Ο ΧΡΗΣΤΟΣ

ΑΞΙΑ

ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

3 Σεπτέμβρη 1974 – ΤΟΤΕ και ΤΩΡΑ - του Απόστολου Κακλαμάνη



Άρθρο του Απόστολου Κακλαμάνη,
πρώην προέδρου της Βουλής, στο Καρφί
Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

H 3η Σεπτέμβρη, με το συμβολι­σμό της επανάστασης του 1843 κατά της βαυαροκρατίας και της «ελέω θεού» απολυταρχί­ας, επελέγη από τον Ανδρέα Παπανδρέου ως η ημέρα της Ιδρυτι­κής Διακήρυξης του Πανελλήνιου Σο­σιαλιστικού Κινήματος και αφετηρίας μιας ειρηνικής, τώρα, επανάστασης που είχε ανάγκη η χώρα και η ελληνι­κή κοινωνία.
Η διακήρυξη του τετράπτυχου «Εθνική ανεξαρτησία - Λαϊκή κυριαρχία - Κοι­νωνική απελευθέρωση, με δημοκρατι­κές διαδικασίες» ήταν ταυτόχρονα και δέσμευση για τη δικαίωση των ορα­μάτων και των θυσιών των γενεών της εθνικής αντίστασης, των ανένδοτων αγώνων και της αντιδικτατορικής πά­λης.
Κόμμα από γνήσιες πατριωτικές και δημοκρατικές δυνάμεις

Το προσκλητήριο αυτοοργάνωσης του λαού -που απευθύναμε ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι 150 συνεργά­τες του που επέλεξε από τις γενιές αυτές ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως συνιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ- σήμαινε ότι για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα κόμμα δεν θα προέκυπτε πια, όπως ως τότε, από παρασκηνιακές διαβουλεύσεις παραγόντων του οικονομικού και κοινωνικού κατεστημένου, δηλαδή εκ των άνω, αλλά, όπως και έγινε, από τις γνήσιες πατριωτικές και δημοκρατικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας με την πρωτοπορία της νεολαίας -εκ των κάτω.
Οι γενιές της μεταπολίτευσης είναι γεγονός ότι δεν γνώρισαν την προ ΠΑ­ΣΟΚ Ελλάδα, ούτε της δικτατορίας, τα στελέχη της οποίας «ανδρώθηκαν» στο θερμοκήπιο του παρασυντάγματος και των έκτακτων μέτρων του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς, ούτε αυτή καθεαυτή την ολιγαρχία του πλούτου, την ιδεολογία και τα συμφέροντα της οποί­ας εξέφραζε και υπηρετούσε η Δεξιά, ούτε βεβαίως τις απρόσφορες θυσίες και τις εθνικέs περιπέτειες που οδήγη­σαν ολόκληρες γενιές και την πατρίδα οι «εκτός τόπου και χρόνου», το λιγό­τερο που μπορεί να πει κανείς, ηγεσίες της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Η νέα Ελλάδα από τον Οκτώβρη του 1981 κι εδώ

