Ο ΧΡΗΣΤΟΣ

ΑΞΙΑ

ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Το καϋμένο το γκαζόν ...

Ένας άνθρωπος στην Αθήνα ζει το δικό του δράμα. Τον δικό του βουβό και κρυφό πόνο.
Ο κύριος Καϋμίνης, που υποφέρει εσωτερικά χωρίς να μπορεί να το εκδηλώσει.
Είναι ένας από τους δυστυχέστερους ανθρώπους.

Πριν λίγες μέρες είδε (άκουσε), ότι ένα δέντρο στην πλατεία Συντάγματος ποτίστηκε με το αίμα ενός ανθρώπου! Από κείνη τη στιγμή και μετά, γέμισε ο κορμός του με άπειρα σημειώματα και χαρτάκια.
Σα να μην έφτανε αυτό, το γκαζόν ποδοπατήθηκε από τους χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπους, που πέρασαν να αφήσουν ένα κομμένο λουλούδι ή ένα κερί επάνω(!) στο φρεσκοκουρεμένο γρασίδι.

Κανείς δεν μιλάει για την τεράστια φυσική καταστροφή που υφίσταται η πλατεία Συντάγματος αυτές τις μέρες. Και κυρίως, κανείς δεν μιλάει για την Εικόνα της πόλης!
Τι Εικόνα είναι αυτή, να βλέπουν οι τουρίστες στο κέντρο της πόλης, χαρτάκια σε κορμούς δέντρων, ανθρώπους με συγκινημένα πρόσωπα να αφήνουν κεριά με τρεμάμενες φλογίτσες.
Τι Εικόνα είναι το πατημένο και βρεγμένο από δάκρυα γκαζόν! Τι γνώμη θα σχηματίσει ο τουρίστας...

Δυστυχώς η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς τόσα χρόνια, έχει επιβάλλει να μην μιλάμε γιαυτά.
Έχει επιβάλλει να θεωρείται πιο σημαντικός ο θάνατος ενός ανθρώπου, από την Εικόνα της πόλης, από την Εικόνα του γκαζόν της πλατείας. Μα είναι δυνατόν; Τι είδους ευρωπαίοι είμαστε; Tragic!

Αυτά λοιπόν βλέπει ο κύριος Καϋμίνης και δεν μπορεί να ησυχάσει.
Ψάχνει ανθρώπους να νιώσουν τον πόνο και την αγωνία του. Δύσκολο.
Αναζητά κάποιους από αυτούς που είχαν κάνει συγκέντρωση με κεριά -σε πεζοδρόμιο βεβαίως-, δείχνοντας την οδύνη τους για τον (άδικο) εμπρησμό κεντρικού κινηματογράφου στις 12/2.
Αυτοί ίσως τον καταλάβουν. Ευαισθητοποιήθηκαν στο δράμα των τοίχων, προσπέρασαν το δράμα των ανθρώπων.
Ξέρουν ότι οι τοίχοι και οι στέγες αποκαθίστανται, όπως τελικά θα γίνει και με τον κινηματογράφο.
Οι ανθρώπινες ζωές όμως, που τελευταία φεύγουν κατά δεκάδες από απελπισία και απόγνωση, δεν επανέρχονται. Άρα για ποιο λόγο να αφιερώνουμε χρόνο και να ανάβουμε γιαυτές κεριά;
Για ποιο λόγο να πληγώνουμε την Εικόνα της πόλης, για χαμένες ζωές;
Γιαυτό άλλωστε και ο κύριος Καϋμίνης δεν πλησίασε στην πλατεία που πέθανε ένας συνδημότης του, ή δεν έκανε έστω μια μικρή και σιγανή δηλωσούλα.

Αυτό που ήθελε όμως πολύ να φωνάξει, είναι για τον πόνο του δύσμοιρου του γκαζόν.
Αλλά, ακόμα, δεν μπορεί. Φοβάται ίσως, ότι έτσι μπορεί να μαζευτούν περισσότεροι...

"Μήπως", σκέφτεται ο κύριος Καϋμίνης, "εκτός από τις διαδηλώσεις στο κέντρο της πόλης, θα έπρεπε να απαγορευθούν και οι αυτοκτονίες; Ή τουλάχιστον να έχουν την άδεια της αστυνομίας και να γίνονται σε ειδικά προσδιορισμένο χώρο, για να μην ενοχλούν; Να μην δημιουργούν τύψεις, ενοχές ή συνειδησιακή αφύπνιση; Να συνεχίζεται η τουριστική και εμπορική, κίνηση αμόλυντη από αίμα και δάκρυα;"

ΣτΚ


Υ.Γ. Δεν κράτησαν ούτε τα προσχήματα ορισμένα συγκυβερνούντα παχύδερμα ηθικής και έδειξαν το αληθινό, απάνθρωπο καιροσκοπικό τους πρόσωπο. Την αληθινή τους ψυχή. Εκδηλώθηκαν. Με αφορμή το θάνατο-"δολοφονία" του συμπολίτη μας, έδειξαν όλη τους την απέχθεια, το μίσος και την ειρωνεία απέναντι στην κοινωνία και τους συνανθρώπους τους. Έδειξαν πόσο νοιάζονται και υπολογίζουν το λαό της χώρας τους. Πόσο θέλουν να σώσουν αυτή τη χώρα...













Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου