«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ Ή ΑΠΟΤΟΚΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ»

Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου

H Ελλάδα έχει εισέλθει, μετά την μνημονιακή της ένταξη το 2010 έως σήμερα, σε έναν «κακοτράχαλο» κατηφορικό δρόμο, που θυμίζει την «οδό του Αχέροντα» Χρησιμοποιήθηκε ως διεθνές «πειραματόζωο» μαζικής επίθεσης, για βίαιη αναίρεση κατακτημένων δικαιωμάτων και ως κοινωνικό εργαστήριο, ως προς την αντίσταση και την κοινωνική ενσωμάτωση. Η διεύρυνση των βαθύτερων αιτιών και των πτυχών, που οδήγησαν σε αυτή την καταστροφική εξέλιξη, δεν μπορεί να είναι επιφανειακή και επιδερμική, κάτω από μονομερείς και δογματικές θεωρήσεις, αλλά προϋποθέτει σοβαρή και σε βάθος ανάλυση όλων των πτυχών του προβλήματος.

Είναι προφανές, ότι την ουσιαστική απάντηση στο ζήτημα αυτό δεν μπορούν να δώσουν, σε καμιά περίπτωση, οι δύο κυρίαρχα αναπαραγόμενες απόψεις ενός ιδιαίτερα φτωχού πνευματικά πλαισίου, που διέπει το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό, αλλά και τον χώρο της διανόησης.

Η πρώτη εξ αυτών ομιλεί περί ειδικής περίπτωσης της Ελλάδος, ως εξαίρεσης του κανόνα, που οφείλεται πρωτίστως στην ανικανότητα και την ιδιορρυθμία του Ελληνικού Λαού. Η άποψη αυτή, είναι προφανές, ότι εξυπηρετεί την Ευρωπαϊκή «ελίτ», που μετατράπηκε σε έναν σκληρό δανειστή μιας ιστορικής Χώρας, πλήρους μέλους του Ευρώ και διέπραξε κατά συρροή «εγκληματικά» οικονομικά λάθη, που πλέον έχουν συνομολογηθεί από τους πάντες.

Η δεύτερη άποψη, που κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση, ομιλεί περί αποτελεσμάτων, που οφείλονται αποκλειστικά στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, εντάσσοντας το πρόβλημα αυτό, δογματικά και μονομερώς, στις κλασικές αναλύσεις της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και των επιδιώξεων του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Η άποψη αυτή μπορεί να αναφέρεται, μεν, ορθώς στις ευθύνες της παγκόσμιας καπιταλιστικής «ελίτ», η οποία λαμβάνει φεουδαρχικού τύπου χαρακτηριστικά και υπονομεύει τις οικονομίες και την σταθερότητα των επιμέρους Κρατών για κερδοσκοπικούς λόγους, έρχεται, όμως, να περιορίσει, αν όχι να ακυρώσει, τις αναμφισβήτητα σοβαρές ευθύνες της ντόπιας Ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, που είναι πολύ μεγάλες και δεν θα πρέπει, σε καμία περίπτωση, να αποσιωπώνται ή να υποτιμώνται.

Ο δογματικός, μηχανιστικός και επιδερμικός χαρακτήρας των δύο κυρίαρχων αναπαραγόμενων απόψεων για την Ελληνική κρίση, οδηγούν σε πλήρη σύγχυση και έλλειψη ουσιαστικής προσέγγισης αυτού του πολύπλευρου προβλήματος, η ανάδειξη και ο «φωτισμός» των πτυχών του οποίου αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για την ορθή κατανόησή του και, εν συνεχεία, για την διενέργεια εκείνων των απαιτούμενων διαδικασιών για την υπέρβασή του.

Γιατί, στην περίπτωση του «Ελληνικού προβλήματος» συνυπάρχουν και αλληλοσυμπλέκονται:

Πρώτον, οι συνέπειες της σφοδρής καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης του 2008, που οφείλονται στην χρηματιστική μεταβολή του παγκόσμιου καπιταλισμού και τις νέες μορφές συσσώρευσης σε παγκόσμιο επίπεδο, με την μέθοδο της «συσσώρευσης μέσω υφαρπαγής», όπως εύστοχα αναλύει ο David Harvey στο βιβλίο του «Ο νέος Ιμπεριαλισμός». Θα μπορούσε, μάλιστα, να πει κανένας ότι, σε επίπεδο Ευρώπης, η Ελλάδα αποτελεί την χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτής της επιθετικής καπιταλιστικής «συσσώρευσης δια της υφαρπαγής», που επιτεύχθηκε, ήδη, μέσω των μνημονιακών προγραμμάτων και της ψήφισης του Υπερταμείου, όπου εντάχθηκε ολόκληρη η δημόσια περιουσία της χώρας, για έναν αιώνα !!!

Τα βασικά στοιχεία αυτής της στρατηγικής, διαπιστώνουμε ότι ξεδιπλώνονται στην περίπτωση της Ελλάδας, κατά την ένταξή της στον μνημονιακό «οδοστρωτήρα». Ένα πρόβλημα δημοσίου χρέους, που αντιμετωπίζουν σχεδόν όλες οι Χώρες, χρησιμοποιήθηκε ως «εργαλείο», για την μαζική μεταβίβαση πλούτου από τις λαϊκές τάξεις προς την ντόπια και διεθνή καπιταλιστική τάξη, σε συνδυασμό με την πλήρη εκποίηση «αντί πινακίου φακής» της δημόσιας περιουσίας.

Δεύτερον, μαζί με τα παραπάνω συνυπάρχουν και αλληλοσυμπλέκονται οι διαχρονικές δομικές ελλείψεις και στρεβλώσεις του ιδιότυπου, «νόθου» περιφερειακού Ελληνικού καπιταλισμού, που ένα «αόρατο νήμα» τις διατηρεί αναλλοίωτες, από την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους το 1830, έως σήμερα, με αποτέλεσμα να ισχύει, στην περίπτωση αυτή, ως προς τον πρωταρχικό αιτιώδη σύνδεσμο της Ελληνικής κρίσης, το ερώτημα εάν «η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα;».

Χωρίς την ενδελεχή ανάλυση και ανάδειξη των παραπάνω, δεν μπορεί να εξηγηθεί, γιατί η Ελλάδα, αν και μέλος του Ευρώ, ευρισκόμενη στον πυρήνα της καπιταλιστικής μητρόπολης – κέντρου, αποτελεί τον τραγικά αδύναμο κρίκο, όχι μόνο αυτού, αλλά και των Χωρών της περιφέρειας, με συνέπεια να έχει μετατραπεί σε ένα ιδιότυπο διεθνές «πειραματόζωο». Γιατί, για παράδειγμα, ενώ η «παλίρροια» της καπιταλιστικής κρίσης του 2008 «χτύπησε την πόρτα» της Ισπανίας, Πορτογαλίας, Ιρλανδίας, Κύπρου κ.λπ., οι τελευταίες κατάφεραν να ορθοποδήσουν, παρά τα ελεγχόμενα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν ακόμα, ενώ η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης και σε μια σύγχρονη «αποικία χρέους», που αδυνατεί να εξέλθει από το «βαθύ μονοπάτι» της παρακμής.