Ο ΧΡΗΣΤΟΣ

ΑΞΙΑ

ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΜΑΣ ΕΣΤΕΙΛΕ ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ



του Θ. Γεωργάκη











ΑΣΤΡΟΛΑΤΡΗΣ ΠΟΘΟΣ 

Κάτι αγιασμένα σούρουπα πρωτού μεσολαβήσει η σιωπή, 
οι λοξές ηλιαχτίδες φωσφορίζουν και διώχνουν τα πουλιά 
απ’ τον πλατύ κάμπο της αέρινης της νυμφόπλεχτης λαλιάς 
στα βράχια των γαλήνιων φωλιών τους, 
τότε αφήνουμε τ’ αρχαία μας σαντάλια στο κεφαλόσκαλο
 για να μπούμε στο μεγάλο παλάτι που καθισμένες 
χτενίζονται γυναίκες ποθοστάλαχτες αγναντεύοντας 
το μεγάλο αστέρι του παντοκράτορα που αρχίζει ν’ αχνοφέγγει   
στις ανέφελες κορφέ αλλάζουν του ανθοδοχείου το νερό 
μ’ αμάραντες σταλίδες, συνάζουν στάλα στάλα τις σιωπές 
τα φυσήματα της νύχτας και δέονται μ’ άγια γαλήνη, 
έλα νύχτα σπεύσε αισθησιακή λαμπρή ολοπόρφυρη φουριόζα,
 έλα νύχτα να επικυρώσεις τον πόθο να σεργιανίσεις 
στις περίπλοκες φύτρες του κορμιού μας, 
όλα αγάπη φως τραγούδι έρωτα οπτασία να τα πεις, 
εμείς της νύχτας οι φιλενάδες που κρατάμε 
τα μαγιοβότανα κρεμάμε στ’ αστέρια τα μυστικά μας, 
μέχρι ν’ ανατείλει εκείνος ο ο αστρολάτρης πόθος τ
υλιγμένος απ’ το θρίαμβο της γλυκιάς προσμονής.
Αγνοούμε τις πεισμωμένες αρνήσεις, 
ανήκουμε στο μέλλον ανήκουμε σ’ όλα εκείνα τα μάτια 
που παθιάζονται στη δίψα της ένωσης, 
στο πελώριο καυτερό κύμα που στρογγυλεύει την ορμή 
έτοιμο να συντρίψει κάθε φράγμα να πετάξει να δοξασθεί 
να σβύσει στον αστρολάτρη πόθο, όλες οι αισθήσεις στην σειρά
 σαν διαμαντόγλυπτα αγάλματα να μην αφήσουν σπιθαμή αθώπευτη του είναι, 
παράδεισος να ξεχυθεί του δειλινού της Εύας τον μεγάλο ύπνο της καρδιάς
 να ξυπνήσει στο βασίλειο της έκστασης να μπει, 
όλα γήινα όλα ανθρώπινα όλα ξύπνημα της σάρκας 
με ρήγα και κύρη ποθοκράτορα  με την ταχύτατη σκέψη 
με την ένωση της προσμονής και της ζωής.
Ολοκλήρωση αποχτήσαμε, ειλικρίνεια ιλαρότητα αγαθότητα, 
μάθαμε το μυστικό της αρχιτεκτονικής των σωμάτων, 
γκρεμίσαμε τους χωμάτινους προμαχώνες 
βγήκαμε πάνω απ’ τη θέληση και την οικονομία της φύσης, 
φουσκωμένες από λαχτάρες οι μνήμες
δεν αγγίζει πια ο αγέρας τα μαλλιά μας 
ξανθοπλεγμένα θα σταθούν στον ήλιο,
 η δόξα κι ο καημός αναπαύεται στις καρδιές, 
μπήκαμε στην πρώτη μέρα της πλάσης, 
όλα τα παραδώσαμε μήτε μια τρίχα απ’ τις πλεξούδες δεν αφήσαμε στον άνεμο, 
έτοιμες σαν ροδοχαράξει να βγούμε και πάλι στην ακρογιαλιά, 
όλα ν’ αλλάξουν, μόνο η καρδιά σταθερή να μείνει να περιμένει
 πάλι αστρολάτρες πόθους,   
σφηνωμένη σε λάγνους κόρφους της εσπερινής προσμονής…    

ΣΧΟΛΙΟ: Ευχαριστούμε για την τιμή,  
ΣΥΛΛΥΠΗΤΉΡΙΑ για την απώλειά σου εσωπαραταξιακέ μας ... αντίπαλε".
Πάντα ευπρόσδεκτες οι αναρτήσεις σου στην ΠΛΑΤΕΙΑ. 
Πόσο μάλλον αν είναι ποιητικές.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου