Γύρω στις 19:30 περιμένουμε
να αρχίσει ο πόλεμος.
Συνήθως έρχεται σαν δεύτερη είδηση
στο «Σήμερα» του βραδινού προγράμματος.
Ο πόλεμος αυτός τράβηξε κάπως μακριά
για τα δικά μου γούστα.
Μια σειρά πρέπει να έχει δεκατρία επεισόδια
και υστέρα να αλλάζει.
Αλλιώς αρχίζουμε να πιστεύουμε
πως ο άνδρας με το πολυβόλο
είναι πάντα ο ίδιος.
Ή ας βάλουνε καμιά καλή επανάληψη.
Τους λυπάμαι βέβαια τους ανθρώπους
που πεθαίνουν πίσω απ' το γυαλί της οθόνης
μόνο και μόνο για να βλέπουμε εμείς τηλεόραση.
Όσο πιο μεγάλη η οθόνη,
τόσο πιο μεγάλη και η συμπόνοια.
Είδαμε τόσους και τόσους πολέμους
τρώγοντας για βραδινό.
Χαζεύουμε απλώς.
Όταν το ξέρουμε από πριν
πως θα δούμε σίγουρα κάποιον πόλεμο,
τότε τρώμε πιο ελαφρά,
για να χωνέψουμε τον πόλεμο καλύτερα.
Όταν καμιά φορά η ένταση
είναι πολύ μεγάλη,
ρυθμίζουμε απλώς τον πόλεμο πιο σιγανά.
Αυτό είναι το ωραίο με την τηλεόραση.
Μπορεί κανείς να κάνει την εικόνα
πιο φωτεινή ή πιο σκοτεινή
ή ακόμα και να την κλείσει.
Μα ποιος το κάνει με ευχαρίστηση αυτό?
Τις προάλλες ήμουν στη κουζίνα
και άκουσα κάτι σαν να χάλασε ο ήχος.
Όταν γύρισα στο σαλόνι,
είδα πως ήταν κραυγή θανάτου.
Ο ανθρώπινος πόνος έγινε ζήτημα
καθαρότητας ήχου και εικόνας.
Χθες ο πόλεμος δεν είχε κριθεί ακόμη.
Για να δούμε λοιπόν ποιος θα νικήσει.
Για εμένα και οι δυο παρατάξεις είναι το ίδιο.
Δεν μνησικακώ εγώ εναντίον κανενός.
Όταν μας δείχνουν κάποιο πόλεμο,
πολλές φορές νομίζεις
πως η εικόνα είναι πολύ κόκκινη.
Τηλεφωνείς στις βλάβες.
Η εικόνα δεν είναι πολύ κόκκινη.
Κάποια πόλη καίγεται.
Καμιά φορά σκέφτομαι τι καλά
που αναμεσά σε εμένα
και τους πυροβολισμούς
μεσολαβεί το γυαλί.
Οι σκοτωμένοι δεν βρωμάνε
μέσα στο σαλόνι.
Έτσι δεν χρειάζεται να ξεπλένεις
τα αίματα από το χαλί.
Θα ήταν πραγματική αηδία,
αν στάζανε επάνω στο χαλί
όλα αυτά που βλέπουμε στην οθόνη.
Τότε σίγουρα δεν θα έβλεπα πια πολέμους.
Οι μικροί, οι τοπικοί πόλεμοι
είναι ό,τι πρέπει για την τηλεόραση.
Γιατί μετά από μια μεγάλη σύγκρουση
σίγουρα κανείς μας δε θα βλέπει πια.
Και μετά από μια βόμβα νετρονίου
θα παίζει ακόμα μόνο η συσκευή.
Χέλμουτ Ρούγκε (Γερμανός ποιητής)
πως ο άνδρας με το πολυβόλο
είναι πάντα ο ίδιος.
Ή ας βάλουνε καμιά καλή επανάληψη.
Τους λυπάμαι βέβαια τους ανθρώπους
που πεθαίνουν πίσω απ' το γυαλί της οθόνης
μόνο και μόνο για να βλέπουμε εμείς τηλεόραση.
Όσο πιο μεγάλη η οθόνη,
τόσο πιο μεγάλη και η συμπόνοια.
Είδαμε τόσους και τόσους πολέμους
τρώγοντας για βραδινό.
Χαζεύουμε απλώς.
Όταν το ξέρουμε από πριν
πως θα δούμε σίγουρα κάποιον πόλεμο,
τότε τρώμε πιο ελαφρά,
για να χωνέψουμε τον πόλεμο καλύτερα.
Όταν καμιά φορά η ένταση
είναι πολύ μεγάλη,
ρυθμίζουμε απλώς τον πόλεμο πιο σιγανά.
Αυτό είναι το ωραίο με την τηλεόραση.
Μπορεί κανείς να κάνει την εικόνα
πιο φωτεινή ή πιο σκοτεινή
ή ακόμα και να την κλείσει.
Μα ποιος το κάνει με ευχαρίστηση αυτό?
Τις προάλλες ήμουν στη κουζίνα
και άκουσα κάτι σαν να χάλασε ο ήχος.
Όταν γύρισα στο σαλόνι,
είδα πως ήταν κραυγή θανάτου.
Ο ανθρώπινος πόνος έγινε ζήτημα
καθαρότητας ήχου και εικόνας.
Χθες ο πόλεμος δεν είχε κριθεί ακόμη.
Για να δούμε λοιπόν ποιος θα νικήσει.
Για εμένα και οι δυο παρατάξεις είναι το ίδιο.
Δεν μνησικακώ εγώ εναντίον κανενός.
Όταν μας δείχνουν κάποιο πόλεμο,
πολλές φορές νομίζεις
πως η εικόνα είναι πολύ κόκκινη.
Τηλεφωνείς στις βλάβες.
Η εικόνα δεν είναι πολύ κόκκινη.
Κάποια πόλη καίγεται.
Καμιά φορά σκέφτομαι τι καλά
που αναμεσά σε εμένα
και τους πυροβολισμούς
μεσολαβεί το γυαλί.
Οι σκοτωμένοι δεν βρωμάνε
μέσα στο σαλόνι.
Έτσι δεν χρειάζεται να ξεπλένεις
τα αίματα από το χαλί.
Θα ήταν πραγματική αηδία,
αν στάζανε επάνω στο χαλί
όλα αυτά που βλέπουμε στην οθόνη.
Τότε σίγουρα δεν θα έβλεπα πια πολέμους.
Οι μικροί, οι τοπικοί πόλεμοι
είναι ό,τι πρέπει για την τηλεόραση.
Γιατί μετά από μια μεγάλη σύγκρουση
σίγουρα κανείς μας δε θα βλέπει πια.
Και μετά από μια βόμβα νετρονίου
θα παίζει ακόμα μόνο η συσκευή.
Χέλμουτ Ρούγκε (Γερμανός ποιητής)
Για την αντιγραφή
ΝΙΚΟΣ ΚΟΜΠΟΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου