ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΚΡΙΝΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ

Πάντα με απασχολούσε το πρόβλημα της ορολογίας που χρησιμοποιούν διαχρονικά οι διάφορες εξουσίες προκειμένου να υποτιμήσουν τον απλό άνθρωπο. Τον απλό άνθρωπο που σήμερα μετά από πολλά χρόνια εξευτελισμού, μόνον όταν επιζητούν την ψήφο του και για μία μόνον ημέρα, αν και όποτε γίνουν εκλογές, τον ονομάζουν Κυρίαρχο λαό. Όλες στις άλλες ημέρες τον βομβαρδίζουν καθημερινά με εξευτελιστικές ορολογίες και τον αποκαλούν ποίμνιο, μάζα, Ανώνυμο κ.λ.π., προκειμένου να καταγραφεί στο υποσυνείδητό του η θέση που θέλουν να έχει σ’ αυτόν τον κόσμο. Ας δούμε τις ορολογίες αυτές ξεκινώντας από την παλαιότερη και φθάνοντας στην σημερινή.

Ιδιαίτερα τη συνωνυμία τους στην διαχρονική προσπάθεια εξευτελισμού του απλού ανθρώπου.

Α΄ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ. Οι θρησκείες πάντα προηγούνται

Πρώτη, καλλίτερη και πολύ καλά προετοιμασμένη η Εκκλησία.

Αποκαλεί σύμφωνα με τις γραφές των ιδρυτών της τους ανθρώπους ποίμνιο. 

Δεν νομίζω να υπάρχει πιο εξευτελιστική και ταυτόχρονα αποδεκτή από πολλούς ανθρώπους, ορολογία για τον άνθρωπο.

Σίγουρα η ορολογία αυτή έχει καθιερωθεί με μεγάλη διορατική σκοπιμότητα. Ο στόχος είναι να δοθούν στους ανθρώπους και το κυριότερο να συνειδητοποιηθούν, τα χαρακτηριστικά του ποιμνίου.

Ποια είναι αυτά; Μα φυσικά πρώτο και κύριο η έλλειψη εγκεφάλου με την εξελιγμένη ανθρώπινη μορφή και τα όσα η έλλειψη αυτή

συνεπάγεται. Δηλαδή η λειτουργία μόνον των βασικών ενστίκτων της διατροφής και της αναπαραγωγής. Στη συνέχεια η αναγκαιότητα ύπαρξης ποιμενάρχη προκειμένου οι λειτουργίες αυτές να εξασφαλίζονται ομαδικά και προκειμένου ο άνθρωπος–ποίμνιο να είναι εκμεταλλεύσιμος από τη γέννηση μέχρι και το θάνατό του. Τίποτα περισσότερο. Η εξουσία του ποιμενάρχη και των συνεργατών του φυσικά επί του ανθρώπου – ποιμνίου είναι απεριόριστη, διαχρονική και κατοχυρωμένη από θεϊκούς νόμους. Είναι θέλημα θεού και με κανένα απολύτως τρόπο η εξουσία αυτή δεν μεταβάλλεται. Όπως ο τσοπάνης αρμέγει το ποίμνιο και εκμεταλλεύεται το κρέας, το μαλλί ακόμα και την προβιά του, έτσι και ο ιερέας «απόστολος το θεού» στη γη κατά την Εκκλησία, εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο οικονομικά, όπου κατά τη βάπτιση, το γάμο, το θάνατο και όχι μόνο, πρέπει να «περάσει» από την Εκκλησία, αλλά κυρίως τον εκμεταλλεύεται πνευματικά με το «πίστευε και μη ερεύνα» που τον καθηλώνει στον σκοταδισμό και την αμάθεια με όσα αυτά συνεπάγονται.

Β΄ Η ΜΑΖΑ. Η παρεμφερής ορολογία των πολιτικών και γενικότερα του συστήματος εξουσίας. Η δεύτερη στη σειρά εξευτελιστική έκφραση για τον άνθρωπο. 

Η «Μάζα», από τη φυσική που διδαχτήκαμε στο γυμνάσιο, είναι ένα φυσικό μέγεθος. Εκατομμύρια άτομα με απολύτως όμοια σύσταση και συμπεριφορά αποτελούν τη σύστασή της. Ένα πλήθος ανθρώπων, όσες ομοιότητες και να έχουν μεταξύ τους, είναι απαράδεκτο να χαρακτηρίζονται «μάζα». Ο χαρακτηρισμός αυτός έχει ιδιαίτερη προσβλητική σκοπιμότητα για τον άνθρωπο και του αποδίδει όμοια χαρακτηριστικά με αυτά του ποιμνίου.

Καμία διαφορετικότητα, καμία προσωπικότητα, καμία ιδιαιτερότητα και φυσικά καμία προσωπική σκέψη.

Το σύστημα της εκμετάλλευσης των ανθρώπων που ζει και βασιλεύει χιλιάδες χρόνια τώρα, τον όρο αυτό τον χρησιμοποιεί για να περιγράψει κατά τον ευτελέστερο τρόπο τον απλό άνθρωπο, τον «εχθρό» του, που έχει το θράσος να απαιτεί καλύτερο μεροκάματο, καλύτερους όρους εργασίας και ζωής. Με την καθιέρωση και την καθημερινή χρήση, η λέξη «μάζα» γίνεται συνεχής προσπάθεια να μπει στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Για το σκοπό αυτό τα Μέσα Επικοινωνίας ονομάστηκαν «Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας», τα Μέσα Μεταφοράς «Μέσα Μαζικής Μεταφοράς» κ.λ.π. λες και αν δεν έβαζαν τη λέξη «Μαζικής» δεν θα καταλαβαίναμε περί τίνος ακριβώς πρόκειται.

Εν όψει των σκοτεινών πληροφοριών, οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών, που δεχόμαστε καθημερινά ιδιαίτερα στην σημερινΉ εποχή, με τη χρήση της έννοιας «μάζα», ο λαός υποβιβάζεται σε  μία αδιευκρίνιστη, συμπυκνωμένη ύπαρξη, που κανένα πολιτικό ρόλο δεν διαδραματίζει, ούτε έχει ταυτότητα, καθώς γίνεται αντιληπτή σαν ένας ενιαίος φορέας ενοχλητικών για το σύστημα εξουσίας επιθυμιών, και δεν αποτελείται από επιμέρους και ξεχωριστές προσωπικότητες.

Γ’ Οι λίγοι «ΕΠΩΝΥΜΟΙ» και όλοι εμείς οι πολλοί «ΑΝΩΝΥΜΟΙ».

Η καραμέλα των παπαγάλων δημοσιογράφων με γεύση μέλλοντος

 Όλους τους ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξυπηρετούν το σύστημα εξουσίας, αφού πρώτα τους προβάλουν κατάλληλα από τα προπαγανδιστικά κανάλια τους ώστε να γίνουν γνωστοί, στη συνέχεια τους ονομάζουν «Επώνυμους». Δεν τους χαρακτηρίζουν, όπως θα μπορούσαν και θα έπρεπε, γνωστούς στους Πολίτες ή αν θέλετε Αναγνωρίσιμους. Η ορολογία είναι μελετημένη καλά και έχω την υποψία ότι πηγαίνει πολύ μακριά. Οι «Επώνυμοι» διαχωρίζονται από την πλειοψηφία των πολιτών οι οποίοι αφού δεν είναι «Επώνυμοι» τι θα είναι; Μα φυσικά το αντίθετο. «Ανώνυμοι».

Αν δούμε άλλωστε λίγο το κοντινό παρελθόν, στα στρατόπεδασυγκέντρωσης των Γερμανών στον 2_ παγκόσμιο πόλεμο, όλοι είχαν έναν αριθμό και με αυτόν και μόνον «ζούσαν» και επικοινωνούσαν μεταξύ τους εκεί. Μήπως είχαν Επώνυμο οι Έλληνες εργάτες που μετά τον πόλεμο δούλευαν στα εργοστάσια της Γερμανίας; «Το πρώτο που μας είπαν - εξιστορεί ο Παναγιώτης Διγκόλης, εργάτης τότε στη Γερμανία – ήταν να έχουμε πάντα την κάρτα μαζί μας. Ένα νούμερο ήμουν και εγώ, όπως όλοι μας. Ποιος ήξερε το όνομά μου; Στη σειρά μου ήμασταν 27 άτομα, όλοι νέοι. Ανάσα δεν πήραμε. Το βράδυ φτάσαμε, το ξημερώματα μας πήγαν για δουλειά. Ένα μήνα, περίπου, μας εκπαίδευαν για το πώς θα εργαστούμε στα ανθρακωρυχεία. Μας έδωσαν και 100 μάρκα προκαταβολή….»

