Άρθρο του κοιν. εκπροσώπου και βουλευτή Β΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Κουρουμπλή στην εφημερίδα του «ΤΟ ΧΩΝΙ»
Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε το αποκορύφωμα της συλλογικής προσπάθειας της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού από τη δεκαετία του ’40 και εντεύθεν για την αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Ο πόλεμος στο αλβανικό μέτωπο κατά του φασισμού, η Εθνική Αντίσταση, ο Εμφύλιος, η εποχή των πιστοποιητικών φρονημάτων, των εθνικοφρόνων και των μιασμάτων, ο Ανένδοτος, το 114 σημαδεύουν τις δεκαετίες αυτές, με τη νεολαία στην πρωτοπορία.
Η ανατροπή της χούντας, οι προσπάθειες του Κωνσταντίνου Καραμανλή για αποκατάσταση της Δημοκρατίας και η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, η ουσιαστική κατοχύρωση της πολιτικής και κοινωνικής δημοκρατίας από τον Ανδρέα Παπανδρέου με δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου και την παράλληλη δημιουργία της μεσαίας τάξης και έπειτα τα χρόνια της λεγόμενης ανάπτυξης, ο υπερκαταναλωτισμός, το μπόλιασμα της κοινωνίας με το ιδεώδες του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή τον ατομοκεντρισμό, ο πολιτικός και οικονομικός νεοπλουτισμός, η αποβιομηχάνιση της χώρας και η προσπάθεια να στηριχθεί η ανάπτυξη στον τριτογενή τομέα αποτελούν τα χαρακτηριστικά της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Η εποχή των μνημονίων, της κοινωνικής κατάρρευσης, της μεγάλης και ακραίας φτώχειας, της εκρηκτικής ανεργίας, της αυξημένης υπογεννητικότητας, της αυτοεξορίας τού σημαντικού επιστημονικού δυναμικού της χώρας και μιας ιδιότυπης εργολαβικής ανάθεσης στους άλλους, με άλλα λόγια το ζόμπι του καναπέ, χαρακτηρίζουν μια περίοδο μελαγχολική, χωρίς τη νεολαία, που αποτελούσε σε κάθε εποχή την πρωτοπορία των μεγάλων ρήξεων, των ανατροπών και των αναζητήσεων νέων οριζόντων. Η λογική της ιδιώτευσης και του προσωπικού και πολιτικού αυτισμού αφαιρεί από το δημόσιο πολιτικό λόγο και τη δημόσια σφαίρα τους χρησιμότερους, τους χειραφετημένους και τους ρισκαδόρους. Ο δημόσιος πολιτικός λόγος πλέον εκχειλίζει από τον συνωστισμό και τον συνασπισμό των μετρίων.
Το ευρωπαϊκό εγχείρημα, στο οποίο πίστεψαν πολλοί για μια Ευρώπη του αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ των κρατών αλλά και των ανθρώπων, της πραγματικής αλληλεγγύης ανάμεσα στα κράτη και στους λαούς, της ισόρροπης κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης, βιώνει εκφυλιστικά φαινόμενα. Η Ευρώπη, που μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού αποτελούσε τη μοναδική εξανθρωπισμένη σε έναν βαθμό υπόσταση του καπιταλισμού, βυθίζεται όλο και περισσότερο σε ένα εισαγόμενο κοινωνικό μοντέλο ασιατικού τύπου, με μισθούς Κίνας και συντάξεις πείνας.
Οι αντιλήψεις με τις οποίες οι λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις του τόπου προσεγγίζουν τη σημερινή κοινωνικά αφόρητη κατάσταση δεν δημιουργούν καλούς οιωνούς για μια δυναμική έξοδο, για μια αυτο-υπέρβαση από αυτόν τον ολετήρα που συνθλίβει και κατεδαφίζει αξιοπρέπειες. Η ιστορική ευθύνη για μια έξοδο από την κρίση που δεν θα αφήσει πίσω της κοινωνικά νεκροταφεία και κοινωνικούς ακρωτηριασμούς πέφτει στις πλάτες της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το μεγάλο στοίχημα δεν είναι αν για πρώτη φορά θα έρθει με δημοκρατικές διαδικασίες μια αριστερή κυβέρνηση στην εξουσία. Η απειλή της «αριστερής παρένθεσης» που θα χρεωθεί την καταστροφή ή, αν δεν συμβεί αυτό, η απειλή της ενσωμάτωσης είναι επί θύραις, αν εν μέσω αυτής της προσπάθειας δεν συνειδητοποιηθεί από την κοινωνία μια βασική αρχή, κρίσιμη και ουσιαστική. Όταν παραχωρείς σε άλλους το δικαίωμα να αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα, θα πληρώσεις και το επιτίμιο. Η ελληνική κοινωνία πρέπει να απαλλαγεί από την αυτοκαταστροφική αντίληψη της εργολαβικής ανάθεσης του μέλλοντός της και μέσα από το οδυνηρό βάφτισμα της κρίσης, μέσα από αυτή την πολυδιάστατη τραγωδία, να αποδείξει ότι είναι μια κοινωνία που διαθέτει δημιουργικό DNA, φαντασία και αποφασιστικότητα, μια κοινωνία συμμετοχική. Μόνο έτσι, αντάμα με την προσπάθεια της νέας πολιτικής ηγεσίας που θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές, σε με μια κουλτούρα συνεννόησης στα μεγάλα κοινωνικά και εθνικά ζητήματα με τις νέες ηγεσίες που πιστεύω αναπόφευκτα θα προκύψουν και στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, μπορεί να ευοδωθεί η προσπάθεια της αναγέννησης αυτού του τόπου. Μια προσπάθεια που μοιραία συμπίπτει με την τελευταία ελπίδα να αντισταθεί η Ευρώπη στην υπονόμευση του κοινωνικού, νομικού και εργασιακού της πολιτισμού που εγγυώνται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Το όραμα του Πολυτεχνείου παραχαράχτηκε, αλλά δεν ξέφτισε. Η πολιτική και κοινωνική δημοκρατία, η πρόσβαση στην παιδεία και στην υγεία χωρίς διακρίσεις, η δίκαιη κατανομή των βαρών και η αναδιανομή του πλούτου, όσος κι αν είναι αυτός κάθε φορά, παραμένουν και σήμερα τα μεγάλα διακυβεύματα, οι μάχες για τα οποία θα καθορίσουν το μέλλον αυτού του τόπου.
Δημοσίευση: Έντυπη έκδοση εφημερίδας «ΤΟ ΧΩΝΙ» -16/11/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου