ΟΙ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΑΙ ΟΙ «ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ» ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Του Γεωργίου Παπασίμου

Δικηγόρου

Site: http://www.gpapasimos.gr/

Twitter: @PapasimosG

H παγκόσμια ιστορία των λαών βρίθει από περιπτώσεις των «χρήσιμων ηλιθίων», οι οποίοι ενώ θεωρούν ότι ενεργούν προς το συμφέρον της χώρας τους, την ίδια στιγμή αποτελούν τον «δούρειο ίππο» για την επίτευξη των στρατηγικών στόχων του αντιπάλου. Μια τέτοια, δυστυχώς, περίπτωση αποτελούν για τον ευρύτερο ελληνισμό οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδος, που συμμετέχουν στις συνομιλίες για την «λύση» του Κυπριακού στη Γενεύη.

 Και αυτό γιατί, οι πολύπλευρες αντικειμενικές σημερινές συνθήκες είναι εκ προοιμίου αρνητικές έως καταστροφικές για προοπτική κατ’ ελάχιστο θετικής λύσεως του Κυπριακού. Αυτό οφείλεται στο ότι συντρέχουν εκ παραλλήλου η τεράστια γεωπολιτική πλανητική ανισορροπία, λόγω της υποχώρησης της αμερικανικής ηγεμονίας που βρίσκεται στο λεγόμενο «φθινόπωρο» της, με την τουρκική επιθετικότητα και τον αναθεωρητισμό  της σημερινής τουρκικής ηγεσίας, σε συνδυασμό με τα τρομακτικά εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας, τα οποία είναι πιθανό να οδηγήσουν σε επιθετικές «εξαγωγικές ενέργειες», κατά κύριο λόγο στον αδύναμο κρίκο της περιοχής που μετατρέπεται σταδιακά ο άξονας Κύπρος – Αιγαίο- Θράκη. 

Τα παραπάνω, αν συνδυαστούν με την κατάσταση της Ελλάδος που μετά από την εφτάχρονη μνημονιακή κηδεμονία είναι παντελώς αποδυναμωμένη σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο,οδηγούν στο ακατανόητο της «σπουδής» της κυπριακής ηγεσίας υπό τον κύριο Αναστασιάδη, ένθερμο υποστηρικτή του εκτρωματικού σχεδίου Ανάν, που απορρίφθηκε από την συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού, με πρωταγωνιστή τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο, αλλά και της σημερινής ελληνικής ηγεσίας να συρθούν μέσα σε αυτές τις συνομιλίες για “λύση” του Κυπριακού προβλήματος. Πρόβλημα, που αποτελεί ένα εκ των μακροχρόνιων ακανθωδών παγκόσμιων ζητημάτων, αφού στο κυπριακό τέμνονται οι ευρύτερες ιμπεριαλιστικές και νεοαποικιακές βλέψεις των Η.Π.Α.   της Μεγάλης Βρετανίας και εσχάτως και της Γερμανίας, με τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας, που μετατρέπεται ξανά σε μεγάλο «απρόβλεπτο ασθενή» της ευρύτερης περιοχής.  

Το συζητούμενο σχέδιο, στην καλύτερη περίπτωση για τον ελληνισμό επιφυλάσσει για την Μεγαλόνησο την μοίρα μιας μεταμοντέρνας «αποικίας», κάτι που αποτελεί τον μακροπρόθεσμο στρατηγικό στόχο του βαθέως Τουρκικού πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου, μέσω της αποδοχής της υπάρξεως δύο ξεχωριστών Κρατών, και όχι δύο Κοινοτήτων, όπως προϋποθέτει μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού, με εξασφάλιση και ικανοποίηση όλων των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων των Κυπρίων πολιτών.

Βρισκόμαστε, αντικειμενικά, στην «αυτοπαγίδευση» του Ελληνισμού, με την μετατροπή ενός κορυφαίου διεθνούς προβλήματος  εισβολής και κατοχής σε ένα διμερές εσωτερικό Ελληνοτουρκικό πρόβλημα. Αν αυτό δεν αποτελεί «αυτοκτονική» πολιτική, η οποία μπορεί να αποδοθεί μόνο στην διαχρονική υποτέλεια, που επιδεικνύουν οι πολιτικοοικονομικές «ελίτ» της Αθήνας και της Λευκωσίας έναντι των Η.Π.Α., αλλά και των νεότευκτων οικονομικών «προστατών», που είναι οι δανειστές, με «πρωθιερέα» το Βερολίνο, τότε οι λέξεις έχουν χάσει κάθε νόημα.

Ήδη μέσω των συνομιλιών της Γενεύης, έχει επέλθει η διεθνής νομιμοποίηση των κατοχικών τετελεσμένων, αφού αναγνωρίστηκε, ήδη, ο ισότιμος συστατικός χαρακτήρας της τουρκοκυπριακής μειονότητας στο υπό σύσταση νέο κρατικό μόρφωμα, που προβλέπεται να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία, χωρίς μάλιστα καμία αναφορά, άρα αποδοχή, του εκρηκτικού προβλήματος των Τούρκων εποίκων και ευχολόγια για αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων, που συνδέεται με την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι την μετεξέλιξη της.

 Η πρόταξη από την ελληνική πλευρά για της κατάργησης των εγγυήσεων μπορεί να αποτελεί ένα επικοινωνιακό-πολιτικό «φύλλο συκής», δεν απαντά όμως, στα κρίσιμα ζητήματα της επίτευξης των τουρκικών στόχων για πλήρη έλεγχο όλου του νησιού, μέσω του χαώδους και εκτρωματικού νέου Κρατικού μορφώματος, που θα διαδεχθεί τον βασικού βραχίονα άμυνας του Ελληνισμού, που είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, ως αναγνωρισμένο  μέλος του Ο.Η.Ε και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάτι που αποτελεί την βάση των συνομιλιών, με την αποδοχή τους ήδη από την ελληνοκυπριακή ηγεσία, υπό τον κύριο Αναστασιάδη!!!!

Έστω και τώρα, για την βιώσιμη και δίκαιη λύση του Κυπριακού, απαιτείται η χάραξη μιας ανεξάρτητης πατριωτικής αντικατοχικής στρατηγικής, όπου, αφενός, θα είναι απαγορευτικός όρος κάθε σχέδιο, που «πριμοδοτεί» την εκ πλαγίου λύση της Συνομοσπονδίας δύο Κρατών (εκεί οδηγεί η επιχειρούμενη κατ’επίφαση διζωνική – δικοινοτική Ομοσπονδία, η οποία ουσιαστικά αποτελεί Συνομοσπονδία, όντας το «όχημα» της Τουρκίας για τον πολιτικό έλεγχο ολόκληρου του νησιού, μέσω του κυβερνητικού – νομοθετικού «εκτρώματος», που προβλέπεται, (με έξι Βουλές και Γερουσίες, με τα αναρίθμητα veto, με τους εναλλασσόμενους Προέδρους, με ξένους να παίρνουν τις τελικές αποφάσεις κ.λπ.) και, αφετέρου, θα «τσακίσει» τον υποδόριο «νενεκισμό» στην Κύπρο και στην Ελλάδα, που προσδίδει στον Ελληνισμό τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» της Ιστορίας.