«Είμαι το νούμερο 8 με ξέρουν όλοι με αυτό και γω κρατάω μυστικό ποιο είναι τ’ όνομά μου» λέει το γνωστό ποίημα του Γιώργου Σκούρτη που έγινε τραγούδι.

Μήπως ακούστηκε ποτέ κανένα επώνυμο Ασιάτη ή Αφρικανού από τους πολλούς που πνίγονται καθημερινά στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο; Μήπως ακούστηκε ποτέ κανένα επώνυμο από τα τελευταία εγκλήματα των Ισραηλινών στη Γάζα; Όχι βέβαια. Αριθμοί μόνον ανακοινώνονται αφού η ανθρώπινη ζωή συνεχίζει να θεωρείται αναλώσιμο προϊόν στα χέρια των όπου γης οικονομικά ισχυρών.

Τι να το κάνουμε λοιπόν όλοι εμείς οι απλοί άνθρωποι το Επώνυμο; Λίγη δικαιολογημένη υποψία αν έχουμε σχετικά με το μέλλον που σχεδιάζουν οι απόγονοι των Γερμανών και Ελλήνων φασιστών που κυβερνούν σήμερα την Ελλάδα για όλους εμάς και τα παιδιά μας, θα καταλάβουμε γιατί μας θέλουν «Ανώνυμους» και ενδεχομένως τι ακριβώς σχεδιάζουν για το μέλλον των παιδιών μας.

Πέντε ολόκληρα χρόνια τώρα συνεχίζουν να παίρνουν εκατοντάδες μέτρα σε βάρος μας που όλα οδηγούν προς τα εκεί.

Συμπερασματικά δεν είμαι γλωσσολόγος αλλά αν είχα τη δυνατότητα όλες αυτές τις λέξεις «ποίμνιο», «μάζα», «επώνυμοι και ανώνυμοι» με την χρήση και αναφορά τους στον άνθρωπο θα τις χαρακτήριζα συνώνυμες γιατί έχουν την ίδια ακριβώς σημασία και τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Τον εξευτελισμό του ανθρώπου.

Αισθάνομαι ότι οι κάθε λογής υπηρέτες του σάπιου συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα, συνειδητά εξυπηρετούν κάποια σκοτεινά μελλοντικά σχέδια σε βάρος των απλών ανθρώπων και της Xώρας.

Καλλιεργούν συστηματικά τον εξευτελισμό και αυτό με προσβάλει και με θυμώνει. Ενοχλούμαι με τις λέξεις αυτές ιδιαίτερα όταν ακούω ομιλίες ή διαβάζω γραπτά κείμενα ακόμα και αριστερών ανθρώπων που, ανυποψίαστοι ίσως, χρησιμοποιούν τη λέξη «μάζα» για τον άνθρωπο.

Αυτοί που θεμελίωσαν τις μεγάλες ιδέες της δημοκρατίας, της πόλης και των πολιτών δεν γνωρίζω να χρησιμοποίησαν καμία απαξιωτική ορολογία για τον άνθρωπο. Ούτε ποίμνιο, ούτε μάζα, ούτε «Επώνυμους» και «Ανώνυμους» χαρακτήρισαν ποτέ τους ανθρώπους.

Θέλω να ζήσω τη μέρα εκείνη που θα καταργηθούν ολοσχερώς οι προσβλητικές για τον άνθρωπο λέξεις. Τη μέρα εκείνη που η λέξη ποίμνιο θα σημαίνει κοπάδι και μόνο. Η λέξη μάζα θα σημαίνει ένα φυσικό μέγεθος ή ποσότητα ύλης και μόνο και δεν θα υπάρχουν «Επώνυμοι» και «Ανώνυμοι» αφού όλοι οι άνθρωποι θα χαρακτηριζόμαστε Πολίτες με Πι Κεφαλαίο, και θα έχουμε ταυτότητα με ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ και όχι κάρτα ανεργίας με αριθμό.

Η μέρα εκείνη δεν θ’ αργήσει...

Νίκος Κ. Ματζάκος