O Killian Kleinschmidt, είναι ένας άνθρωπος που ασχολείται 25 χρόνια με το προσφυγικό ζήτημα μέσα από τα Ηνωμένα Έθνη (τα οποία παράτησε καθώς ένοιωθε ότι ήθελε να παραμείνει ριζοσπάστης, κάτι που δεν μπορούσε να γίνει μέσα στον ΟΗΕ)
Σε μια συνέντευξη του στον ιστότοπο dezeen magazine, δήλωσε μεταξύ άλλων πραγμάτων που δεν διαβάζουμε συχνά για το ζήτημα, πως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων είναι οι πόλεις του αύριο.
Τόνισε πως οι κυβερνήσεις θα πρέπει να σταματήσουν να σκέφτονται τους καταυλισμούς σαν ένα μέρος πρόχειρο και προσωρινό, ενώ επισημαίνει πως ο μέσος όρος διαμονής σε αυτά τα στρατόπεδα είναι 17 χρόνια (!!!).
«Στη μέση ανατολή, εμείς φτιάχναμε στρατόπεδα, αποθήκες ανθρώπων. Αλλά οι πρόσφυγες τις μετέτρεπαν σε πόλεις.»
Η άρνηση της παραδοχής, ακριβώς αυτού του ζητήματος, ότι οι καταυλισμοί είναι μόνιμες κατοικίες, έχει οδηγήσει στην αποτυχία τους, καθώς δεν υπάρχει η μέριμνα για σωστές δομές, για επαρκείς ανάγκες, και με αυτό τον τρόπο οι κάτοικοί τους αναγκάζονται και αναζητούν λύσεις από διάφορους «απατεώνες».
Στο Πακιστάν, στην Ιορδανία λένε «Οχι, αυτοί οι άνθρωποι θα φύγουν σε 5 λεπτά, οπότε δεν φτιάχνουμε διαμερίσματα γι αυτούς. Βάλτε τους σε σκηνές, δημιουργήστε προσωρινές συνθήκες διαμονής». Αυτό που χάνουν, είναι μια ουσιαστική ευκαιρία για ανάπτυξη, για πρόοδο, για αλλαγή.
«Έχουμε φτάσει σε ένα τέλμα, όπου οι ανθρωπιστικές οργανώσεις δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην κρίση, καθώς λειτουργούμε και παραδίδουμε βοήθεια με τον τρόπο που το κάναμε 70 χρόνια πριν, μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Τίποτα δεν έχει αλλάξει.»
Ο Kleinschmidt, μετά από 25 χρόνια στον ΟΗΕ οπου έχει δουλέψει σε διάφορα μέρη του κόσμου, η τελευταία του αποστολή ήταν στον τεράστιο καταυλισμό Zaatari στην Ιορδανία, το δεύτερο μεγαλύτερο στρατόπεδο στον κόσμο. Αυτή την περίοδο, έχει εγκαταλείψει τον ΟΗΕ γιατί διαφωνεί με την προσέγγισή του, έχει φτιάξει την δική του οργάνωση, την Switxboard.
Ο Kleinschmidt θεωρεί ότι οι πρόσφυγες που φτάνουν στην Ευρώπη μπορούν να βοηθήσουν στο να επανακατοικηθούν περιοχές της Ισπανίας, της Ανατολικής Γερμανίας και της Ιταλίας που ερήμωσαν με την αστικοποίηση των προηγούμενων δεκαετιών.
«Πάρα πολλά μέρη στην Ευρώπη είναι εντελώς εγκαταλελειμένα, καθώς οι κάτοικοί τους μετακόμισαν σε άλλα μέρη. Θα μπορούσαμε να βάλουμε εκεί νέο πληθυσμό, να δημιουργήσουμε ευκαιρίες, να ανοίξουμε θέσεις εργασίας. Θα μπορούσε κάποιος να τις δει σαν «ειδικές ζώνες ανάπτυξης» , και να είναι ένα δέλεαρ για περιοχές που αλλιώς θα μείνουν φτωχές και παρατημένες.»
Οι πρόσφυγες θα μπορούσαν επίσης να τονώσουν την οικονομία στη Γερμανία, η οποία έχει 600.000 κενές θέσεις εργασίας και θέλει δεκάδες χιλιάδες νέα διαμερίσματα για τους νέους εργάτες, είπε.
«Η Γερμανία είναι πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση, επειδή στην πραγματικότητα είναι στην αρχή μιας μεγάλης οικονομικής ώθησης», εξήγησε. «Το να χτίσεις 300.000 προσιτά διαμερίσματα σε ένα χρόνο: ειναι το όνειρο της οικοδομικής βιομηχανίας!»
Ο Kleinschmidt πιστεύει πως οι νέες τεχνολογίες, όπως οι τρισδιάστατοι εκτυπωτές, θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στο να γίνουν πιο αυτάρκεις.
Με ένα τέτοιο εργαστήρι, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να φτιάξουν ο,τι χρειάζονται. Ενα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, ένα ποδήλατο, ο,τι θέλουν».
Ο ίδιος προσπάθησε να στήσει ένα τέτοιο εργαστήρι στο Zaatari αλλά βρήκε αντιστάσεις.
«Η ιδέα ότι μπορείς να συνδέσεις, να εξοικιώσεις έναν φτωχό άνθρωπο με μια πολύ προηγμένη τεχνολογία, είναι κάτι πολύ ξένο στις περισσότερες ανθρωπιστικές οργανώσεις. Οι μυστικές υπηρεσίες, ακόμα και οι κυβερνήσεις σκέφτονται :» Θεέ μου, αυτοί είναι απλοί πρόσφυγες, πως θα μάθουν να χρησιμοποιούν 3-D εκτυπωτές; Θα έπρεπε να μάθουν να δουλεύουν στην ρομποτική; Η ιδέα είναι, αν είσαι φτωχός, το μόνο που σε νοιάζει είναι η επιβίωση».
«Πρέπει να ξεφύγουμε από την ιδέα ότι επειδή έχεις την ταυτότητα του μετανάστη, του πρόσφυγα, του Αρειανού, του εξωγήινου, του ο,τιδήποτε, δεν μπορείς να είσαι σαν όλους τους άλλους.
«Στο Zaatari κάναμε μελέτες σε ο,τι αφορά την επικοινωνία. Όλοι είχαν κινητά, και το 60 τις εκατό είχε smartphone. Το πρώτο πράγμα που έκαναν οι άνθρωποι όταν πέρναγαν τα σύνορα ήταν το να πάρουν πίσω στη Συρία και να πουν «τα καταφέραμε». Το πιο, βασικό πράγμα στο στρατόπεδο ήταν το μοίρασμα καρτών sim. Μόλις λύσαμε το θέμα του νερού και άλλων βασικών αναγκών, το αμέσως επόμενο θέμα ήταν η παροχή ίντερνετ».
Αποσπάσματα μεταφρασμένα από την συνέντευξή του την οποία μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου