ΣΗΜΑΔΙΑ ΣΟΥ ΚΟΣΜΕ. Ένα καινούργιο ποίημα αφιερωμένο όσο και επίκαιρο στο προσφυγικό ΣΤΟΥΣ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΓΗΣ.

του Θοδωρή Γεωργάκη

Σε χώνεψα μέσα μου κόσμε σαν άκουσα το
πρώτο λάλημα της καρδερίνας ένα πρωινό τ’
Απρίλη που όλοι είχαν κινήσει για την
αντάμωση, κρατούσαν στα χέρια λάμψες και
μεγαλοσύνες της νέας μοίρας που χαράσσεται
στις φριχτές αγκαλιές, μοίρα αγιάστρα σ’ ότι
ξεκινάει απ’ της νιας αδερφοσύνης το κοινό γλυκό ψωμί.
Μια απέραντη θάλασσα ένα μωσαϊκό ανθρώπων
που θέλησε να ριχτεί στην αγκαλιά του Αιγαίου
άλλοι με της προσφυγιάς τους καημούς και άλλοι
με τα δρεπάνια του θερισμού στα χέρια, μύρια
σήκωσε κύματα το μελισσολόϊ διώχνοντας τα
πνιχτά σκοτάδια που στέργουν το αίμα να τρέχει
στα πεζούλια, αύριο τους φώναξε που θα
σηκώσει οργή ο Ποσειδώνας κανείς μη δειλιάσει,
μ’ ένα μάτσο οργιές στα χέρια απ’ την Κορσική
μέχρι τη Λαττάκεια κι απ’ τον Ακράγαντα μέχρι
την Καρχηδόνα θερίστε ότι τυλίγεται με σίδερο,
τη σάπια την ξεφτισμένη προδοσία των ψυχών
παραχώστε στ’ αφορισμένα κύματα.


Άνθρωποι, σας αγαπήσαμε φωνάξτε, σημάδια
σου είμαστε κόσμε…