Μίσος και οργή φίλε μου.
Όχι στεναχώρια, όχι θλίψη, όχι απογοήτευση, όχι συμπόνοια. Αυτά τα ένιωθα στις αρχές της κρίσης. Πλέον νιώθω μόνο μίσος και οργή.
Δεν αντέχω τους συμπολίτες μου.
Δεν αντέχω τους συμπολίτες μου.
Δεν αντέχω αυτούς που δουλεύουν χωρίς δικαιώματα, αυτούς που δουλεύουν για 500 ευρώ και κατεβάζουν το κεφάλι, αυτούς που πληρώνουν τα χαράτσια εις βάρος άλλων που δεν μπορούν, όλους αυτούς που βρίσκουν διαρκώς δικαιολογίες και στηρίζουν αυτό το ναζιστοκαπιταλιστικό μόρφωμα για να τρώνε ψίχουλα και βάζουν φρένο στα όνειρά μου και ταφόπλακα στη ζωή μου.
Με τη δική τους ανοχή σε αυτό που βιώνουμε και τη στήριξή τους σε ένα σύστημα που μας ωθεί στην εξαθλίωση και τον εξευτελισμό με εξοντώνουν.
Δεν είναι οι πολιτικοί, δεν είναι οι επιχειρηματίες και οι εφοπλιστές ούτε τα κέντρα αποφάσεων που με εξοργίζουν. Είναι όλοι αυτοί. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Γιατί pitsiriko εγώ δεν θα πω πως δεν υπάρχουν δουλειές. Υπάρχουν και παραϋπάρχουν.
Εγώ όμως δεν θέλω να πάω να δουλέψω για 500 ευρώ. Γιατί με αυτά τα λεφτά δεν μπορώ να ζήσω, να κάνω οικογένεια, να ονειρευτώ, να έχω αξιοπρέπεια!
Και όμως άλλοι πάνε! Πάνε εις βάρος εμού και πολλών άλλων που δεν θέλουμε να γίνουμε σκλάβοι του 21ου αιώνα!
Θα μου πείτε καλά όλα αυτά, αλλά τι προτείνεις να κάνουμε; Να μη δουλέψουμε; Να μη ταΐσουμε τα παιδιά μας;
Ναι λοιπόν αυτό προτείνω. Προτείνω να ξυπνήσετε!
Γιατί μπορεί να ταΐζετε τα παιδιά σας τα ψίχουλα που σας σερβίρουν αλλά τα καταδικάζετε σε αιώνιο θάνατο.
Καλές οι πορείες, καλές και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες αλλά αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξει κάτι, πρέπει να σταματήσουμε να φοβόμαστε.
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να σταματήσουμε να φοβόμαστε ότι θα πεινάσουμε και να καταλάβουμε πως καλύτερα με άδειο στομάχι και ψηλά το κεφάλι παρά δούλοι για ένα κομμάτι ψωμί.
Καλύτερα να παλεύουμε άυπνοι και νηστικοί από το να κοιμόμαστε στα υπό κατάσχεση σπίτια μας με μισοάδειο στομάχι.
Καθίστε σπίτια σας και βάλτε λουκέτο με αυτό τον τρόπο στις επιχειρήσεις και στο κράτος.
Μην ψάχνετε και μη παρακαλάτε για δουλειές με μισθούς πείνας και οι υπόλοιποι παραιτηθείτε.
Όταν λοιπόν ο κόσμος είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο θα ενωθούμε και όλοι μαζί θα παλέψουμε για κάτι νέο και καλύτερο. Μέχρι τότε φίλοι μου δυστυχώς είστε εχθροί μου. Εγώ θα στέκομαι απέναντί σας και θα σας κοιτάω με οργή.
(Αγαπητέ φίλε, θα τους κοιτάτε για χρόνια. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι. Θέλουν πάντα κάποιον να τους λέει τι να κάνουν. Αυτή είναι η αλήθεια. Μου πήρε χρόνια να το καταλάβω αλλά, τώρα που το κατάλαβα, το πήρα απόφαση και ηρέμησα. Να είστε καλά.)
Με τη δική τους ανοχή σε αυτό που βιώνουμε και τη στήριξή τους σε ένα σύστημα που μας ωθεί στην εξαθλίωση και τον εξευτελισμό με εξοντώνουν.
Δεν είναι οι πολιτικοί, δεν είναι οι επιχειρηματίες και οι εφοπλιστές ούτε τα κέντρα αποφάσεων που με εξοργίζουν. Είναι όλοι αυτοί. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Γιατί pitsiriko εγώ δεν θα πω πως δεν υπάρχουν δουλειές. Υπάρχουν και παραϋπάρχουν.
Εγώ όμως δεν θέλω να πάω να δουλέψω για 500 ευρώ. Γιατί με αυτά τα λεφτά δεν μπορώ να ζήσω, να κάνω οικογένεια, να ονειρευτώ, να έχω αξιοπρέπεια!
Και όμως άλλοι πάνε! Πάνε εις βάρος εμού και πολλών άλλων που δεν θέλουμε να γίνουμε σκλάβοι του 21ου αιώνα!
Θα μου πείτε καλά όλα αυτά, αλλά τι προτείνεις να κάνουμε; Να μη δουλέψουμε; Να μη ταΐσουμε τα παιδιά μας;
Ναι λοιπόν αυτό προτείνω. Προτείνω να ξυπνήσετε!
Γιατί μπορεί να ταΐζετε τα παιδιά σας τα ψίχουλα που σας σερβίρουν αλλά τα καταδικάζετε σε αιώνιο θάνατο.
Καλές οι πορείες, καλές και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες αλλά αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξει κάτι, πρέπει να σταματήσουμε να φοβόμαστε.
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να σταματήσουμε να φοβόμαστε ότι θα πεινάσουμε και να καταλάβουμε πως καλύτερα με άδειο στομάχι και ψηλά το κεφάλι παρά δούλοι για ένα κομμάτι ψωμί.
Καλύτερα να παλεύουμε άυπνοι και νηστικοί από το να κοιμόμαστε στα υπό κατάσχεση σπίτια μας με μισοάδειο στομάχι.
Καθίστε σπίτια σας και βάλτε λουκέτο με αυτό τον τρόπο στις επιχειρήσεις και στο κράτος.
Μην ψάχνετε και μη παρακαλάτε για δουλειές με μισθούς πείνας και οι υπόλοιποι παραιτηθείτε.
Όταν λοιπόν ο κόσμος είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο θα ενωθούμε και όλοι μαζί θα παλέψουμε για κάτι νέο και καλύτερο. Μέχρι τότε φίλοι μου δυστυχώς είστε εχθροί μου. Εγώ θα στέκομαι απέναντί σας και θα σας κοιτάω με οργή.
(Αγαπητέ φίλε, θα τους κοιτάτε για χρόνια. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι. Θέλουν πάντα κάποιον να τους λέει τι να κάνουν. Αυτή είναι η αλήθεια. Μου πήρε χρόνια να το καταλάβω αλλά, τώρα που το κατάλαβα, το πήρα απόφαση και ηρέμησα. Να είστε καλά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου