Ο ΧΡΗΣΤΟΣ

ΑΞΙΑ

ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2018

ΔΕΘ: METAMNHMONIAKO «ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ»

Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Στα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, επιχειρήθηκε με κάθε τρόπο από την κυβέρνηση να εμφανισθεί ότι εισερχόμαστε σε μία νέα αισιόδοξη αφετηρία της Ελληνικής οικονομίας μετά την λήξη του τρίτου μνημονίου. Επιχειρήθηκε η συστηματική ανάπτυξη ενός επικοινωνιακού αφηγήματος, περί του τέλος των μνημονίων και της επιτροπείας, με ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας. Κυρίαρχο στοιχείο σε όλη αυτή την προσπάθεια, ήταν η μεγεθυμένη εντέχνως «παροχολογία ψίχουλων», σε μια καθημαγμένη από τον μνημονιακό οδοστρωτήρα κοινωνία.

Οι εκλογές πλέον είναι μπροστά και το τραγικά αποτυχημένο πολιτικό προσωπικό της Χώρας (εξουσίας και αντιπολίτευσης), στήνοντας έναν εικονικό «καμβά» αντιπαράθεσης, ως κακέκτυπο δικομματισμού της μνημονιακής περιόδου (ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. – Ν.Δ.), πιστοποιεί για μια ακόμα φορά την πλήρη πολιτική ανευθυνότητά του, την ώρα που η Ελλάδα αντιμετωπίζει τεράστιους κινδύνους. Όχι μόνο δεν υπάρχει καμία πρόνοια για δράσεις ανακοπής της παρακμής και για σχεδιασμό εξόδου από την κρίση, αλλά επιμελώς αποφεύγεται η δημόσια συζήτηση για τα μείζονα και εκρηκτικά προβλήματα της Ελλάδος.

Η οικονομία, μετά από εννεαετή βίαιη «χειρουργική» μνημονιακή επέμβαση, με ισοπεδωτική εσωτερική υποτίμηση των πάντων και τρομακτική ύφεση «πολεμικού χαρακτήρα», που ξεπέρασε σε διάρκεια το Κραχ του 1929, βρίσκεται σε ένα «λασπώδες» έδαφος στασιμότητας, με «αναιμικό» έως ανύπαρκτο ρυθμό ανάπτυξης (1,7%), τη στιγμή, που η Χώρα θα έπρεπε να τρέχει με ανάπτυξη 4% και 5% τουλάχιστον, για να αποκαταστήσει στοιχειωδώς τις πληγές της. Οι προοπτικές είναι από δυσοίωνες έως εφιαλτικές, αφού έως το 2060, τα περιθώρια δημοσιονομικής επέκτασης, που θα μπορούσε να συμβάλει στην ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας, είναι ελάχιστα, λόγω των ψηφισθεισών, ήδη, ρυθμίσεων με τους δανειστές για 3,5% πρωτογενών πλεονασμάτων έως το 2022 και 2,2% έως το 2060. Έτσι, σήμερα, που η κυβέρνηση «πανηγυρίζει», ότι η Ελλάδα εξήλθε από τα μνημόνια, η Χώρα δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της από δανεισμό από τις αγορές (τα επιτόκια του δεκαετούς ομολόγου είναι στο 4,5%, την ώρα που η Ισπανία και η Πορτογαλία δανείζονται περίπου στο 1,5-1,8%).

Στην κοινωνία, η κατάσταση είναι πλέον χαοτική. Εξακόσιες χιλιάδες νέα «φωτεινά» Ελληνικά μυαλά έχουν, ήδη, μεταναστεύσει στις οικονομίες της Δύσης, αποτελώντας αυτό, σύμφωνα και με έγκυρα δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου, «ωρολογιακή βόμβα» στα θεμέλια της Ελληνικής κοινωνίας, Τρία εκατομμύρια πεντακόσιες χιλιάδες περίπου πολίτες βρίσκονται εκτός ενεργού οικονομικής δραστηριότητας, με αποτέλεσμα να επωάζεται η νοοτροπία της «κοινωνικής επαιτείας» μέσω των παροχών «ψίχουλων» από το «παχύσαρκο» πελατειακό Ελληνικό Κράτος. Δημιουργείται, έτσι, το λεγόμενο «λούμπεν προλεταριάτο», για το οποίο ο Καρλ Μαρξ είχε αναφερθεί ιδιαίτερα επικριτικά, καθόσον μετατρέπεται σε σύμμαχο κάθε εξουσιαστικού μορφώματος και συντηρητικής οπισθοδρόμησης.

Συναφές εκρηκτικό πρόβλημα, που απειλεί την ύπαρξη της ίδιας της Χώρας, αποτελεί το δημογραφικό, αφού σε βάθος τριάντα χρόνων η μείωση του πληθυσμού της θα αγγίξει οριακά σημεία επιβίωσής της. Αυτό, που θα έπρεπε να είναι το πρώτο, στην κυριολεξία, σήμα κινδύνου για το πολιτικό προσωπικό και γύρω από αυτό να δημιουργηθεί ένα ισχυρό πρόγραμμα εθνικής ανάτασης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδος, απουσιάζει παντελώς από τον δημόσιο λόγο. Πρόκειται για αυτοκτονική «μυωπία», που συναντάται μόνο σε «φθίνουσες» και «ασθενείς κοινωνίες.

Τέλος, στα εθνικά θέματα, η κατάσταση είναι ιδιαίτερα ανησυχητική και επικίνδυνη. Η μεγάλη «πέτρα των WikiLeaks», όπου από το τηλεγράφημα της Πρέσβειρας των Η.Π.Α. στα Σκόπια το 2008, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι παραδόθηκαν στην γειτονική Χώρα, κατ’ απαίτηση του διεθνούς παράγοντα, τα πάντα, έχει, ήδη, δημιουργήσει μεγάλη αναταραχή, «ξεβράζοντας» στην κοινή θέα τα «λασπόνερα» των Πρεσπών. Εκτός, όμως, από την παράδοση του «Μακεδονισμού» στα Σκόπια, οι μεγάλοι κίνδυνοι για την Ελλάδα προέρχονται από την Τουρκία, αφού έχουν καταρρεύσει οι ψευδαισθήσεις και τα αφηγήματα της ντόπιας «ελίτ» κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, περί «εξημέρωσης του θηρίου» μέσω των Ευρωπαϊκών θεσμών.

Θα περίμενε κανείς, με βάση αυτά τα πολύ σοβαρά ζητήματα, στα οποία βρίσκεται βουτηγμένη η Χώρα, την απαιτούμενη σοβαρότητα και την ετοιμότητα του πολιτικού συστήματος να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά και τις πρωτοβουλίες για άρση τους. Αντί για αυτό, δυστυχώς, θα έχουμε ένα μεταμνημονιακό θλιβερό «θέατρο σκιών», που, όμως, πλέον είναι δυσβάσταχτο ακόμα και για την εύπιστη Ελληνική κοινωνία, η οποία εμφανίζει, κατά τη διάρκεια της «Ύστερης Μεταπολίτευσης» και της μνημονιακής περιόδου, έντονα τα φαινόμενα του «μιθριδατισμού» και του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης».

Γ. Καραμέρος: Καλή σχολική χρονιά από το 8ο Δημοτικό σχολείο Αμαρουσίου

 

Στον αγιασμό του 8ου Δημοτικού Σχολείου Αμαρουσίου παρευρέθηκε ο Αντιπεριφερειάρχης Βορείου Τομέα Αθηνών, Γιώργος Καραμέρος. Χαρούμενες παιδικές φωνές που ξανάσμιξαν στον προαύλιο χώρο, καρδιοχτύπια για τα «πρωτάκια» αλλά και συγκίνηση και αγωνία για τη νέα σχολική χρονιά που μόλις ξεκίνησε.

Ο Αντιπεριφερειάρχης ευχήθηκε καλή σχολική χρονιά στους εκπαιδευτικούς, στους γονείς και τα παιδιά στα δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια αλλά και τα ειδικά σχολεία της Βόρειας Αθήνας και όλης της Ελλάδας, προσδοκώντας, όπως ανέφερε: «Να είναι μια χρονιά με γαλήνη οικογενειακή, με φώτιση στο εκπαιδευτικό έργο και πάνω από όλα με υγεία για τα παιδιά. Μια χρονιά χωρίς προβλήματα, τα οποία και αν ακόμη προκύψουν να λύνονται από την Αυτοδιοίκηση και το Υπουργείο Παιδείας. Το καλοκαίρι τελείωσε, επιστρέφουμε στην καθημερινότητα και πρέπει όλοι μαζί να προσπαθήσουμε να την κάνουμε όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη και πιο δημιουργική. Καλή χρονιά».

Η διευθύντρια του σχολείου, Ντάλη Κανάρη, καλωσόρισε τα παιδιά, μίλησε σε γονείς και εκπαιδευτικούς και ευχαρίστησε τον Αντιπεριφερειάρχη για την παρουσία του στον αγιασμό.

Η Πολιτιστική Παγκοσμιοποίηση είναι εξίσου καταστροφική με την Οικονομική


Γιατί μιλούμε για Νέα Διεθνή Τάξη;

H νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι η μορφή που έχει πάρει το σύστημα της οικονομίας της αγοράς στη σημερινή Νέα Διεθνή Τάξη και αποτελεί ουσιαστικά ένα οικονομικό φαινόμενο που οφείλεται κατά βάση στην άνοδο και τη μαζική εξάπλωση των Πολυεθνικών εταιριών, οι οποίες επέβαλαν, μέσω των πολιτικών και μιντιακών ελίτ που ελέγχουν, το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών (κεφαλαίου, εργασίας, υπηρεσιών και εμπορευμάτων), όπως αυτή που εφαρμόζει η Συνθήκη του Μάαστριχτ στον ευρωπαϊκό χώρο της ΕΕ. Γι αυτό, στην Περιεκτική Δημοκρατία και στο ΜΕΚΕΑ δεν αναφερόμαστε απλά σε νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση αλλά στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης[i], η οποία βέβαια δεν έχει σε τίποτα να κάνει με συνωμοσιολογικές θεωρίες, αλλά βασίζεται στους συστημικούς παράγοντες και στις δομικές κοινωνικο-οικονομικές αλλαγές που έλαβαν χώρα τα τελευταία 40 περίπου χρόνια. Έτσι, πέρα από τους οικονομικούς παράγοντες που καθόρισαν την παρούσα κυρίαρχια της, αντίστοιχου βεληνεκούς ιστορικές εξελίξεις, όχι βέβαια άσχετες με τις οικονομικές, συνέβησαν και στην ευρύτερη πολιτική σφαίρα, με κύρια ιστορική μεταβολή την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, καθώς και την κήρυξη του πολέμου κατά της «τρομοκρατίας»[ii] που ήταν το μέσο, με αφορμή την 9/11, για την κατάργηση των ιστορικών εθνικοαπελευθερωτικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή (Ιράκ, Λιβύη και σήμερα Συρία, με επόμενο στόχο το Ιράν). Επομένως, είναι απόλυτα δικαιολογημένο να κάνουμε λόγο για την εμφάνιση μιας Νέας Διεθνούς Τάξης.

Η πολιτιστική διάσταση της Νέας Διεθνούς Τάξης


Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, δηλαδή τα οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά που καθορίζουν τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αντιλαμβανόμαστε επιπλέον ότι υπάρχει και μια ιδεολογική και, ευρύτερα, πολιτιστική διάσταση στη μορφή του συστήματος σήμερα, η οποία αποτελεί όχι μόνο παράγωγό του, αλλά, ταυτόχρονα, λειτουργεί ως «αντικειμενική» δικαιολόγησή του. Όπως σημειώνει και ο Τάκης Φωτόπουλος:

Η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, η οποία είναι φυσικά η κυρίαρχη ιδεολογία σήμερα, είναι απλώς το σύνολο των ιδεών και των πεποιθήσεων που χρησιμοποιούνται για να «δικαιολογήσουν» (υποτίθεται αντικειμενικά) τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση σε κάθε της διάσταση, δηλαδή οικονομική, πολιτική, πολιτιστική κ.ο.κ.[iii]

Αντίστοιχα, θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως παγκοσμιοποιητική κουλτούρα τη μορφή που έχει λάβει το κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα[iv] στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, της οποίας κυρίαρχα συστατικά είναι (μεταξύ άλλων) η επικράτηση της ιδεολογίας της πολυπολιτισμικής κοινωνίας έναντι των ιδεολογιών που στήριζαν τις εθνικές κοινότητες, των πολιτικών ταυτότητας έναντι των «μεγάλων αφηγήσεων» και των «καθολικών σχημάτων» όπως ήταν ο σοσιαλισμός,[v] καθώς και της ανωτερότητας των ατομικών δικαιωμάτων έναντι του συλλογικού αυτοκαθορισμού...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΔΩ
ΜΕΚΕΑ - ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ - 10/9/2018