Γ. ΠΑΠΑΣΙΜΟΣ: ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ «ΡΑΓΕΣ» ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου

Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG

Η πασιφανής απουσία στοιχειώδους ποιότητας στον δημόσιο πολιτικό λόγο κατά την προεκλογική περίοδο ενόψει των εθνικών εκλογών της επόμενης Κυριακής, καταδεικνύει την βαθιά παρακμή της χώρας.

Η δεκαετής μνημονιακή κηδεμονία, πέραν της οικονομικής και πολιτικής καταστροφής έχει επιφέρει και τη βαθιά απαξίωση των θεσμών της λαϊκής κυριαρχίας (εκτελεστική και νομοθετική εξουσία).

«Δούρειος Ίππος» για την βύθιση της Ελλάδος αποτέλεσε το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο («σύστημα παρακμής»), το οποίο, αφού υπονόμευσε την χώρα στην περίοδο της Ύστερης Μεταπολίτευσης, κατά την περίοδο της μνημονιακής «κηδεμονίας», προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά του, στηριζόμενο στις «πλάτες» των ξένων κέντρων, αφενός, εκποίησε την δυνατότητά της να παραμείνει ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος και, αφετέρου δημιούργησε συνθήκες κοινωνικού «Αρμαγεδδώνα» και κινδύνους εδαφικών «ακρωτηριασμών».

Το πολιτικό προσωπικό εξουσίας «ζυγίσθηκε και βρέθηκε ελλιπές», τόσο για την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Ελλάδας και των ευκαιριών κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, μέσα από την θωράκιση και την παραγωγική ανασυγκρότησή της, όσο και για την διατήρηση των στοιχειωδών δομών της εθνικής κυριαρχίας.

Αυτό το πολιτικό σύστημα της «άφρονης» και ανάξιας «κομματοκρατίας», με κόμματα σχεδόν πανομοιότυπα ως προς την λειτουργία τους (αρχηγικά και χωρίς εσωτερική δημοκρατία), όχι μόνο δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση, αλλά, αντίθετα, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα «βαρίδιά» της για την έξοδο από αυτήν. Και αυτό, γιατί λειτουργεί ως «νονός» ενός «νόθου πελατειακού» συστήματος, σε μια καθημαγμένη οικονομία και κοινωνία, αποτελώντας έτσι ισχυρό αντίπαλον δέος σε οποιαδήποτε μορφή πολιτικής ανανέωσης, σε κεντρικό και ενδιάμεσο θεσμικό επίπεδο. H επιχειρούμενη «νεκρανάσταση» ενός μνημονιακού δικομματισμού, που θυμίζει κακή καρικατούρα του δικομματισμού της Μεταπολίτευσης, οφείλεται σε αυτό ακριβώς το γεγονός.

Ο απερχόμενος ΣΥ.ΡΙΖ.Α., μετά την πλήρη μνημονιακή του μετάλλαξη, που συνέτριψε τις ελπίδες μεγάλων τμημάτων του λαού, που τον ανέδειξε στην εξουσία, εφάρμοσε σκληρή μονεταριστική πολιτική και με τα υψηλά «ματωμένα πλεονάσματα» ισοπέδωσε τα μεσαία και παραγωγικά στρώματα και αύξησε τους «νεοπληβείους».Παράλληλα, προσέθεσε ένα ακόμα «ακάνθινο στεφάνι» στα πλευρά του Ελληνισμού με την Συνθήκη των Πρεσπών.

Από την άλλη πλευρά, η επελαύνουσα Ν.Δ., ως κόμμα που ιδεολογικά ανήκει στον νεοφιλελευθερισμό, βαρυνόμενη και με πολλές «αμαρτίες» του παρελθόντος, δεν έχει να παρουσιάσει, ούτε καν λεκτικά, ένα συνεκτικό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Είναι ενδεικτικό, ότι μπροστά στη δραματική «βύθιση» της Ελλάδας, το μόνο που προτείνει είναι κάποια μικρή μείωση των φόρων, η οποία, δήθεν αυτόματα, θα φέρει τεράστιες ξένες επενδύσεις και πολλές θέσεις εργασίας !!!

Το ΚΙΝ.ΑΛ., με βαθιές πολιτικές και ιδεολογικές «ρυτίδες», αδυνατεί να αποτελέσει κάποια στοιχειώδη εναλλακτική πρόταση ακόμα και εντός του σημερινού φθαρμένου πολιτικού εποικοδομήματος.

Το Κ.Κ.Ε., συνεχίζοντας την μοναχική ιδεολογική περιχαράκωση και ατταβιστική πολιτική του λειτουργία, δεν μπορεί να αποτελέσει ελκυστική πρόταση για τα λαϊκά στρώματα, τα οποία βρίσκονται σε πλήρες αδιέξοδο. Αλλά και τα φερόμενα ως διεκδικητές της εισόδου στο Κοινοβούλιο νέα κόμματα, αποτελούν μια θλιβερή «ανακύκλωση» των υπαρχόντων: Η Ελληνική Λύση (Βελόπουλος) αποτελεί ένα συνονθύλευμα απλουστευτικών και λαϊκίστικων λύσεων, ατάκτως ερριμμένων. Η μόνη της προσφορά θα είναι, εάν καταφέρει να προσελκύσει ικανό αριθμό ψηφοφόρων του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, έτσι ώστε να αποτύχει αυτή να εισέλθει στην Βουλή. Το ΜΕΡΑ 25 (Βαρουφάκης), αποτελεί αντιστοίχως «αριστερόστροφο» ιδεολογικό συνονθύλευμα με επικίνδυνες θέσεις στα εθνικά θέματα, όπως η αποδοχή της Συνθήκης των Πρεσπών ως σπουδαία λύση και η πρόταση για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία.

Έτσι, από το σύνολο του υπάρχοντος κομματικού δυναμικού, προκύπτει η αδυναμία αξιοπρεπούς πολιτικής εκπροσώπησης, παραγωγής προγραμματικού λόγου και υλοποιήσιμου έργου. Αυτό που απουσιάζει από τις προσεχείς εκλογές και που αποτελεί το μεγάλο διακύβευμα για την έξοδο της Ελλάδας από τις «ράγες» της παρακμής, είναι ένα νέο Δημοκρατικό Πολιτικό Υποκείμενο Αλλαγής, με άφθαρτο και εθελοντικής διαθέσεως πολιτικό προσωπικό από τα σπλάχνα της σπαραζόμενης κοινωνίας και η εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού, αλλά και ορθολογικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης και αναγέννησής της σε όλα τα επίπεδα.