ΦΤΑΣΑΜΕ ΚΙΟΛΑΣ ΣΤΟ 5ο

Ολοκληρώθηκε χθες Κυριακή το 5ο φεστιβάλ της ένωσης γονέων Χαλανδρίου.

Το φεστιβάλ διήρκησε δύο ημέρες 31/5 και 1/6.

Σαν μέλος του ΔΣ της ένωσης και ως ενεργά εμπλεκόμενος και στα πέντε φεστιβάλ, προσπαθώ να κάνω τον απολογισμό μου και να τον μοιραστώ μαζί σας.

Οδηγός μου κάθε φορά, είναι, τα συναισθήματα που παίρνω από τις αντιδράσεις, των παιδιών, δασκάλων, γονιών.

Φέτος λοιπόν, ήταν ένα ιδιαίτερα φορτισμένο συναισθηματικά διήμερο.

Είδα παιδιά όλων των ηλικιών, να γελάνε, να τρέχουν χαρούμενα, να αγκαλιάζονται με τους γονείς τους, γονείς που ήταν γεμάτοι υπερηφάνεια και γέμιζαν τις μνήμες των καμερών τους.

Είδα δασκάλες να κλαίνε, να αγκαλιάζουν γονείς και να θυμούνται πως ήταν την πρώτη φορά πριν από πέντε χρόνια.

Είδα την κόρη μου που όταν ξεκίνησε, ήταν στην 3η δημοτικού και χθες παρακολουθούσα μια ολόκληρη γυναίκα, μαζί με τις φίλες της να παρουσιάζουν τη δουλειά τους.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάτι παραπάνω, για να νιώσεις αυτό το βάρος στα μάτια, αυτό το τσούξιμο, που σε κάνει να γυρίζεις από την άλλη, για να μην σε πάρουν τα ζουμιά και γίνεις ρεζίλι ολόκληρος άντρας.

Είναι όμως και αυτό το συναίσθημα, που σου παίρνει όλη την κούραση και την πίεση της ευθύνης και σε κάνει να θέλεις την επόμενη φορά, να γίνει κάτι καλύτερο, κάτι μεγαλύτερο, κάτι που να δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά μας, να παρουσιάσουν όλες τις προσπάθειες τους.

Προσωπική μου άποψη (με την οποία πιστεύω ότι δεν θα διαφωνήσουν και οι υπόλοιποι συνάδελφοι της ένωσης), από την πρώτη κιόλας χρονιά ήταν και είναι ότι, το φεστιβάλ για να είναι πραγματικό φεστιβάλ και όχι μια απλή παρουσίαση κάποιων δραστηριοτήτων πρέπει να γίνει σε έναν πιο ανοικτό χώρο.

Πιο ανοικτό και σε μέγεθος αλλά και σε πρόσβαση στους δημότες.

Η τότε πρότασή μου ήταν το πάρκο της Aττικής οδού η οποία και παραμένει.

Προτείνω ένα τέτοιο χώρο, γιατί αντιλαμβάνεστε ότι εκεί μπορούν να γίνονται διάφορα πράγματα ταυτόχρονα.

Μπορούν να παρουσιαστούν όλα αυτά που κάνουμε μέχρι σήμερα, αλλά μπορείς να έχεις ενδιαφέρουσες προτάσεις και για αυτούς που δεν έχουν παιδιά, εγγόνια ή ανίψια, αλλά θα ήθελαν να χαζέψουν μια έκθεση βιβλίου ή τις εργασίες των παιδιών για διάφορα θέματα που συμβαίνουν και δεν τα μαθαίνει κανείς.

Να ενημερωθούν για την κατάσταση των σχολείων της πόλης, για πιθανές συγχωνεύεις – καταργήσεις, να τους δοθεί η δυνατότητα να συμπαρασταθούν στους αγώνες των γονιών για να μην κλείσει κανένα σχολείο και τόσα άλλα πράγματα που μπορούμε να σκεφτούμε.

Είναι ένας τρόπος για να «ανοίξεις» τα σχολεία για όλους τους πολίτες.

Θα σταματήσω όμως εδώ γιατί δεν θέλω να με θεωρήσετε γκρινιάρη, γιατί δεν γκρινιάζω.

Αυτό που κάνω, είναι να βάζω στόχους, να οραματίζομαι και να ελπίζω ότι θα βρω συνοδοιπόρους και να πάμε όλοι μαζί ένα βήμα παρακάτω γιατί πραγματικά….. ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ.



Λέρτας Δημήτρης

Μέλος του ΔΣ της Ένωσης Γονέων.