ΡΗΓΑΣ ΒΛΑΧΟΣ: ΔΗΛΩΝΩ ΠΑΡΩΝ

ΡΗΓΑΣ ΒΛΑΧΟΣ

Επιτρέψτε μου κατ’ αρχήν να συστηθώ. Ονομάζομαι Ρήγας Βλάχος, είμαι ιδιωτικός υπάλληλος και τα τελευταία 11 χρόνια δουλεύω στην COSMOTE. Είμαι παντρεμένος κι έχω τρεις κόρες.

Αποφάσισα να μπλεχτώ στα αυτοδιοικητικά και να θέσω σε κίνδυνο την οικογενειακή μου γαλήνη (η γυναίκα μου ακόμα μουρμουρίζει!), ακριβώς γιατί το οφείλω στην οικογένεια μου, δηλαδή για καθαρά ωφελιμιστικούς λόγους.

Εξηγούμαι:

Γενικά είμαι της φιλοσοφίας ότι καθένας μας πρέπει να έχει άποψη και γνώμη για όσα συμβαίνουν γύρω του και επιπλέον να προσπαθεί να κάνει ότι περνά από το χέρι του για να βελτιώσει ότι πιστεύει ότι είναι στραβό. Όχι παλεύοντας μόνος του, αλλά μέσα από οργανωμένες δράσεις και συλλογικές προσπάθειες. Πιστεύω ότι η ενεργή ενασχόληση με τα κοινά σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό είναι στάση ζωής. Αυτή τη φιλοσοφία θέλω να περάσω στα παιδιά μου κι αυτό εννοώ πιο πάνω λέγοντας ότι το οφείλω στην οικογένειά μου.

Ασπάζομαι επίσης την άποψη του καλού μου φίλου  Δημήτρη Λέρτα που λέει «σκέψου οικουμενικά, δράσε τοπικά», που σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε γνώση και επίγνωση του υπερσυνόλου στο οποίο ζούμε (Ελλάδα, Ευρώπη κ.λ.π.) και της κατάστασης που επικρατεί, αλλά είναι πιο εύκολο, πιο πρακτικό και πιο αποτελεσματικό να ασχοληθούμε με «τα του οίκου μας», με το υποσύνολο δηλαδή τον μικρόκοσμό μας ο οποίος μπορεί να είναι η επιχείρηση που δουλεύουμε, το σχολείο των παιδιών μας, η πόλη μας.

Ζώντας στο Χαλάνδρι και μεγαλώνοντας τα παιδιά μου στο Χαλάνδρι, προφανώς δικαιούμαι να έχω και άποψη και λόγο για «τα του οίκου μου» που στην περίπτωσή μας είναι «τα του δήμου μου».

Δεν είμαι τίποτε περισσότερο από ένας απλός πολίτης, ο οποίος ζητάει από το δήμο του τα αυτονόητα:

-          Να είναι καθαροί οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια, να μαζεύονται τα σκουπίδια και να πλένονται οι κάδοι μια στις τόσες…

-          Να μπορεί να έχει πρόσβαση σε αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες με χαμηλό ή/ και καθόλου κόστος. Δηλαδή, μιλώντας για μένα, να μπορώ να στέλνω τις κόρες μου σε μπαλέτα, μοντέρνους χορούς, βόλεϊ, τένις, μαθήματα ζωγραφικής και όλα αυτά που όλα τα παιδιά ζητάνε και οι γονείς δεν μπορούν να πληρώσουν, ειδικά στις μέρες μας.

-          Να μπορεί να στέλνει το παιδί του σε παιδικό σταθμό, χωρίς να είναι αναγκασμένος να κάνει δεύτερη δουλειά για να πληρώνει τα δίδακτρα, και ταυτόχρονα να βλέπει το ίδρυμα Κουρτέση να μαραζώνει.

-          Να φροντίζει για την απρόσκοπτη λειτουργία των σχολείων, χωρίς να αναγκάζει τους Διευθυντές να γίνονται «επαίτες» ζητώντας χρήματα από τους συλλόγους γονέων για να αγοράσουν τα απολύτως απαραίτητα (καθαριστικά, γραφική  ύλη, κιμωλίες…). Μιλάω εκ πείρας, ως μέλος του συλλόγου γονέων του σχολείου που πάνε οι κόρες μου.

-          Να μπορεί να περπατάει στα πεζοδρόμια (ακόμα και σε αυτά τα άθλια σε πολλές περιπτώσεις πεζοδρόμια), χωρίς να βρίσκεται μπροστά σε αυτοκινούμενα εμπόδια. Εννοώ τα αυτοκίνητα που παρκάρουν όπου βρουν για να διασκεδάσουν οι επιβάτες τους στα μπαράκια της πόλης. Προσοχή, δεν είμαι κατά των μπαρ, εξάλλου οι ιδιοκτήτες τους απασχολούν εργαζόμενους, πράγμα δύσκολο στις μέρες μας. Αυτό που θα έπρεπε, είναι η λειτουργία τους να μην είναι σε βάρος των κατοίκων, αλλά σύμφωνα με όρους και κανόνες που θα πρέπει να τηρούνται.

-          Να διαχειρίζεται τα οικονομικά του με αποτελεσματικότητα και με ανταποδοτικότητα προς τους δημότες. Δεν είναι σωστό ένας δήμος να είναι ελλειμματικός και να ζητάει συνεχώς χρήματα από τους δημότες του ή από την Πολιτεία.  Όπως επίσης δεν είναι σωστό να είναι πλεονασματικός και να περηφανεύεται γι’ αυτό. Το πλεόνασμα θα μπορούσε να έχει γίνει κοινωνική πολιτική.

Ανοίγω στο σημείο αυτό μια παρένθεση. Είμαι αντίθετος με τη λογική των μνημονίων. Πιστεύω ότι για τα περισσότερα δεινά από αυτά που ζούμε οφείλονται στα μνημόνια. Πιστεύω όμως επίσης ότι μόνοι μας έπρεπε να έχουμε κάνει πολλά από αυτά που μας επιβλήθηκαν με τα μνημόνια. Ένα από αυτά είναι η χρηστή διαχείριση των οικονομικών των δήμων. Για παράδειγμα, ο δήμος Χαλανδρίου αντί με χρήματα του ΕΣΠΑ να κάνει κοινωνική πολιτική νοικιάζοντας χώρο για το κοινωνικό παντοπωλείο με μηνιαίο ενοίκιο € 5350 και ταυτόχρονα να ζητάει από τους μαθητές των σχολείων να προσφέρουν τρόφιμα, θα μπορούσε να πληρώνει λιγότερα χρήματα ενοίκιο και να  αξιοποιήσει τα χρήματα αλλιώς, εξάλλου αυτό θα κάνει όταν θα τελειώσουν τα χρήματα του ΕΣΠΑ.

Όπως επίσης παράδειγμα κακής διαχείρισης των οικονομικών, είναι να χτίζει με χρήματα του ΕΣΠΑ παιδικό σταθμό, ενώ υπάρχει η υπερσύγχρονη ΕΣΤΙΑ ΠΑΙΔΙΟΥ που μαραζώνει και τελικά, 400 παιδιά έμειναν εκτός. Θα μπορούσε όμως με χρήματα του ΕΣΠΑ να χρηματοδοτήσει την ανέγερση δημαρχείου και να γλιτώσει από τα ενοίκια € 400000 κάθε χρόνο.  Κλείνει η παρένθεση.

Ένας λόγος που αποφάσισα να εμπλακώ πιο ενεργά με «τα του δήμου μου» είναι η παρούσα δημοτική αρχή. Αν ήταν στοιχειωδώς καλύτερη δε θα έγραφα αυτό το κείμενο.

Γι’ αυτό λοιπόν δηλώνω παρών.

Πιστεύω κι εγώ σε αυτά που πιστεύει ο Άγγελος Νταβίας .

Είναι ο μόνος από τους υποψήφιους δημάρχους που έχω ακούσει μέχρι τώρα, να μιλάει με όρους αυτοδιοίκησης, για το Χαλάνδρι, με ρεαλιστικές, υλοποιήσιμες προτάσεις, για πράγματα αυτονόητα. Γιατί έχουμε καταντήσει να κυνηγάμε τα αυτονόητα…

 Ρήγας Βλάχος