Ο ΧΡΗΣΤΟΣ

ΑΞΙΑ

ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Τετάρτη 9 Μαΐου 2018

ΗΜΕΡΙΔΑ: Πώς το σημερινό σχολείο προετοιμάζει τα παιδιά για τισ σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και προκλήσεις"


ΒΙΚΥ ΧΑΛΚΙΑ - ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΗΜΟΥ ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ: Η ΣΤΑΣΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΠΟΕ ΟΤΑ



Ολοκληρώθηκαν την Πέμπτη 26/4/2018 οι εργασίες του 46ου Συνεδρίου της ΠΟΕ ΟΤΑ στα Γιάννενα.

Αν και ήταν πιο μαζικό από το προηγούμενο, η μαζική συμμετοχή των συνέδρων περιορίστηκε στην πρώτη μέρα κατα τη διαδικασία της πιστοποίησης των συνέδρων και στη Τετάρτη το βράδυ που μίλησαν οι επικεφαλείς των παρατάξεων.


Τις υπόλοιπες μέρες η συμετοχή ηταν περιορισμένη λόγω του «εκδρομικού κλίματος» που ήταν αποτέλεσμα της άστοχης επιλογής να γίνει το συνέδριο εκτός Αττικής, βάζοντας τους συλλόγους σε τόσα έξοδα...


Ένα συνέδριο, χωρίς αποχωρήσεις και ιδιαίτερες εντάσεις, αλλά και χωρίς ουσιαστική συζήτηση και προτάσεις για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.


Το Νοέμβριο του 2017, μετά την αποχώρησή μου, για λόγους που είναι γνωστοί σε όλους και περιγράφονται και στην τοποθέτησή μου, από την Συνδικαλιστική Ανατροπή, με την οποία ειχα εκλεγεί στο προηγούμενο συνέδριο, παραιτήθηκα και από το Γ.Σ της ΑΔΕΔΥ ως όφειλα, με βάση τις αρχές μου.


Η ΑΣΚ ΟΤΑ - ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ με τίμησε με την πρότασή της για κοινή πορεία και εκλέχθηκα αντιπρόσωπος για το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ.


Βαθιά πεποίθησή μου είναι οτι μόνο μέσα από την ενεργή συμμετοχή μπορούμε να αλλάξουμε όλα όσα θεωρούμε στρεβλά και ξεπερασμένα.


Η τοποθέτησή μου στο συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ ήταν η ακόλουθη:

«Παρακολουθώ για δεύτερη φορά το συνέδριο της Ομοσπονδίας, με αγωνία και ελπίδα, να αναδυθεί μια συζήτηση επί της ουσίας, μακριά από άγονες παραταξιακές συγκρούσεις, με την ανάγκη για ένα δημιουργικό διάλογο, που διαμορφώνει δρόμους, προτάσεις και όραμα.

Στο προηγούμενο συνέδριο παρακολούθησα για πρώτη φορά τις αντιλήψεις και τις πρακτικές που έχουν οδηγήσει στην απαξίωση και τη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος.


Αποφάσισα να συμπορευτώ με την Συνδικαλιστική Ανατροπή, γιατί το εγχείρημά της για αυτόνομη πορεία, μου φαινόταν ένα πολύ δημιουργικό τόλμημα και μια απαραίτητη προϋπόθεση, για τη δική μου συμμετοχή σε αυτή τη προσπάθεια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εκλογή μου στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ. 


Ήμουν πολύ αισιόδοξη τότε, ότι από την συμμετοχή μου στην πιο μικρή, αλλά αυτόνομη συνδικαλιστική παράταξη της ΑΔΕΔΥ, θα συνέβαλα κι εγώ στην ΑΝΑΤΡΟΠΗ μιας κατάστασης που αξιολογούσαμε ΜΑΖΙ ως παρωχημένης.


Πριν καλά καλά κλείσει ένας χρόνος, αποφάσισα να παραιτηθώ γιατί διαπίστωσα ότι οι “ισορροπίες” το προσωπικό και το πολιτικό κόστος, η αδυναμία να γίνουν πράξη τα όσα περιγράφονται σε μια διακήρυξη, μαζί με την πρόσκαιρη και συντεχνιακή αντιμετώπιση πολύ σοβαρών θεμάτων, αναμιγνύονται σε μια δύσκολη καθημερινότητα, με αποτέλεσμα, να απομακρυνόμαστε από την κοινή λογική και να μπερδεύουμε, ακόμη και τις νίκες που έχουμε πετύχει, σε πολύ δύσκολες εποχές, ακολουθώντας την πεπατημένη ....


To καλοκαίρι που μας πέρασε δώσαμε έναν πολυήμερο αγώνα από τον οποίο βγήκαμε νικητές, αφού καταφέραμε με την ενωτική και μαζική μας κινητοποίηση, την πρώτη ρωγμή στο μνημονιακό - αντεργατικό τείχος που έχει χτιστεί εδώ και 8 χρόνια στη χώρα μας και μάλιστα σε ένα ζήτημα στρατηγικού χαρακτήρα για ΟΛΟΥΣ τους εργαζόμενους!!!


Η προκήρυξη μόνιμων θέσεων εργασίας ήταν μια μεγάλη νίκη του συνδικαλιστικού κινήματος, μετά από πολλά χρόνια!!!


Αυτή η νίκη όμως, έπρεπε πάση θυσία να μετατραπεί σε ήττα, για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ και τα συμφέροντά τους.


Τα πολιτικά παιχνίδια, σε συνδυασμό με τον κοντόφθαλμο και αδιέξοδο σεχταρισμό, οδήγησαν τελικά την ομοσπονδία σε μια λάθος και άνευ ουσίας παράταση της κινητοποίησης και τελικά στην επικοινωνιακή ήττα, ακολουθώντας την γνωστ ή λογική που θέλει τους συνδικαλιστικούς αγώνες, ελεγχόμενους,καθοδηγούμενους, με κύριο πρόταγμα την εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων και τελικά ΑΔΙΕΞΟΔΟΥΣ, για να μην γίνονται …. 


Κακή επιλογή που απογοήτευσε τους εργαζόμενους και υπονόμευσε και τους μελλοντικούς αγώνες μας ως μάταιους.

Αναφέρομαι σε αυτή τη παλαιοκομματική λογική που αφυδατώνει κάθε δημιουργική και κινηματική φωνή και πράξη και η οποία επικράτησε σε όλο το πολιτικό, κομματικό, συνδικαλιστικό φάσμα. Το δογματικό σκοτάδι της γραμμής των εξαρτήσεων, των καθοδηγούμενων αποφάσεων, των άλλων κέντρων που αποφασίζουν για εμάς, πριν από εμάς και χωρίς εμάς... 


Αυτή η λογική αποτέλεσε το βασικό πλαίσιο, μες στο οποίο συνέβησαν, όλες οι πολιτικές και ιδεολογικές στρεβλώσεις, εδώ και 20 χρόνια. 


Η βαθύτερη πηγή, αυτής της λογικής, έχει να κάνει με την θεωρία της φωτισμένης πρωτοπορίας, που αναλαμβάνει την σωτηρία του λαού ως πρόβατου, και βρίσκεται στον αντίποδα μιας ουσιαστικά, πρωτοπόρας συλλογικής δράσης και ευθύνης.


Στις πλάτες των εργαζομένων μαίνεται ακόμη ο πόλεμος των μηχανισμών, για την επικράτηση των παλαιοκομματικών επιδιώξεων, σαρώνοντας ό,τι βρίσκει μπροστά του.


Ποντάρουν συνεχώς στην απογοήτευση των εργαζομένων και αναλαμβάνουν εργολαβικά τη σωτηρία τους.


Αποτελούν αναμφισβήτητα σήμερα μέρος του προβλήματος.


Για αυτό άλλωστε, όσες προσπάθειες έγιναν στην κατεύθυνση μιας πιο αυτόνομης συνδικαλιστικής δράσης, κατάφεραν αυτοί οι μηχανισμοί να τις πνίξουν, να τις αλλοιώσουν, και τελικά να τις αφομοιώσουν….


Mε αυτή την κοντόφθαλμη συντεχνιακή αντίληψη, αντιμετωπίσαμε και το διαχρονικό αίτημα, του εκπαιδευτικού κινήματος, της χώρας μας, για την υποχρεωτική δίχρονη, δημόσια, προσχολική αγωγή, που αντί να ενώσει, όλες τις δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για την μη εφαρμογή και την υπονόμευσή της.


Αντί να υπερασπιστούμε, την υποχρεωτική εκπαίδευση που πρέπει να είναι δημόσια και δωρεάν, να παρέχεται από το κράτος, και να είναι ενιαία, συμπορευτήκαμε με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και με αυτούς που ονειρεύονται να μεταφέρουν τα σχολεία στους Δήμους, για να υπάρχουν τα καλά σχολεία και τα υποβαθμισμένα και να μετακυλήσουν το κόστος λειτουργίας τους στους δημότες........... 


Αλήθεια προβληματιστήκαμε αρκετά, τί πόρτα ανοίγει, αυτό και για ΑΛΛΕΣ ΔΟΜΕΣ του δημοσίου????

Συνάδελφοι, πιστεύω ότι ένας νέος συνδικαλισμός, είναι αναγκαίος όσο ποτέ:
Με συνδικαλιστικές παρατάξεις που θα έχουν ιδεολογικό στίγμα και πολιτική οριοθέτηση, αλλά θα έχουν κατανοήσει τον διακριτό ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος και της κομματικής δράσης. 


Που θα βασίζονται, στην ιεράρχηση κοινών στόχων, παρά τις διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες των συμμετεχόντων, που θα καταλήγουν σε σύνθεση απόψεων και θα παίρνουν τις αποφάσεις τους, έξω από συντεχνιακές λογικές και κομματικά ή μικροπαραταξιακά οφέλη.

Είναι ώρα, να επιχειρήσουμε να συμβάλλουμε σε όλες τις αναγκαίες ριζοσπαστικές αλλαγές, για την συγκρότηση ενός σχεδίου, συνολικά για την Αυτοδιοίκηση και την εργασία στους Δήμους, γιατί εμείς γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα, τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και μπορούμε να συμβάλουμε, στην αναγκαία διοικητική και παραγωγική ανασυγκρότηση των Δήμων.


Να τολμήσουμε να περιγράψουμε μια ορθολογική διαδικασία αξιολόγησης, με ένα αξιοκρατικό σύστημα, που θα λαμβάνει υπόψιν του, τα προβληματικά χαρακτηριστικά της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, με το πολιτικό πελατειακό σύστημα.

Μια τέτοια στροφή αποτελεί και την πιο αποτελεσματική προάσπιση της εργασίας μας.


Η τραυματισμένη Ελληνική κοινωνία, των μνημονίων, χρειάζεται Δήμους και Περιφέρειες που θα είναι βασικοί πυλώνες της πολιτικής οργάνωσης και της έκφρασης των τοπικών κοινωνιών.
Το αίτημα μας πρέπει να είναι περισσότερη δημοκρατία.


Να αναζητηθούν, δημοκρατικές και ουσιαστικά συμμετοχικές διαδικασίες, για να έχουν οι πολίτες λόγο στην υλοποίηση, αλλά και τη χάραξη των δημοτικών πολιτικών.


Η απλή αναλογική, μπορεί να δώσει το απαραίτητο δημοκρατικό οξυγόνο σε μια αυτοδιοίκηση ,που ασφυκτιά από την επιτροπεία, τον αυταρχισμό των τοπικών αρχόντων και την εκτεταμένη διαφθορά.
Εμείς οι εργαζόμενοι στην Αυτοδιοίκηση, σε συνεργασία ή σε κόντρα με διοικήσεις και δημάρχους πρέπει να συμβάλλουμε πρωταγωνιστικά, στη δημοκρατική ανάκαμψη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, γιατί αυτό επιβάλλει Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ και της προσφοράς μας στην κοινωνία».


Βίκυ Χαλκιά

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ :TO TΕΛΟΣ ΤΩΝ «ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ»

Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Μέλους της «Πρωτοβουλίας 14ης Μάη»
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG

Η κλιμακούμενη Τουρκική επιθετικότητα, που έχει λάβει μορφή «χιονοστιβάδας» μετά την επίσκεψη του Ερντογάν, αμφισβητώντας ευθέως την συνθήκη της Λωζάννης (εμβολισμός του «Γαύδος», σύλληψη των δύο στρατιωτικών στον Έβρο, πειρατική επιδρομή στην Α.Ο.Ζ. της Κύπρου, αναρίθμητες παραβιάσεις στο Αιγαίο), έχει πλέον αναδείξει την πλήρη κατάρρευση του ιδιότυπου καθεστώτος «ανοχής και ελέγχου» στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, που είχε παγιωθεί κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Η αναβάθμιση του Τουρκικού κινδύνου και η εμφανιζόμενη προοπτική ακόμα και ενός πολέμου, που θα προέλθει από κάποιο εσκεμμένο ή ακούσιο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, αφενός, και η δεδομένη απόφαση της Τουρκίας, να αποτρέψει με στρατιωτικά μέσα την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου στον χώρο της Α.Ο.Ζ., αφετέρου, έχει αποδομήσει την, μέχρι τώρα, παγιωμένη αντίληψη και τακτική της Αθήνας, που ήταν ένα μείγμα κατευνασμού και «ραθυμίας» απέναντι στα μηνύματα, που εξέπεμπε πάντοτε το Τουρκικό στρατιωτικό και πολιτικό κατεστημένο.

Έτσι, σήμερα βιώνουμε το οδυνηρό τέλος των ψευδαισθήσεων και της «παραμυθίας», με τις οποίες πορεύθηκε ο Ελληνισμός στη σύγχρονη περίοδο, που οι κυριότερες εξ αυτών είναι:

Πρώτη παραμυθία: Ότι η κατευναστική πολιτική για την εξημέρωση του Tουρκικού «θηρίου», θα απέτρεπε τον κίνδυνο και θα προωθούσε την ειρήνευση των δύο Χωρών, ενόψει μάλιστα και της προοπτικής εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε. Αντίθετα, η έως τώρα «κατευναστική» πολιτική είχε τα αντίθετα αποτέλεσμα, δηλαδή το σταδιακό άπλωμα των τουρκικών αξιώσεων στο Αιγαίο. Από την νομική διευθέτηση στο Διεθνές Δικαστήριο της υφαλοκρηπίδας, περάσαμε στις «γκρίζες ζώνες» του Αιγαίου, με την κρίση των Ιμίων το 1996 και καταλήξαμε σήμερα στις διακηρύξεις περί Τουρκικών εδαφών στα Ίμια και σε απροσδιόριστο άλλο αριθμό βραχονησίδων και νησιών στο Αιγαίο.

Δεύτερη παραμυθία: Ότι η συμμετοχή της Ελλάδος, σε ευρύτερους διεθνείς οργανισμούς, κυρίως στην Ε.Ε. και δευτερευόντως στο ΝΑΤΟ, καθώς και η πλήρης πρόσδεση και η παροχή όλων των διευκολύνσεων, χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα, στις Η.Π.Α., θα δημιουργούσε μια ισχυρή αποτρεπτική «ομπρέλα» και θα θωράκιζε τα σύνορά μας. Αυτή η αντίληψη αποδείχθηκε «φενάκη», αφού η μεν Ε.Ε. απέχει παρασάγγας από μια Ένωση με κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική. Αντίθετα, σε αυτήν κυριαρχούν τα εθνικά συμφέροντα των ισχυρών κρατών, τα οποία σημειωτέον (Γερμανία) ιστορικά ήταν υπέρ της Τουρκίας. Το, δε, ΝΑΤΟ και οι Η.Π.Α., παρά τον «αντιδυτικισμό», που εμφανίζει στον λόγο και στην πράξη το Νεοθωμανικό σύστημα Ερντογάν, συνεχίζουν τα «δώρα» προς αυτόν, και η προάσπιση των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδος θα ήταν ο τελευταίος λόγος για την διάρρηξη των σχέσεών τους με την Τουρκία. Άλλωστε, η Ιστορία είναι αμείλικτη και ο σπουδαίος Έλληνας ιστορικός Θουκυδίδης, έχει περιγράψει με απόλυτη καθαρότητα την τύχη αυτών, που αφρόνως θεωρούν, ότι κάποιοι άλλοι θα τους προσφέρουν την Σωτηρία απέναντι στους κινδύνους, όταν εμφανιστούν.

Τρίτη παραμυθία: Ότι η Χώρα μπορεί να συνεχίζει αμέριμνα την πορεία της, χωρίς παραγωγική βάση και με κυρίαρχο στοιχείο τον παρασιτικό καταναλωτισμό και την σταθερή γιγάντωση του «αδηφάγου» πελατειακού Κράτους. Σε μια Χώρα, η οποία έχει χρεοκοπήσει, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος σε δυσθεώρητα ύψη, χωρίς καμία αναπτυξιακή μέριμνα και πολιτική, με την πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου «στα Τάρταρα», χωρίς, καν, την στοιχειώδη ευαισθησία για ομαλή λύση της «δαμόκλειας σπάθης» των «κόκκινων δανείων», μέσω μιας ορθολογικής «σεισάχθειας», βάσει του εφαρμοσθέντος προτύπου της Ισλανδίας, αυτό αποτελεί, στην κυριολεξία, «εθνική αυτοκτονία». Είναι προφανές, ότι χωρίς ριζική αλλαγή – ανατροπή, αυτού του χρεοκοπημένου Νεοελληνικού οικονομικού – πολιτικού «παρασιτισμού», οι κίνδυνοι, που περιμένουν την Χώρα, είναι πολύ μεγάλοι.

Το κρίσιμο αυτό ζήτημα, που αποτελεί και την μεγάλη «τρύπα» της Μεταπολίτευσης, αλλά και της μνημονιακής περιόδου και συνιστά «ύβρι» διαχρονικά, του πολιτικού προσωπικού εξουσίας και της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, περιέγραψε με μεγάλη ενάργεια, από το 1998, ο μεγάλος φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης, λέγοντας προφητικά: «Αν ο Ελληνισμός θέλει να επιβιώσει ως διακεκριμένη ταυτότητα, το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να παράγει όσα τρώει. Δεν εννοώ διόλου κάποια οικονομική αυτάρκεια με την παλιά έννοια, αλλά την απαλλαγή από την πολιτική και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού. Ένα βιώσιμο συλλογικό υποκείμενο οφείλει να ελέγξει τουλάχιστον τόσα, όσα εισάγει, σε έναν ανοικτότερο κόσμο. Ειδάλλως, είναι αναπόφευκτη η πτώση στα κατώτερα σκαλιά του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας, καταχρέωση και η πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση. Τις τελευταίες δεκαετίες ο Ελληνισμός προχώρησε γρήγορα προς αυτή την κατεύθυνση. Η αναστροφή της απαιτεί γενναία παραγωγική προσπάθεια, προηγμένη τεχνογνωσία και ριζική θεσμική εξυγίανση, καθώς και ένα εκπαιδευτικό σύστημα εντελώς διαφορετικού επιπέδου ... ο πτωχοπροδρομικός ελληνοκεντρισμός και ο κοσμοπολιτικός πιθηκισμός αποτελούν μεγέθη συμμετρικά και συναφή, όσο και αν φαινομενικά εκπροσωπούν δύο κόσμους εχθρικούς μεταξύ τους».

Αντί τα παραπάνω να αποτελέσουν τον πυρήνα των πολιτικών για την Σωτηρία της Χώρας, το πολλαπλώς αποτυχημένο πολιτικό σύστημα πορεύθηκε και πορεύεται σταθερά στην αντίθετη κατεύθυνση, ακόμα και σήμερα, που οι κίνδυνοι δεν αποτελούν θεωρίες και επισημάνσεις, αλλά «βοούν» και βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΡΟΥΣΤΗΣ: Ο MASTER CHEF ΚΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ




Εκατομμύρια πολίτες παρακολούθησαν τον τελικό του MASTER CHEF, όπου μια ομάδα 20 νεαρών συμμετείχε σε μια διαδικασία ανάδειξης του πρώτου μάγειρα της Ελλάδος.

Τρεις κριτές, κορυφαίοι στο είδος τους , έκριναν τους διαγωνιζόμενους δίκαια και αυστηρά

Τα κριτήρια αξιολόγησης των πιάτων που παρουσίαζαν, ήταν , η γεύση, η εμφάνιση, η δημιουργία, η πρωτοτυπία , η καινοτομία. η ισορροπία των υλικών και το σωστό μαγείρεμα τους και όλα μαζί σε ένα πλαίσιο κανόνων και χρονικών περιθωρίων.

Ο παραβάτης των κανόνων έθετε εαυτόν εκτός παιχνιδιού. Έτσι απλά.

Αγωνία, γέλια, κλάματα, κόντρες , διαφωνίες, αντιδράσεις, συνέθεταν το ψυχολογικό παζλ του διαγωνισμού που σε εκανε να αναρωτηθείς, προς τι όλο αυτό;

Ο νικητής ένας. Και οι άλλοι; Απλώς χαμένοι;

Ανέτρεξα τη στιγμή που οι 20 νεαροί έμπαιναν στον διαγωνισμό. Οι δυνατότητες τους μικρότερες των σημερινών, οι αντοχές τους επίσης, η εμπειρία τους ανεπαρκής, ο φόβος στο έπακρον, οι ευκαιρίες τους στο μηδέν ,αλλά η ελπίδα τους για διάκριση σε πολύ υψηλά επίπεδα.

Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό.

Ο νικητής πήρε τον τίτλο του πρώτου MASTER CHEF

Ο δεύτερος έγινε ένας δυσεύρετος μεγάλος μάγειρας

Οι υπόλοιποι, αναγνωρίσιμοι πλέον, ήδη δέχονται προτάσεις για εργασία σε μεγάλα ξενοδοχεία ή εστιατόρια, με το δικαίωμα να διαπραγματευτούνε αυτοί τις αποδοχές τους.

Οι κριτές απέδειξαν ότι δίκαια βρίσκονται στην κορυφή , αναγνωρίσθηκαν από περισσότερο κόσμο, χωρίς να αποκλείει κανείς ότι και αυτοί έγιναν καλύτεροι κρίνοντας και βλέποντας τους μαθητές τους.

Το κανάλι εισέπραξε περισσότερα χρήματα από τις διαφημίσεις,

Οι διαφημιζόμενες εταιρείες περισσότερους πελάτες,

Το κράτος περισσότερα έσοδα για άσκηση κοινωνικής πολιτικής και οι τηλεθεατές δωρεάν μαθήματα μαγειρικής και αρκετές ώρες ψυχαγωγίας.

Ποτέ ο υγιής ανταγωνισμός με ίσους κανόνες, δεν λειτούργησε για να εξοντώσει τον αντίπαλο, αλλά για να τον κάνει καλύτερο


ΕΝΑΣ ΝΙΚΗΤΗΣ, ΟΛΟΙ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΙ.!!!

Αυτό το πλεονέκτημα έχει ο καπιταλισμός που μπορεί από κάτι απλό να κεφαλαιοποιεί την ιδέα, να δημιουργεί ευκαιρίες, να προάγει την δημιουργία, να παράγει πλούτο και να τον αναδιανέμει ,με έναν τρόπο που κανείς γραφειοκράτης του κεντρικού σχεδιασμού δεν θα μπορούσε να το καταφέρει τόσο γρήγορα, τόσο εύκολα, αποτελεσματικά και με το ελάχιστο κόστος.

Θεωρητικά, ένα αντίστοιχο παιχνίδι σε κράτος με υπαρκτό ή σε ανοικοδόμηση , σοσιαλισμό, δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, γιατί η δομή της παραγωγής του είναι τέτοια που φέρει τους πολίτες στην αγωνία , όχι πως θα εμφανίσουν ένα πιάτο ,αλλά πως θα το γεμίσουν.

Κρούστης Αντώνης.

Παρουσίαση του βιβλίου «Δώρο γενεθλίων» του Μάκη Τσίτα στον Ιανό



Το βιβλιοπωλείο IANOS (Σταδίου 24, Αθήνα) και οι Εκδόσεις Ψυχογιός σας προσκαλούν το Σάββατο 12 Μαΐου, στις 13:00, σε μια συνάντηση με τον συγγραφέα Μάκη Τσίτα με αφορμή το νέο του βιβλίο ΔΩΡΟ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ, στον χώρο του βιβλιοπωλείου.

Οι ηθοποιοί Ελένη Κουρνέτα και Γιάννης Μπακογιώργος θα ζωντανέψουν τους δύο πρωταγωνιστές του βιβλίου και με τη βοήθεια όλων των παιδιών που θα είναι εκεί θα μας αφηγηθούν την ιστορία.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Έξι μήνες η Τασία και ο αδερφός της ταΐζουν το γουρουνάκι-κουμπαρά με το χαρτζιλίκι τους για να αγοράσουν μαζί ένα σούπερ δώρο στον μπαμπά τους τη μέρα των γενεθλίων του. Όμως, όταν φτάνει η στιγμή, τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα σχεδίαζαν: Πού πήγαν τα χρήματα; Μόνο μια ανθοδέσμη θα είναι το δώρο τους; Θα μπορέσουν τα δυο αδέρφια να μείνουν ενωμένα όταν όλα πάνε στραβά;

Μια έξυπνη ιστορία για τη δύναμη της συγγνώμης στα χείλη των παιδιών.

ΙΑΣΩ : ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ #ProudToBeAMom ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΕ ΔΩΡΟ ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΑ CHECK UP


Τι σημαίνει για σένα η λέξη μαμά; Μοιράσου μαζί μας τη δική σου εμπειρία!

Το ΙΑΣΩ, με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας στις 13/5, πραγματοποιεί διαγωνισμό στο Facebook με δώρο παιδιατρικά check up. Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό επισκεφτείτε τη σελίδα του Ομίλου ΙΑΣΩ στο Facebook (https://bit.ly/2wmvp9m) ή στο Instagram (https://bit.ly/2wgYkLO) και απαντήστε κάτω από το post του διαγωνισμού στην ερώτηση «Τι σημαίνει για σένα η λέξη μαμά;» με hashtag #ProudToBeAMom και mention μια φίλη σας μαμά.

Την Παρασκευή 18/5, 20 μαμάδες θα κερδίσουν μετά από κλήρωση 20 check up από το ΙΑΣΩ Παίδων. Θα κληρωθούν 10 νικήτριες μέσω Facebook και 10 μέσω Instagram.

Τα check up περιλαμβάνουν: οφθαλμολογική εξέταση, ηλεκτροκαρδιογράφημα, triplex & καρδιολογική εξέταση. Πραγματοποιούνται κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού στο 210 6383070 - 2 & 210 6383503.