ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ - ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ

Με τα ρούχα αιματωμένα 

ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα 

άλλα χέρια δυνατά.

Μοναχή το δρόμο επήρες, 

εξανάλθες μοναχή·
δεν είν' εύκολες οι θύρες 

εάν η χρεία τες κουρταλεί.

'Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, 

αλλ' ανάσαση καμμιά·
άλλος σου έταξε βοήθεια 

και σε γέλασε φρικτά.

΄Αλλοι, οϊμέ, στη συμφορά σου 

οπού εχαίροντο πολύ,
«σύρε νά 'βρεις τα παιδιά σου, 

σύρε», ελέγαν οι σκληροί.

Φεύγει οπίσω το ποδάρι 

και ολογλήγορο πατεί
ή την πέτρα ή το χορτάρι 

που τη δόξα σού ενθυμεί.

Ταπεινότατη σου γέρνει 

η τρισάθλια κεφαλή,
σαν πτωχού που θυροδέρνει

 κι είναι βάρος του η ζωή.

Ναι, αλλά τώρα αντιπαλεύει

 κάθε τέκνο σου με ορμή,
πού ακατάπαυστα γυρεύει 

ή τη νίκη ή τη θανή.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη 

των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, 

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!