί σε αποθήκη λαθρομεταναστών, ανυπεράσπιστη μπροστά στις τουρκικές προκλήσεις. Οι Έλληνες, που είχαν πιστέψει το 1981 πως, μπαίνοντας στην Ε.Ε., θα απέφευγαν τον εξ Ανατολών κίνδυνο, και είχαν αφεθεί στην αποδυνάμωση του αγωνιστικού αντιστασιακού ήθους, κατασκευάζοντας μία κοινωνία με μειωμένα αντανακλαστικά, βρίσκονται αίφνης μπροστά στην πραγματικότητα: Οι οποιασδήποτε συμμαχίες έχουν νόημα και αποτέλεσμα, μόνο εάν εσύ ο ίδιος είσαι ισχυρός, με συναίσθηση της ταυτότητας και των συμφερόντων σου. Και όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης κυριαρχούσε η ακριβώς αντίθετη ιδεολογία. Η ιδεολογία της μικρότερης προσπάθειας, της εγκατάλειψης του αγωνιστικού ήθους του ελληνισμού – οι Έλληνες μεταβλήθηκαν στον πιο παχύσαρκο λαό της Ευρώπης, με εκτεταμένο αλκοολισμό, χρήση ναρκωτικών και ψυχοφάρμακα. Από χώρα μεταναστευτική, μεταβληθήκαμε σε χώρα υποδοχής μεταναστών, μέσα σε τριάντα χρόνια. Από χώρα αγροτική, γίναμε εισαγωγείς αγροτικών προϊόντων. Και η κατάρρευση αυτού του μοντέλου μάς ήρθε ακόμα πιο απότομα, αιφνιδιαστικά, χωρίς εισαγωγές και προλόγους, εν μια νυκτί.

Η «μεγάλη πορεία»

 Και αρχίσαμε τη μεγάλη πορεία ενάντια στον παρασιτισμό και την παρακμή. Στην αρχή άναρχα, με τα τραγούδια των παλιών βάρδων μας, τις κραυγές τηλε-ευαγγελιστών της δραχμής ή αναιδών νεαρών. Γιατί πρέπει να μάθουμε, μέσα από την εμπειρία μας, «όσα ξεμάθαμε» τα τριάντα πέντε χρόνια της μεταπολίτευσης. Και μαθαίνουμε μάλλον γρήγορα. Μέσα σε δύο-τρία χρόνια ξεπεράσαμε τους παλιούς πολιτικούς και τα κομματικά ναρκωτικά μας, αναζητώντας νέα σχήματα, νέα πρόσωπα, νέες κατευθύνσεις. Ίσως κανένας άλλος λαός με τέτοια ταχύτητα δεν ανέτρεψε παραδοχές και εδραιωμένα συμφέροντα δεκαετιών. Και αυτό μπορεί να μας δίνει αισιοδοξία, πως όντως αρχίσαμε μια «μεγάλη πορεία». Ίσως ακόμα δεν υπάρχει συνείδηση των διακυβευμάτων σε όλη τους την έκταση. Ωστόσο, τα «γονίδιά» μας έχουν ενσωματωμένη μια βαθιά ιστορική εμπειρία, έστω κι αν αυτή εκδηλώνεται ως ένστικτο και όχι ως ολοκληρωμένη πρόταση. Τα επόμενα χρόνια θα παιχτούν τα πάντα. Και αυτή η νέα συνείδηση, που άρχισε από τις «πλατείες» με σύμβολό της την ελληνική σημαία, θα πρέπει να παλέψει ενάντια στις δυνάμεις της αποσύνθεσης και της διάλυσης. Θα πρέπει να παλέψει ενάντια στην απογοήτευση και τη φυγή των νέων μας είτε προς τα έξω, είτε στην καταφυγή στα ναρκωτικά και την κατάθλιψη. Θα πρέπει να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, προωθώντας κάθε μορφής συλλογικές προσπάθειες και προπαντός οικοδομώντας ένα όραμα για το μέλλον. Αυτό το όραμα που λείπει από όλες τις ανούσιες αντιπαραθέσεις αυτής της μακράς και παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου. Πρώτον, στήριξη στις δικές μας δυνάμεις, με την ανάπτυξη ενός νέου παραγωγικού μοντέλου. Ενός μοντέλου που αρχίζει από την πολυκαλλιεργητική αγροτική παραγωγή, συνεχίζεται με τη συνεταιριστική και μικροϊδιοκτητική αποκέντρωση της παραγωγής, έξω από την αδηφάγο και παρασιτική πρωτεύουσα, στηρίζεται αποφασιστικά στα συνεταιριστικά εγχειρήματα αλληλεγγύης και ολοκληρώνεται μ’ έναν αποδοτικό και παρεμβατικό δημόσιο και κοινωνικό τομέα στον χώρο των μεγάλων επιχειρήσεων. Οικολογική και κοινωνική ισορροπία πρέπει να αποτελούν ουσιαστικές συνιστώσες αυτού του νέου προτάγματος. Δεύτερον, η χώρα θα πρέπει να αναζητήσει συμμαχίες σε πολλαπλά επίπεδα. Η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη αποτελεί μία επιλογή τακτικού και όχι στρατηγικού χαρακτήρα: απορρίπτουμε τόσο τους ευρωλιγούρηδες, που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση, όσο και εκείνους που, σε μια αντίστροφη κίνηση, κάποτε ακόμα και με αγαθές προθέσεις, υποτιμούν τον κίνδυνο να βρεθεί η Ελλάδα μόνη της απέναντι στην Τουρκία, χωρίς πρώτα να έχει οικοδομήσει άλλες εναλλακτικές συμμαχίες. Έτσι, θα πρέπει να προωθήσουμε, πριν απ’ όλα, τη στρατηγικού χαρακτήρα ενότητά μας με το δεύτερο ελληνικό κράτος, το κυπριακό, και τις βαλκανικές χώρες, παράλληλα. Το όραμα του Ρήγα, μιας βαλκανικής συμμαχίας, θα πρέπει κάποτε να γίνει πραγματικότητα. Πάρα πέρα, προσβλέποντας σε μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, θα πρέπει όχι μόνο να ενισχύσουμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία και την ανατολική Ευρώπη, αλλά και να παλέψουμε για τη δημιουργία μιας νέας ενωμένης Ευρώπης, με ισόρροπη παρουσία της ανατολικής και δυτικής πτέρυγάς της, που μόνη αυτή θα εξασφάλιζε και την ισότιμη συμμετοχή των Βαλκανίων και της Ελλάδας σε αυτήν.
 Τρίτον, σε ό,τι αφορά στον τουρκικό επεκτατισμό, η αντιμετώπισή του περνάει τόσο από τις συμμαχίες που προαναφέραμε, όσο, κυρίως, από την ενίσχυση της παραγωγικής αυτονομίας και της αμυντικής μας ικανότητας. Η συμμαχία με το αγωνιζόμενο κουρδικό έθνος, τις κάθε είδους θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες, καθώς και όσες δυνάμεις στην Τουρκία απορρίπτουν τον επεκτατικό και στρατιωτικό χαρακτήρα του κράτους, αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα για την ισορροπία και την ειρήνη στην περιοχή. Μια σταθερή ειρήνη με την Τουρκία μπορεί να εδραιωθεί μόνο εάν υπάρχει ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στα Βαλκάνια και τον μικρασιατικό χώρο και εάν η Τουρκία γίνει μια δημοκρατική χώρα, αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα στην αυτοδιάθεση όλων των λαών και των μειονοτήτων που ζουν σε αυτή.
 Τέταρτον, ο σημαντικότερος παράγων, και προϋπόθεση για τα όσα προαναφέραμε, είναι η πνευματική και πολιτική ολοκλήρωση της ταυτότητάς μας. Φτάνοντας στο απόλυτο αδιέξοδο του αλλοτριωμένου εκσυγχρονισμού και της διαρκούς φυγής προς τα έξω, είμαστε υποχρεωμένοι να συνειδητοποιήσουμε πως, μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια, που είχαμε την πολυτέλεια του ξοδέματος, σήμερα δεν μας περισσεύει ούτε μια σταγόνα αίμα, ούτε ένας άνθρωπος, ούτε μια προσπάθεια. Θα πρέπει να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις, όχι «για να κόψουμε δρόμο προς μια Δύση» που πνέει τα λοίσθια, ούτε για να μεταβληθούμε στους νέους Φαναριώτες και τους υποτελείς του νεοθωμανισμού, αλλά για να κάνουμε επιτέλους πρότυπο του αναγκαίου εκσυγχρονισμού μας την ίδια τη δικιά μας παράδοση και ταυτότητα. Αυτό που έκαναν όλα τα έθνη και όλοι οι λαοί που θέλουν να είναι ελεύθεροι.

Η ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ ΠΕΤΑΞΕ



Μια πολύ λιτή, συγκινητική και εξόχως πολιτική ανακοίνωση εξέδωσε ο σύλλογος εργαζομένων στον Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων για τη διάλυση του Οργανισμού στο πλαίσιο της περικοπής εταιρειών του Δημοσίου. Τα σχόλια ανήκουν στους αναγνώστες:

«Σε λίγες ώρες ο Ο.Ε.Δ.Β. (Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων) θα αποτελεί παρελθόν, καταργείται οριστικά. Μετά από 75 χρόνια η κουκουβάγια της σοφίας και της αρετής ‘‘πετάει μακριά’’, γιατί κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν έχει θέση στη σύγχρονη μνημονιακή εκπαίδευση. Η μόρφωση θα γίνεται πλέον ηλεκτρονικά. Το… Μέλλον είναι μόνο το… ‘‘ ηλεκτρονικό βιβλίο’’ και οι ‘‘διαδραστικοί πίνακες’’. Οι εργαζόμενοι στον Ο.Ε.Δ.Β. που όλα αυτά τα χρόνια εξέδωσαν και διένειμαν τρία δισεκατομμύρια βιβλία σε εκατομμύρια μαθητές, αποχωρούν περήφανοι για τη συμβολή τους στη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, για τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος (μέσο κόστος κάθε βιβλίου 0,70 ευρώ), για την απουσία διαφθοράς και διαπλοκής τους, για το ότι κατόρθωσαν να περισώσουν από τον ιδιωτικό φορέα, την ιστορία των σχολικών βιβλίων, δεκαπέντε χιλιάδες πρωτότυπα έργα ζωγραφικής που κοσμούσαν κάποτε τα σχολικά βιβλία (Τσαρούχης, Γκίκας, Γραμματικόπουλος, Τάσος κ.λπ.), τριάντα χιλιάδες (30.000) βιβλία, πολλά σπάνιων εκδόσεων, που αποτελούν πλέον περιουσία του υπουργείου Παιδείας.

Οι εργαζόμενοι αποχωρούν με πίκρα και ανησυχία για το μέλλον της έκδοσης και διανομής των σχολικών βιβλίων. Ζήσανε τη φετινή χρονιά, τη χειρότερη από ιδρύσεως του Ο.Ε.Δ.Β., που τα βιβλία στάλθηκαν με τεράστια καθυστέρηση, που τα λάθη και οι παραλείψεις των ιθυνόντων στοίχησαν εκατομμύρια στους Έλληνες πολίτες, προάγγελος των όσων πρόκειται να επακολουθήσουν τη φετινή χρονιά, που εκτιμούμε ότι θα είναι πολύ χειρότερη από κάθε πλευρά. Οι εργαζόμενοι αποχαιρετούν ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα για την πολύχρονη συνεργασία και υπόσχονται να συνεχίσουν τον αγώνα για μία ΔΗΜΟΣΙΑ & ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ στην υπηρεσία του λαού. Η κουκουβάγια της σοφίας και της αρετής ελπίζει να μην ξεχασθεί και ονειρεύεται τη μέρα που σε μία Ελλάδα ελεύθερη και απαλλαγμένη από δανειστές - επιτηρητές - τροϊκανούς, θα ξανακληθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες της για την εκπαίδευση των μαθητών».
http://topontiki.gr/article/33363

Ένα άρθρο από τη Θράκη,αποκαλύπτει πόσο “τυφλά” είναι τα ελληνικά κόμματα.Τα τυφλώνει το πάθος για το εκλογικό αποτέλεσμα.Κι όχι μόνο σ΄ αυτές τις εκλογές.Προκειμένου να μαζέψουν στην κάλπη τους μερικούς ψήφους παραπάνω δεν διστάζουν να θέσουν σε αμφισβήτηση ακόμη και τον ίδιο τους τον πατριωτισμό.

Ένα άρθρο από τη Θράκη,αποκαλύπτει πόσο “τυφλά” είναι τα ελληνικά κόμματα.Τα τυφλώνει το πάθος για το εκλογικό αποτέλεσμα.Κι όχι μόνο σ΄ αυτές τις εκλογές.Προκειμένου να μαζέψουν στην κάλπη τους μερικούς ψήφους παραπάνω δεν διστάζουν να θέσουν σε αμφισβήτηση ακόμη και τον ίδιο τους τον πατριωτισμό.

Τα tourkikanea.gr με αφορμή μία αφίσα που καλεί τους μουσουλμάνους να ψηφίσουν με συγκεκριμένο τρόπο ώστε να στηρίξουν τους “τούρκους” όπως λένε υποψηφίους δημοσιεύει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που θα έπρεπε κανονικά να προβληματίσει πολλούς στην Αθήνα.

Κι επειδή οι πολιτικοί μας είμαστε βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να μπουν στον κόπο ,τουλάχιστον ας προβληματιστούμε εμείς οι πολίτες

Αναδημοσιεύουμε αυτούσιο το άρθρο:

“Την παραπάνω αφίσα την βρήκαμε να διακινείται στο δίκτυο μεταξύ τουρκόψυχων της ελληνικής Θράκης. Η μετάφραση είναι :
¨Η Ξάνθη μπορεί να εκλέξει δύο Τούρκους βουλευτές. Ο Χουσείν Ζεϊμπέκ στον ΣΥΡΙΖΑ και ο Χασάν Εφέντι στο ΚΚΕ είναι επικεφαλής της λίστας τους. Μπορούμε και τους δύο να τους στείλουμε στην βουλή μοιράζοντας τις ψήφους μας. Δεν πρέπει να χάσουμε αυτήν την ευκαιρία. Η Ξάνθη στέλνει στην βουλή δύο Τούρκους υποψηφίους.¨

Δηλαδή μετά από την Ροδόπη όπου είναι ορατό το ενδεχόμενο να μην υπάρχει κανένας χριστιανός βουλευτής, παρουσιάζεται και στην Ξάνθη η προοπτική να έχει δύο από τους τρεις της βουλευτές Τούρκους. Και δεν γράφω μουσουλμάνους διότι έτσι αυτοπροσδιορίζονται οι συγκεκριμένοι υποψήφιοι. Αν έβγαινε ο Ιρφάν Μεχμεταλή που ήταν υποψήφιος με τον Καμμένο τότε θα μιλούσαμε για Έλληνα Πομάκο. Τώρα μιλάμε για Τούρκους.

Φτάνουμε δηλαδή στο σημείο να είναι πολύ πιθανό οι 5 στους 6 βουλευτές των νομών Ροδόπης-Ξάνθης να είναι Τούρκοι. Τα κόμματα είναι προφανές πως κοιτάνε πρώτα το δικό τους κομματικό συμφέρον και λιγότερο το εθνικό συμφέρον.
Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του υποψήφιου με το ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργου Πεταλωτή ο οποίος αφού έμαθε πως είναι δεύτερος -πίσω από τον πράκτορα των τουρκικών συμφερόντων- στην λίστα του κόμματος του στον νομό Ροδόπης, μεταξύ άλλων δήλωσε πως :¨……..Εκείνο που έχει σήμερα σημασία είναι να ενισχυθεί το ΠΑΣΟΚ και στη Ροδόπη και σε όλη την Ελλάδα…………¨ Ας του πει κάποιος πως αν εκείνος δεν έχει πρόβλημα να είναι ο ¨νεροκουβαλητής¨ του κυρίου Χατζηοσμάν αρκετοί άλλοι -πολλοί ελπίζουμε -έχουν. Ευχόμαστε ολόψυχα μια τραγική αποτυχία στην λίστα του ΠΑΣΟΚ στον σχηματισμό της οποίας θεωρούμε πως μεγάλη είναι η ευθύνη της τοπικής κομματικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ. Διότι όλοι αυτοί χρόνια τώρα, πήραν τον Χατζηοσμάν από υπαρχηγό του DEB, τον έκαναν αντινομάρχη γιατί τους συνέφερε κομματικά και μετά και βουλευτή. Αδιαφορούσαν πλήρως για τις συχνές επισκέψεις του στο προξενείο, για τις επαφές του με αλυτρωτικούς συλλόγους του εξωτερικού και για την απόλυτη ευθυγράμμιση του με το ΥΠΕΞ της Τουρκίας. Τότε αυτά δεν τους ενοχλούσαν διότι χάρη στις ψήφους που τους έφερνε νέμονταν και την εξουσία. Τώρα λοιπόν να τον έχουν να τον χαίρ
ονται !

O κύριος Χατζηοσμάν ακολουθεί σταθερά εθνική τουρκική πολιτική. Δηλώνει σταθερά και αταλάντευτα την τουρκική εθνική καταγωγή του, έχει πολύ καλές σχέσεις με το προξενείο, αναγνωρίζει τους ψευδομουφτήδες και όχι τους νόμιμα διορισμένους μουφτήδες και τον υποστηρίζουν ξεκάθαρα και ονομαστικά τα ενισχυόμενα από το προξενείο τουρκόφωνα ΜΜΕ.

Και σε ποιόν να στραφείς ; Σε αιρετούς που παρακαλάνε για μια προεκλογική φωτογραφία με τον πρόξενο ; Σε δημάρχους που είναι συνέταιροι σε επιχειρήσεις στην Τουρκία ή φτάνουν να υπόσχονται σε μουσουλμανικό χωριό ¨Θα πάρω την αστυνομία από το χωριό σας¨ ; Σε νομάρχες που ξεδιάντροπα και ανθελληνικά κατεδίωκαν τις εθνικές δράσεις του πραγματικά μεγάλου Έλληνα Πρόδρομου Εμφιετζόγλου ;
Και αυτό την εποχή που το τουρκικό προξενείο πιο δυνατό από ποτέ, αλωνίζει. Στήνει τουρκόψυχους συλλόγους, ορίζει υποψηφίους βουλευτές που θα εκλεγούν, ενισχύει ποδοσφαιρικές ομάδες, πληρώνει ιμάμηδες, πληρώνει θεολόγους,πληρώνει εφημερίδες, ενισχύει επιχειρηματίες, επισκευάζει τζαμιά, στήνει κόμματα, στήνει τούρκικα πανηγύρια, φέρνει από την Τουρκία κάθε τόσο διάφορους για να πετύχει ομογενοποίηση, αγοράζει ραδιοσταθμούς, και ακούστε κι αυτό : Μάθαμε πως έχει μέσα στο προξενείο και δύο δικηγόρους οι οποίοι ασχολούνται με την εξουθένωση των ¨αντιπάλων¨Δηλαδή αν κάποιος π.χ. μουσουλμάνος δεν υπακούει στο προξενείο αυτοί ψάχνουν να δούνε πως μπορούνε να τον πλήξουν. Π.χ. έχει κάποιο αυθαίρετο, έχει κάποια οφειλή, κάνει κάποια μαύρη δουλειά ; Μετά λοιπόν βάζουν έναν τρίτο -όργανο του προξενείου- να κάνει την απαραίτητη καταγγελία, έτσι ώστε ο έρμος ο μουσουλμάνος να πάρει το μήνυμα….Άλλωστε ποιός θα τον υπερασπιστεί ; Η ανύπαρκτη Ελλάδα ;

Είναι φανερό πως εδώ υπάρχει σαφέστατο έλλειμμα ελληνικής εθνικής στρατηγικής. Και αν δεν το απαιτήσουμε εμείς οι Θρακιώτες, δύσκολα να γίνει από το κέντρο. Ήδη τα γραφεία του ελληνικού ΥΠΕΞ στην Θράκη πνέουν τα λοίσθια.Το γεγονός πως φτάσαμε στο σημείο η Ροδόπη ενδεχομένως μετά από 15 μέρες να μην έχει ούτε έναν βουλευτή ή στο σημείο π.χ. να κάνει μεταθέσεις στρατιωτών ο Μάντατζι (!) δεν είναι καθόλου τυχαίο. Αποτελεί αποτέλεσμα ενός χρόνιου και σταδιακού αφελληνισμού της ελληνικής Θράκης. Και συνεργοί σε αυτό είναι η Άγκυρα, η Αθήνα και αρκετοί κολοέλληνες της Θράκης.
Ακούει κανείς ;”

onalert.gr

ΔΙΑΔΩΣΤΕ: Να πόσα μας χρωστάει η Γερμανία

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
 ΔΙΑΔΩΣΤΕ: Να πόσα μας χρωστάει η Γερμανία
Απειλεί η Γερμανίδα Καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ ότι θα πάει την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αν “τολμήσει” να παραβιάσει όρους του επαχθούς Μνημονίου. Μακάρι, θα πούμε εμείς, με τη διαφορά ότι η Γερμανία και η Ελλάδα, θα πρέπει να βρεθούν αντιμέτωπες στο Διεθνές Δικαστήριο και να τα βάλουν όλα κάτω. Για να δούμε και να δείξουμε οι Έλληνες ότι
τελικά, η Γερμανία χρωστά τουλάχιστον τα διπλάσια στην Ελλάδα απ’ όσα της χρωστά αυτή. Και, αυτό, αφήνοντας στην άκρη την προκλητικότατη παραβίαση των διεθνών κανόνων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την κατάλυση της υγείας, του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας των ανθρώπων, με την κατάλυση του Ελληνικού Συντάγματος και την υποχρεωτική εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας. Ας τα δούμε, με οικονομικούς όρους και θα διαπιστώσουμε, μέσα από το σημερινό ρεπορτάζ της iTabloid, ότι ο μεγαλύτερος φοροφυγάς, κλέφτης και οφειλέτης στην Ελλάδα, είναι η Γερμανία. Ας τα δούμε όμως, ένα προς ένα.
Οι Κατοχικές αποζημιώσεις
Η Ελλάδα, είναι η μόνη χώρα στον πλανήτη, η οποία δεν πληρώθηκε κατοχικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία, μετά τον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Πλην του ότι αυτό θα μπορούσε να είναι μια πράξη αναγνώρισης του ηρωισμού των Ελλήνων, του μόνου λαού που πολέμησε στο έδαφός του τέσσερις φασιστικές δυνάμεις ταυτόχρονα (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία, Αλβανία) και άντεξε περισσότερο από κάθε άλλη συμμαχική χώρα στην πολιορκία, καθυστερώντας τη ναζιστική επέλαση στη Σοβιετική Ένωση (κάτι που άλλαξε την πορεία του πολέμου, αφού “πρόλαβε” ο βαρύς ρωσικός χειμώνας) και προκαλώντας τρομακτικές απώλειες στον Άξονα (έχασε το 10% των δυνάμεών του, πολεμώντας στη μικρή Ελλάδα!), το κόστος της αποζημίωσης είναι τεράστιο: Όλες οι βασικές εγκαταστάσεις της χώρας καταστράφηκαν, ο χρυσός και τα αρχαία της εκλάπησαν από τους ναζί, οι Έλληνες έχασαν σπίτια και περιουσίες (ο Μουσολίνι είπε ότι “οι Γερμανοί πήραν από τους Έλληνες μέχρι και τα κορδόνια των παπουτσιών τους”). Το κόστος που θα έπρεπε να πληρώσει η Γερμανία, η οποία κάνει ότι δεν… θυμάται, υπολογίζεται, σύμφωνα με Γερμανούς καθηγητές ως και στο 1 τρισεκατομμύριο ευρώ! (Δείτε αναλυτικό ρεπορτάζ εδώ: http://www.itabloid.gr/?p=1712). Επιπλέον, η Γερμανία έδωσε πολιτικό άσυλο και έκρινε αθώους τους υπευθύνους μιας ολόκληρης γενοκτονίας. Στη Γερμανία όπου διέφυγαν, δεν δικάστηκαν και δεν φυλακίστηκαν ποτέ, για παράδειγμα, ο διοικητής των SS Ελλάδος, Μαξ Μέρτεν, υπεύθυνος για την αποστολή χιλιάδων Εβραίων από τη Θεσσαλονίκη στο Άουσβιτς, ο σφαγέας- διοικητής της Μεραρχίας “Edelweiss” που πραγματοποίησε τη σφαγή στο Δίστομο και πολλοί ακόμα. Φυσικά, παρότι έχει ζητηθεί πάμπολλες φορές, ΠΟΤΕ η Γερμανία ως κράτος δεν ζήτησε συγνώμη για τη σφαγή στην Ελλάδα. Προφανώς, νοιώθει υπερήφανη ως χώρα…
Η φοροδιαφυγή
Στο εξωτερικό λένε πως οι Έλληνες είναι φοροφυγάδες. Όμως, είναι οι Έλληνες; Σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών, όπως προκύπτουν από ερώτηση στη Βουλή του κ. Ανατολάκη, ο μεγαλύτερος φοροφυγάς στην Ελλάδα, είναι η γερμανική εταιρία Hochtief, η οποία κατασκεύασε και διαχειρίζεται το Διεθνές Αεροδρόμιο “Ελ. Βενιζέλος”. Η εταιρία, “δεν έχει αποδώσει ΦΠΑ δέκα ετών που ανέρχεται στο ύψος των 500.000.000 ευρώ”. Πρόκειται για το διπλάσιο ποσό από αυτό που γλίτωσε το ελληνικό δημόσιο από την περικοπή των μισθών και των συντάξεων.
Η Siemens
Είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην ελληνική ιστορία. Η “έδρα” του, είχε στηθεί στη Γερμανία, από μια γερμανική εταιρία που διέβρωσε όλους τους τομείς της ελληνικής οικονομίας. Υγεία, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, άμυνα και πολλά ακόμα. Η ζημιά, υπολογίζεται ότι ξεπερνά τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ (σύμφωνα με το πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής). Όμως, με συμβιβασμό, ο οποίος έκλεισε από τους βουλευτές των κομμάτων, μέλη των οποίων είχαν εμπλακεί στο σκάνδαλο με τις μίζες (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) η γερμανική εταιρία πλήρωσε αποζημίωση στο Δημόσιο μόλις… 80 εκατ. ευρώ, 90 εκατ. ευρώ για τη χρηματοδότηση εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων και επένδυση 100 εκατ. ευρώ στη… Siemens Hellas! Περιέργως, η γερμανική κυβέρνηση επέμενε να παραμείνει η παρούσα σύνθεση της Βουλής, μέχρι να τακτοποιηθεί ο “λογαριασμός”.
Η ΜΑΝ
Το σκάνδαλο της γερμανικής εταιρίας ΜΑΝ, αφορά τις μίζες για την προμήθεια 142 τρόλεϊ. Η ζημιά στο Δημόσιο από τη γερμανική εταιρία δεν έχει διευκρινιστεί, όμως ο πρώην υπουργός Μεταφορών Χρ. Βερελής κατέθεσε αγωγή στη γερμανική Δικαιοσύνη, τονίζοντας ότι η απόκρυψη της αλήθειας από την εταιρία είχε ως αποτέλεσμα να υφίσταται επιθέσεις και ηθική βλάβη. Επίσης ζητά από το ελληνικό δημόσιο να ακολουθήσει και να ζητήσει αποζημιώσεις και μέχρις ότου δοθούν αυτές να αποκλειστεί η ΜΑΝ από οποιαδήποτε δουλειά που έχει σχέση με το ελληνικό δημόσιο.
«Η υπόθεση των λαδωμάτων της ΜΑΝ έχει εκκαθαριστεί δικαστικά πλήρως στη Γερμανία. Έχουν ήδη υπάρξει καταδίκες και η εταιρεία έχει επιπλέον πληρώσει βαριά πρόστιμα ύψους περίπου 200 εκατ. ευρώ στη Γερμανία. Επιπλέον, και ως τελευταία πράξη, άτομα της διοίκησης της εταιρίας έχουν υποχρεωθεί και έχουν καταβάλει χρήματα στην ίδια την εταιρία για τη βλάβη που προκάλεσαν», αναφέρει σε δήλωσή του ο κ. Βερελής.
Επίσης, για τις Mercedes και MAN, ερευνώνται οι προμήθειες στο υπουργείο Μεταφορών για τις αστικές συγκοινωνίες (ΕΘΕΛ-ΟΑΣΑ), στην Τοπική Αυτοδιοίκηση σε απορριμματοφόρα, στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης σε πυροσβεστικά οχήματα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και στις Ένοπλες Δυνάμεις. Ερευνώνται επίσης, δύο συμβάσεις, μία στον ΟΣΕ για ντιζελομηχανές και επιβατάμαξες, καθώς και μία στον ΗΣΑΠ. Αυτές ξεπέρασαν τα 300 εκατ. ευρώ. Στο ίδιο πλαίσιο ερευνώνται πιθανές μίζες στην Ελλάδα για αγορά, το 2001, ύψους 90 εκατ. ευρώ, για τρόλεϊ, από την εταιρία Neoplan. Αυτή είναι θυγατρική της ΜΑΝ, που επίσης βρίσκεται στο μικροσκόπιο των Γερμανών εισαγγελέων.
Τα εξοπλιστικά
13 δισεκατομμύρια ευρώ είναι το κόστος μόνο τεσσάρων από τα εξοπλιστικά προγράμματα τα οποία -όπως ειπώθηκε και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο- η Γερμανία πιέζει εκβιαστικά την Ελλάδα να της δώσει. Όμως, σχεδόν όλα τα μεγάλα προγράμματα που έχει πάρει συνοδεύονται από πλήθος καταγγελιών για σκάνδαλα.
Σε ό,τι αφορά τα άρματα μάχης, το 2002, η Ελλάδα αγόρασε 170 άρματα Leopard, πληρώνοντας 1,7 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό επαρκούσε, όπως έλεγαν πληροφορίες από το Πεντάγωνο, για την αγορά 250 αρμάτων μάχης! Και ενώ υποτίθεται πως επελέγη το καλύτερο άρμα της αγοράς, λίγους μήνες πριν από την παραλαβή τους καταγράφηκαν πολλά προβλήματα με σημαντικότερο τη θωράκιση του πύργου του άρματος (δεν πέρασε τα τεστ) και τη χρωμίωση του κανονιού. Και αν αυτά λύθηκαν, ακόμα τα Leopard δεν έχουν βλήματα, αφού οι Γερμανοί τα υπερκοστολογούν και ζητούν προκαταβολή!
315 εκατομμύρια ευρώ πήραν οι Γερμανοί με τη σύμβαση αναβάθμισης των ηλεκτρονικών για 40 πολεμικά αεροσκάφη F4 Phantom που υπεγράφη το 1998. Πρόκειται για ένα τεράστιο ποσό, προκειμένου να παραταθεί μόλις για μερικά χρόνια η επιχειρησιακή ζωή των αεροσκαφών- τα οποία αποσύρθηκαν τελικών.
Το πρόγραμμα τηλεπικοινωνιών «Ερμής» πληρώθηκε κανονικά και έπρεπε να έχει παραδοθεί το 2006, όμως ακόμα… έρχεται. Η σύμβαση των 350 εκατομμυρίων ευρώ είχε πληρωθεί με την υπογραφή της, το 1999. Η Δικαιοσύνη, ερευνά την υπόθεση στο πλαίσιο του σκανδάλου Siemens.
161 εκατομμύρια ευρώ κόστισε η προμήθεια διαφόρων στρατιωτικών οχημάτων από τη Mercedes. Η σύμβαση είχε υπογραφεί το 2001 από τον Άκη Τσοχατζόπουλο και, όπως αποδείχθηκε, είχαν δοθεί μίζες. Ερευνάται από τη Δικαιοσύνη.
Οι Γερμανοί, έβαλαν χέρι και στις… αμερικανικές συμβάσεις των πυραυλικών συστημάτων “Patriot”. Μέσω της Siemens, μοίρασαν μίζες αφειδώς για να πάρουν το έργο των ηλεκτρονικών πλακετών.
Η Υγεία
Οι Γερμανοί διεφθαρμένοι έπαιζαν και με την υγεία των ασθενών. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με έκθεση του Σώματος Επιθεωρητών Υγείας Πρόνοιας (ΣΕΥΥΠ), η Siemens έδινε μίζες για να παίρνει το έργο της αντικατάστασης λυχνιών διαγνωστικών ιατρικών μηχανημάτων. Αυτές, κόστιζαν 30-50 χιλιάδες ευρώ και γινόταν αντικατάστασή τους συνεχώς, αφού ήταν ελαττωματικές. Έτσι, μέσα σε χρόνια το κόστος αντικατάστασής τους αντιστοιχούσε στην αξία ενός αξονικού τομογράφου (!).
Τα υποβρύχια
Πριν από παραπάνω από μια δεκαετία, η Γερμανία κέρδισε την υπογραφή της σύμβασης προμήθειας της Ελλάδας τριών συν ενός υποβρυχίων τύπου 214. Πρώην στελέχη της Ferrostaal ομολόγησαν ότι έδωσαν μίζες 65 εκατομμυρίων ευρώ για να πάρουν το έργο. Η Ελλάδα, πλήρωσε ήδη στους Γερμανούς 2,2 δισ. ευρώ για τα προγράμματα ναυπήγησης των τεσσάρων καινούργιων και εκσυγχρονισμού άλλων τριών τύπου 209, καθώς και την επιδιόρθωση βαγονιών του ΟΣΕ (αυτό προέβλεπε η σύμβαση), όμως πήρε μόνο… ένα. Το περιβόητο “Παπανικολής”, το οποίο όταν παραδόθηκε στην Ελλάδα, διαπιστώθηκε ότι… έγερνε. Τώρα, οι Γερμανοί ζητούν για την κατασκευή των άλλων δύο 214 επιπλέον 1,3 δισ. ευρώ.
Τα ναυπηγεία
Στην ίδια υπόθεση των υποβρυχίων, εντάσσονται και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τα οποία οι Γερμανοί πήραν ως υγιέστατη επιχείρηση και τη διέλυσαν κυριολεκτικά. Από την ώρα που τα ανέλαβαν, τα Ναυπηγεία σταμάτησαν την παραγωγή πολεμικών πλοίων στα οποία ειδικευόταν και… γενικότερα την παραγωγή. Όταν έγινε έλεγχος του ΣΔΟΕ στα υπό γερμανική διοίκηση Ναυπηγεία, βρέθηκε πλήθος παρανομιών (πλαστά και εικονικά τιμολόγια κ.α.) για τα οποία επεβλήθησαν πρόστιμα ύψους 10εκατ.ευρώ. Όταν ολοκληρωνόταν ο έλεγχος του ΣΔΟΕ, οι Γερμανοί απείλησαν να κλείσουν τα Ναυπηγεία και τα μεταβίβασαν όπως- όπως στον Λιβανέζο Ισκαντάρ Σαφά. Ο οποίος διαπίστωσε ότι του φόρτωσαν τα πρόστιμα εν αγνοία του, καθώς και τις ρήτρες ύψους 300 εκατομμυρίων ευρώ για τον ΟΣΕ, τις οποίες δεν είχαν εκπληρώσει…
ΠΗΓΗ: itabloid


Διαβάστε περισσότερα: http://kataggeilte.blogspot.com/2012/06/blog-post_8740.html#ixzz1wtIfK8Mk

Γ. ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΣ: ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Διαβάστε το πριν ψηφίσετε παρακαλώ

Κατάργηση χωρίς καταγγελία Γιώργου Κατρούγκαλου, Καθηγητή Δημοσίου Δικαίου ΔΠΘ



Προφανώς το πρόβλημα της εξόδου από την κρίση δεν είναι νομικό, ούτε καν κυρίως οικονομικό. Είναι βαθύτατα πολιτικό. Από τη νομική άποψη, όμως, που παρουσιάζεται εδώ, τα πράγματα είναι απλά: Τα μνημόνια καθ’ εαυτά δεν αποτελούν διεθνείς συμβάσεις.
Συνεπώς από αυτά δεν απορρέουν διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, ούτε η εφαρμοστική τους νομοθεσία έχει τυπική ισχύ ανώτερη από τον κοινό νόμο. Ούτε από τις δανειακές συμβάσεις απορρέουν δεσμεύσεις με υπερνομοθετική ισχύ, εφόσον αυτές δεν έχουν κυρωθεί σύμφωνα με το Σύνταγμα. Συνεπώς, όλοι οι μνημονιακοί νόμοι μπορεί να καταργηθούν με νέο νόμο, με απλή πλειοψηφία, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη καταγγελία καμιάς σύμβασης.
Ειδικότερα: -Η θέση περί της πολιτικής και όχι νομικής φύσης των μνημονίων έγινε, ορθά, δεκτή από την πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας 668/2012. Άλλωστε, το ίδιο το μνημόνιο χαρακτηρίζεται από το νόμο ως «σχέδιο προγράμματος», ενώ στο κείμενο του αυτοπροσδιορίζεται ως «σχέδιο δράσης».
-Περαιτέρω, και οι δύο Δανειακές Συμβάσεις (του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου) έπρεπε να κυρωθούν από τη Βουλή, σύμφωνα με το άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος.
Παρόλα αυτά –και ανεξαρτήτως του ζητήματος της ανάγκης ύπαρξης αυξημένης ή όχι πλειοψηφίας για αυτό- καμιά από τις δύο δεν κυρώθηκε σύμφωνα με το Σύνταγμα.
Η πρώτη κατατέθηκε προς κύρωση το Μάιο του 2010, αλλά μετά αποσύρθηκε, η δεύτερη εγκρίθηκε από τη Βουλή δύο φορές ως σχέδιο, μία φορά ως παράρτημα του ν. 4046/2012, και μία ως Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Ουδέποτε όμως ήρθε για κύρωση στη Βουλή μετά την υπογραφή της. Οι εν λόγω συμβάσεις, εάν είχαν κυρωθεί συνταγματικά, θα θέσπιζαν διεθνείς υποχρεώσεις σε βάρος της χώρας, με τυπική ισχύ ανώτερη από το νόμο, σε αντίθεση με τον μη δεσμευτικό χαρακτήρα των μνημονίων. Εφόσον αυτό όμως δεν συνέβη, δεν υπάρχει κανένα νομικό εμπόδιο για μία νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία να ανατρέψει τα μνημονιακά μέτρα. Μάλιστα, για μερικά από αυτά, όπως, π.χ. για την κατάργηση των πρόσφατων ρυθμίσεων για τη μετενέργεια, που διαλύουν το εργατικό δίκαιο και τη συλλογική αυτονομία, δεν απαιτείται καν τυπικός νόμος, αλλά αρκεί απλή Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου.
Είναι, βέβαια, αλήθεια ότι σε μία τέτοια περίπτωση οι δανειστές μας ενδέχεται να καταγγείλουν από την δική τους μεριά τις δανειακές συμβάσεις, επικαλούμενοι ως λόγο καταγγελίας την κατάργηση των μνημονιακών ρυθμίσεων. Τούτο δεν θα σημαίνει την έξοδο της χώρας από το Ευρώ, που είναι νομικά αδύνατη, εφόσον δεν υπάρχει παρόμοια πρόβλεψη στις Συνθήκες. Θα συνεπάγεται, όμως, την διακοπή της χρηματοδότησης, πράγμα που δεν θα είναι χωρίς συνέπειες για τη χώρα, ενόψει του πρωτογενούς ελλείμματος που ακόμη αντιμετωπίζει. Καθόλου δεν είναι βέβαιο, όμως, ότι οι δανειστές μας θα επιλέξουν τη ρήξη. Και αυτό γιατί τότε θα είναι ελεύθερος ο δρόμος για την ενεργοποίηση του βασικού όπλου που έχει η χώρα μας βάσει του διεθνούς δικαίου:
Να επικαλεστεί «κατάσταση ανάγκης» για να διακόψει την πληρωμή του χρέους.
Σύμφωνα με γενική αρχή του δικαίου (σύμφωνα και με σχέδιο σύμβασης για την Ευθύνη των Κρατών που έγινε δεκτό από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2001) τα κράτη μπορούν να επικαλεστούν παρόμοιο λόγο μη συμμόρφωσης σε διεθνή τους υποχρέωση, όταν αδυνατούν να ανταποκριθούν ταυτόχρονα στις βασικές κοινωνικές τους λειτουργίες και στην ικανοποίηση των δανειστών τους. Συνεπώς, αντίθετα με το κλίμα φόβου που καλλιεργούν τα φερέφωνα του κόμματος του μνημονίου, η υποταγή δεν αποτελεί μονόδρομο.