Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μ.Π.: Έγραψα αυτό το βιβλίο θέλοντας να μιλήσω για την προσφυγιά. Πού βρίσκονται οι έφηβοι πρόσφυγες που έφτασαν στα νησιά μας; Ζουν; Υπάρχουν; Χάθηκαν; Εμείς οι Έλληνες έχουμε δική μας προσφυγιά; Σαφώς έχουμε. Πόντος, Μικρά Ασία, Ιωνία, Αιολίδα, Κωνσταντινούπολη, Κύπρος. Εγώ ασχολήθηκα με την περίπτωση εκείνων των Ελλήνων που εκδιώχθηκαν απ' την Πόλη με το οργανωμένο πογκρόμ της νύχτας της έκτης Σεπτεμβρίου 1955. Χάθηκαν οι περιουσίες τους κι έφθασαν στην Ελλάδα ρακένδυτοι, ψάχνοντας από κάπου να πιαστούν και να συνεχίσουν την πορεία της ζωής τους. Το κατόρθωσαν; Ποια είναι η μοίρα που τους σημάδεψε και ποια μυστικά κρύβουν στην καρδιά τους;
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Π.: Ευαισθησία.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Π.: Θα του έλεγα να το πιάσει με αγάπη και τρυφερότητα, να το διαβάσει με υπομονή και να μην βιαστεί να βγάλει συμπεράσματα, διότι κρύβει ανατροπές.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Π.: Θα ταξιδεύαμε στην Κωνσταντινούπολη και το ταξίδι θα κρατούσε τόσες ημέρες, όσες χρειάζονται να περπατήσουμε είκοσι επτά χιλιόμετρα με τα πόδια από το Πέραν στον Κεράτιο, στην Αγιά Σοφιά και στο Φανάρι, όλες τις εκκλησιές-μοναστήρια, τη Λευκοφρούσα Παναγιά, έξω απ' τα τείχη στην Ζωοδόχο πηγή να διαβάσουμε ονόματα αποθανόντων πάνω στις πλάκες με τις οποίες είναι στρωμένη η αυλή της και στο παρακείμενο κοιμητήριο με τα προγονικά ονόματα. Το ταξίδι με τα πόδια ίσως κρατούσε δέκα μέρες, με την ψυχή όμως για πάντα.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μια φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Μ.Π.: "Θυμάσαι τι σου είπα;" "Ναι" έγνεψε η Σωτηρία. "Ε αυτά είναι. Όπως πορεύτηκες έως τώρα, έτσι κι από 'δω και πέρα. Κράτα όσα μας είπε το φεγγάρι. Τίποτα άλλο."
Στο οπισθόφυλλο λέει μεταξύ άλλων:
Η ζωή του Ανδρέα καθώς και η επιχείρησή του στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης θα καταστραφεί ολοσχερώς με το οργανωμένο πογκρόμ της νύχτας της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955. Ο ερχομός του στην Ελλάδα, περιπετειώδης. Το ίδιο και ο γάμος του...
Η περιπέτεια της θετής του κόρης, η οικογενιακή της κατάσταση, η αρρώστια, ο χωρισμός, η μοναξιά, η βιοπάλη, το ψάξιμο για την αληθινή μητέρα, είναι τα γεγονότα που θα χαράξουν τη ζωή του.
Ποιος είναι άραγε ο νεαρός εκείνος άνδρας που τόσο τον αντιπαθεί; Τι γιρεύει απ' αυτόν;
Η Μαίρη Παναγιώτου γεννήθηκε στο χωριό Άγναντη Φθιώτιδος και είναι κάτοικος Χαλανδρίου Αθηνών. Έχει εργασθεί δεκαπέντε χρόνια ως δασκάλα των Αγγλικών και όταν δεν γράφει, ασχολείται με την Αρχαία Κλασική Γραμματεία και Φιλοσοφία. Ανήκει στη γενιά που γαλουχήθηκε μέσα στους πολλούς εκσυγχρονισμούς της μεταπολεμικής περιόδου, οι οποίοι οδήγησαν με γρήγορους ρυθμούς την κοινωνία σε καταναλωτική. Πιστεύει ότι ο σκοπός του ανθρώπου είναι να αφήνει πίσω του έργο για να αποπληρώνει το επίγειο ταξίδι του και να μένει κληρονομιά στους απογόνους. Αισθάνεται ευγνώμων που ζει στις απαρχές της τρίτης χιλιετίας και ελπίζει στην τελειοποίησή της ως υποψιασμένη πολίτης.
Μ.Π.: Έγραψα αυτό το βιβλίο θέλοντας να μιλήσω για την προσφυγιά. Πού βρίσκονται οι έφηβοι πρόσφυγες που έφτασαν στα νησιά μας; Ζουν; Υπάρχουν; Χάθηκαν; Εμείς οι Έλληνες έχουμε δική μας προσφυγιά; Σαφώς έχουμε. Πόντος, Μικρά Ασία, Ιωνία, Αιολίδα, Κωνσταντινούπολη, Κύπρος. Εγώ ασχολήθηκα με την περίπτωση εκείνων των Ελλήνων που εκδιώχθηκαν απ' την Πόλη με το οργανωμένο πογκρόμ της νύχτας της έκτης Σεπτεμβρίου 1955. Χάθηκαν οι περιουσίες τους κι έφθασαν στην Ελλάδα ρακένδυτοι, ψάχνοντας από κάπου να πιαστούν και να συνεχίσουν την πορεία της ζωής τους. Το κατόρθωσαν; Ποια είναι η μοίρα που τους σημάδεψε και ποια μυστικά κρύβουν στην καρδιά τους;
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Π.: Ευαισθησία.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Π.: Θα του έλεγα να το πιάσει με αγάπη και τρυφερότητα, να το διαβάσει με υπομονή και να μην βιαστεί να βγάλει συμπεράσματα, διότι κρύβει ανατροπές.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Π.: Θα ταξιδεύαμε στην Κωνσταντινούπολη και το ταξίδι θα κρατούσε τόσες ημέρες, όσες χρειάζονται να περπατήσουμε είκοσι επτά χιλιόμετρα με τα πόδια από το Πέραν στον Κεράτιο, στην Αγιά Σοφιά και στο Φανάρι, όλες τις εκκλησιές-μοναστήρια, τη Λευκοφρούσα Παναγιά, έξω απ' τα τείχη στην Ζωοδόχο πηγή να διαβάσουμε ονόματα αποθανόντων πάνω στις πλάκες με τις οποίες είναι στρωμένη η αυλή της και στο παρακείμενο κοιμητήριο με τα προγονικά ονόματα. Το ταξίδι με τα πόδια ίσως κρατούσε δέκα μέρες, με την ψυχή όμως για πάντα.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μια φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Μ.Π.: "Θυμάσαι τι σου είπα;" "Ναι" έγνεψε η Σωτηρία. "Ε αυτά είναι. Όπως πορεύτηκες έως τώρα, έτσι κι από 'δω και πέρα. Κράτα όσα μας είπε το φεγγάρι. Τίποτα άλλο."
Στο οπισθόφυλλο λέει μεταξύ άλλων:
Η ζωή του Ανδρέα καθώς και η επιχείρησή του στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης θα καταστραφεί ολοσχερώς με το οργανωμένο πογκρόμ της νύχτας της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955. Ο ερχομός του στην Ελλάδα, περιπετειώδης. Το ίδιο και ο γάμος του...
Η περιπέτεια της θετής του κόρης, η οικογενιακή της κατάσταση, η αρρώστια, ο χωρισμός, η μοναξιά, η βιοπάλη, το ψάξιμο για την αληθινή μητέρα, είναι τα γεγονότα που θα χαράξουν τη ζωή του.
Ποιος είναι άραγε ο νεαρός εκείνος άνδρας που τόσο τον αντιπαθεί; Τι γιρεύει απ' αυτόν;
Η Μαίρη Παναγιώτου γεννήθηκε στο χωριό Άγναντη Φθιώτιδος και είναι κάτοικος Χαλανδρίου Αθηνών. Έχει εργασθεί δεκαπέντε χρόνια ως δασκάλα των Αγγλικών και όταν δεν γράφει, ασχολείται με την Αρχαία Κλασική Γραμματεία και Φιλοσοφία. Ανήκει στη γενιά που γαλουχήθηκε μέσα στους πολλούς εκσυγχρονισμούς της μεταπολεμικής περιόδου, οι οποίοι οδήγησαν με γρήγορους ρυθμούς την κοινωνία σε καταναλωτική. Πιστεύει ότι ο σκοπός του ανθρώπου είναι να αφήνει πίσω του έργο για να αποπληρώνει το επίγειο ταξίδι του και να μένει κληρονομιά στους απογόνους. Αισθάνεται ευγνώμων που ζει στις απαρχές της τρίτης χιλιετίας και ελπίζει στην τελειοποίησή της ως υποψιασμένη πολίτης.
https://koukidaki.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου