Ξεκίνησε με Ελύτη (Ιδιωτική Οδός) :
«Ερχομαι από μακριά.Οι συλλέκτριες των κρόκων της Θήρας πορεύονται πλάι μου, κι από κοντά, παγεμένες με τον άνεμο το βόρειο, οι Μυροφόρες, ωραίες μες στα τριαντάφυλλιά τους και τη χρυσή των αγγέλων αντανάκλαση».
Βούτηξε, ακολούθως στα πατερικά κείμενα και τον τον «αρχέκακον όφι» [που στη Ζουράρειο εκδοχή δεν είναι το φίδι των Πρωτόπλαστων αλλά ο Αλεμανός (Γερμανός).
Συνέχισε με κλασσική γραμματεία: Απόσπασμα από τον Θουκιδίδη (Περικλέους Επιτάφιος): «Αλλα πάσαν μεν θάλασσαν και γην εσβατόν τη ημετέρα τόλμη καταναγκάσαντες γενέσθαι, πανταχού δη μνημεία κακών τε καγαθών ίδια ξυγκατοικίσαντες». Στην νεοελληνική: Εξαναγκάσαμε με την τόλμη μας ολόκληρη τη θάλασσα και την ξηρά να γίνει προσιτή, ιδρύσαμε παντού αιώνια μνημεία και των συμφορών μας και των επιτυχιών μας.
Και κατέληξε με Ρίτσο: «Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει»
(Από το φατσοβιβλίο του Γ. Παπαγιαννόπουλου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου