.... αλλά μάλλον δεν βρήκα κάτι άλλο να γράψω, για την βδομάδα που έρχεται.
οι δρόμοι τρέχουν χιαστί
σημείο Χ και μεις παρέα
και ας φύγαν χίλιοι δυο καιροί
Μένω κατάπληκτος Μανώλη,
δεν ξέρω αλήθεια τι να πω
Πώς γίνεται ο καθένας όλοι
και όλοι πώς γίνονται εγώ
Σαν μια Ιθάκη είναι το τώρα,
που όλο γυρίζω να τη βρω
και με των Δαναών τα δώρα,
γελώ τον δόλιο μου εαυτό
Αμάν βαριά φιλοσοφία,
ας πούμε κάτι πιο απλό
καλές οι Η.Π.Α. και η Ρωσία,
μα έχω το δράμα μου και γω
Μια από τις σχέσεις που δεν ξέρεις,
μου φώναξε ένα πρωινό
κάνεις εσύ αυτό που θέλεις,
γι’ αυτό βαθιά και σε μισώ
Κι εγώ δεν είμαι με τη Μαίρη
κι όμως μαζί της έχω γιο
με σεργιανά σ’ άγνωστα μέρη
χάνομαι, βρίσκομαι και ζω
Ελπίδες μέσα στη φορμόλη
και πολλαπλάσιοι οι καιροί
άλλαξε τόσο αυτή η πόλη,
μα `μεινε ίδιο κατιτί
Το πρώτο πρώτο μας τραγούδι,
αυτό θαρρώ πως θες να πεις
Κάλλιο στο χώμα το λουλούδι
παρά σε βάζο περιωπής
Περνούν γερνούν τα γεγονότα,
μα είναι καλό που `μαστε εδώ
Φαντάσου φτάνει και μια νότα
κι αλλάζεις όλο το σκοπό
Νομίζω έτσι και η ζωή μας
σαν όπως λεν τα πάντα ρει
Στη θάλασσα η εκβολή μας
και όμως γυρνάμε στην πηγή
Ναι το ποτάμι δε στερεύει
καθάριο τρέχει το νερό
ενώνει δε μεταναστεύει
πηγή και γη με ωκεανό
Κάλλιο που όσο και να κλαίει
ο κάθε που θα νοσταλγεί
η ζήση δε γυρνάει replay
κι οι δρόμοι τρέχουν χιαστί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου