Πολλοί εξειδικευμένοι αναλυτές έχουν επιχειρήσει στο παρελθόν να εντοπίσουν τα αίτια της κακοδαιμονίας των Ελλήνων. Οι απόψεις τους, λίγο ως πολύ, συμπίπτουν σε τρεις βασικές αιτίες: αρπακολισμός, ξερολίτιδα & συμφεροντολογίτιδα.
Η μελέτη και ο σχεδιασμός είναι λέξεις κι έννοιες ασυμβίβαστες με την λειτουργία του Έλληνα.
Ο παραδειγματισμός και η ενημέρωση έρχονται σε ολομέτωπη σύγκρουση με την «Εθνική του Μαγκιά».
Η πειθαρχία και η υπακοή σε γενικούς κανόνες και νόμους – εθνικούς ή παγκόσμιας ισχύος – υποκύπτουν στο ατομικό συμφέρον.
Έτσι, χιλιετηρίδες πριν και μέχρι σήμερα, οι Έλληνες έχουν δημιουργήσει πάνω στον πλανήτη Γη μια χώρα ξεχωριστή, μια χώρα που έχει προσφέρει στην παγκόσμια κοινότητα τα καλύτερα και τα χειρότερα...
Η ζωή στο Χαλάνδρι ξεκίνησε-για μένα- το 1955, όταν εγκαταστάθηκα οικογενειακά στην περιοχή του Πολυδρόσου.
Το Χαλάνδρι ήταν τότε μια κωμόπολη με μια καλά οργανωμένη αγορά (στην περιοχή που σήμερα χαρακτηρίζουμε σαν Ιστορικό Εμπορικό Κέντρο της πόλης) και με διοικητικές υπηρεσίες που εξυπηρετούσαν μια εκτεταμένη περιοχή, από την Πεντέλη μέχρι το Ν. Ψυχικό.
Η αγορά του Χαλανδρίου εξυπηρετούσε πολύ ευρύτερη περιοχή, αφού σ’ αυτήν κατέφευγαν και οι κάτοικοι της Αγ. Παρασκευής και των Μεσογείων.
Η αεροφωτογραφία της εποχής δείχνει πολύ αραιά δόμηση, ως επί το πλείστων μονοκατοικίες, μποστάνια, αμπέλια, σιτοχώραφα και... γουρουνάδικα! Α! Κόντεψα να το ξεχάσω! Και μια καταπράσινη ρεματιά να διασχίζει την πόλη και να φτάνει μέχρι ψηλά στην Πεντέλη, απ’ όπου πήγαζε το γάργαρο (!!!) νερό που κελάρυζε μέχρι τη Ν. Ιωνία!
Εκείνο που δεν έδειξε ΠΟΤΕ καμία φωτογραφία είναι... Δήμαρχοι ικανοί να οραματιστούν την πόλη ΜΑΣ 50 χρόνια μετά απ’ αυτούς, να σχεδιάσουν και να προγραμματίσουν την εξέλιξη της πόλης ΜΑΣ, ώστε να διατηρήσει τον ανθρώπινο χαρακτήρα της.
Το αποτέλεσμα αυτής της... έλλειψης το βιώνουμε σήμερα! Μια πόλη που ασφυκτιά, αφού αδυνατεί να χωρέσει τους 100 και πλέον χιλιάδες ανθρώπους που έχουν συγκεντρωθεί εδώ, μια πόλη που δηλητηριάστηκε επικίνδυνα από την λαθεμένη αντίληψη της λέξης «ανάπτυξη», μιας απλής νοηματικά Ελληνικής λέξης που, όμως, στο μυαλό των ταγών αυτής της κοινωνίας είναι άμεσα συνδεδεμένη με λέξεις περίεργες κι ετερόκλητες, όπως «συνεχής δόμηση», «πενταώροφα κτίσματα», «εξαφάνιση ελεύθερων χώρων» και πολλές άλλες...
Στα πλαίσια αυτής της γενικής ασφυξίας εισπράττει το μερίδιό του και το «Ιστορικό Εμπορικό Κέντρο»! Ένα «εμπορικό κέντρο» που κατήντησε...απόκεντρο, αφού γύρω του, σε μικρή, μέση και μεγάλη απόσταση, δημιουργήθηκαν «δορυφόρες αγορές» που του έκλεψαν το κλέος του παρελθόντος!
Αγορά Βριλησσίων, αγορά Αγ. Παρασκευής, the Mall, the Hall κλπ... international εισπράκτορες των διαθεσίμων του Έλληνα καταναλωτή (επενδυτές λέγονται επισήμως), αγορά Μεσογείων (για να εξυπηρετήσει το νέο οικιστικό τερατούργημα που βρίσκεται σε εξέλιξη με στόχο να συγκεντρωθεί το 70% του πληθυσμού της χώρας στον Νομό Αττικής!) συνετέλεσαν ώστε η δυναμική αγορά του Χαλανδρίου να μετατραπεί σιγά-σιγά σε... ψιλικατζίδικο της ευρύτερης περιοχής!
Αυτό, εμένα δε με χαλάει καθόλου! Υπό μία προϋπόθεση: Να έχει προγραμματιστεί αυτή η κατάληξη ώστε να έχουν προλάβει να αντιδράσουν αυτοί που σήμερα διαμαρτύρονται και υποφέρουν!
Είναι διαφορετικό το να παίρνεις ΕΣΥ το ρίσκο για τη ζωή σου από το να σου επιβάλλουν εν αγνοία σου τον θάνατο!
Σήμερα, οι συνάδελφοι του «Ιστορικού Εμπορικού Κέντρου» της πόλης μας μιλάνε για... «τον θάνατο του εμποράκου». Η ασφυξία από το οικονομικό κατάντημα της χώρας, από το ισοπεδωτικό πλάκωμα των πολυεθνικών γιγάντων του λιανικού εμπορίου, από τις τοπικές ασθένειες (έλλειψη χώρων στάθμευσης για την εξυπηρέτηση των πελατών, έλλειψη κοινής στρατηγικής των εμπόρων της πόλης για προβολή και τόνωση της αγοράς, αποδυνάμωση του συνδι καλιστικού οργάνου των εμπόρων της πόλης λόγω ζαμανφουτισμού και ξερολισμού κλπ) είναι σίγουρο ότι οδηγεί εκ του ασφαλούς τον τοπικό εμποράκο στον θάνατο. Τα δεκάδες ξενοίκιαστα καταστήματα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης το πιστοποιούν.
Υπάρχει λύση, έστω και τώρα, κάτω από τις εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί;
Η δική μου απάντηση είναι: ΝΑΙ... εφ’ όσον!
Αυτό το «ΝΑΙ» ελπίζω ότι θα μου δοθεί η ευκαιρία να το υποστηρίξω σε επόμενη φιλοξενία της εφημερίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου