Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι πως φτάσαμε σ’ αυτό το χάλι σαν χώρα και σαν λαός. Δεν μιλάω μόνο για την οικονομική κρίση και την μεγάλη αύξηση της ανεργίας και των νεόπτωχων, μιλάω για μια σειρά από θέματα που τελικά σηματοδοτούν μια γενικότερη κρίση. Για πολύ καιρό ήμουνα θιασώτης της άποψης ότι ήμασταν ένας λεβέντης λαός και παράλληλα πολύ καλλιεργημένος που όμως τον τρώγανε τα κέντρα και τα παράκεντρα, οι κακοί ξένοι, οι μεγάλες δυνάμεις. Τώρα τελευταία άλλαξα άρδην τη γνώμη μου και θεωρώ ότι πρώτα εμείς φταίμε και δίνουμε δικαιώματα και ότι ο εχθρός και μέσα στη χώρα βρίσκεται και μάλλον μέσα στην ίδια μας τη ψυχοσύνθεση και νοοτροπία. Θα δώσω κάποια παραδείγματα μιας ανεύθυνης νοοτροπίας που μας τυραννάει χωρίς να βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω… Πρώτα απ’ όλα η νοοτροπία ότι το κομματικό συμφέρον προηγείται του εθνικού και του κοινωνικού. Θυμόσαστε ποτέ τα κόμματα να συνεργάζονται στα κρίσιμα ζητήματα η κάποια κομματικά μεγαλοστελέχη να κάνουν την κριτική τους και να μην ρίχνουν όλες τις ευθύνες σ’
αυτούς του απέναντι κόμματος; Όλοι παρέλαβαν καμένη γη από τους προηγούμενους και οι ίδιοι δεν έφταιξαν στο παραμικρό.Θυμόσαστε να χαράζουν κοινή πολιτική έστω για τα εθνικά θέματα όπως ξέρω γω γίνεται σε άλλες χώρες που υπάρχει ένα υπερκομματικό πλάνο (ας πούμε στην γείτονα προς Ανατολάς); Ακόμη και τα κόμματα της Αριστεράς δεν έχουν καταφέρει μέχρις στιγμής να χαράξουν κοινή πορεία στα πλέον βασικά που ζητάει η βάση τους. Θυμόσαστε να έχει γίνει κανόνας του δημόσιου βίου μας η εθελούσια παραίτηση υπουργών όταν ευθύνονται για καραμπινάτα σκάνδαλα; Στο εξωτερικό όμως που υποτίθεται ότι οι άνθρωποι δεν έχουν την βαρβάτη πολιτικοποίηση τη δική μας κάτι τέτοιο έχει γίνει κανόνας.
Δεύτερον η νοοτροπία ότι το συντεχνιακό συμφέρον προηγείται του κοινωνικού. Δεν νοείται σε πολιτισμένο κράτος να έχουν καλλιεργηθεί νοοτροπίες ότι ένας κλάδος μπορεί να απεργεί καταχρηστικά σε βάρος άλλων κλάδων ή ακόμη και της υγείας των πολιτών. Για παράδειγμα βεβαίως και οι αγρότες είναι μια από τις βασικότερες τάξεις που πρέπει να προσεχθούν από ένα κράτος κοινής λογικής αλλά από την άλλη δεν νοείται ότι μπορούν να κλείνουν εθνικούς δρόμους κόβοντας το μεροκάματο άλλων επαγγελματιών η ζημιώνοντας πολλές επιχειρήσεις. Και εδώ ας κάνουμε μια σύνδεση και με τα προηγούμενα που λέγαμε. Πόσες φορές σας έχει τύχει να δείτε την εκάστοτε αντιπολίτευση να υποστηρίζει τα δίκαια αιτήματα των εργατών και όταν γίνεται εξουσία να μιλάει για παράλογες απαιτήσεις τη στιγμή που η πρώην κυβέρνηση που συκοφαντούσε τους αγρότες σε παρόμοια φάση τώρα ως αντιπολίτευση συμπαρίσταται στα ορθολογικά αιτήματά τους; Τρίτον η νοοτροπία ότι το περιβαλλοντολογικό κομμάτι πρέπει να έρχεται δεύτερο μπροστά στο εφήμερο κέρδος διαφόρωνμεγαλοεπιχειρηματιών. Υπάρχει σίγουρα λόγος που η Αθήνα είναι ίσως η ασχημότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης, χωρίς μεγάλα πάρκα, χωρίς τη διατήρηση και ανακαίνιση ιστορικών κτιρίων, χωρίς μια πολεοδομία με έστω βασικούς κανόνες.
Υπάρχει σίγουρα λόγος που τα νησιά μας ασχήμυναν με πρόχειρες και κιτς κατασκευές.Υπάρχει λόγος που βασικοί δασικοί πνεύμονες καίγονται κάθε χρόνο χωρίς κάποιοι να μαθαίνουν από τα λάθη τα δικά τους η των προηγούμενων και βέβαια ενώ ο λαός απαιτεί αυστηρά νομοσχέδια για τους καταπατητές μετά έρχονται οι χαριστικές ρυθμίσεις και ο λαός κοιμάται.
Τέταρτον η νοοτροπία μειωμένων αντανακλαστικών που έχουμε σε μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά θέματα από τα οποία εξαρτάται η επιβίωσή μας. Όταν ήρθε το ευρώ καταφέραμε να γίνουμε η χώρα της ευρωζώνης με το μεγαλύτερο όργιο ανατιμήσεων επί της πραγματικής αξίας. Έτσι η αγοραστική μας δύναμη σαν λαού μέσα σε δυο τρία χρόνια έπεσε σε τρομακτικό ποσοστό (είμαι αναρμόδιος να το υπολογίσω αλλά δεν πιστεύω και κάποιες έρευνες που θεωρούν ότι αυτό έγινε μόνο σε ποσοστό 30%) με αποτέλεσμα την ασφυξία ρευστότητας των επιχειρήσεων και το κύμα δανεισμού…
Πέμπτον η νοοτροπία να ξεχνάμε εύκολα και να ανεχόμαστε συμπεριφορές πολιτικές που μας μειώνουν. Είχαν βγει εν χορώ όλες σχεδόν οι μεγάλες εφημερίδες της «κεντροαριστεράς» και κατηγορούσαν τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1988-89 σαν Νονό και Δον Κορλεόνε. Όταν όμως πέρασαν κάνα δυο χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη ξαφνικά αναζήτησαν στο πρόσωπο του Ανδρέα την καταλληλότερη λύση διαδοχής. Τελικά ρε σεις ήταν βρόμικο το 89 η όχι; Αν ήταν βρόμικο γιατί επαναφέρατε το Νονό; Αν δεν ήταν γιατί τον κατασυκοφαντήσατε; Αυτό ως παράδειγμα τρομερού πολιτικού αμοραλισμού που έμεινε αναπάντητο από τους αναγνώστες των εν λόγω φύλλων…
Θα μπορούσα να αναφερθώ και σε άλλες περιπτώσεις τραγικών νοοτροπιών αλλά νομίζω ότι τα πράγματα μιλάνε μόνα τους. Γιατί εμείς να έχουμε την ασχημότερη πρωτεύουσα της Ευρώπης; Γιατί να συμβεί σε μας το μεγαλύτερο όργιο ανατιμήσεων με το ευρώ;
Γιατί στη δική μας χώρα να μην παραιτούνται υπουργοί στα μεγάλα σκάνδαλα; Γιατί να μη μονοιάζουμε έστω στο χείλος του γκρεμού; Γιατί να πριμοδοτούμε όσους ξέρουμε ότι μας δουλεύουν; Από την άλλη ευαισθησία δεν μας λείπει, ξέρω γω με το τσουνάμι ήμασταν από τις χώρες που αναλογικά μαζέψαμε τα περισσότερα χρήματα και αγαθά. Αλλά αποδείχθηκε ότι μετά από κάποιους μήνες τα περισσότερα από τα αγαθά είχαν παρατηθεί στους διαδρόμους διαφόρων αποθηκών κα ιδεν έφτασαν στον προορισμό τους. Άρα ούτε πονηροί είμαστε
όπως καμωνόμαστε. Δεν ξέρωαν υπάρχει θεραπεία, πάντως ας αρχίσουμε να το συζητάμε μεταξύ μας ότι δεν είμαστε και οι πιο μάγκες του πλανήτη. Ούτε καν αμερικανάκια …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου