Ολοκληρώθηκαν την Πέμπτη 26/4/2018 οι εργασίες του 46ου Συνεδρίου της ΠΟΕ ΟΤΑ στα Γιάννενα.
Αν και ήταν πιο μαζικό από το προηγούμενο, η μαζική συμμετοχή των συνέδρων περιορίστηκε στην πρώτη μέρα κατα τη διαδικασία της πιστοποίησης των συνέδρων και στη Τετάρτη το βράδυ που μίλησαν οι επικεφαλείς των παρατάξεων.
Τις υπόλοιπες μέρες η συμετοχή ηταν περιορισμένη λόγω του «εκδρομικού κλίματος» που ήταν αποτέλεσμα της άστοχης επιλογής να γίνει το συνέδριο εκτός Αττικής, βάζοντας τους συλλόγους σε τόσα έξοδα...
Ένα συνέδριο, χωρίς αποχωρήσεις και ιδιαίτερες εντάσεις, αλλά και χωρίς ουσιαστική συζήτηση και προτάσεις για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.
Το Νοέμβριο του 2017, μετά την αποχώρησή μου, για λόγους που είναι γνωστοί σε όλους και περιγράφονται και στην τοποθέτησή μου, από την Συνδικαλιστική Ανατροπή, με την οποία ειχα εκλεγεί στο προηγούμενο συνέδριο, παραιτήθηκα και από το Γ.Σ της ΑΔΕΔΥ ως όφειλα, με βάση τις αρχές μου.
Η ΑΣΚ ΟΤΑ - ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ με τίμησε με την πρότασή της για κοινή πορεία και εκλέχθηκα αντιπρόσωπος για το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ.
Βαθιά πεποίθησή μου είναι οτι μόνο μέσα από την ενεργή συμμετοχή μπορούμε να αλλάξουμε όλα όσα θεωρούμε στρεβλά και ξεπερασμένα.
Η τοποθέτησή μου στο συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ ήταν η ακόλουθη:
«Παρακολουθώ για δεύτερη φορά το συνέδριο της Ομοσπονδίας, με αγωνία και ελπίδα, να αναδυθεί μια συζήτηση επί της ουσίας, μακριά από άγονες παραταξιακές συγκρούσεις, με την ανάγκη για ένα δημιουργικό διάλογο, που διαμορφώνει δρόμους, προτάσεις και όραμα.
Στο προηγούμενο συνέδριο παρακολούθησα για πρώτη φορά τις αντιλήψεις και τις πρακτικές που έχουν οδηγήσει στην απαξίωση και τη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Αποφάσισα να συμπορευτώ με την Συνδικαλιστική Ανατροπή, γιατί το εγχείρημά της για αυτόνομη πορεία, μου φαινόταν ένα πολύ δημιουργικό τόλμημα και μια απαραίτητη προϋπόθεση, για τη δική μου συμμετοχή σε αυτή τη προσπάθεια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εκλογή μου στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ.
Ήμουν πολύ αισιόδοξη τότε, ότι από την συμμετοχή μου στην πιο μικρή, αλλά αυτόνομη συνδικαλιστική παράταξη της ΑΔΕΔΥ, θα συνέβαλα κι εγώ στην ΑΝΑΤΡΟΠΗ μιας κατάστασης που αξιολογούσαμε ΜΑΖΙ ως παρωχημένης.
Πριν καλά καλά κλείσει ένας χρόνος, αποφάσισα να παραιτηθώ γιατί διαπίστωσα ότι οι “ισορροπίες” το προσωπικό και το πολιτικό κόστος, η αδυναμία να γίνουν πράξη τα όσα περιγράφονται σε μια διακήρυξη, μαζί με την πρόσκαιρη και συντεχνιακή αντιμετώπιση πολύ σοβαρών θεμάτων, αναμιγνύονται σε μια δύσκολη καθημερινότητα, με αποτέλεσμα, να απομακρυνόμαστε από την κοινή λογική και να μπερδεύουμε, ακόμη και τις νίκες που έχουμε πετύχει, σε πολύ δύσκολες εποχές, ακολουθώντας την πεπατημένη ....
To καλοκαίρι που μας πέρασε δώσαμε έναν πολυήμερο αγώνα από τον οποίο βγήκαμε νικητές, αφού καταφέραμε με την ενωτική και μαζική μας κινητοποίηση, την πρώτη ρωγμή στο μνημονιακό - αντεργατικό τείχος που έχει χτιστεί εδώ και 8 χρόνια στη χώρα μας και μάλιστα σε ένα ζήτημα στρατηγικού χαρακτήρα για ΟΛΟΥΣ τους εργαζόμενους!!!
Η προκήρυξη μόνιμων θέσεων εργασίας ήταν μια μεγάλη νίκη του συνδικαλιστικού κινήματος, μετά από πολλά χρόνια!!!
Αυτή η νίκη όμως, έπρεπε πάση θυσία να μετατραπεί σε ήττα, για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ και τα συμφέροντά τους.
Τα πολιτικά παιχνίδια, σε συνδυασμό με τον κοντόφθαλμο και αδιέξοδο σεχταρισμό, οδήγησαν τελικά την ομοσπονδία σε μια λάθος και άνευ ουσίας παράταση της κινητοποίησης και τελικά στην επικοινωνιακή ήττα, ακολουθώντας την γνωστ ή λογική που θέλει τους συνδικαλιστικούς αγώνες, ελεγχόμενους,καθοδηγούμενους, με κύριο πρόταγμα την εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων και τελικά ΑΔΙΕΞΟΔΟΥΣ, για να μην γίνονται ….
Κακή επιλογή που απογοήτευσε τους εργαζόμενους και υπονόμευσε και τους μελλοντικούς αγώνες μας ως μάταιους.
Αναφέρομαι σε αυτή τη παλαιοκομματική λογική που αφυδατώνει κάθε δημιουργική και κινηματική φωνή και πράξη και η οποία επικράτησε σε όλο το πολιτικό, κομματικό, συνδικαλιστικό φάσμα. Το δογματικό σκοτάδι της γραμμής των εξαρτήσεων, των καθοδηγούμενων αποφάσεων, των άλλων κέντρων που αποφασίζουν για εμάς, πριν από εμάς και χωρίς εμάς...
Αυτή η λογική αποτέλεσε το βασικό πλαίσιο, μες στο οποίο συνέβησαν, όλες οι πολιτικές και ιδεολογικές στρεβλώσεις, εδώ και 20 χρόνια.
Η βαθύτερη πηγή, αυτής της λογικής, έχει να κάνει με την θεωρία της φωτισμένης πρωτοπορίας, που αναλαμβάνει την σωτηρία του λαού ως πρόβατου, και βρίσκεται στον αντίποδα μιας ουσιαστικά, πρωτοπόρας συλλογικής δράσης και ευθύνης.
Στις πλάτες των εργαζομένων μαίνεται ακόμη ο πόλεμος των μηχανισμών, για την επικράτηση των παλαιοκομματικών επιδιώξεων, σαρώνοντας ό,τι βρίσκει μπροστά του.
Ποντάρουν συνεχώς στην απογοήτευση των εργαζομένων και αναλαμβάνουν εργολαβικά τη σωτηρία τους.
Αποτελούν αναμφισβήτητα σήμερα μέρος του προβλήματος.
Για αυτό άλλωστε, όσες προσπάθειες έγιναν στην κατεύθυνση μιας πιο αυτόνομης συνδικαλιστικής δράσης, κατάφεραν αυτοί οι μηχανισμοί να τις πνίξουν, να τις αλλοιώσουν, και τελικά να τις αφομοιώσουν….
Mε αυτή την κοντόφθαλμη συντεχνιακή αντίληψη, αντιμετωπίσαμε και το διαχρονικό αίτημα, του εκπαιδευτικού κινήματος, της χώρας μας, για την υποχρεωτική δίχρονη, δημόσια, προσχολική αγωγή, που αντί να ενώσει, όλες τις δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για την μη εφαρμογή και την υπονόμευσή της.
Αντί να υπερασπιστούμε, την υποχρεωτική εκπαίδευση που πρέπει να είναι δημόσια και δωρεάν, να παρέχεται από το κράτος, και να είναι ενιαία, συμπορευτήκαμε με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και με αυτούς που ονειρεύονται να μεταφέρουν τα σχολεία στους Δήμους, για να υπάρχουν τα καλά σχολεία και τα υποβαθμισμένα και να μετακυλήσουν το κόστος λειτουργίας τους στους δημότες...........
Αλήθεια προβληματιστήκαμε αρκετά, τί πόρτα ανοίγει, αυτό και για ΑΛΛΕΣ ΔΟΜΕΣ του δημοσίου????
Συνάδελφοι, πιστεύω ότι ένας νέος συνδικαλισμός, είναι αναγκαίος όσο ποτέ:
Με συνδικαλιστικές παρατάξεις που θα έχουν ιδεολογικό στίγμα και πολιτική οριοθέτηση, αλλά θα έχουν κατανοήσει τον διακριτό ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος και της κομματικής δράσης.
Που θα βασίζονται, στην ιεράρχηση κοινών στόχων, παρά τις διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες των συμμετεχόντων, που θα καταλήγουν σε σύνθεση απόψεων και θα παίρνουν τις αποφάσεις τους, έξω από συντεχνιακές λογικές και κομματικά ή μικροπαραταξιακά οφέλη.
Είναι ώρα, να επιχειρήσουμε να συμβάλλουμε σε όλες τις αναγκαίες ριζοσπαστικές αλλαγές, για την συγκρότηση ενός σχεδίου, συνολικά για την Αυτοδιοίκηση και την εργασία στους Δήμους, γιατί εμείς γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα, τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και μπορούμε να συμβάλουμε, στην αναγκαία διοικητική και παραγωγική ανασυγκρότηση των Δήμων.
Να τολμήσουμε να περιγράψουμε μια ορθολογική διαδικασία αξιολόγησης, με ένα αξιοκρατικό σύστημα, που θα λαμβάνει υπόψιν του, τα προβληματικά χαρακτηριστικά της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, με το πολιτικό πελατειακό σύστημα.
Μια τέτοια στροφή αποτελεί και την πιο αποτελεσματική προάσπιση της εργασίας μας.
Η τραυματισμένη Ελληνική κοινωνία, των μνημονίων, χρειάζεται Δήμους και Περιφέρειες που θα είναι βασικοί πυλώνες της πολιτικής οργάνωσης και της έκφρασης των τοπικών κοινωνιών.
Το αίτημα μας πρέπει να είναι περισσότερη δημοκρατία.
Να αναζητηθούν, δημοκρατικές και ουσιαστικά συμμετοχικές διαδικασίες, για να έχουν οι πολίτες λόγο στην υλοποίηση, αλλά και τη χάραξη των δημοτικών πολιτικών.
Η απλή αναλογική, μπορεί να δώσει το απαραίτητο δημοκρατικό οξυγόνο σε μια αυτοδιοίκηση ,που ασφυκτιά από την επιτροπεία, τον αυταρχισμό των τοπικών αρχόντων και την εκτεταμένη διαφθορά.
Εμείς οι εργαζόμενοι στην Αυτοδιοίκηση, σε συνεργασία ή σε κόντρα με διοικήσεις και δημάρχους πρέπει να συμβάλλουμε πρωταγωνιστικά, στη δημοκρατική ανάκαμψη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, γιατί αυτό επιβάλλει Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ και της προσφοράς μας στην κοινωνία».
«Παρακολουθώ για δεύτερη φορά το συνέδριο της Ομοσπονδίας, με αγωνία και ελπίδα, να αναδυθεί μια συζήτηση επί της ουσίας, μακριά από άγονες παραταξιακές συγκρούσεις, με την ανάγκη για ένα δημιουργικό διάλογο, που διαμορφώνει δρόμους, προτάσεις και όραμα.
Στο προηγούμενο συνέδριο παρακολούθησα για πρώτη φορά τις αντιλήψεις και τις πρακτικές που έχουν οδηγήσει στην απαξίωση και τη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Αποφάσισα να συμπορευτώ με την Συνδικαλιστική Ανατροπή, γιατί το εγχείρημά της για αυτόνομη πορεία, μου φαινόταν ένα πολύ δημιουργικό τόλμημα και μια απαραίτητη προϋπόθεση, για τη δική μου συμμετοχή σε αυτή τη προσπάθεια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εκλογή μου στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ.
Ήμουν πολύ αισιόδοξη τότε, ότι από την συμμετοχή μου στην πιο μικρή, αλλά αυτόνομη συνδικαλιστική παράταξη της ΑΔΕΔΥ, θα συνέβαλα κι εγώ στην ΑΝΑΤΡΟΠΗ μιας κατάστασης που αξιολογούσαμε ΜΑΖΙ ως παρωχημένης.
Πριν καλά καλά κλείσει ένας χρόνος, αποφάσισα να παραιτηθώ γιατί διαπίστωσα ότι οι “ισορροπίες” το προσωπικό και το πολιτικό κόστος, η αδυναμία να γίνουν πράξη τα όσα περιγράφονται σε μια διακήρυξη, μαζί με την πρόσκαιρη και συντεχνιακή αντιμετώπιση πολύ σοβαρών θεμάτων, αναμιγνύονται σε μια δύσκολη καθημερινότητα, με αποτέλεσμα, να απομακρυνόμαστε από την κοινή λογική και να μπερδεύουμε, ακόμη και τις νίκες που έχουμε πετύχει, σε πολύ δύσκολες εποχές, ακολουθώντας την πεπατημένη ....
To καλοκαίρι που μας πέρασε δώσαμε έναν πολυήμερο αγώνα από τον οποίο βγήκαμε νικητές, αφού καταφέραμε με την ενωτική και μαζική μας κινητοποίηση, την πρώτη ρωγμή στο μνημονιακό - αντεργατικό τείχος που έχει χτιστεί εδώ και 8 χρόνια στη χώρα μας και μάλιστα σε ένα ζήτημα στρατηγικού χαρακτήρα για ΟΛΟΥΣ τους εργαζόμενους!!!
Η προκήρυξη μόνιμων θέσεων εργασίας ήταν μια μεγάλη νίκη του συνδικαλιστικού κινήματος, μετά από πολλά χρόνια!!!
Αυτή η νίκη όμως, έπρεπε πάση θυσία να μετατραπεί σε ήττα, για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ και τα συμφέροντά τους.
Τα πολιτικά παιχνίδια, σε συνδυασμό με τον κοντόφθαλμο και αδιέξοδο σεχταρισμό, οδήγησαν τελικά την ομοσπονδία σε μια λάθος και άνευ ουσίας παράταση της κινητοποίησης και τελικά στην επικοινωνιακή ήττα, ακολουθώντας την γνωστ ή λογική που θέλει τους συνδικαλιστικούς αγώνες, ελεγχόμενους,καθοδηγούμενους, με κύριο πρόταγμα την εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων και τελικά ΑΔΙΕΞΟΔΟΥΣ, για να μην γίνονται ….
Κακή επιλογή που απογοήτευσε τους εργαζόμενους και υπονόμευσε και τους μελλοντικούς αγώνες μας ως μάταιους.
Αναφέρομαι σε αυτή τη παλαιοκομματική λογική που αφυδατώνει κάθε δημιουργική και κινηματική φωνή και πράξη και η οποία επικράτησε σε όλο το πολιτικό, κομματικό, συνδικαλιστικό φάσμα. Το δογματικό σκοτάδι της γραμμής των εξαρτήσεων, των καθοδηγούμενων αποφάσεων, των άλλων κέντρων που αποφασίζουν για εμάς, πριν από εμάς και χωρίς εμάς...
Αυτή η λογική αποτέλεσε το βασικό πλαίσιο, μες στο οποίο συνέβησαν, όλες οι πολιτικές και ιδεολογικές στρεβλώσεις, εδώ και 20 χρόνια.
Η βαθύτερη πηγή, αυτής της λογικής, έχει να κάνει με την θεωρία της φωτισμένης πρωτοπορίας, που αναλαμβάνει την σωτηρία του λαού ως πρόβατου, και βρίσκεται στον αντίποδα μιας ουσιαστικά, πρωτοπόρας συλλογικής δράσης και ευθύνης.
Στις πλάτες των εργαζομένων μαίνεται ακόμη ο πόλεμος των μηχανισμών, για την επικράτηση των παλαιοκομματικών επιδιώξεων, σαρώνοντας ό,τι βρίσκει μπροστά του.
Ποντάρουν συνεχώς στην απογοήτευση των εργαζομένων και αναλαμβάνουν εργολαβικά τη σωτηρία τους.
Αποτελούν αναμφισβήτητα σήμερα μέρος του προβλήματος.
Για αυτό άλλωστε, όσες προσπάθειες έγιναν στην κατεύθυνση μιας πιο αυτόνομης συνδικαλιστικής δράσης, κατάφεραν αυτοί οι μηχανισμοί να τις πνίξουν, να τις αλλοιώσουν, και τελικά να τις αφομοιώσουν….
Mε αυτή την κοντόφθαλμη συντεχνιακή αντίληψη, αντιμετωπίσαμε και το διαχρονικό αίτημα, του εκπαιδευτικού κινήματος, της χώρας μας, για την υποχρεωτική δίχρονη, δημόσια, προσχολική αγωγή, που αντί να ενώσει, όλες τις δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για την μη εφαρμογή και την υπονόμευσή της.
Αντί να υπερασπιστούμε, την υποχρεωτική εκπαίδευση που πρέπει να είναι δημόσια και δωρεάν, να παρέχεται από το κράτος, και να είναι ενιαία, συμπορευτήκαμε με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και με αυτούς που ονειρεύονται να μεταφέρουν τα σχολεία στους Δήμους, για να υπάρχουν τα καλά σχολεία και τα υποβαθμισμένα και να μετακυλήσουν το κόστος λειτουργίας τους στους δημότες...........
Αλήθεια προβληματιστήκαμε αρκετά, τί πόρτα ανοίγει, αυτό και για ΑΛΛΕΣ ΔΟΜΕΣ του δημοσίου????
Συνάδελφοι, πιστεύω ότι ένας νέος συνδικαλισμός, είναι αναγκαίος όσο ποτέ:
Με συνδικαλιστικές παρατάξεις που θα έχουν ιδεολογικό στίγμα και πολιτική οριοθέτηση, αλλά θα έχουν κατανοήσει τον διακριτό ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος και της κομματικής δράσης.
Που θα βασίζονται, στην ιεράρχηση κοινών στόχων, παρά τις διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες των συμμετεχόντων, που θα καταλήγουν σε σύνθεση απόψεων και θα παίρνουν τις αποφάσεις τους, έξω από συντεχνιακές λογικές και κομματικά ή μικροπαραταξιακά οφέλη.
Είναι ώρα, να επιχειρήσουμε να συμβάλλουμε σε όλες τις αναγκαίες ριζοσπαστικές αλλαγές, για την συγκρότηση ενός σχεδίου, συνολικά για την Αυτοδιοίκηση και την εργασία στους Δήμους, γιατί εμείς γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα, τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και μπορούμε να συμβάλουμε, στην αναγκαία διοικητική και παραγωγική ανασυγκρότηση των Δήμων.
Να τολμήσουμε να περιγράψουμε μια ορθολογική διαδικασία αξιολόγησης, με ένα αξιοκρατικό σύστημα, που θα λαμβάνει υπόψιν του, τα προβληματικά χαρακτηριστικά της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, με το πολιτικό πελατειακό σύστημα.
Μια τέτοια στροφή αποτελεί και την πιο αποτελεσματική προάσπιση της εργασίας μας.
Η τραυματισμένη Ελληνική κοινωνία, των μνημονίων, χρειάζεται Δήμους και Περιφέρειες που θα είναι βασικοί πυλώνες της πολιτικής οργάνωσης και της έκφρασης των τοπικών κοινωνιών.
Το αίτημα μας πρέπει να είναι περισσότερη δημοκρατία.
Να αναζητηθούν, δημοκρατικές και ουσιαστικά συμμετοχικές διαδικασίες, για να έχουν οι πολίτες λόγο στην υλοποίηση, αλλά και τη χάραξη των δημοτικών πολιτικών.
Η απλή αναλογική, μπορεί να δώσει το απαραίτητο δημοκρατικό οξυγόνο σε μια αυτοδιοίκηση ,που ασφυκτιά από την επιτροπεία, τον αυταρχισμό των τοπικών αρχόντων και την εκτεταμένη διαφθορά.
Εμείς οι εργαζόμενοι στην Αυτοδιοίκηση, σε συνεργασία ή σε κόντρα με διοικήσεις και δημάρχους πρέπει να συμβάλλουμε πρωταγωνιστικά, στη δημοκρατική ανάκαμψη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, γιατί αυτό επιβάλλει Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ και της προσφοράς μας στην κοινωνία».
Βίκυ Χαλκιά
.jpg)