Τα γνωρίζουμε καλά, όμως, οι παλιότεροι, που οφείλουμε να ενημερώσουμε τους νεότερους πώς δημιουργήθηκε η νέα Ελλάδα από τον Οκτώβρη του 1981 κι εδώ. Τι σήμαινε τούτο; Σήμαινε τερματι­σμό των πολιτικών διώξεων. Τον τερμα­τισμό της στελέχωσης των δημοσίων υπηρεσιών με βάση τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Την κατάρ­γηση του εμπορίου της υγείας με την ίδρυση του ΕΣΥ. Τη μεγάλη εκπαιδευ­τική μεταρρύθμιση (1982 -1986). Την επέκταση σε όλους τους εργαζομένους της χώρας της κοινωνικής ασφάλισης. Την κοινωνική πρόνοια και γενικώς τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Την ενσωμάτωση στον κοι­νωνικό κορμό των, αποκλεισμένων ως τότε, στο περιθώριό του, λαϊκών στρω­μάτων και ιδιαίτερα των πολιτών του δημοκρατικού χώρου των «βεβαρη­μένων» με προσωπικό ή οικογενεια­κό ιστορικό. Την εμπέδωση της λαϊκής κυριαρχίας με την εθνική συμφιλίω­ση. Την αποκατάσταση κράτους δικαί­ου και ελευθερίας ιδεών και πολιτικής δράσης. Την κατοχύρωση της εθνι­κής ανεξαρτησίας -«η Ελλάδα ανήκει στους 'Ελληνες». Την υπεράσπιση της ειρήνης αλλά και της εδαφικής ακεραι­ότητας της χώρας (δύο φορές, το 1982 και το 1987, αντιμετωπίστηκε η τουρ­κική απειλή στη Θράκη και το Αιγαίο) κ.ο.κ. Αυτά και πολλά άλλα, λοιπόν, σήμανε η νέα Ελλάδα μετά την άνοδο στην εξουσία και τη διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ.
Επιχείρηση με στόχο το διασυρμό και τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ
Σε αυτή την πορεία, το ΠΑΣΟΚ είχε σταθερά τη Δεξιά απέναντι και τη λεγόμενη Αριστερά να το πλαγιοκοπεί μονίμως, θεωρώντας τους πολίτες -θύματα της Δεξιάς και της δικής της πολιτικής- που ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ σαν ιδιοκτη­σία της, που «έκλεψε» το ΠΑΣΟΚ. Στο τέλος, Δεξιά και Αριστερά συνασπίστη­καν στο «βρώμικο 1989» με στόχο το διασυρμό και τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, μια επιχείρηση που είναι και πάλι σε εξέλι­ξη στις μέρες μας.
Σήμερα, εκμεταλλεύονται τη φτώ­χεια και κάθε πρόβλημα του λαού για να συκοφαντούν το ΠΑΣΟΚ, που πρέ­πει να γίνει ο «αποδιοπομπαίος τρά­γος», ο αίρων και τις δικές τους αμαρ­τίες, όπως η άρνησή τους να «βάλουν πλάτη» όταν ξέσπασε η κρίση, αντί να υπονομεύουν την κυβέρνηση του ΠΑ­ΣΟΚ και την ίδια την πατρίδα.
Κοντεύουν να σηκώσουν από τον τάφο τον Ανδρέα Παπανδρέου και να τον δικάσουν για την ειρηνική επανάσταση τns 3ns Σεπτέμβρη 1974, την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και τη δημοκρα­τική διακυβέρνηση της χώρας επί των ημερών του.
Να υπερασπιστούμε τους κοινούς αγώνες και το έργο του Κινήματος
Η ιστορική πραγματικότητα, όμως, εκ­δικείται τους διαστρεβλωτές της. Το πε­ρίφημο δημόσιο χρέος παραδόθηκε το 1989 από τον Ανδρέα Παπανδρέου στο 67% του ΑΕΠ για να το παραλάβει ο ίδιος το 1993 από τη ΝΔ και την κυβέρ­νηση Μητσοτάκη στο 120%. Αδίστα­κτοι συκοφάντες εκμεταλλεύονται και γενικεύουν με τη φασιστική μέθοδο της συλλογικής ευθύνης την απεχθή δράση ελάχιστων στελεχών του ΠΑ­ΣΟΚ που στη σαραντάχρονη πορεία του καπηλεύτηκαν τιs αρχές του, ασπάλακες που καταπρόδωσαν την εμπιστο­σύνη μας στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος και του ρόλου που ανέλαβαν. Ελάχιστοι μεν αλλά ικανοί να επιτρέ­ψουν στους αντιπάλους του ΠΑΣΟΚ να συκοφαντούν και να προπηλακί­ζουν εδώ και εκεί, όταν συναντούν πολίτες από τα εκατομμύρια των οπαδών, των μελών, των στελεχών του που πί­στεψαν, αγωνίστηκαν, έδωσαν και δεν πήραν παρά μόνο περηφάνια για την προσφορά τους στο λαό και την πατρί­δα. Σε αυτούς όλους οφείλουμε ΤΩΡΑ να απευθυνθούμε για να υπερασπι­στούμε μαζί την ιστορία, τους κοινούς αγώνες και το έργο του ΠΑΣΟΚ.
Δεν άντεξαν στα δύσκολα και λιποτάκτησαν...
