ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ: ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Πάντα πίστευα πως οι δημοτικές εκλογές πρέπει να απεγκλωβίζονται από στενά κομματικές η παραταξιακές λογικές και να υπάρχει ένας κάποιος βαθμός ελευθερίας από την κομματική πειθαρχία. Ότι πρέπει να ψηφίζουμε πρόσωπα και παρέες προσώπων με γνώμονα την κοινωνική και αυτοδιοίκητη παρουσία τους στην τοπική ζωή, με γνώμονα το πρόγραμμα τους για το Δήμο και όχι με πυξίδα την οποία κομματική ορθοδοξία. Θεωρούσα για παράδειγμα ότι τα χρίσματα των κομμάτων στις τοπικές κοινωνίες είναι κάποιου είδους νταβατζιλίκι και αναίρεση της εννοίας της αυτοδιοίκησης. Με την έννοια ότι αν οι δημοτικές παρατάξεις είναι πλοκάμια κομμάτων, για τι σόι αυτονομία της αυτοδιοίκησης μιλάμε;

Αυτές οι δημοτικές εκλογές όμως έχουν και ένα άλλο κυρίαρχο χαρακτηριστικό που ξεπερνάει την προηγουμένη πολιτική εκτίμηση κατʼ εξαίρεση. Ένα χαρακτηριστικό που τους προσδίδει καθαρά πολιτική χροιά πέρα από την οποία αυτοδιοικητική. Πρέπει σε αυτές να αποδοκιμασθούν οι δημοτικές η περιφερειακές παρατάξεις που σχετίζονται με κόμματα που επιδοκιμάζουν το Μνημόνιο. Και βεβαία για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας, να αποδοκιμασθούν οι παρατάξεις που έχουν πάρει χρίσμα από την κυβέρνηση.

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες δεν μπόρεσα εύκολα να γράψω τις προηγούμενες γραμμές. Όμως έρχονται μερικές στιγμές στη ζωή μας που τα πράγματα ξεκαθαρίζουν και ξέρεις πως ακόμη κι αν μιλάς «ακραία» η με λογικές τελείως ξένες αυτές που μας σερβίρουν τα καλά μας τηλεοπτικά κανάλια, βρίσκεσαι καβάλα στο άσπρο άλογο και όχι στο μαύρο. Αυτές λοιπόν οι δημοτικές εκλογές η μοίρα το έφερε να μπορέσουν να γίνουν ένα δημοψήφισμα κατά του Μνημονίου. Ένα δημοψήφισμα που μας το αρθήκαν, μια ψηφοφορία που ούτε καν μέσα στη Βουλή έγινε με νομότυπες διαδικασίες (καταστρατηγήθηκε κοινοβουλευτικός νομός για να περάσει).

Δεν τα έχω με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, ούτε με τα πρόσωπα της. Τα έχω με μια συγκεκριμένη τάση που αναδύεται πάνω από τα κράτη δυτικού τύπου. Αναφέρομαι σε μια Ιερή Συμμαχία μεταξύ της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ και σκληρών κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια τάση που εκπέμπεται από αυτά τα διεθνή κέντρα και αφορά την εκχώρηση των αρμοδιοτήτων των κρατών σε διεθνή διευθυντήρια, μια πρόθεση να μας κάνουν να ξεχάσουμε τα εργατικά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος που με τόσους κόπους και θυσίες κτίσαμε οι ευρωπαϊκοί λαοί, μια τάση να διαλύσουν τη μεσαία τάξη και τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα.

Δεν είναι λοιπόν το πρόβλημα μας τόσο το Πασόκ, όσο κυρίως η νοοτροπία των συγχρόνων κομμάτων εξουσίας σε όλη την Ευρώπη να παίζουν μονό διαχειριστικό ρολό, να είναι απλές ορντινάτσες των υπερεθνικών διευθυντηρίων. Αυτό το πράγμα μπορούμε να το αλλάξουμε, μπορούμε τουλάχιστον να το διαπραγματευτούμε. Η Ισλανδία με το δημοψήφισμα της πριν κάτι μήνες και η Γαλλία των εργατικών και μαθητικών κινητοποιήσεων έδωσαν το μήνυμα και οι Έλληνες στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές πρέπει να αναλάβουν τη σκυτάλη. Το δημοψήφισμα κατά του Μνημονίου δεν θα είναι ένα αντιπασοκικο δημοψήφισμα (μην πέσετε αυτή τη λούμπα, δείτε μακρύτερα), θα έχει πολύ ευρύτερο χαρακτήρα. Θα είναι αποδοκιμασία διεθνών πολιτικών τάσεων που στοχεύουν το πορτοφόλι σου φίλε αναγνώστη και το μέλλον των παιδιών σου. Πολιτικών που θέλουν να κοινοποιήσουν την εργασία και να διαλύσουν κάθε κοινωνικό κράτος. Πολιτικών που θα επιδιώκουν την κρίση να την πληρώσεις εσύ αλλά όχι η νομενκλατούρα και τα κρατικά μεγαλοστελεχη των ευρωπαϊκών κρατών. Πολιτικών που θέλουν να βάλεις λουκέτο στο μαγαζί σου και στο γραφείο σου και στη θέση σου να έρθουν υπερεθνικές αλυσίδες. Πολιτικών που αν δεν φρεναριστούν από τους λαούς θα επιδιώκουν μέχρι και συρρίκνωση των δημοκρατικών κατακτήσεων και ελευθεριών.

Είπαμε, μια νέα Ιερά Συμμαχία πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και την Αμερική. Το δημοψήφισμα στις εκλογές μπορεί να στραφεί εναντίον της και εναντίον των πολιτικών της. Γιατί πρέπει να θυμηθούμε ότι αυτή η εξίσωση έχει δυο παράγοντες. Δεν παίζουν μονοί τους η Διεθνής Τράπεζα, το ΔΝΤ και η ΕΕ, υπάρχει και ο άλλος πόλος της εξίσωσης που αφορά κάτι εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους που έχουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο και μεγάλο παρελθόν κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Αν οι Ευρωπαίοι προχωρήσουν σε κοινωνικούς αγώνες που θα διεξαχθούν μαζικά, ακομμάτιστα, συντεταγμένα, χωρίς πράξεις βίας και έκτροπα, θα υποχρεώσουν τα διευθυντήρια αν όχι σε υποχώρηση, τουλάχιστον σε μερική αναδίπλωση η διαπραγμάτευση. Κι αυτό μπορούμε να το πετύχουμε. Εγώ βεβαία ονειρεύομαι να εξαπλωνόταν η ιδέα όταν θα δυνάμωνε αυτό το πανευρωπαϊκό κίνημα ώστε να διεκδικούσαμε ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο, μια νέα Μάγκνα Κάρτα. Αλλά ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα πρώτα. Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές.