ΥΦΕΣΗ: Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ ΜΕ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ

 Σε αρκετά κράτη που κατάφεραν τις τελευταίες δεκαετίες να ενταχθούν στον αναπτυγμένο κόσμο, οι κυβερνήσεις τους μπήκαν στο ρίσκο της χρηματοδότησης μέσω δανεισμού ίσως απεριόριστων και αλόγιστων επενδύσεων που οι αποδόσεις τους αποδείχθησαν υπερεκτιμημένες, βλέπε διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων. Ακολούθως τα ίδια κράτη παρασυρμένα από τα αυξημένα προσωρινά όπως αποδείχθηκε έσοδα από φόρους έμμεσους και άμμεσους που εισέπρατταν λόγω της τεράστιας πιστωτικής επέκτασης των τραπεζών σε ιδιώτες και επιχειρήσεις -την εποχή της απεριόριστης ρευστότητας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος  από την  βιομηχανία παραγωγής χρήματος που είχαν στήσει μέσω των τοξικών ομολόγων- τα κράτη αυτά διόγκωσαν περαιτέρω τον δανεισμό τους προκειμένου να μειώσουν την άμμεση φορολογία και να προχωρήσουν σε άμμετρη αύξηση στις παροχές σε μισθούς και συντάξεις και σε τεράστια σπατάλη στις δημόσιες δαπάνες, βλέπε χαλάρωση δημοσιονομικής πολιτικής από την προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση.
         Το αποτέλεσμα βέβαια είναι σήμερα οι παραπάνω οικονομίες να έρχονται αντιμέτωπες με τα δημοσιονομικά όριά τους. Η ύφεση που επέφερε στην Ελλάδα το μνημόνιο ήταν τεράστια. Σε τέτοιο βαθμό που πριν από μερικούς μήνες ηπιότερες προβλέψεις μας φαντάζαν εξωπραγματικές. Η οικονομία έχει φτάσει πλέον στα δημοσιονομικά της όρια γιατί ούτε επιπλέον φόρους αντέχει, ούτε άλλες περικοπές δημοσίων δαπανών.
         Το πρόβλημα είναι ότι ούτε τα κευνσιανά μοντέλα που εύκολα υιοθετούνται από πολλούς, στην ελληνική πραγματικότητα είναι δυνατό να έχουν πάντα αποτέλεσμα. Αν π.χ. αντί να μειώσουμε το δημόσιο τομέα διπλασιάζαμε τους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων διαθέτοντας άλλα 15 δις ευρώ το χρόνο στους 770 χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους, τότε το μεγαλύτερο μέρος από αυτό το ποσό μέσω της ζήτησης θα έφευγε στο εξωτερικό και ελάχιστες θέσεις εργασίας θα δημιουργούσε στην Ελλάδα. Η αύξηση της ζήτησης μέσω αύξησης δημόσιας δαπάνης έχει αποτέλεσμα, όταν υπάρχει ήδη εγχώριος παραγωγικός ιστός που βρίσκεται σε υποαπασχόληση καθώς υποβοηθείται να ανάψει μηχανές, να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και αυτές με την σειρά τους νέα ζήτηση ώστε  να δημιουργηθεί έτσι ένας αυτοτροφοδοτούμενος αναπτυξιακός κύκλος. Αν δούμε τι καταναλώνουμε σήμερα οι περισσότεροι από μας θα καταλάβουμε ότι μία αύξηση της αγοραστικής μας δυνατότητας θα κατέληγε κατά 75% στο να δημιουργήσει θέσεις εργασίας στην Κίνα, την Γερμανία και την Τουρκία. Σημειωτέον δε, σήμερα στην Ελλάδα ο δημόσιος τομέας έχει στερήσει από τον όποιο παραγωγικό ιστό διαθέτει η χώρα ίσως το καλύτερο εξειδικευμένο παραγωγικό προσωπικό το οποίο βρίσκεται παροπλισμένο σε αγρανάπαυση σε δημόσιες υπηρεσίες.
          Συνεπώς πρέπει μάλλον να υιοθετηθεί η συνταγή, της όσο το δυνατό μείωσης του δημοσίου τομέα από τη μια με ταυτόχρονα αναπτυξιακά κίνητρα κυρίως φορολογικά σε ιδιωτικές επενδύσεις από την άλλη. Αλλά αυτή θα είναι βέβαια μια επίπονη διαδικασία που θα τραβήξει σε βάθος χρόνου μέχρι να αποδώσει ώστε να αποφέρει μείωση δημοσίων δαπανών και αύξηση του ΑΕΠ αντίστοιχα. Επιβάλλεται επίσης το κράτος να σχεδιάσει μεγάλες στρατηγικού χαρακτήρα επενδύσεις με την συμμετοχή μεγάλων εταιριών πάνω σε τομείς όπως η ενέργεια, ο τουρισμός κλπ ; Έως τότε η ελληνική κυβέρνηση για να βελτιώσει τα δημοσιονομικά έσοδα θα πρέπει να αξιοποιήσει και να διαθέσει μέρος της συμμετοχής της και της κατοχής της σε ακίνητα και σε διαφόρους τομείς επιχειρήσεων που το δημόσιο οφείλει μόνο σωστά και δίκαια να εποπτεύει και όχι να ασκεί το ίδιο επιχειρηματική δραστηριότητα.