Ήδη, το Κίνημά μας έχει απαλλαγεί από όλα τα ιδιοτελή αυτά στοιχεία που, όπως ήταν φυσικό, δεν άντεξαν στα δύ­σκολα και λιποτάκτησαν, οι πιο πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας να συνεχίσουν εκεί τη «δράση» τους. Η συντρι­πτική πλειονότητα των στελεχών πα­ραμείναμε πιστοί στον όρκο μας, όταν στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έλαχε ο κλήρος να υπερασπιστεί την πατρίδα και την ελληνική οικονομία από τον κίνδυνο της «αναπόφευκτης και άτακτης χρεοκοπΐας», λόγω της απομόνω­σής της από τις διεθνείς αγορές εξαιτίας των πλαστών, σύμφωνα και με την απόφαση της 15ns Μαρτίου 2014 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στατιστι­κών στοιχείων που τους έδινε η κυβέρ­νηση Καραμανλή.
Το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνησή του, οι βουλευτές του, που δεν λιποτάκτησαν μπροστά στο καθήκον και την ευθύνη να αποτραπεί η οικονομική κατάρρευση και η εθνική καταστροφή, υπερα­σπίστηκαν την άνοιξη 2010 Θερμο­πύλες. Κι αυτό θα καταδειχθεί όχι από αυτούς που συνεχίζουν χειραγωγώ­ντας το λαό μας κι αποπροσανατολίζοντάς τον, εκμεταλλευόμενοι τις συνέ­πειες της κρίσης, ούτε από αυτούς που υπονόμευσαν την εθνική προσπάθεια είτε καίγοντας την Αθήνα είτε «μπου­κάροντας στο μπ... τη Βουλή» ή εμπο­δίζοντας τους τουρίστες να βγουν στα λιμάνια μας ή από την άλλη τρέχοντας στα Ζάππεια κι αξιώνοντας την πρω­θυπουργία και συνωμοτώντας με τους Ευρωπαίους νεοφιλελεύθερους ομοϊ­δεάτες τους για την απομάκρυνση του νόμιμου πρωθυπουργού της χώρας, αλλά από τον αδέκαστο ιστορικό της αύριον.
Η ανασύνταξη και επανασυσπείρωση είναι όρος «εκ των ων ουκ άνευ»
Σήμερα οι αρχές του τετράπτυχου της ιστορικής διακήρυξης της 3ης Σεπτέμ­βρη 1974 είναι και πάλι επίκαιρες και απολύτως αναγκαία η εφαρμογή του για μια νέα εξίσου δημιουργική περί­οδο ανασύνταξης και αναδημιουργίας.
Το χρέος όλων των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, όσων παραμείναμε σταθεροί, με ανιδιοτέλεια, στις ιδέες μας, είναι να υπερασπιστούμε την πανταχόθεν βαλλόμενη ιστορία του, την προσφορά του στο παρελθόν και την αξία των ιδεών του για το μέλλον.
Η ανασύνταξη και επανασυσπείρωση του ΠΑΣΟΚ στη βάση των σταθερών αξιών που διακήρυξε και εφάρμοσε και όχι στη λογική της προ­σωπικής στρατηγικής των διαφόρων παραγόντων που αποτελούν κατά κα­νόνα προϊόντα των πορτοπαράθυρων και των εντύπων των εκδοτικών συ­γκροτημάτων, είναι όρος «εκ των ων ουκ άνευ» για την αποτροπή του δρο­μολογημένου διχασμού ανάμεσα στην πολυώνυμη Δεξιά και την πολυκέλαδη Αριστερά.
Το μόνο που εγγυάται ένας τέτοιος διχασμός το γνωρίζουμε από το παρελθόν: νέες περιπέτειες για την πατρίδα, το λαό και τη δημοκρατία.
Ποιοι έχουν και ποιοι δεν έχουν θέση στο νέο ξεκίνημα
Στο νέο αυτό ξεκίνημα του ΠΑΣΟΚ έχουν θέση όλοι οι πολίτες, ακόμη και απλά μέλη μας που μέσα στη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό που συ­στηματικά καλλιέργησαν τα ΜΜΕ των αείποτε κατεστημένων συμφερόντων -φύσει και θέσει από τις 3 Σεπτέμβρη 1974 εχθρικών στο ΠΑΣΟΚ- αδρανοποιήθηκαν ή δοκιμάστηκε η αντοχή τους, μπήκαν σε αμφιβολίες, ακόμη και αμφισβήτηση των θέσεών μας, ιδιαίτε­ρα όταν στον υπέρτατο σκοπό της εθνι­κής σωτηρίας το ΠΑΣΟΚ αποδέχτη­κε ως «το μη χείρον...» ακόμα και την πρωθυπουργία Σαμαρά.
Αυτοί που δεν έχουν θέση είναι όσοι τιμήθηκαν από τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, έγιναν βουλευτές, υπουργοί ή άλλοι αξιωματούχοι και λιποτάκτησαν ή με οποιονδήποτε τρόπο πρόδωσαν με τις προσωπικές τους στρατηγικές, την κε­νοδοξία τους, τη δέσμευσή τους με εκ­δοτικά συγκροτήματα και ποικιλώνυμα οικονομικά συμφέροντα και θεώρησαν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ο χώρος όπου μπο­ρεί κανείς να μπαινοβγαίνει κατά βούληση. Γί’ αυτούς ισχύει το «εκάς οι βέ­βηλοι».
Το ΠΑΣΟΚ στη νέα πορεία του πρέ­πει να μην αποστεί από τις παρακαταθήκες των λόγων του Ανδρέα Παπανδρέου: «Το ΠΑΣΟΚ δεν ιδρύθηκε για να αποτελέσει διάττοντα αστέρα στα δη­μόσια πράγματα του τόπου. Δεν δωρί­ζεται, δεν κληρονομείται, δεν τεμαχί­ζεται σε τιμάρια».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου