O TEMPORA O MORES

του Ν. Κομπότη

Ξαφνικά μας προέκυψε η ‘κοινωνική συμμαχία», η οποία στις 30 Μαΐου, είχε κηρύξει Πανεθνική ημέρα δράσης και 24ωρη απεργία. Στην κοινωνική αυτή συμμαχία συμμετέχουν η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ η ΓΣΕΒΕΕ ( Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας), η ΕΣΕΕ ( Ελληνική Συνομοσπονδία Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας), ο Δικηγορικός σύλλογος Ελλάδας, το ΤΕΕ, το Οικονομικό Επιμελητήριο, ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος, ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος και η ΑΓΣΣΕ (Ανωτάτη Γενική Συνομοσπονδία Συνταξιούχων Ελλάδας).

Δε χρειάζεται φιλοσοφία για να καταλάβει κανείς ότι η «κοινωνική συμμαχία» προσπαθεί να κάνει συμμάχους της τους εργαζόμενους και να παίζουν στο δικό τους γήπεδο, χωρίς αντιδράσεις. Σταχυολογούμε μερικά από τις θέσεις των κοινωνικών εταίρων.

Η ΕΣΕΕ ανάμεσα στις διεκδικήσεις της ζητάει « Μετατροπή του επιδόματος ανεργίας των 360 € σε επίδομα εργασίας, βάση του οποίου εργοδότης και εργαζόμενος θα καθίστανται συνδικαιούχοι για κάθε νέα θέση εργασίας».

Η ΓΣΕΒΕΕ βλέπει ότι πίσω από την ευέλικτη (δηλ. μερική απασχόληση) απασχόληση «διευκολύνεται η είσοδος ανέργων στην αγορά εργασίας αφενός, περιορίζεται η αδήλωτη απασχόληση αφετέρου». Το Οικονομικό επιμελητήριο ξεκάθαρα δηλώνει «"Τα συνταξιοδοτικά ταμεία αποτελούν δυνάμει φυσικούς μακροπρόθεσμους επενδυτές, λόγω των μακροχρόνιων των υποχρεώσεών τους. Υπό τις κατάλληλες συνθήκες, τα κεφάλαια των συνταξιοδοτικών ταμείων μπορούν όχι μόνο να συμβάλουν στην ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας αλλά και να οδηγήσουν την ανάπτυξη αυτή μέσω των μακροχρόνιων επενδύσεών τους», δηλ. επιστροφή στο παρελθόν που τα αποθεματικά των ασφαλισμένων έγινα φύλλο και φτερό.

Με κεντρικό σύνθημα «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΤΕΡΜΑ ΣΤΙΣ ΘΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ!!!» καλούν τους εργαζόμενους σε απεργία , λες και τους έχουμε εξουσιοδοτήσει ότι συμφωνούμε μέχρι εδώ για την πολιτική λιτότητας.

Η πολιτική της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ επί 8 χρόνια είναι γνωστή. Με τη στάση τους διευκόλυναν όλες τις κυβερνήσεις να περάσουν τα μνημόνια και ποτέ δε διανοήθηκαν να θέσουν επί τάπητος την ανατροπή της πολιτικής των μνημονιακών κυβερνήσεων και της Ε.Ε , ούτε βέβαια διανοήθηκαν να συντονίσουν τους αγώνες των εργαζομένων , για να μην περάσουν τα μνημόνια. Ούτε βέβαια τρέφαμε και τρέφουμε αυταπάτες ότι ο συνομιλητής της Μέρκελ και της Λαγκάρντ πρόεδρος της ΓΣΕΕ θα επιχειρούσε κάτι τέτοιο.

Και η ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και οι άλλοι εταίροι της κοινωνικής συμμαχίας τη δουλειά τους κάνουν και επιδιώκουν να αποσυντονίσουν οποιαδήποτε κινητοποίηση των εργαζομένων. Στα αιτήματα της κοινωνικής συμμαχίας διακρίνουμε τα αιτήματα του ΣΕΒ: Επιχειρηματικότητα, ανάπτυξη, αξιοκρατία, φορολογικά κίνητρα, εξάλειψη γραφειοκρατικών εμποδίων, ενώ δε γίνεται ούτε μνεία για τα μνημόνια και την εξαθλίωση των εργαζομένων και των συνταξιούχων, για την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας (από την κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ), για την κόλαση της νέας γενιάς (60% ανεργία), για τη φυγή των νέων στο εξωτερικό, για την κατάργηση του κατώτατου μισθού, για την κατάργηση του 8ωρου και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, για την πώληση των λιμανιών και των αεροδρομίων αντί πινακίου φακής, για τους πλειστηριασμούς των λαϊκών κατοικιών, για την ιδιωτικοποίηση της υγείας και τη κατάργηση της δημόσιας δωρεάν υγείας, για το κλείσιμο Νοσοκομείων και σχολικών μονάδων, για το διορισμό επί 8 χρόνια συναδέλφων στα σχολεία, για τον εργασιακό Μεσαίωνα των νέων που προσλαμβάνονται για 12ωρη εργασία με μισθούς 250-300 ευρώ, για την κατάργηση του ΕΚΑΣ από συνταξιούχους των 200 ευρώ(!).

Είναι φανερό ότι τα αιτήματα της κοινωνικής συμμαχίας δεν έχουν καμία σχέση με τα αιτήματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων.

Δυστυχώς η απάντηση των ταξικών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος απέναντι στη νέα πρόκληση της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων. Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι κλήθηκαν να συμμετάσχουν σε 5 χωριστές συγκεντρώσεις. Η ευκαιρία για μια ενιαία και μαχητική απάντηση στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, αλλά και για ένα αποφασιστικό ξεμπρόστιασμα των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών αφέθηκε να περάσει.

Παρά τις ενστάσεις που μπορεί να έχουν κάποιοι , πρέπει να είμαστε συνεπείς για τη μέχρι τώρα στάση μας απέναντι στη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Δεν κομίζουν γλαύκα στην Αθήνα, παρά μόνο προετοιμάζουν το έδαφος ότι η « μεταμνημονιακή Ελλάδα» αν και όποτε έρθει, πρέπει να πετάξει και ένα ξεροκόμματο στους εργαζόμενους με μια αύξηση στον κατώτατο μισθό των 200-300 ευρώ, για να μην υπάρχουν εξεγέρσεις και η «εργασιακή» ειρήνη τιναχθεί στον αέρα. Δεν είναι καθόλου αθώα η κοινωνική συμμαχία ούτε έπιασε πόνος ξαφνικά τη ΓΣΕΕ για την εξαθλίωση των εργαζομένων και συνταξιούχων.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο ζοφερό τοπίο διαφαίνεται και μία ελπίδα: Η ανοιχτή προσχώρηση ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στην «κοινωνική συμμαχία» μπορεί να αφυπνίσει τους εργαζόμενους και το συνδικαλιστικό κίνημα να βρει το δρόμο του. Ο δρόμος αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τη συγκρότηση ενός μεγάλου, ενωτικού ρεύματος, στηριγμένου στα βασικά ζωτικά αιτήματα των εργαζομένων και συνταξιούχων ( αυξήσεις σε μισθούς - συντάξεις, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, μόνιμη και σταθερή δουλειά, κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων, αποκατάσταση απωλειών) και στη σύγκρουση και την ανατροπή του εργοδοτικού - κρατικού συνδικαλισμού και της πολιτικής κυβέρνησης και Ε.Ε.

ΝΙΚΟΣ ΚΟΜΠΟΤΗΣ