Δεν πάει άλλο η απεργία των καθηγητών.
Ευτυχώς λένε κάποιοι.
Άρα ... ηττήθηκαν οι "καρεκλοκένταυροι" συνδικαλιστές.
Ευκαιρία να είμαστε ο καθένας μόνος φίλε μου για να κάνουμε τις μαγκιές μας.
Προσωπικά έχω την άποψη - ως μοναδικό στοιχείο φιλικής κριτικής - ότι οι καθηγητές είπαν πολύ περισσότερα από όσα χρειάζονταν - πριν την απεργία - και παρά το γεγονός ότι είχαν τεράστια επιτυχία στην αρχή της, είχαν ;hdh κουράσει την κοινή γνώμη πριν καν απεργήσουν.
Καταναλώθηκαν πολλές δυνάμεις και πολλές κουβέντες στο διάστημα "πριν την απεργία" και τους είχαν έτοιμους και διαβασμένους. ΑΛΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΚΑΤΕΥΟΝΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ.
Τα μηνύματα από τους εργαζόμενους στους δήμους - σύμφωνα με μέλος της διοίκησης της ΠΟΕ ΟΤΑ, αλλά και σε όλο τον ευρύτερο δημόσιο τομέα - δείχνουν ότι έχουν εξαντληθεί οικονομικά από τις συνεχείς απώλειες μισθών λόγω tvn απεργιών και ζητούν να μην παρθούν ακραίες αποφάσεις κοστοβόρων (σε μισθούς) κινητοποιήσεων.
Στις συνελεύσεις που γίνονται εκφράζεται η βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας να μείνουν στο μετερίζι του αγώνα αλλά οι οικογενειακές υποχρεώσεις τους, δεν επιτρέπουν μεγάλες μαγκές.
Αναζητούν άλλες μορφές συντονισμένης δράσης οι εργαζόμενοι από τους συνδικαλιστές.
Δεν θέλουν να εγκαταλείψουν, ούτε να παραδοθούν. Αλλά δεν αντέχουν οικονομικά.
Και βέβαια σε αυτό πόνταραν από την αρχή οι μνημονιακοί λύκοι που τους περίμεναν στην γωνία.
Μου μεταφέρθηκε η αγωνία φίλης ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΑΠΕΡΓΗΣΕΙ γιατί δεν έχει μία, να λέει:
ΑΣ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕ ΠΑΙΔΙΑ γιατί βλέπω αυτόν τον Άδωνη να λέει ότι "δεν απέργησε το 80% των νοσοκομειακών άρα είναι μαζί μου" και δεν το αντέχω. Αλλά ρε παιδιά έχω 10 ευρώ για πέντε μέρες!
Οι εργαζόμενοι δεν θέλουν να παραιτηθούν.
Όχι όλοι οι εργαζόμενοι βέβαια.
Τσάτσοι και πουλημένοι πάντα περιμένουν στην γωνία να εξυπνακίσουν.
"Αυτά περί άλλων μορφών έχουν ξαναειπωθεί στο παρελθόν και ποτέ δεν λειτούργησαν" είναι η απάντηση των "ειδικών του συνδικαλισμού", "εμπείρων" και παλιών.
(Οι εργατοπατέρες που τους λένε κάποιοι).
"Να προκηρύσσεται η απεργία άσχετα με την συμμετοχή, είναι υποχρέωσή μας" είναι ουσιαστικά η θέση τους, "ώστε να μην φανεί υποχώρηση" (βάλτε την αλήθεια κάτω από το χαλί, με άλλα λόγια).
"Εμείς - οι δικοί μας απεργούν" (λένε οι εκπρόσωποι της Γκρούπας Σταλινοτροτσκιστικής Επαναστατικής Εργατικής ανατροπής με Αμεσοδημοκρατικές Διαδικασίες". την ίδια ώρα που από την άλλη μεριά επιτίθενται στα συλλογικά όργανα των συνδικαλιστών.
Οι δικοί μας απεργούν.
Ποιοι δικοί σας ρε μεγάλοι.
ΕΣΕΙΣ και οι ΚΙΝΕΖΟΙ είστε 2 δισεκατομμύρια, έτσι;
Και μετά φταίει ... ο συνδικαλιστής που δεν είχε συμμετοχή η απεργία.
ΨΥΧΑΚΙΑΣ ΕΙΣΑΙ!
Είναι η παλιά, καλή, δοκιμασμένη και αποτυχημένη λογική.
Είναι η χρεωκοπημένη αντίληψη ότι η δράση είναι για το "φαίνεσθαι" και όχι για το "είναι".
Να 'χαμε, να λέγαμε και να παίζουμε το παιχνίδι "επανάσταση".
Και είναι απόλυτα ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ αυτή η αντίληψη - σε ενεστώτα χρόνο.
Διότι αυτή η αντίληψη - αναχρονιστική, παλαιοκομματική, ξεπερασμένη, idiot-ική (ηλίθια) - τελικά δημιουργεί εντάσεις και τριβές εντός του κινήματος, προκαλεί τεχνητούς διαχωρισμούς των εργαζομένων σε "πρωτοπόρους απεργούς" που είναι όλο και λιγότεροι και "παραδωμένους".
Καταφέρνει να ταυτίζει τους ΕΧΟΝΤΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ αλλά φευ και οικονομική αδυναμία εργαζόμενους, με τους τσάτσους.
Διότι αναγκάζονται να λένε μαζί "ΟΧΙ" σε προτάσεις κινητοποίησης που ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥΣ.
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΕΡΝΟΥΝ, δεν είναι ζήτημα υποκειμενικής εκτίμησης, ούτε πολιτικής.
Τελικά υπονομεύει την κύρια και ουσιαστική δουλειά που πρέπει να γίνει στους εργασιακούς χώρους, στην κοινωνία, παντού, δηλαδή τη προώθηση της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ της ΜΑΖΙΚΗΣ κοινής δράσης, της συλλογικότητας και αλληλεγγύης στα όρια των αντοχών μας.
Όπως το ίδιο κάνει η συνεχής επίκληση των "δυναμικών μορφών" κινητοποίησης ως λύση στο πρόβλημα. Που τελικά ΚΑΤΑΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ όσους δεν την έχουν δει κομάντα και τους στέλνει απέναντι.
Όσοι ζητούν να ξεπεραστούν τα όρια αντοχών των οικογενειών των εργαζομένων για να κερδίσουν αγωνιστικόσημα είτε τρελοί είναι, είτε έχουν από αλλού χαρτζιλίκι και δεν εξαρτώνται από το μεροκάματό τους. Το παίρνουν το μεροκάματο και .... στην πορεία.
Είναι ΝΑΡΚΙΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ, επαγγελματιών που μέσω της προώθησης και ανάδειξης στόχων που οι υπόλοιποι δεν μπορούν να ακολουθήσουν αυτοαναγορεύονται σε "μεγάλους επαναστάτες - πρωτοπόρους", σε αντίθεση με τους "συμβιβασμένους" και βέβαια κερδίζουν έτσι και τα προς το ζην τους.
"Εγώ πρότεινα να γίνει μια απεργία διαρκείας και το καταψήφισαν. Σιγά μην συμμετέχω στην 24ωρη που είναι αναποτελεσματική".
"Οι συνδικαλιστές (που ψηφίστηκαν σε εκλογές μαζί του, αλλά αυτό είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια για εκείνον αφού δεν είναι με τις εκλογές αυτός, παρά μόνο... με την εκλογή του).
ΕΙΝΑΙ ΕΓΩΠΑΘΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παρασυρθούν και βέβαια δεν πρέπει να απολογηθούν.
Πρέπει να μείνουν σταθεροί στην συλλογική δράση και συλλογική απόφαση, θέτοντας εφικτούς στόχους καθημερινής δράσης, λίγο μετά τα όρια της αντοχής τους, περιφρουρώντας πρώτιστα την μαζικότητα στις διαδικασίες τους και την ενότητά τους και κοιτώντας πώς θα χωράνε ΟΛΟΙ.
Ο αγώνας της ανατροπής του μνημονιακού εφιάλτη δεν είναι κατοστάρι.
Είναι υπερμαραθώνιος.
ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΤΕΛΙΚΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΠΗ, πάρτε το απόφαση (εκτός αν γίνει με όπλα αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο, εμένα προσωπικά το Καλάσνικοφ μου έχει κολλήσει και έχω ξεμείνει και από σφαίρες).
Μην σας σκάσουν, οι λαγοί φίλοι εργαζόμενοι και κάποιοι βαστάζοι του εργατοπατερισμού που έτσι θα δικαιώσουν την αυθεντία τους (και τον κομματικό μισθό τους).
Δεν είναι ήττα, ούτε αναδίπλωση το να συμβαδίζεις με το εφικτό.
Ούτε είναι όσοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά σε έναν πολυήμερο αγώνα, μνημονιακά τσιράκια και προδότες του κινήματος.
Οι υγιείς δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος - ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΔΕΙΧΘΟΥΝ - πρέπει να αναζητούν καθημερινά τρόπους παρέμβασης και να ιεραρχούν αυτά που προτείνουν και κάνουν με ΠΡΩΤΟ στόχο τους όμως την σφυρηλάτηση της εσωτερικής ενότητας αλλά και την δόμηση ευρύτερων συμμαχιών.
Αντί για 3 απεργίες κάντε μία με μεγάλη συμμετοχή.
Και το πρώτο προαπαιτούμενο για να επιτευχθούν αυτά είναι ο σεβασμός της αρχής της αυτονομίας των συνδικάτων και η απεμπλοκή τους από οποιοδήποτε εξωτερικό πατρονάρισμα μαζί με τον σεβασμό στην συλλογικότητά τους και την αρχή της αλληλεγγύης.
Διότι είναι προφανές ότι δεν θα ακολουθούν οι μεν, αν καπελώνουν οι δε και τούμπλαλιν.
Είναι ώριμη η συλλογική συνείδηση των εργαζομένων να καθοδηγήσει τον αγώνα τους και δεν χρειάζονται τοποτηρηρητές. Αρκεί να το πιστέψουν.
Βεβαίως όλοι οι άλλοι μπορούμε να λέμε την πίπα μας.
Όλοι έχουμε δικαίωμα να μιλάμε, να κρίνουμε και να κρινόμαστε.
Αλλά δεν μπορούμε να παρεμβαίνουμε ως "απ' εξω" αυθεντίες και από μηχανής θεοί.
Οι εργαζόμενοι προσπάθησαν, προσπαθούν και θα προσπαθούν.
ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ από την τσέπη τους την προσπάθειά τους.
Ίσως είναι η ώρα να συζητήσουμε και τον ρόλο των άλλων κοινωνικών παικτών στο χτίιμο του αντιμνημονιακού μετώπου: Κομμάτων, παρατάξεων, συλλογικοτήτων, προσώπων, πολιτών, ιδιωτών, ινστρουκτούρων, χαφιέδων, κλπ
Κάποιοι λένε ότι έχει πεθάνει ο συνδικαλισμός γιατί έχει προβλήματα, γιατί υπήρξαν συνδικαλιστές που ντρέπονται να τους θυμίζει κανείς ότι ήταν συνδικαλιστές, τώρα που είναι βουλευτάρες, που έκλεψαν, που δεν δούλευαν, που είναι φθαρμένοι κλπ.
Ως προς τις διαπιστώσεις των αρνητικών φαινομένων σήψης και διαφθοράς από κάποιους συνδικαλιστές - ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΟΛΟΥΣ, ούτε με κριτήριο το αν φόρεσαν ή όχι γραβάτα στην συνάντηση με τον υπουργό - συμφωνώ απόλυτα μαζί τους.
Αλλά δεν είμαι και ελπίζω να μην είμαστε όλοι, καθόλου έτοιμοι ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ το συνδικαλιστικό κίνημα, χωρίς να έχουμε απάντηση με το τι θα το αντικαταστήσουμε στην λειτουργία της κοινωνίας.
Είναι αντίστοιχο το θέμα με το "δικό μας" γήπεδο, το αυτοδιοικητικό, όπου δεν έχουμε απολύτως καμία αντίρρηση να αναδεικνύονται όλα τα φαινόμενα σήψης και διαφθοράς προσώπων - λειτουργών της, υπερασπιζόμαστε όμως με πάθος - τόσο που μας αφήνει μόνους μας - τον ρόλο του θεσμού της αυτοδιοίκησης στην κοινωνική οργάνωση ως ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ.
ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ!
Αυτά αλλάξτε τα όλα. Βέβαια για να γίνει αυτό πρέπει ΝΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ και όχι να το παίζουμε ατσαάκωτοι για να δίνουμε εναλακτικές στους συναδέλφους (ή τους πολίτες) σε σχέση με τους παλιούς.
Είναι κρίσιμος ΠΥΛΩΝΑΣ της δημοκρατίας ο συνδικαλισμός, όπως και η αυτοδιοίκηση, όπως και ο τύπος.
Πυλώνες ΝΑΙ, σε μεγάλη αξιακή κρίση.
Όπως και η ίδια η δημοκρατία βεβαίως είναι σε μεγάλη αξιακή κρίση.
Πυλώνες που έχουν βγάλει πολύ σκουριά και στηρίζουν ένα προβληματικό εποικοδόμημα.
Αλλά αν δεν αντικατασταθούν με νέους .... το επικοδόμημά τους ΘΑ ΠΕΣΕΙ.
Δεν γκρεμίζεις πυλώνα χωρίς να έχεις έτοιμο το νέο υποστήλωμα.
Εκτός αν δεν σε ενδιαφέρει η τύχη του εποικοδομήματος.
Υπάρχει στο τραπέζι η "νέα" πρόταση για ... κομματικά ή τοπικοπαραταξιακά συνδικάτα.
Να έχει καθένας το δικό του συνδικάτο για να μην τσακωνόμαστε, στεναχωριόμαστε και αναγκαζόμαστε να αναζητούμε συγκλίσεις και συνθέσεις.
Άσε που έτσι δεν θα χάνουμε και ποτέ σε εκλογές. ΝΕΝΙΚΙΚΑΜΕΝ, ΣΙΓΑ ΠΟΥ ΘΑ ΧΑΧΑΝΑΜΕΝ! Τρέξαμε μόνοι μας και βγήκαμε πρώτοι!
Δεν ξέρω αν είναι αυτό το νέο που θα πάει το κίνημα μπροστά και όχι πίσω.
ΜΠΛΕ ΣΩΜΑΤΕΙΟ, ΣΥΡΙΖΑ ΣΩΜΑΤΕΙΟ, ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ, ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ, ΠΑΜΕ, ΗΡΘΑΜΕ, ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ κλπ.
Πολλοί - και κοντινοί μας - λένε ότι υπερασπιζόμαστε το παλιό που λέμε ότι δεν έχει προταθεί καλύτερο σύστημα οργάνωσης από αυτό σε πρωτοβάθμια ενωτικά σωματεία που συνθέτουν ομοσπονδίες.
Και ότι η δημοκρατία είναι τόσο σάπια που δεν χρειάζεται πλέον υποστήριξη.
ΕΔΩ ΕΜΕΙΣ ΣΤΑΜΑΤΑΜΕ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΞΗΓΗΘΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΥΤΗ Η ΑΠΟΨΗ.
Διότι δεν καταλαβαίνουμε που το πάει ...
Και η απάντηση "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ", "ΑΛΛΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ", "ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" δεν είναι κακή εξ ορισμού αλλά είναι ΑΟΡΙΣΤΗ άρα ενδεχομένως επικίνδυνη (ή και σωτήρια αλλά ποιος το ξέρει. Όποιος έχει επιχειρήματα ας μας πείσει.)
Πολύ θα ήθελα να διαβάσω κάτι διαφορετικό - συγκροτημένο όμως, που θα είναι διαφορετικό από το "διαλύστε εδώ και τώρα τα φθαρμένα συνδικάτα" και μετά θα ... τους περικυκλώσουμε, αφού θα βγουν στον δρόμο όλοι, που τώρα δεν βγαίνουν γιατί είναι πουλημένος - ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, δεν χωράει αυτό αμφιβολία περί τούτου - ο Παναγόπουλος. αφού ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ οι εργαζόμενοι θα βρουν λύσεις, χωρίς συνδικαλιστές.
ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΟΜΩΣ;
ΕΝΑΣ - ΕΝΑΣ;
Θα κάνουμε και επανάσταση μετά; ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ Ο ΚΑΘΕΙΣ, ως ο Ζορό;
Μήπως αυτή η πολύ εύηχη και "μάγκικη, νεοελληνική" άποψη οδηγήσει να μείνουν τελικά οι εργαζόμενοι εντελώς ΜΟΝΟΙ τους, στα τελευταία μνημονιακά κεφάλαια;
Θα ήθελα απόψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου